ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΩ Τ¨ΟΝΕΙΡΟ !!!!!!!!!

 

ΣΕ ΣΚΕΦΘΗΚΑ ΚΑΙ ΗΡΘΕΣ !!!

 

Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Σ΄ΑΚΟΥΜΠΑ Η ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!!

ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ !!!!!!!!!!!!

Μετά από έναν άσχημο ύπνο, επόμενο ήταν να ξυπνήσω με πονοκέφαλο, ημικρανία που είχα χρόνια να ξανανιώσω!! Δρόσισα το πρόσωπο μου με νερό κι έβαλα να παίζει μουσική Ιταλική χαλαρωτική. Καθισμένη στην πολυθρόνα μου, έκλεισα τις κουρτίνες και τα μάτια μου να μην με ενοχλεί το φως, που σε τέτοιες περιπτώσεις επιδεινώνει το πρόβλημα……

Αυτό ήταν μια σωστή κίνηση, σωτήρια επιλογή. Η μουσική με χαλάρωσε και ως εκ θαύματος με μετέφερε στην άλλη δική μου διάσταση του ονείρου, των αναμνήσεων, του χώρου όπου μπορώ να κινούμε χωρίς περιορισμούς και ελέγχους χρόνου και χώρου, ημέρας και νύχτας !!!

Βρέθηκα στα κανάλια της Βενετίας, εκείνης της χρονιάς του πολύ όμορφου ταξιδιού μου στην πολυαγαπημένη μου Ιταλία, σε εκείνα τα χρόνια που τα πόδια είχαν φτερά και το κορμί δεν καταλάβαινε ταλαιπωρία. Διάβαινα την γέφυρα <Ριάλτο>, αυτήν την ιδιαίτερη σε σχήμα, μέγεθος, αρχιτεκτονική και κυρίως την τοποθεσία της πάνω στο <Grande canale di Venezia- το Μεγάλο Κανάλι της Βενετίας>, που μπορούσα να το παρατηρω ολο από πάνω μέχρι κάτω. Το κανάλι αυτό είχε μεγάλη κίνηση, το διέσχιζαν τα πλοιάρια της συγκοινωνίας, τα πλωτά Ταξί, οι γόνδολες με τους τουρίστες και οι εμπορικές μαούνες. Τα μεγάλα αρχοντικά, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους το κοσμούσαν, εκατέρωθεν της κάθε πλευράς του, μαζί με αναγεννησιακούς ναούς και προβλήτες των στάσεων της θαλάσσιας συγκοινωνίας της πόλης, με τους ξύλινους πάσσαλους δίπλα τους να υπερέχουν του νερού για να δένουν οι γόνδολες.... Μεγάλη ήταν η κίνηση των τουριστών και στην γέφυρα. Το γκρουπ μου με προσπέρασε και δεν με ένοιαξε , εγώ δεν ξεκολλούσα τα μάτια μου από ότι ξεδιπλώνονταν μπροστά μου και το κατέγραφα στο ντουλαπάκι των καλών μου αναμνήσεων. Εξ άλλου γνώριζα το πρόγραμμα και κάπου θα τους ξαναέβρισκα !!

Παρασυρμένη από την ροή του πλήθους μέσα από στενά δρομάκια με τα διάφορα καταστήματα και την μεγάλη ποικιλία εμπορευμάτων, βρέθηκα στην περιοχή της Πλατείας του <<ΣΑΝ ΜΑΡΚΟ>> !! Από την βόρεια πύλη του, εισήλθα στην <πιαντσέτα -πλατεία Ντέι Λεοτσίνι> που μαζί και με την Μεγάλη Πλατεία, ήταν πλακοστρωμένες από άκρη σε άκρη, σε όλο τον τεράστιο χώρο με περίτεχνα σχέδια. Στα αριστερά είχε τα αρχικά - παλιά επιβλητικά κτήρια, που αποτελούσαν το πρώτο παλάτι του γιού του Ναπολέοντα και τώρα στέγαζε στους ορόφους του γραφεία κι ένα μουσείο . Από κάτω από αυτά, υπήρχε η μεγάλη στοά κατά μήκος της, με τα διάσημα καφέ και τέλειωνε βόρεια. Στο κτιριακό αυτό συγκρότημα, πάνω από μια υψηλή αψιδωτή πύλη του, υπήρχε κτισμένος ο περίφημος Πύργος του Ρολογιού, δίπλα από τον ιστορικό Ναό - μνημείο της ομώνυμης πλατείας. Εμπρός και στα δεξιά, στο τέλος της <πλατείας Ντέι Λεοτσίνι>, στην αρχή της μεγάλης Piazzas San Marco, ορθωνόταν ο πανύψηλος Πύργος του Καμπαναριού, κατακόκκινος από το χρώμα των τούβλων που ήταν κτισμένος. Δίπλα του βρίσκονταν τα επιβλητικά κτήρια της κυβέρνησης της Βενετίας και μέσα σε αυτά το αρχαιολογικό μουσείο. Ο μεγαλοπρεπής καθεδρικός ναός του Αγίου Μάρκου, βασιλικού ρυθμού, δέσποζε και κυριαρχούσε με τον όγκο του στα ανατολικά στην αρχή της PIAZZAS. Στην συνέχεια δίπλα του προς νοτιανατολικά, υπήρχαν τα μεγαλόπρεπα κτήρια της βιβλιοθήκης και το ανάκτορο του Δόγη που κατέληγε δυτικά στην λιμνοθάλασσα μπροστά. Στην είσοδο του λιμανιού δέσποζαν στο άνοιγμά της, δύο πανύψηλες μαρμάρινες στήλες, που στην κορυφή τους, η μία στα αριστερά είχε ένα φτερωτό λιοντάρι και η άλλη στα δεξιά τον Άγιο Μάρκο να σκοτώνει δράκο, να φυλάνε την είσοδο της μεγαλόπρεπης πλατείας . Εκεί στην ακτή του λιμανιού υπήρχαν πολλοί ψηλοί, ξύλινοι πάσσαλοι μπηγμένοι στον πυθμένα, που εξείχαν της επιφάνειας της θάλασσας. Σε αυτούς ήσαν δεμένες Γόνδολες σε αναμονή πελατών- τουριστών, για να κάνουν τον περίπλου της ρομαντικής Βενετίας, δια μέσου των καναλιών και καναλέτων, αυτής της ονειρικής - νησιωτικής πόλης των ερωτευμένων όλης της γης. Διάσπαρτα τραπεζοκαθίσματα εμπρός από τις ονομαστές παγκοσμίως καφετέριες και φυσικά το ΚΑΦΕ ΦΛΩΡΙΑΝ με την πολυμελή ορχήστρα εμπρός του, να παίζει υπέροχη μουσική κι ένα χαρούμενο σμήνος ανθρώπινο να πηγαινοέρχεται προς κάθε κατεύθυνση ……

Μεγάλος ο θαυμασμός μου και η έκσταση που μου προκάλεσε το περιβάλλον λες και βρισκόμουν σε εκείνη την εποχή του εξέχοντος πολιτισμού που τα δημιούργησε. Παρατηρούσα όλα αυτά ενώ βρισκόμουν ανάμεσα στα τραπεζάκια, ψάχνοντας ταυτόχρονα να βρω κάποιο ελεύθερο , να πιω τον καφέ μου στο <ΦΛΩΡΙΑΝ>> που το είχα απωθημένο !!!

Μια ευγενική ανδρική φωνή με συνέφερε::

_<< Παρακαλώ σενιόρα καθίστε εδώ, δεν περιμένω άλλους >> ακούστηκε πίσω μου μια φωνή με σπασμένα Ελληνικά. Γύρισα κι αντίκρισα μπροστά μου στο τραπέζι όρθιο, έναν νέο άνδρα, πολύ όμορφο, ψηλό, καστανό με υπέροχα γαλάζια μάτια και με ντύσιμο εξαιρετικό!! Είχε το χέρι του απλωμένο προς τα καθίσματα, ως πρόσκληση για να τιμήσω το τραπέζι του και να εξυπηρετηθώ γιατί ήταν όλα γεμάτα γύρω μου. Συνέχισε ευγενικά σχεδόν τραγουδιστά, _<παρακαλώ καθίστε δεν υπάρχει πρόβλημα να σας φιλοξενήσω στο τραπέζι μου και να σας συστηθώ λέγομαι Λουίτζι...>>. Του δίνω το χέρι μου ευγενικά και του συστήνομαι κι εγώ. Εκείνος ιπποτικά το παίρνει και το φιλά απαλά, μια κίνηση αβροφροσύνης, μια εκδήλωση ενός τζέντλεμαν παλαιότερων εποχών και μου τράβηξε το κάθισμα για να καθίσω..!

Πώς να αρνηθώ σε έναν τέτοιο κύριο με την τόσο μεγάλη ευγένεια και με τέτοια καθηλωτικά, πανέμορφα μάτια, να μην καθίσω στο τραπέζι του !?? Κάλεσε αμέσως τον σερβιτόρο έδωσε παραγγελία, με την παράκληση προς εμένα, να μου διαλέξει αυτός τον καλύτερο καφέ και γλυκό, που θα με ικανοποιούσε πολύ, λόγω του μεγάλου εύρους του καταλόγου του διάσημου Καφέ Φλωριάν. Φυσικά αμέσως και το αποδέχθηκα ευχαρίστως , δίνοντας ενθουσιασμένη την συγκατάθεσή μου, πολύ κολακευμένη για την τόσο μεγάλη περιποίηση από έναν εντελώς ξένο άνθρωπο !!!! Και έπαιζε η ορχήστρα εκείνη την στιγμή το - << felicita – ευτυχία >> του λατρεμένου των νεανικών μου χρόνων AL BANO KAI ROMINAS POWER !!!.

Πρώτη μου κουβέντα ήταν, πως γνώριζε Ελληνικά και πως κατάλαβε ότι ήμουν Ελληνίδα?? Η αποστομωτική του απάντηση δεν σήκωνε αντίλογο ::

_<< Τις Ελληνίδες Θεές δεν χρειάζονται πολλά για να τις αναγνωρίσει κάποιος, λάμπουν, έχουν την αρχαία ομορφιά των προγόνων τους έντονη. Το γνωρίζω καλά γιατί και η γιαγιά μου ήταν Ελληνίδα >>!!

Θεέ μου τι υπέροχος τύπος, υπάρχει εν τέλη κι αυτή η κατηγορία ανδρών !!! Η συνομιλία μας ήταν υπέροχη, αυτός μου περιέγραφε τα διάφορα αξιοθέατα που μας περιέβαλαν, την Βενετία της ιστορίας, των ανθρώπων, του τουρισμού, τα υπέρ και τα κατά της ζωής σε αυτήν την μοναδική πόλη του κόσμου και του πολιτισμού.! Μου μίλησε για τις διακοπές του στην Ελλάδα και τα νησιά . Για την λατρεμένη Ελληνίδα γιαγιά του που του έμαθε Ελληνικά και την ιστορία για τον τόπο της, που λάτρευε κι αυτός !!! Κάθε τόσο με κοίταγε στα μάτια και με προσκαλούσε να ξαναέρθω για διακοπές, να μπορεί να με ξεναγήσει όχι μόνο στην Βενετία, αλλά σε όλη την Ιταλία, δείχνοντας εμφανώς με την υπέροχη συμπεριφορά του, τις κινήσεις του και τον τρόπο του, ότι το επιθυμούσε πραγματικά κι ότι του άρεσα πάρα πολύ!! Ήταν ένας καταπληκτικός, εκδηλωτικός, ρομαντικός, ευγενικός αρσενικός, που θα λάτρευε κάθε κοπέλα με την δική μου ιδιοσυγκρασία. Εγώ παγιδευμένη μέσα σε αυτά τα υπέροχα μάτια, του χαμογελούσα συγκαταβατικά και είπα ότι κάποια στιγμή, που θα μου ήταν δυνατόν, θα το έκανα. Τι να του απαντήσω πως ήμουν χειροπόδαρα εμποδισμένη από την δική μου κατάσταση (όχι φυσικά γάμου, ελεύθερη ήμουν), τις περιστάσεις των δικών μου υποχρεώσεων και πως αυτό ήταν μάλλον αδύνατο να πραγματοποιηθεί !!??. Με πονούσε που ήμουν τόσο εμποδισμένη, για να τολμήσω κάτι τόσο ευχάριστο, με έναν τόσο εξαιρετικό – μοναδικό άνδρα !!! Παρήγγειλε και δροσερό γλυκό κρασί και μου το σέρβιρε ο ίδιος , τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και ακούστηκε εκείνο το <<SALUTE>> σαν κάποια μελωδία που ντυμένη με τα χρώματα του δειλινού, μας μετέφερε κάπου αλλού που δεν υπήρχαν άνθρωποι γύρω μας. Ακούμπησε με –τακτ- το χέρι μου και με το άλλο μου διόρθωσε το τσουλούφι στα μαλλιά μου που είχε πέσει στο μέτωπο μου, μια κίνηση τόσο τρυφερή, που μαζί με την απαλή μουσική του < sole mio - Ήλιε μου > δημιούργησε μια ψυχική κατάσταση τόσο οικεία – συναισθηματική, σαν να γνωριζόμασταν χρόνια με μια προσωπική σχέση !! Τι υπέροχες, ευχάριστες στιγμές ζούσαμε κι οι δύο, που ο χρόνος είχε την δική του σημασία και ένταση στο κάθε λεπτό με αποτέλεσμα να μην έχουμε αντιληφθεί πόσες ώρες είχαν περάσει!! Βυθισμένη σε αυτήν την καταπληκτική - μοναδική ψυχική συναισθηματική κατάσταση με τον χρόνο να κιλά τόσο όμορφα και τρυφερά, μοναδικά, ιδιαίτερα και για τους δυό μας, αντιλαμβάνομαι ξαφνικά ένα χέρι στον ώμο μου και μια φωνή να λέει::

_ Εδώ είσαι σε βρήκα επί τέλους !! ΄Ηταν κάποια φίλη από το γκρουπ και συνέχισε:: _<< τελειώσαμε με τις ξεναγήσεις εδώ και φεύγουμε, είμαστε στην προβλήματα μαζεμένοι να αναχωρήσουμε, έλα σε περιμένουμε εκεί, μην αργείς..>> κι έφυγε προς την προβλήτα της αναχώρησης !!

Πω πω κεραυνός εν αιθρία, με προσγείωσε απότομα. Κοίταξα τον Λουίτζι που είχε σοκαριστεί, είχε στεναχωρηθεί τόσο, που στο πρόσωπο του φαίνονταν έντονα η λύπη του!! Σηκωθήκαμε, αυτός έβαλε χρήματα στο καρνέ του λογαριασμού πάνω στο τραπέζι κι με ένα νόημα κάλεσε τον σερβιτόρο. Με πήρα από το χέρι κι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τη ακτή στην προβλήτα, ενώ η ορχήστρα έπαιζε το << ti amo - σ΄αγαπώ>>!! Με τρεμάμενη φωνή κάτι σαν λυγμό έλεγε : _<< Γλυκιά μου λυπάμαι, Mia dolcezza mi dispiace >> !! Σε κάποια στιγμή τον έχασα, όμως σε λίγο μόλις πλησίαζα στην προβλήτα με το γκρουπ, εμφανίστηκε και μου έδωσε μια ροζ σακούλα και μου είπε:: _ <<AMORE, άνοιξε την αργότερα, είναι αυτό που δεν πρόλαβα να σου δείξω στην Βενετία! Μου φίλησε πάλι το χέρι καθώς τον αποχαιρετούσα, τον κοίταξα βαθειά στα γαλάζια μάτια του, που εκείνη την στιγμή έδειχναν μια φουρτουνιασμένη θάλασσα έτοιμη να πλημυρίσει και ψιθύριζε διαρκώς :: _<<πόσο λυπάμαι που σε αποχωρίζομαι γλυκιά μου, mio amore , il mio amore> κι έλειωνε κι αυτός κι εγώ περισσότερο!!!!

Πόσο αγαπώ τους ανθρώπους που δεν δειλιάζουν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και δεν κρύβονται πίσω από υποκρισίες και σοβαροφάνειες, που μιλούν όπως αισθάνονται πραγματικά την στιγμή που τους συμβαίνουν ιδιαίτερα θέματα !!!

Τον πλησίασα πολύ συγκινημένη , τον φίλησα στο μάγουλο και του είπα : _<< σε ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο απόγευμα της ζωής μου. Ότι και να γίνει, θα μείνει χαραγμένο στην ψυχή μου μαζί με σένα Λουίτζι, σε ευχαριστώ πολύ για αυτές τις μοναδικές ώρες που ζήσαμε μαζί στην Βενετία σου >> και τα χέρια μας θα έσπαζαν από το σφίξιμο μεταξύ τους.….. Ανέβηκα στο πλοιάριο τελευταία να τον κοιτώ από την πλατφόρμα της πλώρης κουνώντας το χέρι μου ως τελευταίο αποχαιρετισμό στη Βενετία και σε αυτόν τον υπέροχο Ιταλό που προέκυψε έτσι τυχαία – ξαφνικά στην ζωή μου, να την γεμίσει με ώρες αιωνιότητας - λεπτών ανθρώπινων συναισθημάτων, που αν και άγνωστοι μέχρι εκείνο το απόγευμα, είχαμε εκείνη την ψυχική επικοινωνία της συναισθηματικής επαφής και έντασης, που κάποιοι άλλοι μια ολόκληρη ζωή δεν θα μπορέσουν να αισθανθούν !!! Στα ηχεία του πλοίου αντηχούσε το τραγούδι <<volare- να πετάξω>> να με συντροφεύει τρυφερά καθώς απομακρυνόμασταν… Όταν χάθηκε από τα μάτια μου η μορφή του, στην μεγάλη στροφή του καναλιού και ήμουν ήδη δακρυσμένη-συγκλονισμένη από τον αποχαιρετισμό, άνοιξα την ροζ σακούλα και βρήκα μια γόνδολα, εκείνη που δεν προλάβαμε να πάρουμε, για να πάμε στο ταξίδι που ονειρεύεται κάθε επισκέπτης της Βενετίας της αγάπης, των τρυφερών συναισθημάτων που το αισθάνεσαι πατώντας το πόδι σου σε αυτήν την μοναδική πολιτεία των αισθήσεων και παραισθήσεων !! Στην σακούλα όμως υπήρχε κι ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με ένα μεγάλο κρύσταλλο - ζιργκόν διάφανο να κρέμεται στο καθένα, εξαιρετικού μοναδικού σχεδίου, όπως μόνο οι Ιταλοί σχεδιαστές ξέρουν να κάνουν, αλλά κι ένα σημείωμα που έγραφε το όνομα του και το τηλέφωνό του!!!..............

Από τότε, όταν το μυαλό μου ταξιδεύει στην Ιταλία, θυμάμαι πάντα και τον όμορφο - τρυφερό Λουίτζι της Βενετίας κι εκείνου του ονειρεμένου - μοναδικού – ανεπανάληπτου ρομαντικού απογεύματος της ζωής μου!!!

Σε λατρεύω Ιταλία, είσαι το βάλσαμό μου και αισθάνομαι ευλογημένη που ακούμπησα έστω και λίγο την <ευτυχία> !!!

Έτσι μόλις άνοιξα τα μάτια μου στην πολυθρόνα που καθόμουν, είχε εξαφανίσει ο πονοκέφαλος, η ημικρανία είχε φύγει και στην θέση της ήρθε ένα χαμόγελο εκείνης της όμορφης θεραπευτικής μνήμης, του πρώτο μου ταξιδιού στην Ιταλία……. _ << Λουίτζι όπου κι αν βρίσκεσαι σου αξίζει να είσαι καλά κι ευτυχισμένος και από εκείνα τα μάτια σου < θάλασσα>, να μην τρέξουν ποτέ δάκρυα >> !!!!!.......

Κάποιες φορές, οι στιγμές που βιώνουμε είναι τόσο σημαντικές, που κρατούν μια ζωή και φωτίζουν έντονα τις μνήμες μας, που λειτουργούν θεραπευτικά όταν τις αναπολούμε νοσταλγικά και ας εμπεριέχουν λίγο μελαγχολία γιατί δεν ήταν δυνατόν να συνεχισθεί το όνειρο στην πραγματική ζωή μας, όμως παραμένουν μέρος του εαυτού μας και είναι δικές μας στιγμές ευτυχίας ανεκτίμητης αξίας!!!

ΖΟΥΜΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΧΑΡΑΣ ΠΟΥ ΑΝ ΤΙΣ ΜΑΖΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΓΓΙΞΑΜΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ !!!!!!!!!!

ΣΥΜΗ ΥΦΑΝΤ

78Maryann Liousas Apazidis, Συμη Υφαντ και 76 ακόμη

48 σχόλια

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ !!!

  ΧΡΗΣΜΟΣ !!! ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΡΙΝΟΥ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟΥ ……….........................................................................................................

Μπήκε το καλοκαίρι κι όμως μπουμπουνίζει, στον ουρανό οι πολλές αστραπές κάνουν την νύχτα ημέρα και πέφτει τρελό ψιλόβροχο που αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση. Ο άνεμος φυσά, παρασέρνει στο πέρασμα του την βροχή, τα φύλλα, τα ξερά κλαδιά και σκόνη σηκώνει να μαστιγώνει ότι συναντά στο διάβα του!!

Όμως εγώ λατρεύω την ορμή του που παρασέρνει βίαια τις κουρτίνες στις μπαλκονόπορτες, μπαίνει στο σπίτι με τον <τσαμπουκά του> κοπάζει λίγο κι αρχίζει να μου μιλά ψιθυριστά για το μεγάλο ταξίδι του στην Ελλάδα, πάνω από θάλασσες, βουνά, κάμπους και νησιά !!

Μου μίλησε για τα μυστήρια της φύσης που συνάντησε στον δρόμο του. Είδε τον Ποσειδώνα στο άρμα του να το σέρνουν λευκά άλογα. Τρίτωνες, γοργόνες, νεράιδες και δελφίνια οι ακόλουθοι του, να τον συνοδεύουν με τα τραγούδια τους κι αυτός με την Τρίαινά του να ανοίγει δρόμο στα κύματα και να ακολουθεί τους ασημένιους διαδρόμους που άφησε η αργυρή σελήνη πάνω στην θάλασσα, επειδή βιάζονταν ο Θεός της θάλασσας να συναντήσει την αγαπημένη του Αφροδίτη στην Μήλο την ξακουστή !!!

Σε μια ξερονησίδα μές΄ στο απέραντο πέλαγος καθόταν μια πανέμορφη γοργόνα, που χτυπούσε ρυθμικά την μακριά ουρά της πάνω στα χαλίκια. Χρυσή κορώνα στόλιζε την κεφαλή της, πάνω από τα μακριά μαύρα μαλλιά της, που κάλυπταν τους γυμνούς αλαβάστρινους ώμους της και το φεγγάρι την στεφάνωνε με τις λαμπερές ασημένιες ακτίνες του !! Κι Εκείνη με την άρπα της τραγουδούσε λυπητερά κι αναζητούσε τον αγαπημένος της αδελφό Μέγα Αλέξανδρο !! Φώναξε στο καράβι που έπλεε κοντά της και ρώτησε με βροντερή, απελπισμένη φωνή : _ << Ζει ο Μέγα Αλέξανδρος>>??? Και οι ναυτικοί έξυπνα της απαντούσαν όλοι μαζί πως : _<Ζεί και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει>>!! Εκείνη ευχαριστημένη, χαρούμενο τραγούδι ξεκίνησε, γαλήνευσε την θάλασσα και άφησε το καράβι να πλέει σε ταξίδι μακρινό, ειρηνικό, ασφαλές, γιατί πλέον δεν κινδύνευαν ούτε οι ναυτικοί, ούτε το σκαρί από την οργή της !!

Συνέχισε να μου μιλά, πως πέρασε από την λεβεντογένα Κρήτη του Ελληνικού Μινωϊκού πολιτισμού, χάϊδεψε τις χιονισμένες κορυφές του Ψηλορείτη και πήγε πάνω από στις λευκές Κυκλάδες, εκείνα τα διαμαντάκια του Αιγαίου τα αγαπημένα, τα λατρεμένα από τους ανθρώπους κι εμένα! Στην Ιερή Δήλο συνάντησε και τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ δίπλα από την λίμνη του να ξεκουράζεται από το ημερήσιο ταξίδι του!!

Έφτασε στην υπέροχη Ακρόπολη, την χαιρέτισε και είδε την πολύχρωμη δέσμη φωτός να την τυλίγει από τον ουρανό ψηλά κάθετα πάνω της, να διαπερνά τον ιερό βράχο της και να αστραφτοβολεί !! Περνώντας από το Σούνιο βρήκε το φεγγάρι να φλερτάρει με τις ιέρειες του ναού του Ποσειδώνα, που τραγουδώντας του, χόρευαν ρυθμικά και κυκλικά!!! Συνέχισε ανέβηκε στον Παρνασσό και έφθασε στο Μαντείο των Δελφών. Βρήκε να πλένεται στην Κρυσταλία πηγή η Πυθία, κι αφού αυτή μάσησε τα δαφνόφυλλά της, πήγε στον Ναό κάθισε στον τρίποδα της μέσα στις αναθυμιάσεις και του έδωσε τον χρησμό της :: _< Δηλαδή να έρθει σε μένα, να μου μιλήσει για το σημερινό του ταξίδι . Να μου περιγράψει ότι συνάντησε σε αυτήν την μαγική, ιδιαίτερη νύχτα πάνω από την Ελλάδα της Ιστορίας, των μύθων, των ηρώων και των ανθρώπων του παρελθόντος , αλλά κι ενός φωτεινού μέλλοντος που σύντομα έρχεται και θα αναστηθεί αυτή η προδομένη Χώρα, θα δοξασθεί πάλι αυτή η Ιερή Γή και οι καταπιεσμένοι Έλληνες θα αναγεννηθούν και θα θριαμβεύσουν ξανά σε όλη την γη>!!

Έφυγα μου λέει ο άνεμος γοργά, πέρασα πάνω από τον Όλυμπο χαιρέτησα τους δώδεκα Θεούς κι ο Δίας με γέμισε ενέργεια ακουμπώντας μου τον κεραυνό του, σαν πέρασα σιμά στον Θρόνο του. Κι αφού αντάριασα - ανακάτεψα για λίγο τα νερά του Θερμαϊκού, ήρθα στην Γή του Φιλίππου και του Μέγα Αλέξανδρου, ακούμπησα με δέος την Τούμπα που είναι θαμμένος ο < μεγάλος Πατέρας > στην Βεργίνα κι ήρθα μπροστά σου !!

<<Και να είμαι εδώ, σε σένα τον χρησμό να σου φέρω, να σου τα μολογήσω, ότι είναι θέλημα Θεού η Ελλάδα να ξαναγεννηθεί . Δεν πρόκειται να χαθεί το γένος των Ελλήνων, των παιδιών του Φωτός, με το θεϊκό DNA και το Ιχώρ στο αίμα, όσο κι αν προσπαθεί αιώνες το σκοτάδι να σας αφανίσει , να σας εξαφανίσει από την πλάση τούτη, δεν θα το πετύχει, γιατί έχουν <<γνώσιν οι Φύλακες του ιερού γένους>> !!!

Ο άνεμος αφού τα είπε γαλήνεψε, έγινε αεράκι, μου χάϊδεψε το πρόσωπο κι έφυγε όπως ήρθε από τις ανοικτές κουρτίνες και χάθηκε μέσα στην νύχτα. Έξω πλέον επικρατούσε μια νηνεμία, μια ηρεμία, σαν να μην είχε πριν λίγο καταιγίδα. Ο ουρανός ήταν καθαρός με τα αστέρια του να λαμπιρίζουν και το ολόγιομο Φεγγάρι με την Πούλια δίπλα του ,να στέκεται χαμογελαστό στην αυλή μου!

Του χαμογέλασα , του έγνεψα κι εγώ και φώναξα στον άνεμο :: _<< Να ξαναέρθεις να μου φέρεις πάλι καλά νέα, ελπιδοφόρα, χαράς κι αισιοδοξίας!! Σε αγαπάω, ξέρεις εσύ πως μαζί πάντα μιλάμε για Θεούς κι ανθρώπους, για γη κι ουρανό, θα σε περιμένω μην το ξεχάσεις.. !! >>….

ΣΥΜΗ ΥΦΑΝΤ ..

.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ !!!

 

Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΜΟΥ

 

ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ

 ΕΝΑ ΥΠΈΡΟΧΟ ΠΟΊΗΜΑ ΜΕ ΠΟΛΛΆ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΆ !

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΓΩΪΣΜΟ..

 

ΕΡΩΤΑΣ ΒΑΛΣΑΜΟ ή ΕΡΩΤΑΣ ΒΑΣΑΝΟ ???

 

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΚΥΚΛΑΔΕΣ !!!!!!

 

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ                                --------------------------------------------------------------------------------------

   

 Ακουμπισμένη  στην κουπαστή του πλοίου, κοίταζα το απέραντο γαλάζιο χρώμα του πελάγους και τα λευκά αφρισμένα  κύματα που δημιουργούσε η προπέλα των μηχανών σχίζοντας την γαλήνια  επιφάνεια της θάλασσας . Γύρω πετούσαν ολόλευκα γλαροπούλια, που με τα δυνατά τιτιβίσματά τους  με συνόδευαν στο θαλασσινό μου ταξίδι, καλωσορίζοντας όλους τους ταξιδιώτες στην  αγκαλιά της θάλασσας!   Ήταν τόσο φιλικά και χαρούμενα, που λίγο έλειψε να τ΄ αγγίξω, να χαϊδέψω τα μεταξένια  πούπουλα τους!  Πανέμορφα πλάσματα του νερού, προάγγελοι ότι αυτό που στα μάτια μου φαινόταν απέραντο, σήμαινε ταυτόχρονα πως κάπου κοντά υπήρχε ξηρά - νησιά !  Περνούσαμε τις όμορφες Κυκλάδες με κατεύθυνση την Σαντορίνη.  Το πλοίο παλιό, με ταχύτητα λίγους κόμβους ανά ώρα, γινόταν το πολύωρο ταξίδι κουραστικό, άσχετα με όσες βόλτες κι αν έκανα γύρο στο πλοίο, τους ρεμβασμούς  και τις ατέλειωτες συζητήσεις με την παρέα μου, την αδελφή μου Βέτα  και την Πειραιώτισσα  φίλη μας  Ειρήνη…    

<< Ναι  την αγαπητή Ειρήνη, μια μελαχρινή όμορφη κοπέλα, λυγερή, αλέγρα, δυναμική με χιούμορ, ανεξάρτητη, ανοιχτόκαρδη, ευχάριστη  και πολυταξιδεμένη στην νησιωτική Ελλάδα.  Παρόλο ότι εμείς ήμασταν πολύ νέες κι αυτή μας περνούσε πάνω από μια δεκαετία, δέσαμε πολύ ως παρέα.    Την είχαμε συναντήσει τον περσινό Αύγουστο, στην πρώτη μου άδεια σαν εργαζόμενη.   Καθίσαμε δίπλα της στην αίθουσα επιβατών Β΄θέσεως του πλοίου που  πήραμε τα μεσάνυκτα από την Πάτμο προς την Κω !  Επειδή  υπήρχε έλλειψη καμπίνας,  λόγω της υπέρ πληρότητας των ημερών των καλοκαιρινών διακοπών, βγάλαμε όλη την νύχτα συζητώντας,  γελώντας με κοριτσίστικα θέματα και γνωρίζοντας η μία την άλλη. Τόσο καλά ταιριάξαμε  σαν παρέα , που κάναμε μαζί διακοπές στην Κω  διαμένοντας και στην ίδια πανσιόν.  Όταν όμως μετά τις κοινές μας διακοπές αναχωρήσαμε  από το νησί της Κω η αδελφή μου κι εγώ, για να πάμε στον τελικό προορισμό μας στην Ρόδο, δώσαμε υπόσχεση να μην χαθούμε και να κάνουμε το επόμενο καλοκαίρι  πάλι μαζί διακοπές στην Σαντορίνη!! >>….

Και να που τώρα ταξιδεύαμε όλες μαζί για τις νέες καλοκαιρινές μας διακοπές, στην πολυπόθητη γραφική Σαντορίνη των μαγικών χρωματιστών βράχων, της Ιστορίας, του ηφαιστείου  και του υψηλού ξένου τουρισμού !

Στον ορίζοντα  μπροστά μας φάνηκε η  ΙΟΣ ή Νιός !  Σιγά - σιγά το πλοίο άρχισε να εισέρχεται μέσα  στον όρμου της νήσου. Προσπέρασε στα αριστερά τον φάρο στον μυχό του ακρωτηριού  κι άρχισε να κατευθύνεται στο εσωτερικό του κόλπου που άνοιγε σε μια τεράστια αγκαλιά.  Στα δεξιά εμφανίσθηκε μια ολόλευκη πανέμορφη εκκλησία, κυκλαδικής  αρχιτεκτονικής  με το υπέροχο σαν κέντημα καμπαναριό της, η Αγία Ειρήνη !!  Άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα, να χωρέσω μέσα τους  αυτή την εκπληκτική, μοναδική ομορφιά που ξεδιπλώνονταν γύρω μου με τις υπέροχες διαδοχικές  εικόνες . Αριστερά πίσω από το ακρωτήριο με τον φάρο, υψωνόταν ένα γρανιτένιο ξεροβούνι με διάσπαρτα επάνω του λευκά σπιτάκια.   Στα δεξιά  πάνω στον λοφίσκο με την εκκλησία της Αγίας Ειρήνης που στέκονταν σαν αρχόντισσα,  κυμάτιζε από το ελαφρύ αεράκι  στον υψηλό ιστό της μια μεγάλη Ελληνική σημαία, που ήταν σαν ένα καλωσόρισμα , σαν  χαιρετισμός.  Στο  βάθος του κόλπου εμπρός ήταν ο λιμένας, το επίνειο της Χώρας, με τον μικρό οικισμό του που τον έγλυφε η μεγάλη αμμουδερή παραλία του, ο Γιαλός.  Πίσω από τον λιμάνι στο βάθος, στην πλαγιά ενός μεγάλου πετρώδους λόφου απλώνονταν η  Χώρα, με τα ολόλευκα  σπίτια της  και τις εκκλησούλες της με τους γαλάζιους τρούλους, που φάνταζαν λαμπερές  κουκίδες στον  ορίζοντα από τα υπέροχα χρώματα της δύσης του Ήλιου.!    Αντικρίζοντας  και οι τρείς μας αυτήν την ξεχωριστή, γαλήνια  κυκλαδίτικη ομορφιά, μας συνεπήρε  κι αποφασίσαμε αμέσως να κάνουμε για ένα τριήμερο διακοπές στο νησί και μετά να συνεχίσουμε στον προορισμό μας.

΄Εδεσε στην προβλήτα τους κάβους του το πλοίο και άρχισαν να αποβιβάζονται οι λιγοστοί επιβάτες,  μαζί κι εμείς.   Αμέσως βρήκαμε δωμάτια σε ένα μικρό Ξενοδοχείο μπροστά στην παραλία.  Τα δωμάτια ήταν απλά, νοικοκυρεμένα, ασπρισμένα, που ο ασβέστης ακόμη μοσχοβολούσε. Πεντακάθαρα  σεντόνια στρωμένα στα κρεβάτια, πλεκτές κουρτίνες στις μπαλκονόπορτες  και αγριολούλουδα στα βάζα.  Όμως την απλότητα του χώρου συμπλήρωνε η εξαίσια θέα από το εμπρός μπαλκόνι προς τον κόλπο – τον γιαλό  κι από  την άλλη μεριά πίσω στο βάθος, η πλαγιά με τα σπίτια σαν ζωγραφιά της Χώρας, που με τα αναμμένα πλέον φώτα τους, έμοιαζαν σαν πυγολαμπίδες στο λυκόφωτος της νύχτας  που ξεκινούσε.  Χορτάσαμε την πείνα μας σε κάποιο ταβερνάκι κοντά στο Ξενοδοχείο μας, δίπλα στην αμμουδιά του γιαλού, κάτω από έναν έναστρο  ουρανό κι αφού πλέον είχε νυχτώσει για τα καλά,  αποσυρθήκαμε να ξεκουραστούμε......

ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΝΟΕΡΑ  ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ  ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ !!!!!!!!

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ               (Α΄ 2 κεφάλαιο: ΙΟΣ ή  ΝΙΟΣ )

=================================================

Την επόμενη ημέρα,  ξεκούραστες πλέον και οι τρεις μας, με ευχάριστη διάθεση, ρωτώντας στην ρεσεψιόν πληροφορηθήκαμε, ότι για μπάνιο θα ήταν προτιμότερο  να πηγαίναμε στη καλύτερη παραλία της  Ίου, τον Μυλοπότα, που ήταν κοντά, δέκα λεπτά με την συγκοινωνία  και την προτιμούσαν οι ξένοι.   Όντως ακολουθήσαμε την συμβουλή και με το λεωφορείο ανηφορήσαμε προς στην Χώρα της Ίου, την προσπεράσαμε κι αμέσως ο κατηφορικός  πλέον ο δρόμος έφτανε στην αρχή της ξακουστής παραλίας .  Ήταν μια τεράστια  καταπληκτική αμμώδης παραλία, εκτεινόμενη χιλιόμετρα σε μήκος, αλλά και σε πλάτος είχε πάρα πολλά μέτρα με ψιλή λευκή άμμο.  Δεν υπήρχαν κατά μήκος της σπίτια ή ταβερνούλες  κι η παραλία ήταν δίχως ίχνος οργάνωσης, εντελώς φυσική, πεντακάθαρη.    Εκεί στην αρχή μόνο της μεγαλειώδους αυτής παραλίας, υπήρχε το μοναδικό καφενεδάκι που αποτελούσε το τέρμα του λεωφορείου κι εκεί τέλειωνε κι ο δρόμος.   Βαδίζοντας  προς τα  ενδότερα της παραλίας, η έκπληξή μας  ήταν μεγάλη και για τα δικά μας μάτια πρωτόγνωρη.  Σε όλη την παραλία ήταν κόσμος πολύς κι από τις ομιλίες τους καταλάβαμε ότι όλοι  ήσαν ξένοι, αλλά κυρίως όλοι τους γυμνοί κάθε ηλικίας και φύλου!!!    Σοκαρισμένες προσπαθήσαμε να απομακρυνθούμε, να βρούμε μια περιοχή με λιγότερο κόσμο να αράξουμε  κι εμείς. Αφού  είχαμε  έρθει έπρεπε να κάνουμε μπάνιο, τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι που θα επέστρεφε το λεωφορείο.  Απομακρυνθήκαμε όσο ήταν δυνατόν γιατί βυθίζονταν τα πόδια μας στην άμμο, που άρχισε να ζεσταίνεται όσο ο ήλιος ανέβαινε στον ουράνιο θόλο.  Παντού γύρω γυμνιστές, άλλοι  έπαιζαν στην παραλία, κάποιοι κολυμπούσαν, άλλοι καθώς έβγαιναν από την θάλασσα  με την κίνηση των σωμάτων τους, δονούνταν τα ευαίσθητα μέρη του σώματος τους. Υπήρχαν κι εκείνα τα θερμόαιμα  ζευγάρια, που ο Ελληνικός ήλιος,  ο αέρας  κι  η θάλασσα  τους ξεσήκωνε τις επιθυμίες της σάρκας  κι ερωτοτροπούσαν κυλιόμενοι στην άμμο.   Εν τέλει καθίσαμε κι εμείς σε κάποιο μέρος που είχε λιγότερο κόσμο γύρω μας.  Αμέσως τρέξαμε στην δροσερή, θελκτική, ήρεμη, γαλάζια θάλασσα με το κρυστάλλινο, διαυγές νερό το λυτρωτικό στο ζεστό  δέρμα μας.  Γελούσαμε  κοιτάζοντας  την παραλία με τους γυμνιστές, σχολιάζοντας με νόημα τις τολμηρές συμπεριφορές κάποιων, καθώς και μερικών άλλων με ιδιαίτερα ανατομικά περίεργα χαρακτηριστικά και ξεσπούσαμε σε γέλια !!   Είχαμε περάσει το πρώτο σοκ και ξεθαρρέψαμε..  Βγαίνοντας από το νερό, η Ειρήνη πιο τολμηρή πέταξε το στηθόδεσμο από το μαγιό της και ξάπλωσε ανάσκελα για ηλιοθεραπεία, προτρέποντάς μας να το κάνουμε κι εμείς, γιατί είπε πως δεν ήταν κάτι που θα έδινε κάποιος σημασία,  με τόσους  γυμνούς  στην παραλία.   Δειλά- δειλά κι εφόσον είχαμε ήδη ξαπλώσει, αφαιρέσαμε κι εμείς το άνω μέρος από το μαγιό μας.  Χαλαρώναμε πάνω στις μεγάλες θαλασσινές πετσέτες μας, φορώντας τα γυαλιά ηλίου και τα καπέλα μας στο κεφάλι και κάπου - κάπου η μία ανανέωνε το αντηλιακό στην άλλη να μην καούμε!  Το  θαλασσινό αεράκι γεμάτο από τα αρώματα των άγριων φυτών του νησιού, δρόσιζε το αναψοκοκκινισμένο δέρμα μας και μας ανακούφιζε από την ζέστη που ήδη είχε αναπτυχθεί.. ΄Ελα όμως που ο < διάβολος είχε πολλά ποδάρια >  κι όσοι  αρσενικοί  διέρχονταν από εμπρός μας  στην αμμουδιά,  έκαναν  στροφή κεφαλής προς εμένα, ως την πλέον προικισμένη. !!!Πω πω ντροπή που αισθάνθηκα,  κάλυπτα συνεχεία το στήθος μου με το καπέλο μου  μόλις κάποιος πλησίαζε ή γύριζα  μπρούμυτα…  Το θέμα αυτό άρχισε να με εκνευρίζει όπως και τα κορίτσια  με αυτό το ανέλπιστο  πρόβλημα. Τα μαζέψαμε και φύγαμε για το Λεωφορείο, εξ άλλου είχε έρθει κι ώρα του.  Οι σχολιασμοί μας συνεχίστηκαν στην διαδρομή της επιστροφής για κάθε τι που είχαμε δει στην παραλία του Μυλοπότα, την παραλία των γυμνιστών και ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια.  Αυτό συνεχίσθηκε  και στο εστιατόριο, ήταν τόσο αναπάντεχο γιατί πρώτη φορά συνέβαινε σε εμάς τουλάχιστον, τις δύο αδελφές να βρεθούμε με γυμνιστές και με ότι συνέβη  εκεί !! 

Αφού ξεκουραστήκαμε  μετά  την μεσημεριανή μας σιέστα , αποφασίσαμε προς το δειλινό να περπατήσουμε στο ακρωτήριο  <Ξέρες>  στο οποίο ήταν και η όμορφη εκκλησία που είχαμε δει από το πλοίο όταν μπαίναμε  στον κόλπο,  την < Αγία Ειρήνη>.  Θα ανάβαμε σε αυτήν  το κεράκι της ευχαρίστησή μας για όσα όμορφα απολαμβάναμε στην διαμονή μας στο Νιώτικο νησί  και  θα βλέπαμε  την θέα κι από εκείνη την πλευρά του κόλπου. Προσπεράσαμε τον μόλο και την προκυμαία  κι αρχίσαμε ν΄ανηφορίζουμε ένα χωμάτινο μονοπατάκι που το στόλιζαν δεξιά κι αριστερά λευκές και ροζ  πικροδάφνες  μαζί με λίγα αλμυρίκια.  Ο τόπος μοσχομύριζε  ρίγανη και θυμάρι που έφερνε από την πλαγιά του λόφου το αεράκι το δροσερό.  Η διαδρομή ευχάριστη με τα τόσα χρώματα της δύσης στα μάτια μας, να ποτίζουν μοναδική θετική ενέργεια τα κορμιά μας και να ξελαφρώνει η ψυχή μας.  Φθάσαμε στην εκκλησία, περάσαμε τον πέτρινο λευκό αυλόγυρο , που τον στόλιζε  ένα καμπανίλο πάνω από τον τοίχο της εισόδου.  Προσπεράσαμε τον ναό από το πλάι κι οδηγηθήκαμε στην μπροστινή μεριά του χώρου, μια εκπληκτική ανοικτοσια, ένα μπαλκόνι πάνω στην θάλασσα  και το μεγάλο καμπαναριό που υψώνονταν  εμπρός και πάνω από την είσοδο του ναού. Η εκκλησία ήταν όμως κλειστή, όπως κι ώρα προχωρημένη. Μπήκαμε στον πειρασμό  και  κτυπήσουμε την καμπάνα η καθεμιά μας, ως καλωσόρισμα στον τόπο, όπως και συνηθίζεται στα νησιά.   Απολαύσαμε την μαγική ώρα που ο ήλιος είχε πλέον δύσει μες του Αιγαίου τα νερά κι οι τελευταίες αναλαμπές του από τις αδύναμες πλέον ακτίνες του, βάφανε  αμυδρά τον ορίζοντα.!  Χάρμα αισθήσεων όλο το τοπίο, με ολόκληρο τον κόλπο εμπρός μας, που τον απολαμβάναμε καθισμένες στο χαμηλό πεζούλι του περίβολου και θαυμάζαμε την υπέροχη φύση!!  Τα φώτα στον οικισμό του Γιαλού και  πιο ψηλά στην πρωτεύουσα του νησιού, δημιουργούσαν ένα φωτεινό κέντημα ανακατεμένα με της νύχτας το βαθύ μπλε !  Νοερά παρασυρθήκαμε και ταξιδεύαμε  αμίλητες στην όμορφη χώρα του ονείρου και της μαγείας της φύσης, που μας τύλιγε με μια μυσταγωγία με τους ανάμεικτους ήχους από το θρόϊσμα των φύλλων, τον ελαφρύ κυματισμό της θάλασσας κάτω στα βράχια  και τα τριζόνια  μέσα στα χαμόκλαδα  και τους ανεμοδαρμένους θάμνους !!   Κάποια στιγμή συνήλθαμε και ξεκινήσαμε με γοργό βηματισμό την επιστροφή μας, αμίλητες  χαλαρωμένες από τον τόπο και τα χαρίσματα του, γεμάτες από τόσες υπέροχες εικόνες μοναδικής ομορφιάς που είχαν πλημυρίσει το είναι μας.!  

Η νύχτα σαν βελούδινος μανδύας μας τύλιγε, ενώ το αεράκι χάϊδευε τους γυμνούς μας ώμους, τα πρόσωπα μας και το ασημένιο φως της ημισελήνου μαζί με αυτό των αστεριών, φώτιζαν το μονοπάτι  μας  διαλύοντας το βαθύ σκοτάδι που το κάλυπτε !!!

Γρήγορα αποκοιμηθήκαμε με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης στα χείλη, γιατί η ημέρα μας ήταν δραστήρια,  χαρούμενη  και ποικίλη εικόνων και συναισθημάτων !!

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ  ΝΟΗΤΙΚΑ ,  ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΜΑΣΤΕ  ΚΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ  ΤΗΝ  ΥΠΕΡΟΧΗ  ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ !!!!!!!!!!

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ  ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ                       ( Α΄3 κεφάλαιο : ΙΟΣ - ΝΙΟΣ )

Σαν ανέτειλε ο ήλιος του Αιγαίου το επόμενο πρωί και οι αχτίνες του πέρασαν μέσα από την ανοικτή μπαλκονόπορτα, αψηφώντας τις λευκές πλεκτές κουρτίνες, μου χάιδεψαν το πρόσωπο κι έκαναν τα μάτια μου ν΄ανοίξουν από το έντονο φως.  Βγήκα στο μπαλκόνι  παίρνοντας βαθιές ανάσες από την πρωϊνή θαλάσσια αύρα και κοίταξα την υπέροχη ανατολή με τα ποικίλα χρώματά της.  Υπέρλαμπρος ο ηλιακός δίσκος φαινόταν τεράστιος επειδή ακόμη δεν είχε ανέλθει ψηλά στον ουρανό.  Τέντωσα το κορμί μου, χασμουρήθηκα ευχαριστημένη κι αισιόδοξη για την όμορφη ημέρα που ξεκινούσε. Ξύπνησαν και τα κορίτσια  κι αποφασίσαμε την τελευταία  ημέρα μας στο νησί να την αφιερώσουμε επισκεπτόμενες την Χώρα και να απολαύσουμε  τις ομορφιές της, να ανακαλύψουμε τους θησαυρούς της, να περιηγηθούμε στα στενά της, όπως τα περιέγραφε το τουριστικό φυλλάδιο που βρήκαμε στο κομοδίνο. Αφού λοιπόν πήραμε  το παραδοσιακό νησιώτικο πρωϊνό μας,  μεταφερθήκαμε με το λεωφορείο στην είσοδο της Χώρας.  Στο σημείο εκείνο δέσποζε ο μητροπολιτικός  μεγάλος ναός της Ευαγγελίστριας, κτισμένος σε συνέχεια των υπολειμμάτων του παλαιού τείχους της Χώρας.  Αρχίσαμε να εισχωρούμε στην πόλη ανηφορίζοντας αργά  τον κεντρικό δρόμο, παρατηρώντας γύρω μας τα κτήρια, τα μικροκαταστήματα, τα ζαχαροπλαστεία, μπαράκια, τις ταβερνούλες με τα τραπεζάκια έξω, στρωμένα με τα πεντακάθαρα  καρό τραπεζομάντηλα, έτοιμα για την πελατεία.  Χωθήκαμε  στα ασπρισμένα καλντερίμια, που ακόμη και οι πλάκες τους στους δρόμους  και τα σοκάκια ήταν περασμένα με ασβέστη  στο περίγραμμα του κάθε σχιστόλιθου.  Παρατηρήσαμε την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική των μικρών κατοικιών με το ισόγειο και τον όροφο από πάνω, τα σμιγάδια, τα στεγασμένα,  δηλαδή  τμήματα των δρόμων που πάνω τους ήταν κτισμένα δωμάτια σπιτιών, μιας κι ο χώρος ήταν λειψός εντός του οικισμού από τα παλιά χρόνια.   Ανάμεσα στα σπίτια και στις ανοιχτοσιές στα στενοσόκακα που φάνταζαν σαν πλατειούλες, υπήρχαν πολλές μικρές εκκλησούλες  με γαλάζιους τρούλους και παραπόρτια, που  διέκοπταν το ατέλειωτο λευκό και ηρεμούσαν τα μάτια από την έντασή του.  Γλάστρες με γεράνια, βασιλικούς και μπουκαμβίλιες στόλισαν τα πορτοπαράθυρα και τις εξωτερικές πετρόχτιστες στενές σκάλες των σπιτιών, χάρμα οφθαλμών.  Προχωρήσαμε στην ανηφόρα, επί τέλους βγήκαμε από τον οικισμό κι αντικρίσαμε τον προορισμό μας, είχαμε φθάσει στην   < Παναγία  Γκρεμμιώτισσα >. Η εκκλησία κτισμένη στο πρανές ενός πανύψηλου βράχου που υψώνονταν πλάι της και στην συνεχεία πιο επάνω σε αυτόν, υπήρχαν κλιμακωτά κτισμένα τρία μικρά κουκλίστικα εκκλησάκια, δίνοντας μια γλυκύτητα στην τραχύτητα του τοπίου.  Ένα επιβλητικό καμπαναριό  κι ο μεγάλος πανύψηλος φοίνικας μαζί με έναν μικρότερο, υπήρχαν στην αυλή και κυριαρχούσαν στον χώρο με την καταπληκτική  θέα στον όρμο, στην Σίκινο  και  το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, που από εκεί τα δειλινά έχουν εκπληκτική θέαση της δύσης!  Γέμισαν τα μάτια μας από τις ομορφιές του νησιού και ταξίδεψε το βλέμμα μας στην απεραντοσύνη της θάλασσας μέχρι εκεί που έσμιγε με τον ουρανό.  Μια δυνατή αίσθηση μοναδικής ενέργειας μας πλημύρισε γι αυτήν την θεσπέσια Ελληνικότατη ομορφιά.  Κάτω τα σπιτάκια του οικισμού με τα μικρά εκκλησάκια και τους δύο μεγαλύτερους ναούς φάνταζαν σαν θεατρικό σκηνικό.  Από την πίσω πλευρά της εκκλησίας φαίνονταν κι ο κόλπος του Μυλοπότα απλωμένος  μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι.  Ενθουσιασμένη από όσα έβλεπα  γύρω μου βροντοφώναξα : _<< Ω! ΕΛΛΑΔΑ μου, θεά μου, ομορφιά όλου του κόσμου πόσο σε αγαπώ, πόσο σε θαυμάζω, σε καμαρώνω  και πόσο είμαι τυχερή που μπορώ να σε απολαμβάνω ! >>.   Τα κορίτσια που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν σιωπηλά και ρέμβαζαν, άρχισαν να ζητωκραυγάζουν με χαρούμενες φωνές ενθουσιασμού !  Γέμισαν τα πνευμόνια μας καθαρό νησιώτικο οξυγόνο κι ο άνεμος που σκόρπιζε τα μαλλιά μας χαιρόταν κι αυτός μαζί μας.  Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε γεμάτες από εικόνες αγνής, φυσικής ομορφιάς , ενώ ο ήλιος είχε φθάσει στο αποκορύφωμα του και η ζεστή του έγινε πολύ αισθητή .  Μέσα στα στενά τα σκιερά υπήρχε δροσιά ευχάριστη.  Σε μια πλατειούλα, μπροστά σε ένα σπίτι που το σκέπαζε μια  κόκκινη μπουκαμβίλια με δυνατό ξυλώδη κορμό και πολλά διακλαδωμένα κλαδιά σε όλη την πρόσοψή,  μας έκανε εντύπωση και μας δημιουργήθηκε η απορία πως  ένα τόσο μεγαλειώδες, αναπτυγμένο  λουλούδι, μπορούσε να ευδοκιμήσει μέσα σε μια μικρή χωμάτινη λακκούβα στην άκρη του δρόμου, δίπλα από τον τοίχο του σπιτιού που το κάλυπτε η ομορφιά του!!   Καθίσαμε να ξεκουραστούμε λίγο δίπλα στο πεζούλι και το χαζεύαμε με θαυμασμό, πως η δημιουργική δύναμη της φύσης και το  <πείσμα>  του, το έκαναν να μεγαλώσει, ν΄αναπτυχτεί τόσο πολύ !!   Μια ηλικιωμένη κυρία πρόβαλε στο κατώφλι της πόρτας, μας καλωσόρισε και μας κέρασε δροσερό νερό.  Αφού την ευχαριστήσαμε, την ρωτήσαμε πως είναι και πως περνά σε αυτόν τον γραφικό τόπο  κι  εκείνη απάντησε στενοχωρημένη  :  _ << πώς να περνώ κόρες μου, που ησυχία δεν έχουμε τώρα που καλοκαίριασε.  Όλη την νύχτα δεν μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τις φασαρίες που κάνουν οι μεθυσμένοι τουρίστες με τις φωνές τους, τα μπουκάλια που σπάνε με δυνατούς κρότους στους τοίχους επάνω και αποπατούν παντού,  βρωμίζει ο τόπος.  Καλύτερα ήμασταν  στα παλιότερα χρόνια, που ξένος δεν επάτη εδώθε, είχαμε την ησυχία μας κι ας ήμασταν φτωχότεροι>>      Έκπληκτες  για την απάντησή της, την αποχαιρετίσαμε  και φύγαμε σκεπτικές.  Τι μπορούσαμε να της πούμε για να την παρηγορήσουμε την ηλικιωμένη γυναίκα που υπέφερε  λόγω της εξέλιξης του τουρισμού στο νησί της?   <ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ>  σκεφτήκαμε  κατηφορίζοντας πλέον στον κεντρικό δρόμο.  Αγοράσαμε  τα δωράκια μας, τα σουβενίρ μας, γευθήκαμε κρέμα παγωτό με κεράσι γλυκό επάνω, που ήταν φτιαγμένο με ντόπια αγνά υλικά .. Γευματίσαμε σε ένα γραφικό μικρό ταβερνάκι κάτω από την κληματαριά του, με σπιτικό φαγητό  και  περασμένο μεσημέρι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας..  Το απογευματινό μας μπάνιο το κάναμε δίπλα μας στον γιαλό, αποχαιρετιστήριο στα δροσερά νερά της Ίου με την αμμουδερή καθαρή παραλία του.  

Το τριήμερό μας τελείωνε, όπως το είχαμε προσχεδιάσει κι έπρεπε  να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στην Σαντορίνη.  Έτσι κι αλλιώς τα σπουδαιότερα  τα είδαμε και η περιήγηση με καραβάκι του νησιού που θα έφθανε βόρεια, στον φημισμένο τύμβο - τάφο του Ομήρου, γίνονταν την Κυριακή, δηλαδή τρεις ημέρες μετά.  Οι άδειες μας είχαν περιορισμένο χρόνο και δεν θα τις ξοδεύαμε  όλες στο όμορφο αυτό νησί…   Στο γραφείο των εισιτηρίων όμως μας περίμενε μια απρόβλεπτη – δυσάρεστη πληροφορία.  Μας ενημέρωσαν ότι το πλοίο της γραμμής, θα πιάσει στο λιμάνι  μετά από δύο ημέρες, διότι θεωρείτο η ΙΟΣ άγονη γραμμή και δεν είχε καθημερινή  συγκοινωνία που να περνά από το νησί τους και να πηγαίνει  προς την Σαντορίνη.   Προτού όμως αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε και να ανησυχήσουμε,  μας είπαν ότι υπάρχει ένα καραβάκι τοπικό, το οποίο κάνει καθημερινά δρομολόγιο προς την Σαντορίνη!!  Αναθαρρήσαμε, αποφασίσαμε αμέσως και βγάλαμε τα εισιτήρια μας για την επόμενη  το πρωί !! 

Όντως πρωί- πρωί επιβιβαστήκαμε  στο καραβάκι  και ξεκινήσαμε το νέο ταξίδι μας, στον επιθυμητό - αρχικό προορισμό μας. 

Όρθιες στο μοναδικό κατάστρωμα και χωρίς κλειστό προστατευμένο  χώρο επιβατών, αποχαιρετούσαμε το πανέμορφο κυκλαδίτικο νησί με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου που χάϊδευαν τα πρόσωπα μας.  Μια γλυκιά πίκρα μας κατέκλισε που αποχωριζόμασταν αυτό το ιδιαίτερο κυκλαδονήση, που ήταν ακόμη τόσο αυθεντικό, τόσο φυσικό  κι αμόλυντο… Βολευτήκαμε όπως- όπως με τις αποσκευές μας  δίπλα μας στο κατάστρωμα κι άρχισε το θαλασσινό ταξίδι,  Όλα ήταν σχετικά καλά, έως ότου ήμασταν ακόμη μέσα στον προστατευμένο κόλπο της ΙΟΥ .  Όταν  όμως  βγήκαμε έξω στο πέλαγος τα πράγματα άλλαξαν δραματικά.  Φυσούσε αρκετά μποφόρ, σήκωνε  αφρισμένα κύματα που κτυπούσαν δυνατά το ξύλινο σκαρί, το παλαντζάριζαν  μια δεξιά μια αριστερά, σε σημείο που να μας βρέχουν τα κύματα.  Παρόλο που είχε λιακάδα, ο άνεμος μας πάγωνε το κορμί γιατί οι ζακέτες  που φορούσαμε, δεν αρκούσαν να μας ζεστάνουν  και μας πιρούνιαζε ως το κόκκαλο αυτό το διαφορετικό κρύο.  Η Ειρήνη όμως έμπειρη στα θαλασσινά ταξίδια ήταν εφοδιασμένη με καμπαρντίνα αντιανεμική και ήταν σε καλύτερη, πλεονεκτικότερη θέση.   Όμως το καΐκι ήταν μικρό, παλιό χωρίς μεγάλη ιπποδύναμη και με χαμηλή ταχύτητα λόγω και του καιρού, με αποτέλεσμα να περνούν οι ώρες με κακουχία, ταλαιπωρία  κι αρχίσαμε να δυσανασχετούμε !!   

< < Τι να γίνει όμως τα νιάτα είναι νιάτα και εμπρός στον στόχο δεν υπολογίζουν εμπόδια!! >>…

Προς το μεσημεράκι  άρχισαν να φαίνονται οι πολύχρωμοι   βράχοι της Σαντορίνης, που λόγω της σύστασής τους με μέταλλα είχαν αποκτήσει αυτήν την όψη.  Φάνηκε  ψηλά, στην κορυφή των βράχων κι ο οικισμός της ΟΙΑΣ.  Σπιτάκια σκαρφαλωμένα  κλιμακωτά στο απότομο επικλινές έδαφος, με πολλά υπόσκαφα που  φάνταζαν στα μάτια μας όλα μαζί σαν πίνακας ζωγραφικής !!  

Επί τέλους αγκυροβόλησε το καΐκι μας στο παλαιό λιμανάκι της Θήρας, τον Γιαλό, εκεί που καταλήγουν και τα 588 σκαλοπάτια  της ονομαζόμενης σκάλας  <Καραβολάδες>  που το ενώνουν με   την πρωτεύουσα του νησιού  τα Φηρά .. .  Ζαλισμένες  κι αναμαλλιασμένες από τις ισχυρές  ριπές του ανέμου, αποβιβασθήκαμε, πατήσαμε επί τέλους γη - στερεό έδαφος και έλαβε τέλος  αυτή η θαλασσινή περιπέτεια μας, ταλαιπωρημένες μεν, αρτιμελείς  δε !!……

ΤΕΛΟΣ Α΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ : ΙΟΣ ή ΝΙΟΣ.!!!!   ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ  Β΄: ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ή ΘΗΡΑ ή ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ….

( 1ο  μέρος ::  ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ή ΘΗΡΑ ή ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ) 

Πατώντας πλέον στεριά,  αυτό το μικρό κομμάτι Γής κάτω από τους θεόρατους κοκκινωπούς γκρεμούς της Σαντορίνης, που αποτελούσε το παλιό βασικό λιμάνι του όρμου της, τον Μέσα Γιαλό και που συνδέονταν  με την Χώρα,  αναπνεύσαμε  βαθειά  κι ανακουφιστήκαμε!

Επειδή η ταλαιπωρία μας ήταν έκδηλη από το πολύωρο, δύσκολο θαλασσινό μας ταξίδι από την ΙΟ (ή Νιό) με το μικρό καΐκι, καθίσαμε να συνέλθουμε στο μοναδικό  καφενεδάκι – ταβερνάκι  του υποτυπώδους  μικρού λιμανιού.                   

Αφού δροσιστήκαμε με αναψυκτικά  και ξεκουραστήκαμε αρκετά, κατευθυνθήκαμε προς την πλευρά που ήταν οι αγωγιάτες με τα μουλάρια τους, στην άκρη της σκάλας  <ΚΑΡΑΒΟΛΑΔΕΣ>  σκαλισμένη ελικοειδώς  πάνω στον απότομο γκρεμό, με φαρδιά λιθόστρωτα σκαλοπάτια, που οδηγούσε ψηλά στην κορυφογραμμή των βράχων, στα Φηρά την πρωτεύουσα της Σαντορίνης.   

Το θέμα των πολλών αποσκευών μας, το λύσαμε μισθώνοντας κι ένα ακόμη ζώο, εκτός αυτών που θα μετέφεραν εμάς, παρ΄ όλο που η τιμή τους ήταν υψηλή.  Τι να κάνουμε, εμείς οι δύο αδελφές κουβαλήσαμε πάρα πολλές αποσκευές, αμάθητες από τέτοιου είδους προορισμούς, ενώ η φίλη μας Ειρήνη έμπειρη ταξιδιώτισσα, είχε μόνο ένα σάκ – βουαγιάζ που το πήρε μαζί της στο δικό της ζώο.  Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την σκάλα,  αυτήν με τα  588 ιδιόμορφα σκαλοπάτια, σε απότομη κλίση, που η μία της πλευρά ήταν στην άκρη του γκρεμού!  Τα ζώα πήγαιναν το ένα πίσω από το άλλο από την πλευρά του γκρεμού, γατί από την άλλη πλευρά, κατέβαιναν  πάνω από την πόλη άλλα, που κάνανε το δρομολόγιο τους.  Έλα όμως που το δικό μου μουλάρι είχε την ιδιορρυθμία να πηγαίνει άκρη – άκρη στα σκαλοπάτια, που ο απότομος γκρεμός έχασκε κάτω απειλητικά στα μάτια μου και μου έκοβε την ανάσα  από τον φόβο.  Εκτός αυτού έκανε και ζίκ ζακ βήματα κι ακουμπούσε - τρίβονταν στα καπούλια του μπροστινού μουλαριού, που ήταν επάνω του η Βέτα, κάτι σαν να το φιλούσε, μάλλον  ήταν ερωτευμένο!  Ανάμεικτα συναισθήματα τρόμου, φόβου κι αμηχανίας με κατέλαβαν, αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να γίνει κάτι άλλο, παρά να φωνάζω τον αγωγιάτη να συγκρατεί το περίεργο ζώο, μα εκείνος ατάραχος μου απαντούσε:  

_<< Μην φοβάσαι, είναι μαθημένο, ξέρει αυτό >>.. . Πω! Πω! λύση δεν εύρισκα, έκλεινα τα μάτια μου γαντζωμένη στο σαμάρι  κι έκανα προσευχές και τάματα ή κοιτούσα στην άλλη μεριά, στον βράχο.  Ο ήλιος έκαιγε από ψηλά λόγω του μεσημεριού, νερό δεν είχαμε  κι όλα μαζί  μου προκαλούσαν μια δυσάρεστη ψυχολογική κατάσταση, μια μεγάλη δυσανασχέτηση που λύγισε την υπομονή μου…. Μετά  από κάποια απροσδιόριστη ώρα, που σε μένα φάνηκε αιώνας, φθάσαμε επί τέλους στα Φηρά και στα πρώτα σπιτάκια, σε ένα άνοιγμα που χρησίμευε ως σταθμός των ζώων, ξεπεζέψαμε κάθιδρες  κι αρκετά ακόμη σοκαρισμένες  από αυτήν την ιδιότυπη μεταφορά μας!!

Πήραμε τις αποσκευές μας ξελαφρωμένες από το σοκ  κι ανηφορήσαμε από τα σκαλοπάτια  μέσα  στα στενοσόκακα  να βρούμε κατάλυμα όσο πιο σύντομα γινόταν, για να ξεκουράσουμε τα καταταλαιπωρημένα κορμιά μας, από την σημερινή δύσκολη ημέρα, που σε τίποτε δεν θύμιζε καλοκαιρινές διακοπές!!   Φανήκαμε τυχερές σ΄αυτό, γιατί μόλις εισήλθαμε στον κεντρικό δρόμο των <χρυσοχοείων> την οδό Υπαπαντής, στο πρώτο μικρό ξενοδοχείο μπροστά μας, το <Θεοξένεια>  βρήκαμε δωμάτιο.  Αυτό ήταν στο δεύτερο - τελευταίο  όροφο, στο ρετιρέ του παλαιού κτηρίου, που  από  την σάλα του ορόφου, μας οδηγούσε εμπρός στην μεγάλη βεράντα του από την μία πόρτα και  από την άλλη στο δωμάτιο μας. Ευρύχωρο μακρόστενο δωμάτιο με λουτρό μέσα και με μεγάλο παράθυρο στην γωνία εμπρός που έβλεπε στο διπλανό στενό.   Αμέσως μετά από ένα δροσερό – ανακουφιστικό ντους, πέσαμε στα κρεβάτια μας κατάκοπες  !!

Αργά το απόγευμα , αφού πλέον αναλάβαμε δυνάμεις πήγαμε σε μια παραδοσιακή –λαϊκή - απλή ταβέρνα για φαγητό που το είχαμε πολύ ανάγκη, διότι όλη την ημέρα  λόγω των συνθηκών ήμασταν θεονήστικες.  Όμως αποζημιωθήκαμε καθισμένες στην βεράντα του, στην άκρη της καλντέρας, με θέα από ψηλά όλου του όρμου εμπρός μας και τα υπόσκαφα στο πρανές του γκρεμού κάτω από την πόλη, σαν να ήσαν στον αέρα.  Στο βάθος πέρα τα ηφαιστιογενή νησιά της Νέας και Παλιάς Καμένης, της Θήρας τα ονομαστά, βυθισμένα στα πορτοκαλοκίτρινα χρώματα  της δύσης, στη απεραντοσύνη του ουρανού και του Αιγαίου.  Η θάλασσα φαινόταν ήσυχη χωρίς κύματα και το μελτεμάκι  μας δρόσιζε ευχάριστα μετά από μια πολύ ζεστή ημέρα, που σε συνδυασμό  με ένα γευστικό γεύμα και δροσερό ντόπιο γλυκό κρασί, μας ανακούφισε δεόντως!   Αναχωρήσαμε αργά και διερχόμενες μέσα από τα στενά δρομάκια με τα φωτισμένα καταστήματα και τις βιτρίνες, χαζεύαμε τους τουρίστες που μπαινόβγαιναν σε αυτά.

Η νύχτα δεν κύλισε ήσυχα , διότι από το ανοικτό παράθυρο του δωματίου μας, έμπαιναν  οι θόρυβοι από τις διερχόμενες παρέες ξενύχτηδων τουριστών από τον δρόμο κι από το σοκάκι. Το να κλείσουμε το παράθυρο ήταν αδύνατον λόγω της μεγάλης ζέστης και κλιματιστικό φυσικά δεν υπήρχε !   Διακοπτόμενος λοιπόν ο ύπνος μας, δεν ήταν κι ότι το καλύτερο για εμάς.!!!!

Την επομένη αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο και μας πρότειναν την παραλία ΚΑΜΑΡΙ, που μπορούσαμε να πάμε εκεί χρησιμοποιώντας  την συγκοινωνία του νησιού….  

Περάσαμε από αρκετά στενά της πόλης και βγήκαμε έξω από αυτή, στην περίμετρό της, στον κύριο δρόμο του νησιού, σε μια μικρή πλατεία που ήταν η αφετηρία των λεωφορείων.  Τουρίστες πολλοί, κυρίως Ευρωπαίοι περίμεναν μαζί με εμάς για να πάνε στις παραλίες….    

Φθάνοντας στο ΚΑΜΑΡΙ αντικρίσαμε μια μεγάλη παραλία απλωμένη χιλιόμετρα μέχρι εκεί που έφθανε το μάτι μας, που αντί για άμμο είχε μαύρα ηφαιστειακά βότσαλα, τα οποία από την τριβή τους με τα κύματα, είχαν λειανθεί μέσα στα χρόνια .Την δεξιά πλευρά της ακτής στην παραλία την διέκοπτε  ο απότομος όγκος του <Μέσα Βουνού>, που στην κορυφή του υπήρχε η αρχαία Θήρα.  Μερικά μπαράκια και ταβερνάκια σκορπισμένα στην παραλία περίμεναν τους  τουρίστες με τραπέζια τοποθετημένα να κοιτούν στην θάλασσα.  Στην πίσω μεριά, μέσα στους αγρούς,  λευκά σπιτάκια  διάσπαρτα μαζί με μικρές εκκλησούλες ομόρφαιναν τον κάμπο και μια ιδιαίτερη ενέργεια  εξέπεμπε όλος ο τόπος  με την μαύρη ηφαιστιογενή παραλία.    Η θάλασσα βαθειά και το νερό κρύο, πράγμα ευχάριστο για μένα που την απόλαυσα για αρκετή ώρα, πολύ περισσότερο από τις άλλες.  Χαλαρώσαμε κάνοντας ηλιοθεραπεία και συζητώντας για τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας.  Αποφασίσαμε μετά το γεύμα να επιστρέψουμε στην πόλη και να ψάξουμε για νέο πιο ήσυχο κατάλυμα.  Εγώ  χάζευα το βουνό και είχα έντονη την επιθυμία να επισκεφτώ την αρχαία Θήρα στην κορυφή του. ΄Ετρεφα πάντα λατρεία για την αρχαιότητα και κυρίως για κάθε τι Ελληνικό, για την υπέροχη ιστορία μας στα βάθη των αιώνων, γι αυτό πάντα φρόντιζα να επισκέπτομαι κάθε αρχαιολογικό χώρο σε όποιο τόπο και να πήγαινα.  Το συζήτησα με τα κορίτσια και μου υποσχέθηκαν ότι την επομένη, αφού κάναμε το πρωινό θαλασσινό μας μπάνιο πάλι στην ίδια παραλία, θα ανεβαίναμε στο βουνό να επισκεφτούμε την αρχαία ιστορική πρωτεύουσα του νησιού.  Το μεσημεριανό μας γεύμα στην παραλία υπήρξε θαυμάσιο γιατί και η θέα της θάλασσας ήταν ελκυστική και τα φαγητά με ντόπια προϊόντα ήταν πολύ νόστιμα…  

Στην επιστροφή μας νωρίς το απόγευμα στα Φηρά, μπήκαμε σε ένα τουριστικό γραφείο που ήταν απέναντι από την αφετηρία των λεωφορείων, να ρωτήσουμε για νέο δωμάτιο.  Μπαίνοντας στο γραφείο είδαμε έναν πολύ όμορφο νεαρό στο γκισέ, που προθυμοποιήθηκε να μας εξυπηρετήσει, ως ο υπεύθυνος του Πρακτορείου.  Μας συστήθηκε μάλιστα  ως < Γιώργος Νομικός>.    Μας έδωσε κάποιες διευθύνσεις πανσιόν σε διάφορες περιοχές της πόλης, να πάμε να δούμε ποιό μας ικανοποιεί.  Μας ενημέρωσε και για την Ελληνική βραδιά που οργάνωνε την επόμενη ημέρα, Κυριακή βράδυ στην παραλία Καμάρι, με χορευτικά παραδοσιακά συγκροτήματα, ζωντανή μουσική για διασκέδαση , φαγητό και την μετακίνηση μας φροντίδα του γραφείου του. Μας άρεσε η ιδέα  κι ο νεαρός που ήταν ιδιαίτερα περιποιητικός μαζί μου, μας έκανε την κράτηση για την εκδήλωση αυτή.  Στην συνέχεια επιδοθήκαμε στην έρευνα των πανσιόν. Η πρώτη ήταν πολύ καλή με ανέσεις κοντά στην περιοχή στο Ημεροβίγλη , αλλά μας φάνηκε πολύ απομονωμένη στα χωράφια μέσα και δεν θέλαμε στις βραδινές εξόδους μας να προβληματιζόμαστε με την απόσταση και την ασφάλειά μας. Οι άλλες, είτε δεν ήταν οι χώροι τους της αρεσκείας μας, είτε είχαν κοινές τις τουαλέτες, πράγμα απαράδεκτο για μένα . Η Ειρήνη συνέχισε την αναζήτηση μόνη της, αφού εμείς αποφασίσαμε να μην μετακινηθούμε και να ταλαιπωρηθούμε πάλι  με τις αποσκευές μας και τον νέο χώρο. Μετά από δύο ώρες εμφανίσθηκε και η φίλη μας. Μας ανακοίνωσε ότι βρήκε καλό δωμάτιο σε ένα σπίτι στην περιοχή εκείνη της αφετηρίας των λεωφορείων, στην περίμετρο της πόλης. Μάζεψε τα πράγματά της και δώσαμε ραντεβού για το βράδυ, αφού τακτοποιηθεί να έρθει και να βγούμε <τσάρκα>  στην πόλη, πράγμα που έγινε…  Περιηγηθήκαμε στα δαιδαλώδη στενά με τα γραφικά νησιώτικα σπίτια και τα αδιέξοδα, τις πολλές εκκλησούλες, τριγυρίσαμε στα μαγαζιά, χαζέψαμε τις βιτρίνες των χρυσοχοείων που ήταν πάρα πολλά, λόγο του υψηλού τουρισμού στο νησί με εκπληκτικής τέχνης κοσμήματα.  Αγόρασα έναν τουριστικό οδηγό για ενημέρωση ώστε  να ήταν δυνατόν να περιηγηθούμε σωστά στα αξιοθέατα. Εξ άλλου αυτό ήταν πάντα προϋπόθεσή, δηλαδή το τι θα έπρεπε να επισκεφτώ στα ταξίδια μου, ενημερωμένη για κάθε τι αξιόλογο που προσέφερε ο κάθε τόπος.  Τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο στο χέρι και καταλήξαμε να κλείσουμε την βραδιά μας σε ένα ήσυχο μπαράκι με εξαιρετική θέα προς την καλντέρα .  Απορροφημένες από την νυχτερινή εικόνα που απλώνονταν γαλήνια  μπροστά μας  κι ακούγοντας απαλή μουσική χαλαρώναμε από την προηγούμενη  ημέρα  των απροόπτων, των ψυχικών  και σωματικών εντάσεων. 

Αποχαιρετιστήκαμε με την Ειρήνη αργά το βράδυ, μιά που αυτή πλέον διέμενε αλλού και πήγαμε στο δικό μας ξενοδοχείο, με μια μικρή αίσθηση λύπης που δεν θα ήταν μαζί μας.  Όμως το ραντεβού μας για την επόμενη  ημέρα είχε ήδη κλειστεί για να ανταμώσουμε στην πλατεία της αφετηρίας της τοπικής συγκοινωνίας  και να συνεχίσουμε τις περιηγήσεις μας στον όμορφο αυτό τόπο των διακοπών μας , σύμφωνα με το σχεδιασμό μας……!!!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ 2ο  μέρος ….

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ   

       ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  !!!!!!!!!!!

 2ο  μέρος ::   ΘΗΡΑ- ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

Πραγματικά την επόμενη ημέρα ανταμώσαμε και οι τρεις μας στην γνωστή πλατειούλα για να πάρουμε το λεωφορείο για το Καμάρι.  

Απέναντι  από το γραφείο Τουρισμού μας είδε ο Γιώργος και μας πλησίασε περιχαρής. Μας χαιρέτησε εγκάρδια και μας υπενθύμισε το βραδινό μας γλέντι, υποσχόμενος ότι θα μας συνοδέψει στο χορό, να μην φοβόμαστε για τίποτε κι ότι αδημονεί να μας ξαναδεί. Επειδή όμως το λεωφορείο  είχε φθάσει,  μας αποχαιρέτησε με κάποια δυσκολία, γιατί μάλλον θα ήθελε να συνεχίσει την όμορφη κουβέντα μας, η οποία  αναγκαστικά σταμάτησε κάπως απότομα….. Ανεβαίνοντας στις σκάλες του αυτοκινήτου για να μπούμε, η Ειρήνη με στόμφο και έμφαση μου είπε::

 - << Να συνοδέψει βασικά εσένα ήθελε, δεν πήρες είδηση πως σε κοιτούσε συνέχεια κι εχθές που ήμασταν στο γραφείο του και σήμερα εδώ?   - Άστραφτε το βλέμμα του που σε αντίκρισε και σου μιλούσε γεμάτος χαρά, ενθουσιασμό και τα λόγια του έσταζαν μέλι  !!!>> ….   Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό που είχα υποψιασθεί,  ήταν πραγματικό,  αλλά το μάτι της Πειραιώτισσας ήταν πιο  κοφτερό !!!

Αφού κάναμε το μπάνιο μας στην παραλία των ολόμαυρων χαλικιών το Καμάρι, ξεκινήσαμε να ανεβούμε στο βουνό, να δούμε την αρχαία Θήρα, όπως μου υποσχέθηκαν τα κορίτσια την προηγούμενη ημέρα. Ακολουθήσαμε ένα χωμάτινο μονοπάτι προς τα επάνω στην πλαγιά του βουνού για αρκετή ώρα. Το μονοπάτι δύσκολο λόγω της κλίσης του εδάφους και με τον ήλιο πάνω στα κεφάλια μας γίνονταν πολύ κουραστικό.  Όταν είχαμε διανύσει μια μεγάλη απόσταση, παρατηρήσαμε στα δεξιά μας έναν φιδωτό στενό δρόμο, παράλληλα με το μονοπάτι μας και με την ίδια κατεύθυνση, που σταματούσε σε ένα πλάτωμα  λίγο παραπάνω.  Αμέσως αντιληφθήκαμε ότι μέχρι εκεί μπορούσε να πάει αυτοκίνητο .  Άρχισε να φωνάζει η Ειρήνη::

 _<< Θα με ξεκάνετε, μέσα στον ήλιο και χωρίς νερό να σκαρφαλώνουμε τόση ώρα !!!  - Εγώ  θέλω ν΄ αράξω στην παραλία με τις ώρες, να κάνω μπάνιο και να χαλαρώνω όλη μέρα.  Αφού είχε δρόμο γιατί δεν πήραμε ταξί μέχρι εδώ που ήταν δυνατόν να έρθει  και μετά να περπατούσαμε, θα γλυτώναμε  τον περισσότερο δρόμο !!>>….      

 Δίκιο είχε εν μέρει, αλλά αυτό δεν το γνώριζα, εξ άλλου κι εμείς την ίδια ταλαιπωρία είχαμε .  Εν τέλη ανηφορήσαμε σε περισσότερο απότομο ακόμη μονοπάτι και ξεθεωμένες μπήκαμε στην περίφραξη της αρχαίας πόλης της Θήρας.  Εκεί σε ένα ξύλινο σπιτάκι ήταν ένας φύλακας, ο οποίος  μας πρόσφερε το πολύτιμο νεράκι  κι ανακουφιστήκαμε από την δίψα μας.  Καθίσαμε στον ίσκιο  δίπλα στο σπιτάκι να ξεκουραστούμε και γεμάτη απορία τον ρώτησα  πως είναι δυνατόν στην ηλικία του να ανεβοκατεβαίνει αυτόν τον δρόμο καθημερινά.  Εκείνος χαμογέλασε και μας απάντησε πως είναι μαθημένος πλέον και αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά στους αρχαίους ΄Ελληνες που ζούσαν εδώ επάνω κι ανεβοκατέβαιναν πολλές φορές την ημέρα κουβαλώντας κι εμπορεύματα μαζί τους!!   Μας προέτρεψε  να συνεχίσουμε να πάμε πιο πάνω να δούμε τα απομεινάρια - τα ερείπια της αρχαίας πόλης, γιατί η ώρα είχε προχωρήσει μες στο μεσημέρι και θα έκλεινε ο αρχαιολογικός χώρος.  Θα μας περίμενε να γυρίσουμε, επειδή κάναμε τόσο κόπο να ανέβουμε και θα ήταν άδικο να μην βλέπαμε την αρχαία Θήρα !!   

Τον ευχαριστήσαμε κι ανανεωμένες,  με περισσότερο κουράγιο προχωρήσαμε λίγο πιο πάνω με μεγάλη προσοχή γιατί γλιστρούσε η ανηφόρα.    Επί τέλους φθάσαμε στην κορυφή και φάνηκε  η << αρχαία Πρωτεύουσα >>.!  Απλωμένη σε έναν τεράστιο μακρόστενο χώρο, με ανισόπεδα επίπεδα, γεμάτη από ερείπια  κτηρίων. Μπαίνοντας στον χώρο συναντήσαμε τα ερείπια αρχαίων ιερών, δύο μικρούς θολωτούς βυζαντινούς ναούς και το μνημείο του ιερέα Αρτεμιδώρου.  Ακολουθήσαμε το λιθόστρωτο μονοπάτι συναντήσαμε  την αρχαία Αγορά, την Βασιλική Στοά, τα Δημόσια οικοδομήματα που σε κάποια από αυτά υπήρχαν ακόμη όρθιες οι κολώνες τους και δίπλα τους τα υπόλοιπα κομμάτια τους με σπαράγματα της τοιχοποιίας τους κι άλλα σκόρπια μαρμάρινα κομμάτια των κατασκευών που έφεραν επάνω τους περίτεχνα σχεδία.  Στην περιοχή των κατοικιών φαίνονταν τα ίχνη των τοιχοποιιών και των υπερυψωμένων δαπέδων τους.  Βρήκαμε το Ιερό της Άρτεμης και του Κάρνειου Απόλλωνα, ότι διασώθηκε μέσα από τον χρόνο.   Σε τμήματα  βράχων είδα εν τέλη σκαλισμένα τα ζώα- σύμβολα, τον καθιστό λέοντα, το γεράκι και το δελφίνι, όπως εκείνα που είχε στις φωτογραφίες  ο τουριστικός  οδηγός μου. Τα άγγιξα με δέος-συγκίνηση,  σκεπτόμενη ότι αγγίζω κάτι που υπάρχει κι έχει καλλιτεχνηθεί χιλιάδες χρόνια πριν…..  

Συνεχίσαμε την περιήγησή μας  σε αυτόν τον ενεργειακό  χώρο, με ένα αρκετά δυνατό αέρα να μας δροσίζει μέσα στην κάψα του μεσημεριού και βρεθήκαμε στο υπέροχο θέατρο της πόλης σ΄ενα απότομο κλιμακωτό χορταριασμένο  πρανές του εδάφους, αλλά με μια θέα προς το ανοικτό πέλαγος απερίγραπτης ομορφιάς που μας συγκλόνισε, μας άφησε άφωνες  !!.  Προχωρώντας στο λιθόστρωτο μονοπάτι, αντικρίσαμε κάτω από τον γκρεμό την παραλία, το Καμάρι κι εκστασιασθήκαμε από την υπέροχη πανοραμική θέα του νησιού.  Καθίσαμε κάτω από ένα δενδράκι  χαζεύοντας - ρουφώντας με τα μάτια μας μιά τέτοια ομορφιά, γεμάτες ικανοποίηση που εν τέλει καταφέραμε έστω και για λίγο να βρεθούμε σε αυτόν τον ιερό - ιστορικό χώρο και να λάβουμε την ενέργειά του, τους θαυμάσιους κραδασμούς του και το μαγικό φώς του, εκείνο το ιδιαίτερο λαμπρό φώς των Κυκλάδων που  θεραπεύει σώμα και πνεύμα !! ......

Έχοντας στην έννοια μας τον λίγο χρόνο που διαθέταμε, αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς την έξοδο του αρχαιολογικού χώρου. Τα μάτια μας αντίκρισαν εκεί στα ΝΑ κάτω, τον οικισμό και την παραλία της Περίσσας απλωμένη μέχρι εκεί που έφθανε ο ορίζοντας.  Ένα μεγάλο κομμάτι  κατά μήκος της παραλίας το στόλιζαν μερικά  δένδρα κι απέναντι μας στην άλλη υψηλότερη κορυφή του βουνού Προφήτη Ηλία, υπήρχε η ψηλή κεραία τηλεπικοινωνιών του νησιού.  

Βρήκαμε τον φύλακα να μας περιμένει κι αφού τον ευχαριστήσαμε, ξεκινήσαμε για την κάθοδό μας με προσοχή για τον κίνδυνο πτώσεων από το επικλινές του εδάφους.  

 Επιστρέψαμε στην πόλη  αμέσως, επειδή δεν θέλαμε να χρονοτριβήσουμε άλλο στο Καμάρι, γιατί το βράδυ θα επιστρέφαμε πάλι εκεί για το γλέντι !!     Γευματίσαμε  στην πόλη στο πρώτο εστιατόριο που συναντήσαμε κι αποχωριστήκαμε να ξεκουραστούμε, να φρεσκαρισθούμε και ν΄ανταμώσουμε πάλι νωρίς το βραδάκι για την έξοδο μας….

Ντυμένες, σενιαρισμένες  στην συγκεκριμένη ώρα βρεθήκαμε οι τρείς μας ξεκούραστες πλέον, ευδιάθετες για το γλέντι, μπροστά στο Τουριστικό γραφείο.  Μόλις μας είδε ο Γιώργος, περιχαρής μας υποδέχθηκε όλο φιλοφρονήσεις για την εμφάνιση μας.  Μπήκαμε στο λεωφορείο, στο οποίο φρόντισε να είμαστε στις πρώτες θέσεις, κοντά του κι όλο με κοίταζε από τον εσωτερικό  καθρέφτη . Στο κέντρο μας έβαλε σε τραπέζι μπροστά στην πίστα, να έχουμε καλή θέα προς την ορχήστρα, αλλά κι αυτός να μπορεί να με βλέπει από το μπαρ που καθότανε.  Ήρθαν κι άλλοι τουρίστες, Ιταλοί με το δεύτερο λεωφορείο και μαζί τους κατέβηκε και μια προκλητικά ντυμένη ξανθιά  με όμορφα χαρακτηριστικά και σώμα που το επιδείκνυε με το ντύσιμο της ! Πήγε και κάθισε δίπλα του στο μπαρ κι άρχισε να  του μιλάει διαχυτικά, με τρόπο που έδειχνε ότι τον γνώριζε καλά !!  Αυτός έκανε προσπάθειες και ξεγλιστρώντας από αυτήν, εύρισκε αφορμές να έρχεται στο τραπέζι μας να μας ρωτά εάν μας λείπει κάτι, εάν θέλουμε κάτι ακόμη  κλπ,  με αγωνία στο βλέμμα του προσπαθούσε να καταλάβει την αντίδρασή μου για την παρουσία της Ιταλίδας δίπλα του.  Εκείνη σαν να κατάλαβε το ενδιαφέρον του για μένα και του έγινε <τσιμπούρι> , δεν  ξεκολλούσε από δίπλα του, να του κάνει τολμηρές χειρονομίες που να φαίνονται καθαρά σε μας….  Εγώ πήρα  <ανάποδες στροφές>  και χόρευα συνεχώς, χωρίς να του δίνω σημασία, αλλά με την άκρη του ματιού μου παρακολουθούσα τις κινήσεις του κι έβλεπα την απόγνωσή του στην περίπλοκη κατάσταση που βρέθηκε.  Η Ιταλίδα έπινε πολύ, ακατάπαυστα, έγινε  <στουπί>  στο μεθύσι κι έγειρε στο μπαρ επάνω. Αυτός βρήκε τότε την ευκαιρία και ήρθε στο τραπέζι μας και κάθισε μαζί μας, προφανώς ανακουφισμένος που την ξεφορτώθηκε, αλλά κυρίως γιατί ήταν δίπλα μου. Δικαιολογήθηκε για την κυρία, ότι την γνώρισε στην Ιταλία που σπούδαζε και του κουβαλήθηκε εδώ για διακοπές…  Μας πρότεινε να κάνουμε και μια μίνι εκδρομή  -κρουαζιέρα με τα μικρά πλοιάρια που ταξιδεύουν στην Καλντέρα, να  πάμε να δούμε το ηφαίστειο και μετά στο νησί της Θηρασιάς να το γνωρίσουμε.  Θα μας συνόδευε δε ως διοργανωτής που ήταν, την Τρίτη, δηλαδή την μεθεπομένη το πρωί από τον Γιαλό.  Ακούστηκε πολύ ενδιαφέρον και του δηλώσαμε συμμετοχή……. 

Η βραδιά  κυλούσε όμορφα, ρομαντικά κι αυτός μου πρόσφερε  δροσερό γλυκό κρασί του τόπου, με συνόδευε στους χορούς περιχαρής που βρισκόταν δίπλα  μου, που άγγιζε το χέρι μου καθώς χορεύαμε και μου μιλούσε τρυφερά για το νησί του…..  Άρχισα να λύνομαι κι εγώ και να γίνομαι περισσότερο ομιλητική, τρυφερή  κι αυτός το καταλάβαινε και ξεχείλιζε από χαρά κι ένα τρέμουλο δονούσε το σώμα του κι ένα σκίρτημα κοριτσίστικο και το δικό μου.!  Περνούσαν χαρούμενα  -  ευτυχισμένα οι ώρες μας  κι αυτός ήταν συνεχώς δίπλα μου τρυφερός, εκδηλωτικός, ενθουσιασμένος ,δεν άφηνε το χέρι μου και τα μάτια του παρακολουθούσαν τα δικά μου λες πως διάβαζε  την ψυχή μου !!! ……    Νιάτα, ομορφιά, θέληση για ζωή και συναίσθημα, τι ποιό ιδανικό και για τους δύο !!   

Όμως πολύ αργά το βράδυ βρήκε τις αισθήσεις της η Ιταλίδα κι άρχισε να ξερνάει.  Αναγκάσθηκε να με αφήσει και να την μαζέψει και ως υπεύθυνος του γραφείου και ως γνωστός της, να την πάει στο Ξενοδοχείο της με ταξί.  Μου ζήτησε συγγνώμη πολλές φορές, εξέφρασε την μεγάλη λύπη του συντετριμμένος  για το απρόοπτο συμβάν, με φίλησε τρυφερά στο μάγουλο  και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα  όπως απομακρύνονταν, κοιτώντας με απελπισμένος, σαν να προαισθάνονταν ότι δεν θα ξαναβλεπόμασταν ποτέ !!.....   

Συννέφιασα με μιας, στενοχωρήθηκα πολύ και έχασα το κέφι μου, δεν χόρεψα άλλο, δεν ήμουν εκεί, απλά κοιτούσα την θάλασσα μέσα στο σκοτάδι κι άκουγα μόνο το κύμα της να σκάει στα χαλίκια με έναν παραπονιάρικο τρόπο, σαν της ψυχής μου !  Αισθανόμουν πως μου είχε χαρισθεί ένα σπάνιο δώρο,  που μου το άρπαξαν όμως απότομα από τα χέρια μου και χάθηκε !!......     

Αυτά τα βαθειά συναισθήματα που μπορούν να φουντώσουν μέσα σε λίγες ώρες στις ψυχές μας, είναι τόσο έντονα, που μπορούν να μας στιγματίσουν για χρόνια την ζωή μας!..... 

Με το πρώτο λεωφορείο που αναχώρησε, φύγαμε κι εγώ δεν απαντούσα σε ότι κι αν μου έλεγαν τα κορίτσια.  Η καρδιά μου πονούσε κι από τα μάτια μου κυλούσαν  δάκρυα. Το σκοτάδι είχε σκεπάσει όχι μόνο την φύση αλλά και την ψυχή μου !!!.......

Έκανα ανήσυχο ύπνο και παρ΄ όλο που η Ειρήνη αρνήθηκε να μας ακολουθήσει το πρωί στον αρχαίο οικισμό του Ακρωτηρίου, εμείς σηκωθήκαμε και πήγαμε στην αφετηρία να πάρουμε το Λεωφορείο για εκεί.   Εκείνος δεν φάνηκε  στην πόρτα, αλλά όπως διαπίστωσα  και η ίδια δεν ήταν στο γραφείο, παρά κάποιος άλλος κύριος.  Με πληροφόρησε μάλιστα, ότι ο Γιώργος του τηλεφώνησε πως έφυγε  τα χαράματα με το αεροπλάνο στην Αθήνα επειγόντως, για κάποια οικογενειακή του υπόθεση!  Θεέ μου τι αναποδιά κι αυτή σκέφτηκα, όλα εναντίον μας, τι λυπηρό να αγγίξω την χαρά και να χαθεί απότομα, ξαφνικά !!......

Πολύ λυπημένη, σκυθρωπή  πήρα το λεωφορείο  μαζί με την αδελφή μου για το Ακροτήρι, την αρχαία προϊστορική  Μινωική πόλη των Θηρών και η Βέτα προσπαθούσε σε όλη την διαδρομή να με παρηγορήσει…….

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  ΣΤΟ  3ο  μέρος !

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ         ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ  !!!!!!!!

         (   3ο μέρος : ΘΗΡΑ  ή  ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ )

Το λεωφορείο μας προσπέρασε την διασταύρωση για τον όρμο του Αθηνιού, το νέο μεγάλο λιμάνι της Θήρας, με κατεύθυνση το Ακροτήρι, τον αρχαιολογικό χώρο.  Στην συνέχεια πέρασε δίπλα από τον μεγάλο οικισμό το Μεγαλοχώρι, με σπίτια κυκλαδικού ρυθμού, όμορφα, ασπρισμένα, με γλάστρες γεμάτες λουλούδια  και με οροφές άλλες επίπεδες κι άλλες θολωτές .  Ο δρόμος συνέχιζε  δίπλα  από αγρούς με καλλιέργειες αμπελιών, που τα κλήματα τους ήταν πλεγμένα  κυκλικά σαν αγκαλιές  πάνω στην γη, να προφυλάσσονται τα σταφύλια τους από τους ανέμους, φυτεμένα  με εκείνη τη φημισμένη ποικιλία σταφυλιών που βγάζουν το μοναδικό και παγκοσμίως φημισμένο γλυκό κρασί, γνωστό ως ΒΙΝΣΑΝΤΟ. Σε μερικά κτήματα αλώνιζαν την Σαντορινιά  φάβα, σηκώνοντας με τα δικράνια τους οι αγρότες τα στάχια στον αέρα να παρασυρθεί το άχυρο και να μείνει καθαρή η περίφημη φάβα. Υπήρχαν  μικροί  και μεγαλύτεροι λαχανόκηποι με καλλιέργειες της άνυδρης Σαντορινιάς μικρόκαρπης ντοματούλας, καθώς και καλλιέργειες με στρόγγυλα  κολοκυθάκια  κι  άσπρες μελιτζάνες ….

Φτάσαμε στο Ακροτήρι ψηλά και κάτω εμπρός μας απλώνονταν η μαύρη παραλία, με την απέραντη θάλασσα, ακύμαντη, γαλάζια, λαμπερή από τον δυνατό κυκλαδίτικο ήλιο.  Αφού βγάλαμε εισιτήρια  προχωρήσαμε, μπήκαμε στον στεγασμένο με λαμαρίνες μεγάλο αρχαιολογικό χώρο της ανασκαμμένης Μινωϊκής πόλης, που ανακαλύφθηκε το1967 από τον αρχαιολόγο Σπύρο Μαρινάτο.  Μάλιστα ήταν ενταφιασμένος  εντός του αρχαιολογικού οικισμού ως ένδειξη τιμής της προσφοράς του στην ανακάλυψη αυτού του περίφημου αρχαιολογικού χώρου.  Μεγάλη  η έκπληξη κι χαρά μας, γιατί μπροστά μας απλώνονταν η αρχαία πόλη με κτίρια σχεδόν ολόκληρα χωρίς τις σκεπές τους.   Πολυώροφα κτιριακά συμπλέγματα, με  χώρους για τις θρησκευτικές τους τελετές, κατοικίες, αποθήκες, εργαστήρια για κάθε επάγγελμα, εγκαταστάσεις μύλων, αργαλειών, μαγειριών που σε κάποιους χώρους φαίνονταν τα μεγάλα πήλινα πιθάρια μισοχωμένα στην τέφρα, άθικτα. Η πόλη ρυμοτομημένη με δρόμους, πλατείες και  αποχετευτικό σύστημα. Σε κάποιους τοίχους υπήρχαν τοιχογραφίες (τα αντίγραφα τους)  με υπέροχα χρώματα και θέματα από την ζωή των κατοίκων, όπως και κάποιοι σκελετοί επίπλων που σώθηκαν λόγω της τέφρας. Περπατούσαμε ανάμεσα από τα κτίρια θαυμάζοντας αυτόν τον προϊστορικό  Μινωϊκό πολιτισμό, που αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη και που αποτελούσε μόνο το 30% της πόλης ολόκληρης που χάθηκε μέσα στην μεγάλη έκρηξη των ηφαιστείων και την τέφρα τους που τα σκέπασε όλα. Σ΄ ένα δρόμο βρήκαμε και την πέτρινη σκάλα του σεισμού, σχεδόν άθικτη, με σπασμένα μερικά  σκαλοπάτια της, εκείνη την πολυφωτογραφημένη στους τουριστικούς οδηγούς. Πολλά πιθάρια  πέτρινα και πήλινα, ακόμη και χάλκινα υπήρχαν μέσα στα κτήρια, διαφόρων μεγεθών και σχεδίων, άλλα για λάδι, κρασί, νερό, άλλα για ξηρές τροφές. Μάλιστα σε μία κατοικία φαίνονταν και το μαγειρείο της, με τα τσουκάλια ακόμη πάνω στις πυρωσιές.!  Πολλά από τα ευρήματα μεταφέρθηκαν στο  μουσείο των Φηρών και τα περισσότερα κινητά  ευρήματα, δοχεία, έπιπλα, κοσμήματα, εργαλεία, εξαρτήματα κλπ τα έστειλαν  στην Αθήνα για συντήρηση!!!.  Χόρτασε το μάτι μας με τις σημαντικές αυτές αρχαιότητες κι αποχωρήσαμε  πολύ ικανοποιημένες…..

 Όταν κατεβήκαμε στα Φηρά, πήγαμε στο σπίτι που έμενε η φίλη μας, να συνεννοηθούμε για την επόμενη ημέρα που θα πηγαίναμε στην εκδρομή - την  κρουαζιέρα στην Καντέρα κι αν ήθελε το βραδάκι να βγαίναμε για φαγητό. Εκείνη χαλαρωμένη στο κρεβάτι της χουζούρευε από το θαλασσινό μπάνιο της και μόλις με αντίκρισε, με ρώτησε αν είδα και μίλησα τον Γιώργο.  Όταν έμαθε τι του συνέβη, σύμφωνα με όσα είχα πληροφορηθεί το πρωί στο γραφείο του, άρχισε να μιλάει δυνατά κι εκνευρισμένα,  έλεγε συνεχώς πως για όλα έφταιγε  η <γρουσούζα>  η Ιταλίδα!..  Ποια να παρηγορήσει ποια??  εκείνη εμένα  ή εγώ να ηρεμίσω εκείνη??    Με αγκάλιαζε κι έλεγε τι όμορφο και ταιριαστό ζευγάρι ήμασταν και μας χαιρόταν που μας έβλεπε μαζί στο χορό το προηγούμενο βράδυ .  Επαναλάμβανε συνεχώς πως παρατηρούσε όλο το βράδυ εκείνον, τον τρόπο που με κοιτούσε κι έλειωνε, πως με κρατούσε κι έλαμπε !!  - <<Καταραμένη στιγμή, έλεγε, που χάλασε μια τέτοια σχέση πριν καλά - καλά προχωρήσει !!   _<<  είσαι πολύ άτυχη >>  συμπέρανε και με αγκάλιαζε πάλι  κι εγώ συμφωνούσα απόλυτα μαζί της,  με τρεμάμενη φωνή  από την συγκίνηση …….. 

Εν τέλει πήγαμε  όλες για φαγητό, ενώ ήταν ήδη αργά το απόγευμα.  Δώσαμε  ραντεβού για την επομένη  στα σκαλοπάτια, για να κατέβουμε στο Γιαλό και να πάρουμε το πλοιάριο για την εκδρομή –κρουαζιέρα στην Νέα καμένη και την Θηρασιά, σε αυτήν που είχαμε δηλώσει  συμμετοχή στον Γιώργο, το βράδυ του χορού……

Την επομένη λοιπόν το πρωί βρεθήκαμε στην αρχή της σκάλας <ΚΑΡΑΒΟΛΑΔΕΣ>  και δεν πήραμε ζώα να μας κατεβάσουν στο λιμάνι, είχαμε νωπή την άσχημη εμπειρία μας.  Η κάθοδος μας είχε και τις δυσκολίες της με τα ζώα να ανεβοκατεβαίνουν, να κοπρίζουν παντού και να μας εμποδίζουν στην ομαλή κάθοδό μας. Η θέα όμως του όρμου από κάθε στροφή μας αποζημίωνε και μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε ,  Εν τέλει φθάνοντας στον Γιαλό επιβιβαστήκαμε στο μικρό πλοιάριο και άρχισε το θαλασσινό ταξίδι μας στον όρμο των Φηρών, με κατεύθυνση στο ηφαίστειο της Νέας Καμένης…..  Πλησιάσαμε σε έναν ολόμαυρο ξερό όγκο με απότομες πλαγιές που κατέληγαν με ανώμαλους αιχμηρούς βράχους στην θάλασσα, υποδηλώνοντας την ροή της λάβας όταν σχηματίστηκαν.  Αράξαμε σε ένα υποτυπώδες  αγκυροβόλι κι έδεσε τους κάβους του το πλοιάριο μας σε έναν βράχο κατάμαυρο, όπως κι όλα τα πετρώματα γύρω μας..  Με την βοήθεια του καπετάνιου  αποβιβαστήκαμε , είχαμε φτάσει στην νέα Καμένη.  Μας συμβούλεψαν  να  ανεβούμε  μέχρι τον θόλο - στεφάνι του ηφαιστείου και να κάνουμε τον γύρω του, ακλουθώντας το μονοπάτι, που είχε χαραχθεί στην τραχιά επιφάνεια του νησιού, από το πέρασμα χιλιάδων ανθρώπων μέσα στα χρόνια.   Όσοι από τους ταξιδιώτες  δεν επιθυμούσαν να  ακολουθήσουν στο ηφαίστειο,  μπορούσαν να κάνουν μπάνιο στον διπλανό βραχώδη όρμο με τις θερμές πηγές που ανέβλυζαν μέσα στην θάλασσα!..    

Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στο κακοτράχαλο  χαραγμένο μονοπάτι  να βρούμε τον θόλο του ηφαιστείου.  Προχωρούσαμε, ανεβαίναμε και τελειωμό δεν είχε. Η περιοχή γύρω μας ήταν γεμάτη με αιχμηρές μαύρες πέτρες λάβας, υπήρχαν δε κάποια ξερόχορτα  στην άκρη του μονοπατιού και η μονοτονία του τοπίου συνεχίζονταν.  Ρωτούσαμε κάπου - κάπου όσους επέστρεφαν, εάν φθάναμε στην κορυφή του ηφαιστείου  κι αυτοί απαντούσαν  κουνώντας το χέρι προς τα επάνω.  Συνεχίσαμε να βαδίζουμε την ανηφοριά που δεν φαίνονταν το τέλος της.  Σε κάποια βραχάκια δίπλα, ξεχώριζαν κάτι μικρά μωβ λουλουδάκια  που η εμφάνισή τους ομόρφαινε τον μονότονο άγριο τόπο, δίνοντας και το μήνυμα πως παντού μπορεί να υπάρξει ζωή..  Επί τέλους φθάσαμε στην κορυφή, στην αρχή της στεφάνης του ηφαιστείου,  Ανακουφιστήκαμε παίρνοντας βαθιές ανάσες ικανοποίησης, με έντονη την μυρωδιά από το θειάφι !  Ξαποστάσαμε  κι αρχίσαμε να κάνουμε και τον μεγάλο κύκλο της περιμέτρου της στεφάνης του ηφαιστείου, που στον πυθμένα του βλέπαμε λίγο ατμό κι οι εσωτερικές επικλινείς πλευρές του κιτρίνιζαν  από το θειάφι που περιείχαν, ενώ το έδαφος που πατούσαμε  ήταν αρκετά ζεστό.  Σε κάθε κατεύθυνση εναλλάσσονταν και η θέα γύρω, μια προς την Σαντορίνη και τα Φηρά, την άλλη προς την Θηρασιά, και απέναντι στην Παλιά Καμένη, το δεύτερο νησί ηφαίστειο …. Βγάλαμε και τις αναμνηστικές φωτογραφίες μας, παρατηρήσαμε για μια ακόμη φορά από ψηλά την ιδιόμορφη θέα του νησιού –ηφαιστείου.   Η κάθοδός μας στο  κόλπο που περίμενε το πλοιάριο μας, ήταν πιο εύκολη παρ όλο που ο ήλιος είχε ήδη ανέβει αρκετά στον ουρανό και η ώρα περνούσε γρήγορα. Τα παπούτσια μου, οι αγαπημένες σατινέ εσπαντρίγιες μου, είχαν αρχίσει να διαλύονται από το πετρώδες  μονοπάτι, αλλά και την θερμοκρασία της γης. Μπάνιο να κάνουμε δεν είχαμε ώρα και επιβιβαστήκαμε πάλι στο μικρό πλοιάριό, να συνεχίσουμε την μίνι κρουαζιέρα μας……

Ο επόμενος σταθμός μας ήταν το διπλανό νησί της Θηρασιάς.  Αρμενίσαμε και ξεκουραζόμασταν από τον πολύωρο ποδαρόδρομο στο ηφαίστειο.  Πρόβαλε ψηλά στο βράχο ο οικισμός- πρωτεύουσα του νησιού, απλωμένος σε όλο το μήκος της επίπεδης κορυφής του βραχώδους όγκου, που με τα κυβιστικού σχήματος σπιτάκια της και τους γαλάζιους τρούλους των εκκλησιών της, χάριζε αισιοδοξία στο βλέμμα μας από την αγριάδα του τοπίου. Το πλοιάριό μας έδεσε σε μια μικρή προβλήτα στον όρμο της Θηρασιάς.  Πατήσαμε στην ακτή που ήταν γεμάτη μεγάλα βότσαλα και πέτρες, απομεινάρια της πρόχειρης κατασκευής της προβλήτας.  Εκεί περίμεναν αγωγιάτες με τα ζώα τους, να μεταφέρουν τους επισκέπτες ψηλά στον οικισμό της Χώρας.  Εμείς μείναμε λίγη ώρα σκεπτικές, εάν θα έπρεπε πάλι να διακινδυνέψουμε να πάρουμε ζώα κι εμείς για την άνοδο μας, μέσω της πέτρινης σκάλας να ανέβουμε στον οικισμό ψηλά!   Μας πλησίασε ένας αγωγιάτης και μας ρώτησε εάν θέλουμε  μουλάρια για την μεταφορά μας στην  Χώρα της Θηρασιάς…..

 Εν τέλει αποφασίσαμε να πάρουμε ζώα για την άνοδο μόνο της σκάλας , που είναι πιο κουραστικό και να επιστέψουμε με τα πόδια. Ξεκινήσαμε λοιπόν έφιππες τον ανήφορο και δεν κατάλαβα αμέσως ότι μου είχε δώσει ζώο με πρόβλημα στο πόδι, επειδή πατούσε μέσα στα χαλίκια της παραλίας μέχρι να φθάσουμε στην σκάλα και θεώρησα ότι το παλαντζάρισμα στο βάδισμά του, οφειλόταν σε αυτό το λόγο.  Με τα πρώτα όμως σκαλοπάτια κατάλαβα ότι το ζωντανό ήταν κουτσό !!  Τρομοκρατήθηκα, θεώρησα ότι είναι επικίνδυνο για μένα, δεν το ρισκάρισα και κατέβηκα από το μουλάρι μου.  Ο αγωγιάτης ένας νεαρός, με ακολουθούσε κι έλεγε πως δεν υπάρχει θέμα, το ζώο είναι εξασκημένο μια ζωή με αυτό το βάδισμα και δεν κινδυνεύω. Τον ευχαρίστησα αλλά και του έκανα παρατήρηση  ότι με ξεγέλασε και μου έδωσε ένα ανάπηρο ζώο αντί ένα σωστό, δυνατό και κακώς το παιδεύει βάζοντάς το σ΄αυτές τις δύσκολες  μεταφορές.

 Συνέχισα πλέον με τα πόδια να ανεβαίνω τα απότομα σκαλοπάτια με γοργό ρυθμό, γιατί τα κορίτσια είχαν προηγηθεί πολύ με τα δικά τους ζώα. 

Επί τέλους κάποια στιγμή φθάσαμε στον οικισμό της Θηρασιάς, καθίσαμε σ΄ ένα πεζούλι να ξαποστάσουμε  από την ανάβαση και κοιτούσαμε γύρω όλη την περιοχή να προσανατολιστούμε….!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ   ΣΤΟ  4ο  μέρος …..

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΤΗΝ  ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ

ΝΙΟΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  :::: (  4ο  μέρος : ΘΗΡΑ  ή  ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ) !!!!!!!!!

Όμορφα μικρά παλιά σπιτάκια αυτά του οικισμού της Θηρασιάς, με δόμηση αυστηρά γεωμετρικού ρυθμού, πολλά με χρωματισμένες  ροζ  ή ώχρα τις προσόψεις τους.  Τονισμένα τα περιγράμματα των τοίχων  γύρω –γύρω με γαλάζιο χρώμα, καθώς το ίδιο ήταν βαμμένα και τα πορτοπαράθυρα τους  και είχαν επίπεδες κυρίως στέγες.  Τα λουλούδια στους πολύχρωμα βαμμένους τενεκέδες τους, τοποθετημένους με τάξη στα πεζούλια, στο κατώφλι  και στις υποτυπώδεις βεράντες, που σχηματίζονταν εμπρός από τις κατοικίες λόγω υψομετρικών διαφορών, με τις ξύλινες  βαμμένες περιφράξεις τους πάνω από τα πεζούλια του περίβολού τους, διέκοπταν -διασπούσαν το απόλυτο λευκό των λοιπών τοίχων. Το ίδιο μοτίβο υπήρχε και στους τρούλους των διάφορων εκκλησιών, οι όποιοι στα επάνω κάθετα τμήματα  τους,  δίπλα από τους φεγγίτες, ήσαν βαμμένοι ροζ και γαλάζια στο θόλο τους ….. Εξαίρεση  αποτελούσε η Μητρόπολης που ήταν ολόλευκη, μεγαλοπρεπής  με τον γαλάζιο  τρούλο της και με το καμπαναριό της. Αυτό ήταν ένα δαντελωτό κατασκεύασμα τριών επιπέδων, με μικρά ανοίγματα - καμάρες μέσα στις οποίες κρέμονταν καμπάνες  και αυτή η κατασκευή ήταν κτισμένη σε συνέχεια πάνω στην πλαϊνή τοιχοποιία του Ναού.   Το σχέδιο κατασκευής αυτών των καμπαναριών συναντάται κυρίως στην κυκλαδική τεχνοτροπία !!  Γεράνια, βασιλικοί, δυόσμος στα παρτέρια και στους τενεκέδες- γλάστρες,  με πολλές ολάνθιστες μπουκαμβίλιες όπου υπήρχε λίγη γη, ομόρφαιναν το νησιώτικο αυτό τοπίο και τα άνθη τους σκορπούσαν τις ευωδίες τους στον καθαρό αέρα……

 Περιπλανηθήκαμε στα πέτρινα στενά  καλντερίμια που μόνο ζώα κι ανθρώπους χωρούσαν να περάσουν, αλλά τα σπίτια σχεδόν όλα κλειστά, ασφαλισμένα με μεγάλες σιδερένιες αμπάρες και κλειδωνιές.  Κάπου - κάπου σε μερικές πλατειούλες - ανοιχτωσιές υπήρχαν λίγα μαγαζιά  και καφενεδάκια με απλωμένα τα τραπεζάκια τους έξω, κάτω από τα υπάρχοντα δένδρα του χώρου.  Όλα τα τραπεζάκια και οι ξύλινες καρέκλες τους βαμμένα γαλάζια, τοποθετημένα πάνω  στις ασπρισμένες πέτρες των μικρών πλατειών, που η εικόνα τους παρέπεμπε  στις όμορφες φωτογραφίες των τουριστικών περιοδικών…..   Ντόπιους σπάνια βλέπαμε έξω στα δρομάκια, παρά μόνο τους τουρίστες από το δικό μας γκρουπ κι αυτό μας προκάλεσε μια παράξενη αίσθηση μοναξιάς  και  ξεχωριστής ησυχίας που επικρατούσε στον οικισμό, ίσως επειδή κι  η ώρα ήταν τέτοια.   Βολταρίσαμε στο φρύδι του οικισμού με τον γκρεμό κι απολαύσαμε την θέα των ηφαιστείων.  Μπροστά μας στο βάθος η Καλντέρα με τους θεόρατους κοκκινωπούς βράχους της Σαντορίνης,  καθώς και την μοναδική - ιδιαίτερη ομορφιά των οικισμών των Φηρών και της Οίας, δομημένες κλιμακωτά στις απότομες πλαγιές των βράχων …….. 

Στα δεξιά μας, πίσω από τον οικισμό και σε συνέχειά του, δέσποζε ένας λόφος, που στην κορυφή του υπήρχε  μεγαλοπρεπής ολόλευκος ναός που ο σταυρός του λες κι άγγιζε τον ουρανό, ενώ στην καταπράσινη πλαγιά του υπήρχαν σκόρπια σπιτάκια, σαν προβατάκια που έβοσκαν αμέριμνα. Το δυνατό φώς του ήλιου, αυτό το λαμπρό, καθαρό φώς των Κυκλάδων  μας έλουζε με μία ενέργεια θεϊκή !  

Τι δημιουργεί η φύση αναρωτηθήκαμε, μετά από την μεγάλη καταστροφή αναδύθηκε μια μοναδική στην γη ομορφιά, να την θαυμάζουν οι άνθρωποι που έρχονται  από κάθε σημείο του κόσμου.!!  

Περιφερθήκαμε προς κάθε κατεύθυνση,  είδαμε πίσω από τον οικισμού  στο  βάθος του κάμπου, τους αγρούς και τους λαχανόκηπους  με το έφορο έδαφος από την θηραϊκή Γή.   Όμως πάρα πολλά τα ακαλλιέργητα χωράφια, αφημένα στο χρόνο, αφού οι ιδιοκτήτες τους ίσως είχαν μεταναστεύσει αλλού για καλύτερη τύχη,  για καλύτερη ίσως ζωή…..   

Βγάλαμε και φωτογραφίες να αποτυπώσουμε την παρουσία μας στον χώρο και τον χρόνο, το καλύτερο αναμνηστικό κάθε ταξιδιού, που στην μελλοντική τους επισκόπηση  θα μας θύμιζαν τις όμορφες μέρες αυτών των διακοπών μας….    

Μια ηλικιωμένη κυρούλα πρόβαλε στην εξώθυρα ενός σπιτιού  και μας καλωσόρισε.  Μας ζήτησε να μην ξεχάσουμε τον τόπο της και να ξαναέρθουμε, να μην πηγαίνουμε μόνο στην Σαντορίνη,  εκεί πηγαίνουν όλοι και ξεχνούν αυτό το όμορφο νησάκι της, το παραμελημένο από ανθρώπους κι εξουσία.  Μας διηγήθηκε ιστορίες του τόπου της, δάκρυσε όταν ανέφερε τα παιδιά της που ήταν χρόνια στο εξωτερικό και δεν τα είχε δει όλα μαζί συγκεντρωμένα  από τότε που ξενιτεύτηκαν.   Είχε την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια της να προλάβει να τα αγκαλιάσει πριν τα κλείσει για πάντα. Συγκινηθήκαμε πολύ και την αγκαλιάσαμε όλες μας, να ζεστάνουμε την λυπημένη της ψυχή, όσο ήταν δυνατό  αυτό, επειδή ήμασταν ξένες κι όχι τα λατρεμένα παιδιά της. Γαλήνεψε η κυρούλα, έλαμψαν τα μάτια της από αυτήν την ανθρώπινη – τρυφερή εκδήλωσή μας κι όταν της προσφέραμε ότι γλυκίσματα κουβαλούσαμε μαζί μας, χίλιες ευχές μας έδωσε !!   Την ασπασθήκαμε στο μάγουλο κι αυτή μας κατευόδωσε  μέχρι τα σκαλοπάτια, σταυρώνοντάς μας και κουνώντας την μαντήλα της, σαν ν΄ αποχαιρετούσε κάποιους δικούς της ανθρώπου και φώναζε και  ξαναφώναζε::  _ << να ξανάρθετε κόρες μου >> _<< στο καλό, καλό δρόμο>>…..  

 Ξεμακρύναμε κατεβαίνοντας στην σκάλα και  δεν ακούγονταν πλέον η φωνούλα της η αδύνατη.!    Όλο αυτό το σκηνικό μας προβλημάτισε συναισθηματικά και λέγαμε πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να συνδεθεί τόσο βαθειά, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο με έναν άλλο άνθρωπο  άγνωστο έως εκείνη την στιγμή !?  

Μόλις κατεβήκαμε στον όρμο του μικρού λιμανιού, καθίσαμε στο μοναδικό ταβερνάκι του, να γευματίσουμε, αφού ήδη ήταν προχωρημένο μεσημέρι και υπήρχε χρόνος μέχρι ν΄ αναχωρήσουμε για τα Φηρά.  Μπροστά στην θάλασσα και γύρο από το παλιό ξύλινο τετράγωνο τραπέζι με τις ψάθινες καρέκλες, καθισμένες σιωπηλές στην σκέψη της η κάθε μιά μας, τρώγαμε τα φρεσκότατα, νοστιμότατα ψαράκια μας με ντοματοσαλάτα καταπληκτικής γεύσεως του τόπου, ευλογία για τον ουρανίσκο μας.!   Η επιστροφή μας ήταν ήρεμη και οι εικόνες  πολλές από τα ηφαίστεια που προσπερνούσαμε, αφήνοντας πίσω την Θηρασιά της < μοναξιάς >.!!     

Φθάνοντας στον Γιαλό, το παλιό λιμάνι της Θήρας, υπήρχαν στην μικρή προβλήτα του κι αλλά πλοιάρια - καραβάκια το ένα κολλητά με το άλλο σε σειρά μέχρι την προκυμαία, σχηματίζοντας ένα νοητό διάδρομο προσπέλασης προς την ακτή.  Δεν χωρούσαν να απλωθούν στο μικρό υποτυπώδες λιμανάκι του όρμου και τα οποία  θα αναχωρούσαν για την ίδια μίνι κρουαζιέρα.  Περάσαμε από πάνω τους, διαδοχικά στο καθένα.  Εμένα με βοήθησε στην διέλευσή μου πάνω από αυτά, ένας ξένος κύριος, ιδιαίτερα  σικάτος, πολύ περιποιητικός  με τρόπους, τζέντλεμαν, χαμογελαστός  πολύ γοητευτικός.!   Μου έδωσε να καταλάβω στα Γαλλικά, ότι περίμενε για την κρουαζιέρα που θα ξεκινούσε σε λίγο !!   _<< Αχ πατέρα, σκέφτηκα, γιατί δεν με έστειλες να μάθω γαλλικά ?? - Τώρα που τα χρειάζομαι, δεν μπορώ να συνεννοηθώ  >> !!!  Του μίλησα με τα υποτυπώδη αγγλικά μου, φαινόταν καθαρά στην έκφρασή του ότι απολαύανε την παρέα μου, αλλά κι εγώ την δική του..   Όμως τον κάλεσαν από το καραβάκι που αναχωρούσε κι αποχαιρετιστήκαμε…… 

 Προχωρώντας προς την σκάλα δήλωσα ότι δεν θα ανέβω με ζώο στα Φηρά και με ακολούθησαν κι οι άλλες. Που να το ξαναζήσουμε  αυτό που περάσαμε με τον ερχομό μας στην Θήρα.  Αρχίσαμε την επίπονη ανάβαση μας στην θεόρατη σκάλα των κόκκινων γκρεμών και των βράχων,  χωρίς άγχος, αργά κι απολαμβάναμε συγχρόνως την θέα από κάθε σημείο της ανηφορικής διαδρομής, συντροφιά με τα ζώα που ανεβοκατέβαιναν από την πόλη ή το λιμανάκι. Οι ήχοι από τα κουδούνια των ζώων, δημιουργούσαν μια ιδιαίτερη συγχορδία ήχων μαζί με τους κρότους από τα πέταλα των ποδιών τους στα πέτρινα σκαλοπάτια, δίνοντας μια ευχάριστη αίσθηση συντροφιάς,,,…

Κουρασμένες μέσα στο απομεσήμερο από τα 588 σκαλοπάτια της ανάβασης, των 600 μέτρων ύψους  βράχων  από κάτω από το λιμάνι μέχρι την Χώρα, χωριστήκαμε για την απαραίτητη ανάπαυση μας .   

Το ραντεβού μας καθορίσθηκε για το δειλινό, να βρεθούμε και να βαλταρίσουμε στο φρύδι της Καλντέρας προς το Φηροστεφάνι, να απολαύσουμε από εκεί  την δύση του ηλίου.    Μα ναι,  βέβαια ήμασταν ρομαντικές και τα δειλινά είναι ότι πρέπει για τα μάτια και την ψυχή, πόσο μάλλον τα εξαιρετικά - μοναδικά  δειλινά στην Σαντορίνη  !!!!!.......

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  ΣΤΟ  5ο  μέρος :::::

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ  ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ        ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  :::  (  5  Μέρος ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ  - ΘΗΡΑ )!!!!!!

Ξεκούραστες πλέον, αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε και οι τρεις μας ευδιάθετες να σεργιανούμε στα στενοσόκακα της Χώρας, για να      βγούμε στο φρύδι των βράχων, προς τις βόρειες περιοχές της πόλης, τα  επάνω Φηρά, στην Καλντέρα προς το Φηροστεφάνι και το Ημεροβίγλι.  Περάσαμε από καταστήματα λαϊκής τέχνης, κοσμηματοπωλεία και κάθε είδους μικρομάγαζο με απλωμένες τις πραμάτειες τους έξω στον δρόμο, μπαράκια, ταβερνούλες και με πολλούς τουρίστες στα δρομάκια που βολτάριζαν ανέμελα για την ευχαρίστησή τους.  

Αφού προσπεράσαμε το κέντρο, μέσα από ένα στενάκι, βγήκαμε επί τέλους στην άκρη της Καλντέρας, στο φρύδι και το μακρύ καλντερίμι που το περιδιάβαινε,  ελαφρά ανηφορικό,  στρωμένο με μαύρη ηφαιστειακή πέτρα και με στηθαία -πεζούλες προστασίας στην άκρη του γκρεμού από τα ίδια υλικά. Η απεραντοσύνη εμπρός μας μαγική εικόνα και δίπλα μας στον γκρεμό υπήρχε μια εκκλησούλα , ο καθολικός Ναός του Άγιου Στυλιανού φαινόταν σαν να ήταν στον αέρα.  Η κατασκευή της προκαλούσε τον μεγάλο θαυμασμό μας για τους κτίστες του, το πως κατάφεραν να την στήσουν σε τόσο απότομο, επικλινές έδαφος, εκεί δίπλα στην οδό Νομικού, που αποτελούσε το κόσμημα του δρόμου!!..      

Σε όλη την διαδρομή είχαμε ευχάριστη διάθεση και κυρίως η Ειρήνη που με τα πειράγματά της για τον Γάλλο της προκυμαίας, προσπαθούσε να με κάνει να ξεχαστώ από την χθεσινή πίκρα με την περίπτωση του Γιώργου  και  το ξαφνικό αναπάντεχο τέλος, σε ότι έζησα τις προηγούμενες ημέρες….   Χρυσή καρδιά, έξυπνη  κι εύστροφη, στήριζε την πονεμένη φίλη της !!  

Λίγο η ατμόσφαιρα του δειλινού, λίγο και οι σημερινές εμπειρίες και εικόνες,  μου δημιούργησαν μια περίεργη  ψυχική ευφορία.  Είχαμε απομακρυνθεί ήδη αρκετά από το κέντρο, τα καταστήματα και τους τουρίστες.  Το μονοπάτι μας περνούσαμε μπροστά  από κάποια σπίτια σε σειρά, με θέα την καλντέρα, που είχαν μια ιδιαίτερη δόμηση - νεοκλασική, φαίνονταν αρχοντόσπιτα, ήταν η συνοικία Καθολικά (ή da costa).  Στο ισόγειο είχαν αψίδες  ανοικτές με ένα χαμηλό μόνο ξύλινο φράκτη.  Δίπλα ήταν η ξύλινη εξώπορτα με σκαλισμένα περίτεχνα σχέδια και με μπρούντζινο-μεταλλικό ρόπτρο (παραδοσιακό κουδούνι) και βαμμένα  σε χρώμα κεραμιδί.  Στον επάνω όροφο στο κάθε σπίτι εμπρός, είχε εσοχή  που δημιουργούσε μπαλκόνι με κτιστά  στηθαία  -  κάγκελα και με τοξωτά παράθυρα, μπαλκονόπορτες,  βαμμένα σε θαλασσί  ή  μπλε χρώματα. Όπως ήταν παρατεταγμένα στην σειρά αυτά τα αρχοντόσπιτα - καπετανόσπιτα με την ενετική - νεοκλασική  αρχιτεκτονική τους, έμοιαζαν με πίνακα ζωγραφικής.  Όμως όλα ήταν κλειστά, κλειδωμένα, δεν υπήρχαν οι κάτοικοί τους.   Παρατηρώντας αυτές τις όμορφες και λίγο μελαγχολικές εικόνες, μ΄έπιασε ένας συναισθηματικός ίστρος κι άρχισα να φωνάζω μέσα σε κάθε  καμάρα, του κάθε σπιτιού::    

- << Ήρθα ξυπνήστε, ξυπνήστε άρχοντες, εδώ είμαι >>  και κτυπούσα τα μεταλλικά χεράκια - ρόπτρα  στις εξώθυρες!  Τα κορίτσια ξέσπασαν σε γέλια  κι άρχισαν κι αυτές να φωνάζουν <<ξυπνήστε >> και κτυπούσαν κι αυτές τα ρόπτρα στις εξώπορτες.!   Είχαμε ήδη φθάσει στα  Επάνω Φηρά τον <Φραγκομαχαλά>.  Συνεχίσαμε το μονοπάτι με την πανέμορφη θέα της Καλντέρας, των κάθετων ηφαιστειογενών  βράχων  και της απέραντης θάλασσας. Προσπεράσαμε  και το νεοκλασικό αρχοντικό του Π. Νομικού με το κοκκινοκεραμιδί χρώμα των τοίχων του, ένα μεγάλο  γεωμετρικό κτίσμα με αψίδες εμπρός,  τριώροφο από την πλευρά του μονοπατιού μπροστά κι επιβλητικό, αλλά κι αυτό χωρίς κατοίκους.    Στη συνέχεια  του μονοπατιού μας  προς το Φηροστεφάνι, βρεθήκαμε μπροστά σε μία φαρδιά σκάλα με περίπου  20 σκαλοπάτια, που μας οδήγησε σε μια ανοιχτοσιά, μια τεράστια βεράντα φυσική , στρωμένη με κάποιο κονίαμα,  μπροστά  στην Καλντέρα.  Από εκεί φαινόταν  απέναντι στο βάθος, στα πρανή των κόκκινων βράχων  η συνοικία των Κάτω Φηρών και στην συνέχεια τα νησιά των ηφαιστείων….   Στην πίσω πλευρά  της βεράντας, στο βάθος του χώρου στα ανατολικά, έχασκε ένα ερειπωμένο κτήριο, μεγάλο σαν  <κάστρο>  μας φάνηκε, που μόνο το ισόγειό του σώζονταν και είχε μεγάλες αψίδες – καμάρες στην σειρά, που μεταξύ τους δεν επικοινωνούσαν, τους χώριζε τοιχοποιία.  Το πίσω μέρος της κατασκευής αυτής εφάπτονταν  με το επικλινές έδαφος του υψηλού  λόφου.  Από πάνω και στην πλαγιά ήταν σωριασμένα  τα υλικά του υπόλοιπου κτηρίου  ή κι άλλων ίσως κατεστραμμένων σπιτιών, που δημιουργούσαν πρόσθετο όγκο. Φαίνεται ότι το αρχικό αυτό κτήριο ήταν πολύ μεγάλο, αν υπολογίζονταν όλη η έκταση που καταλάμβανε συνολικά το υπερυψωμένο  ισόγειο κτίσμα με την βεράντα  και τα εναπομείναντα  χαλάσματα στο βάθος, προφανώς πάρα πολύ παλιάς κατασκευής.   Στην άκρη όλου του χώρου στα δεξιά, υπήρχε μια  επικλινής απότομη σκάλα μεγάλου μήκους, με συνεχόμενα πάρα πολλά πέτρινα σκαλοπάτια, που οδηγούσε στην κορυφή του λόφου με τα γκρεμισμένα κτήρια σε όλο το ύψος του.... 

Η διαπίστωσή μας αυτή μας στεναχώρησε, γιατί δυστυχώς δεν υπήρχε αυτό το ιδιαίτερο κτήριο, για εμάς το  <κάστρο>,  αλλά μάλλον κατέρρευσε στους φοβερούς σεισμούς του 1956 μαζί κι όλα τα υπόλοιπα σπίτια του λόφου.  Φαντάστηκα τους κατοίκους του εκείνης της εποχής, τις κυρίες με τα αέρινα λεπτά ενδύματά τους  να σεργιανούν στους εξώστες και να αγναντεύουν το πέλαγος περιμένοντας τον καλό τους……

 Συνεπαρμένη με όλα αυτά άρχισα να φωνάζω, να καλώ το πνεύμα του <κάστρου>  μπροστά από τις καμάρες του::  - << Πνεύμα του Κάστρου ξύπνα, ήρθα  ξύπνα>>.  

Το επανέλαβα πολλές φορές, ώσπου  η Ειρήνη που κάθονταν με την Βέττα στο πέτρινο πεζούλι, στην άκρη της μεγάλης  βεράντας που κοιτούσε στην θάλασσα,  φώναξε :   -<< Έλα - έλα θα χάσουμε την δύση>>.   Πήγα κοντά τους και κάθισα κι εγώ στο πεζούλι με τρόπο να έχω θέα και προς την θάλασσα  και προς το <κάστρο >. Την ίδια στάση προτίμησε και η αδελφή μου, ενώ η  φίλη μας ήταν ολοκληρωτικά στραμμένη προς την Καλντέρα και την πόλη. 

Ο  ήλιος έδυε εκείνη την στιγμή μέσα στα νερά του Αιγαίου, βάφοντας τα γαλάζια του νερά και τον ουρανό με όλες τις αποχρώσεις του κοκκινόχρυσου.  Οπτική μαγεία, ευχαρίστηση, μοναδικές εικόνες κι η θάλασσα τιθασευμένη λες από τα ηλιοχρώματα καθόταν ατάραχη, ακύμαντη, να την θωπεύουν οι τελευταίες αχτίνες και να την στολίζουν με τον πολύχρωμο αυτό μανδύα.  Σιγά-σιγά βυθίστηκε ο ήλιος στο πέλαγος και το λυκόφως του πάλευε να κρατηθεί λίγο ακόμη, μέχρι που χάθηκε στον ορίζοντα κι απέμεινε μια αδύναμη αχλή φωτός…..  Άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό  ο ασημένιος μεγάλος δίσκος της Σελήνης,  να φωτίζει το σκοτάδι και να διαλύει λίγο την νύχτα που είχε απλώσει τα φτερά  της πάνω στην πλάση.  Γέμισε ο καθαρός ουρανός αστέρια κι αστεράκια, που κι αυτά με την σειρά τους λάμπρυναν την νύχτα και φαίνονταν σαν διαμαντάκια πάνω στον ουράνιο θόλο. Από τον γκρεμό κι από τους γύρω λόφους τριζόνια και γρύλλοι  γέμισαν με γλυκούς ήχους το μελτέμι που μας χάιδευε τρυφερά τα κορμιά μας, δροσίζοντάς τα  από την κάψα της ημέρας που έφυγε…. 

΄Ετσι χαλαρωμένες κι ευτυχισμένες για όσα τα μάτια μας έβλεπαν  κι η μνήμη μας γέμιζε υπέροχες εικόνες του τοπίου, αντιλαμβάνομαι με την άκρη του ματιού μου, μια κίνηση στις καμάρες.  Γυρίζω ολόκληρη προς αυτές  και βλέπω μια μεγάλη  μαύρη σκιά ανθρώπινου σχήματος με μπέρτα και κουκούλα, σαν αυτές των παλαιών εποχών, να μετακινείται μέσα από τις καμάρες του ισογείου κτηρίου, που όμως αυτές μεταξύ τους είχαν διαχωριστικούς τοίχους . Συνειδητοποιώ έντρομη ότι κάποιο φάντασμα εμφανίσθηκε μετά από το κάλεσμά μου κι άρχισε να μας πλησιάζει.  Λέω στην αδελφή μου χαμηλόφωνα:    -<< Βέττα  βλέπεις ότι βλέπω ?? >>.  Είχε κι εκείνη γυρίσει προς το κτήριο και μου απάντησε με τρεμάμενη φωνή:  - << Βλέπω , βλέπω τι κάνουμε τώρα ??>> .  Αμέσως συνέρχομαι και λέω στα κορίτσια με σιγανή φωνή :  -<< σηκωθείτε να φύγουμε αμέσως και τώρα τρέχουμε  >> .   Πρέπει και η Ειρήνη κάτι να αντιλήφτηκε από την συνομιλία μου με την αδελφή μου και πετάχτηκε πρώτη να τρέχει προς τα σκαλοπάτια, μαζί με εμάς από πίσω της. Με το που κατεβήκαμε στο καλντερίμι, ανταμώσαμε  μ΄ έναν παπά που ερχόταν από την πάνω μεριά του μονοπατιού, από το Φηροστεφάνι. Τσιρίδες και τρέξιμο  όλες προς τα κάτω του καλντεριμιού, περάσαμε μπροστά από τα αρχοντόσπιτα κι εγώ είχα έντονη την αίσθηση ότι η σκιά με ακολουθούσε, ότι ήταν πίσω μου!!!.            

Σε ελάχιστο χρόνο προσπεράσαμε την συνοικία   < Καθολικά>  και χωθήκαμε στην αγορά, που τα μαγαζιά ευτυχώς ήταν ανοικτά ακόμη και κόσμος κυκλοφορούσε. Μπήκαμε στο ξενοδοχείο αλαφιασμένες, ανεβήκαμε τρέχοντας τις σκάλες  και κλειδωθήκαμε στο δωμάτιό μας.  Τέτοιος φόβος μας είχε καταλάβει που κλείσαμε και το παράθυρο, παρ όλο που έκανε πολύ μεγάλη ζέστη και κουλουριαστήκαμε στα κρεβάτια μας.  Η Ειρήνη έλεγε και ξανάλεγε :  -<< Θα με ξεκάνετε , θα με ξεκάνετε, τι κάνατε τρελαθήκατε??  < Κι εσύ  ( δείχνοντάς με ) ξύπνησες το φάντασμα του < κάστρου> !! πα πά  - πω - πω!!! >>…. .

Αφού καλμάραμε, τις είπα ότι την επομένη με το φως έπρεπε να πάμε πάλι εκεί να  κοιμίσω το πνεύμα του <κάστρου>, δεν θα έπρεπε παραμείνει ενεργοποιημένο άλλο, μήπως και τρομάξουν κι άλλοι άνθρωποι εάν βρίσκονταν νύχτα εκεί  και να ησυχάσω κι εγώ που τάραξα την αιώνια γαλήνη του, με την πρόσκλησή μου !!!

 Η Ειρήνη τινάχτηκε από το κρεβάτι και ξαναφώναξε: 

 -<<Να πάτε εσείς, εγώ δεν έρχομαι, δεν θα ξανά λαχταρήσω, κάντε ότι θέλετε>>…  Έφυγε  κτυπώντας δυνατά την πόρτα και πήγε στην δική της πανσιόν.  

Όλο το βράδυ εμείς δεν κοιμηθήκαμε, στριφογυρίζαμε αδιάκοπα στα κρεβάτια μας, είτε από την ένταση των γενόμενων, είτε γιατί είχαμε πολύ ζέστη με κλειστό το παράθυρο.  Το πρωί προσπαθήσαμε να αναπληρώσουμε τον βραδινό  ύπνο μας…….

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  ΣΤΟ  6Ο  μέρος :

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ  ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ        ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ :: ( 6ο  Μέρος ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ  - ΘΗΡΑ) !!!!!! Μεσημέριασε όταν πια σηκωθήκαμε και μετά από ένα κρύο αναζωογονητικό ντους, βγήκαμε από το ξενοδοχείο κάτι να τσιμπήσουμε πρόχειρα και να επιστρέψουμε στο <κάστρο> για να κοιμίσω (όπως πίστευα)  το πνεύμα του, που το είχα ξυπνήσει  το προηγούμενο βράδυ….  

΄Ετσι κι έγινε. Με σφιγμένη καρδιά ανεβήκαμε πάλι στο < κάστρο>,  μέσα στο μεσημέρι όμως, με ήλιο κι όχι σκοτάδι. Πήγα και στήθηκα εμπρός από τις καμάρες – αψίδες  και  φώναξα πολλές φορές ::          -<< Πνεύμα του κάστρου κοιμήσου, δεν σε χρειάζομαι, πήγαινε  τον τόπο σου >>….. 

 Ανακουφισμένες  και ξεθαρρεμένες  σκαρφαλώσαμε δίπλα στην πλαγιά κι ανεβήκαμε την ψηλή σκάλα που μας έβγαλε στην κορυφή του λόφου.  Εκεί βρήκαμε  τα απομεινάρια ενός Πύργου, τους τοίχους του που απέμειναν από το τεράστιο κτίριο του ονομαστού  Πύργου <Γουλάς>,  τα χαλάσματα του οποίου είχαν συσσωρευτεί στο χώρο, μέσα στα χρόνια που είχαν περάσει  μετά τον μεγάλο σεισμό της Σαντορίνης (1956).  Αυτός ο οχυρωματικός Πύργος  είχε κατασκευασθεί στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα του νησιού από τον Σκάρο του Ημεροβηγλίου σε αυτόν τον λόφο και γύρω του αναπτύχθηκε ο πρώτος οικισμός των Φηρών και κατόπιν  δίπλα από αυτόν ο <Φραγκομαχαλάς>  των εύπορων Σαντορινιών.  Θαυμάσαμε την υπέροχη, μοναδική θέα γύρω από αυτόν τον χορταριασμένο ψηλό λόφο του ονομαστού Πύργου Γουλά, που υπερείχε από όλα τα υψώματα των Φηρών και κατεβήκαμε από την πίσω πλευρά.  Βρεθήκαμε στον Φραγκομαχαλά, στα επάνω Φηρά, την γειτονία που κτίσθηκε από πλούσιους Ενετούς (Φράγκους)  εμπόρους και ντόπιους  καπετάνιους  του λαμπρού παρελθόντος.  Μεγαλοπρεπή  σπίτια - επαύλεις,  με καμάρες- αψίδες, μερικά με ενετική επιρροή, αλλά κυρίως νεοκλασικές κατασκευές όμορφες,  με πλούσιες διακοσμήσεις στις προσόψεις τους, βαμμένα με χρώματα ώχρας ή κεραμιδί  και περίτεχνα ξύλινα πορτοπαράθυρα, τα οποία όμως ήταν κλειστά κι έρημα τα περισσότερα!!......   Κατηφορίσαμε  και βρεθήκαμε στην Καθολική γειτονιά με το συγκρότημα της καθολικής Επισκοπής, τον ναό του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή  και την εκκλησία Ροζάρια των Δομηνικανίδων  Καλογραιών . Το αρχοντικό Βεζεγγίου με τις βενετσιάνικες επιρροές καθώς  και  το αρχαιολογικό  μουσείο   δυστυχώς ήταν κλειστά και δεν μπορέσαμε να τα επισπευτούμε….  Διασχίσαμε όλα τα στενά θαυμάζοντας κάποιες κατοικίες και κτήρια με ξεχωριστή κλασική αρχιτεκτονική  και κατευθυνθήκαμε στο σπίτι της Ειρήνης να την πάρουμε μαζί μας για να πάμε στην  κοντινή παραλία του Μονόλιθου για μπάνιο και χαλάρωση από την χθεσινοβραδινή λαχτάρα που πήραμε όλες μας.  Δεν την βρήκαμε όμως εκεί,  έλλειπε, προφανώς πήγε θάλασσα να ηρεμίσει……    

Με την συγκοινωνία ως συνήθως, μεταφερθήκαμε στην περιοχή του αεροδρομίου της Θήρας τον Μονόλιθο. Ήταν μια μεγάλη παραλία μαύρης ψιλής ηφαιστειακής άμμου, με ένα μεγάλο βράχο πίσω της , δίπλα στον αεροδιάδρομο.  Όμως παρ΄ όλο που η θάλασσα  ήταν ρηχή, είχε μεγάλα  κύματα  και δεν μας επέτρεψε να κάνουμε άνετα μπάνιο. Περισσότερο την βγάλαμε με ηλιοθεραπεία και κάτω από τα αρμυρίκια της παραλίας.  Υπήρχε μια ξεχωριστή ενόχληση από την κίνηση των αεροπλάνων  με τους θορύβους  που προκαλούσαν  στην προσγείωση  ή στην απογείωσή τους, καθώς κι από τον άνεμο που φυσούσε από το ανοικτό πέλαγος εμπρός μας που παρέσυρε την ψιλή άμμο και  μαστίγωνε τα κορμιά μας !.......

Είχε βραδιάσει πλέον όταν ήρθε εν τέλει η Ειρήνη στο δωμάτιό μας για να μάθει τι κάναμε.   Την είδαμε χαρούμενη, ευδιάθετη και μας πρότεινε την επομένη να πάμε μια εκδρομή που την οργάνωσε το  γνωστό μας - μοιραίο τουριστικό πρακτορείο, στο βουνό με το  ομώνυμο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία και στην συνέχεια στην παραλία του οικισμού της Περίσσας για μπάνιο και φαγητό……

Την επομένη λοιπόν πήγαμε στο τουριστικό πρακτορείο για να κάνουμε την εκδρομή. Με τρόπο ρώτησα αν επέστρεψε ο Γιώργος    και μου απάντησε ο υπάλληλος πως τον πληροφόρησαν  ότι : <για λόγους υγείας του πατέρα του, έφυγε μαζί του στο εξωτερικό για θεραπεία, διότι η κατάστασή  ήταν σοβαρή > ………   Αυτή  η πληροφορία ήταν καταπέλτης για μένα, διότι εξανεμίσθηκε η ελπίδα μου ότι θα επέστρεφε, να τον ξανανταμώσω και να ειδωθούμε πριν φύγω . Σφίχτηκε το στομάχι μου κι ένας ελαφρός ίλιγγος με κατέλαβε κι ευτυχώς ήταν δίπλα μου τα κορίτσια που με συγκράτησαν να μην σωριαστώ.  Είχα χλομιάσει κι όλας και ο υπάλληλος μου πρόσφερε  δροσερό νερό να συνέλθω …….

Το λεωφορείο διέσχισε όλο το κεντρικό  οροπέδιο –  κάμπο της Σαντορίνης,  με τους λαχανόκηπους και τα θερισμένα χωράφια φάβας, τα ιδιόμορφα  αμπέλια με τα πλεγμένα σε κουλούρα κλίματα τους και τους μικρούς όμορφους οικισμούς  με τα λευκά  σπιτάκια , τα υπόσκαφα τους στους πορώδεις λοφίσκους  με τις θολωτές σκεπές τους, που όλα φαίνονταν στα μάτια μας σαν παραμυθένια ζωγραφιά !    Περάσαμε από τον οικισμό <Πύργο Καλλίστης>, που δέσποζε πάνω στον υψηλότερο λόφο του κάμπου.  Αυτός ο  Ενετικός Πύργος ήταν στο κέντρο του λόφου, περιτριγυρισμένος  από τα σπίτια του παλιού οικισμού, δομημένα το ένα δίπλα στο άλλο κολλητά, μέσα στο καστέλι του,  με μία μόνο είσοδο γι΄ αυτόν τον οικισμό, την Καστελόπορτα.   Στην κορυφή του λόφου δίπλα από τον υψηλό Πύργο,  υπήρχε  μια μεγαλοπρεπής, επιβλητική  εκκλησία, των Εισοδείων της Θεοτόκου, ολόλευκη με γαλάζιο τρούλο και ένα πανύψηλο καμπαναριό, ξεχωριστό κτίσμα δίπλα στην εκκλησία !...     Προσπεράσαμε  τον όμορφο οικισμό, συνεχίσαμε μερικά χιλιόμετρα και μετά από έναν ανηφορικό δρόμο στο πέτρινο – γυμνό βουνό, το υψηλότερο της Σαντορίνης με τα 567 μέτρα υψόμετρο, σταματήσαμε σε ένα πλάτωμα, το τέρμα…  

Η Ιερά Σταυροπηγιακή και Πατριαρχική Μονή του Προφήτου Ηλία, βρισκόταν απέναντί μας αγέρωχη.  Ο μεγάλος, πολύ υψηλός, ασβεστωμένος μαντρότοιχος της, εκτεινόμενος από την μια πλευρά του βουνού μέχρι την  άλλη άκρη στον γκρεμό δίπλα στην θάλασσα, προστάτευε την μονή.  Η αψιδωτή είσοδος – πύλη της, βρίσκονταν στην πλευρά προς το γκρεμό.  Επάνω σε συνέχεια του τοίχου της πύλης ψηλά,  ήταν κτισμένο  καμπαναριό  περίτεχνο  σε τρία κλιμακωτά επίπεδα, με μικρές αψίδες που στην κάθε μία κρέμονταν  μέσα τους καμπάνες και στην κορυφή του είχε έναν σταυρό…..  Διασχίσαμε το πετρόκτιστο φαρδύ ανηφορικό μονοπάτι και στην συνέχεια την περίκλειστη λευκή  σκάλα  που οδηγούσε στην είσοδο της Μονής. Σ΄ αυτή υπήρχε μια βαριά δίφυλλη αυλόπορτα, ενισχυμένη  με πολλά καρφιά που έχασκε διάπλατα ανοικτή….    Εισήλθαμε από την πύλη της μονής και δια μέσου της στοάς των τειχών της, βγήκαμε σε ένα μεγάλο ξέφωτο, έναν χώρο ανοιχτό, ασπρισμένο  από το έδαφος μέχρι τους υψηλούς τοίχους των κτισμάτων,  που αντανακλούσε εκτυφλωτικά το φως στα μάτια μας.  Μια μοναδική θέα απλώνονταν προς τα δεξιά κάτω στην θάλασσα, ανεμπόδιστη προς το απέραντο Αιγαίο.  Ο καλόγερος- φύλακας έδωσε μια ριγέ ρόμπα να φορέσει η φιλενάδα μας, επειδή ήταν με σορτς κι  έπρεπε να είναι ενδεδυμένη σύμφωνα με τους κανονισμούς της μονής…..    Περιηγηθήκαμε στους χώρους του μοναστηριού, σε όσους επιτρέπονταν, στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία με το ξυλόγλυπτο τέμπλο επενδεδυμένο με φύλλα χρυσού και με παραστάσεις από την παλαιά και νέα Διαθήκη. Είδαμε τις παλαιές αγιογραφημένες εικόνες του 1750 και την εικόνα του Προφήτη Ηλία, που  οι κάτοικοι κάνουν μ΄αυτή λιτανείες στις ανομβρίες!  Οι αυλές της μονής και οι διάφορες βαθμίδες του εδάφους ήσαν γεμάτες  με όμορφα λουλούδια, κι ο  χώρος τριγύρω έλαμπε από καθαριότητα.   Στο αρχονταρίκι  μας ενημέρωσε ο μοναχός για την ιστορία της μονής και μας κέρασε λουκούμι και νερό για το καλωσόρισμα !!   

 Αφού ξεκουραστήκαμε στα πεζούλια κι απολαύσαμε αυτή την ιδιαίτερη ομορφιά του μεγάλου μοναστηριού που απλώνονταν στα πρανή του ομωνύμου βουνού,  ήρθε πάλι ο μοναχός. Μας οδήγησε στα κελάρια του μοναστηριού, με τα πατητήρια και τα μεγάλα πιθάρια και ξύλινα βαρέλα αποθήκευσης του κρασιού και των καρπών, που έπαιρναν αντιπαροχή από τούς αγρότες - ενοικιαστές των κτήματα της μονής.   Περιηγηθήκαμε εκεί στο μισοσκόταδο και δια μέσου μιας μικρής πόρτας που μας άνοιξε, βρεθήκαμε  ως εκ θαύματος έξω από τον μαντρότοιχο  της μονής.   Η θέα από εκεί πάνω ήταν επιβλητική καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος του νησιού, από την μία άκρη ανατολικά την Περίσσα, μέχρι την άλλη άκρη του νησιού δυτικά στα Φηρά.  Γεμάτος ο  κάμπος με εκκλησάκια και μικρά αγροτόσπιτα σκόρπια μέσα στα κτήματα, που μαζί με τους διάσπαρτους όμορφους οικισμούς  σε κάθε σημείου του οροπεδίου και των λόφων, αποτελούσαν ένα περίτεχνο κέντημα μοναδικής ομορφιάς !!  

Κατόπιν αναχωρήσαμε για την παραλία της Περίσσας που ήταν αρκετά μακριά από το Μοναστήρι, λόγω της ιδιαιτερότητας της χάραξής του δρόμου. Ακολουθήσαμε τον δρόμο πίσω προς τον Πύργο, τον προσπεράσαμε και στην διασταύρωση προς τα Φηρά, στρίψαμε ανατολικά.  Κατόπιν προσπεράσαμε και την διασταύρωση του κατηφορικού δρόμου προς το νέο λιμάνι του Αθηνιού και μπήκαμε στο Μεγαλοχώρι . Το διασχίσαμε και μας οδήγησαν σε έναν αμπελώνα με Οινοποιείο να μας κεράσουν κάθε είδους  κρασιού που παράγεται στην Σαντορίνη.  Ο υπεύθυνος του οινοποιείου μας καλωσόρισε πληροφορώντας μας για τον αμπελώνα, τα προϊόντα που παρήγαγαν και που εξήγαγαν σε όλο τον κόσμο.  Μας μίλησε για τις < Κάναβες >  που είχαν μέσα τα πατητήρια των σταφυλιών, με  τους υπογείους  λινούς συλλογής του χυμού και τα μεγάλα ξύλινα βαρέλια φύλαξης- αποθήκευσης του κρασιού.   Αυτές ήταν υπόσκαφες θολωτές κατασκευές, συνήθως σε πλαγιές  υψωμάτων –  λόφων, σκαμμένες  στην ελαφρόπετρα της θηραϊκής Γής, με μεγάλο  μήκος, ύψος και πλάτος σε σχέση με τις απλές συνήθεις υπόσκαφες κατοικίες.  Μας ξενάγησε σε μία κοντινή <Κάναβη> τους.  Εκεί μέσα παρατηρήσαμε εμφανή τα στρώμα αποθέσεων από τις εκρήξεις του ηφαιστείου.  Το υπόσκαφο υλικό  ονομάζονταν <άσπα>,  ήταν η μαλακή ασπριδερή τέφρα - χώμα που κάλυπτε το ανώτερο  στρώμα του εδάφους και  σκαλίζονταν εύκολα….  Τα εύγευστα,  ευωδιαστά κρασιά μαζί με τους προσφερθέντες μεζέδες ήταν μια γευστική  απόλαυση στην επίσκεψη μας εκεί, με ιδιαίτερη όμως εντύπωση για το γλυκό τους κρασί το φανταστικό  << ΒΙΝΣΑΝΤΟ  ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ>>……

Αναχωρήσαμε περνώντας έξω το Εμπορείο, μια κωμόπολη μεγάλη, κτισμένη σε ένα ύψωμα, σε λόφο που στην κορυφή του ξεπρόβαλε ένας πύργος μεγαλοπρεπής, που σαν φύλακας επιθεωρούσε όλον τον κάμπο.   Γύρω του στον λόφο λευκά σπίτια, υπόσκαφα  κι εκκλησούλες   τον αγκάλιαζαν σφικτά, δημιουργώντας ένα όμορφο θέαμα…..    Μέσα από την συνεχή εναλλαγή των εικόνων της διαδρομής και της αγνής υπαίθρου, φθάσαμε στην περίφημη παραλιακή  Περίσσα!...

Ήταν μια μεγάλη σε μήκος και πλάτος αμμώδης παραλία με ηφαιστειακή μαύρη ψιλή άμμο, που ξεκινούσε  από τους πρόποδες του βουνού  του Προφήτη Ηλία, απλωμένη αρκετά χιλιόμετρα κατά μήκος της ακτής.  Μια σειρά από μικρά δένδρα, σκίνοι κι αρμυρίκια στόλιζαν αυτήν την όμορφη φαρδιά παραλία, χαρίζοντας τον πολύτιμο ίσκιο τους στους λουόμενους.   Ακριβώς πίσω από την πανέμορφη παραλία, στην πλατεία της Περίσσας, δέσποζε ο μεγαλοπρεπής ναός του Τιμίου Σταυρού με τους πέντε γαλάζιους τρούλους και το ιδιαίτερο ξεχωριστό πολύ υψηλό καμπαναριό του.  Όλο το συγκρότημα ήταν περιτοιχισμένο με χαμηλό ασβεστωμένο τοίχο που έφερε και την κεντρική του είσοδο στον αύλειο χώρου του ναού.  Αν και η εκκλησία (το αρχικό κτίσμα ήταν του 1835 περίπου) υπέστη ζημιές κατά τον σεισμό του 1956, ανοικοδομήθηκε πλήρως και αποτελούσε πλέον την μεγαλύτερη στο νησί.   Κοντά της επίσης  βρίσκονταν και η  βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, που πιστεύεται  ότι έδωσε στην Θήρα το μεταγενέστερο όνομά της << Σαντορίνη>> από τους Ενετούς κατακτητές  (ΣΑΝΤΑ ΕΙΡΗΝΗ = ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ )….. .. !! 

Απολαύσαμε το μπάνιο μας,  περιτριγυρίσαμε τα δρομάκια με τα ολόλευκα σπίτια του οικισμού που ήταν απλωμένος κι αυτός  κατά μήκος της παραλίας με τα διάφορα μαγαζάκια του, τις ταβέρνες και τα μπαράκια….  Γευματίσαμε με τις ντόπιες σπιτικές γεύσεις των αγνών προϊόντων της Θηραϊκής γης και το απόγευμα  επιστρέψαμε στα Φηρά, γεμάτες από ποικίλες εντυπώσεις  μιας ιδιαίτερης ημέρας κυρίως στην ενδοχώρα της Σαντορίνης !…..

 Η Ειρήνη  μας δήλωσε ότι δεν θα βρισκόμασταν το βράδυ, είχε κάποια δουλεία  και  επίσης δεν θα μας ακλουθούσε ούτε  την επομένη ημέρα που είχαμε προγραμματίσει την επίσκεψή μας στα βόρεια, στην ΟΙΑ….   Ήθελε ( δήθεν) να ξεκουραστεί και να αράξει στην θάλασσα στο Καμάρι, να χορτάσει <αραλίκι> …..  Αυτό μας φάνηκε πολύ παράξενο < δουλειά  εδώ στις διακοπές?>  κάτι άλλο περίεργο θα ήταν, κάτι ίσως πιο πονηρό και δεν μας το έλεγε…….

Το βραδάκι μας αποφασίσαμε με την αδελφή μου να το περάσουμε στην τεράστια  βεράντα  του ορόφου του δωματίου μας, που είχε θέα την θάλασσα με τα νησιά της νέας και παλιάς Καμένης και πιο πέρα την Θηρασιά …. Έτσι και έγινε !  Μέσα στα υπέροχα χρώματα του δειλινού, απλώνονταν μπροστά μας τα κλιμακωτά  υπόσκαφα των κάτω Φηρών στον γκρεμό,  με δύο θολωτούς χώρους τα περισσότερα από αυτά,  που σου δημιουργούσαν την εντύπωση  πως κρέμονταν στο χάος της Καλντέρας.  Διάφορες  εκκλησίες και ναΐσκοι  στις στροφές των καλντεριμιών, σε διάφορα σημεία του επικλινούς κάτω οικισμού, μαζί με τις λιγοστές ταβερνούλες και μπαράκια που υπήρχαν στα μεγαλύτερα ανοίγματα, μπαλκόνια και στις ταράτσες των σπιτιών,  συμπλήρωναν το τοπίο….  Όμως τα περισσότερα  υπόσκαφα ήταν εγκαταλειμμένα, κλειστά και αρκετά από αυτά κατεστραμμένα από τον σεισμό του 1956 !!  Τι λυπηρή  αυτή η εγκατάλειψη !!   Που να φανταζόμουν πως σε λίγα χρόνια μετά, όλα αυτά θα ήσαν πολυτελείας μπαράκια, καφετέριες, ταβέρνες, εστιατόρια και πανάκριβες πανσιόν…!!!   

Ακουμπισμένη στο στηθαίο  της βεράντας, το θέαμα του μαγικού δειλινού με τις ποικίλες όμορφες πολύχρωμες εικόνες του, μου προκάλεσε μια ιδιαίτερη ζάλη, μια ελαφρά μελαγχολία .  Εδώ μαζί μου θα έπρεπε να ήταν και κάποιος άλλος να μοιραζόμασταν τις ώρες, τις στιγμές, τον χώρο και τον χρόνο που περνά και  χάνεται και  πίσω δεν γυρίζει!!  Η ματιά μου περιπλανήθηκε μακριά , λες και εκεί θα μπορούσε να βρει το ποθητό, το ονειρικό, ν΄αντικρίσει  εκείνα τα μαύρα μάτια, εκείνη την παρουσία που θα συμπλήρωνε τις στιγμές στην αιωνιότητα.  Ρουφούσα το οξυγόνο τόσο βαθειά που μου έκαιγε τα πνευμόνια κι ο δυναμωμένος αγέρας έπαιρνε μακριά μερικούς αναστεναγμούς μου, καθώς οι τελευταίες  αχτίδες του ηλίου από την δύση,  μου χάϊδευαν το πρόσωπο σαν αποχαιρετισμό……. 

Έπεσε η νύχτα κι ήμασταν εκεί, να χαζεύουμε κάτω τον δρόμο με τους τουρίστες που βόλταραν και τα καταστήματα φωταγωγημένα με τις προκλητικές  προθήκες τους, να λαμπιρίζουν τα χρυσαφικά, που μαγνήτιζαν τα γυναικεία βλέμματα,  γιατί αυτός ήταν ο δρόμος των επιθυμιών…..!!

  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  στο 7ο και τελευταίο μέρος της ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ…!!!!!  

  Το  7ο  ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ  ΜΕΡΟΣ  ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ - ΘΗΡΑ  !!!!!!!!!!!!!

Την επομένη χωρίς την φίλη μας, αναχωρήσαμε με την συγκοινωνία στα βόρεια του νησιού, στην Οία.  Μακρύς ,στενός ο δρόμος, κι εγώ αμίλητη χωρίς πολύ διάθεση, παρατηρούσα από το ανοικτό παράθυρο του λεωφορείου την Σαντορινιώτικη φύση,  με τους αγρούς,  τους διάσπαρτους  κουκλίστικους ναΐσκους και τις εκκλησίες με τα περίτεχνα καμπαναριά πάνω από την είσοδο τους, τους απομακρυσμένους οικισμούς από τον δρόμο, κτισμένους  σε κάθε ύψωμα - λόφο για να μπορούν να έχουν τα υπόσκαφα, τα οποία προσέφεραν στους κατοίκους τους διαμονή με δροσιά το καλοκαίρι και θαλπωρή τον χειμώνα…….  

Σε δύο ώρες περίπου φθάσαμε έξω από τον οικισμό της Οίας. Κατεβήκαμε στο τέρμα της γραμμής, μπροστά σε ένα καφενεδάκι, το μοναδικό στο δρόμο.  Προχωρήσαμε στον οικισμό . Η θέα σου έκοβε την αναπνοή σε όποιο σημείο  κι αν βρισκόσουν.  Καλντερίμια προς τα κάτω οδηγούσαν σε υπόσκαφα με τις προεκτάσεις τους και τις θολωτές σκεπές τους, αλλά τα περισσότερα μισογκρεμισμένα και  κατεστραμμένα κι αυτά από τον μεγάλο σεισμό, να χάσκουν σαν ανοικτά στόματα τα ανοίγματα των σπηλαίων τους.  Όσα ήταν κατοικήσιμα, ήταν κλειστά, εγκαταλελειμμένα  από τους  κατοίκους τους.   Στα μονοπάτια,  στα καλντερίμια  δεν περνούσε άνθρωπος, λες και δεν κατοικείτο ο οικισμός.  Κάπου- κάπου  κάποιο  ζώο με τον αγωγιάτη του εμφανίζονταν στην <φιδωτή> σκάλα προς κι από το Αμμούδι, τον λιμένα της Οίου.  

Ψηλά το παλιό κάστρο μισογκρεμισμένο, το ενετικό καστέλι του <Αγίου Νικολάου > όπως αποκαλείτο μαζί με όλον τον οικισμό, ένα από τα πέντε καστέλια του νησιού στην ενετοκρατία, αναξιοποίητο, αφημένο στου χρόνου το άγγιγμα και την αδιαφορία των υπευθύνων  ή της  έλλειψης  οικονομικών πόρων.!  Στην κορυφογραμμή του οικισμού υπήρχαν σε αντίθεση με τα υπόσκαφα που ήταν οι κατοικίες των πληρωμάτων, τα καπετανόσπιτα  ή αλλιώς  καραβοκυραίικα που  ήταν οι κατοικίες των πλοιοκτητών.   Τα κτίσματα αυτά με την αυστηρή γεωμετρική λιτότητα στην όψη τους και με τις επενδύσεις με λαξευμένο κόκκινο πορί και με πιλάστρα, ανέδυαν  αρχοντιά στον χώρο.    Ως στέγη χρησιμοποιούνταν μοναστηριακοί θόλοι, "σκάφες" και σταυροθόλια,  με επιρροή κυρίως από τη βενετσιάνικη και τη νεοκλασική αρχιτεκτονική. Το λευκό των κτηρίων διέκοπταν κάποια άλλα αρχοντικά βαμμένα σε γήινους τόνους, κεραμιδί, μπεζ και ώχρας…..  Ένας λόφος συνέχιζε πίσω από τον οικισμό που στο υψηλότερο σημείο του, ξεχώριζαν τα λευκά σπίτια του και από εκεί ψηλά υπήρχε η δυνατότητα να βλέπεις και τη άλλη μεριά της θάλασσας προς το Αιγαίο. Στην άκρη του οικισμού, στο σημείο του μυχού του βράχου, εκείνο που πρώτο αντικρίζει ο ταξιδιώτης όταν μπαίνει με το καράβι στην μεγάλη Καλντέρα και εμφανίζεται το νησί, υπήρχαν  σε διαφορετικά υψομετρικά επίπεδα,  κάποιοι  παλιοί ανεμόμυλοι παρατημένοι, αλλά αγέρωχοι βιγλάτορες στο Αιγαίο να θυμίζουν ότι σε εκείνο το σημείο ο άνεμος έχει δύναμη δημιουργική..…..

Ο ΄Αγιος  Γεώργιος ο πολιούχος άγιος της Οίας και η εκκλησία του, ο ένας από τους δυο ενοριακούς ναούς της (ο άλλος είναι η Παναγία η Πλατσανή),  φέρει το προσωνύμιο «Απανωμερίτης» γιατί τα παλιά χρόνια η Οία λεγόταν Απάνω Μεριά, ήταν δυστυχώς  κλειστή!  Για τον λόγο αυτό δεν μπορέσαμε να δούμε την παλαιά επαργυρωμένη εικόνα του, που σκοτώνει τον δράκο επάνω από το άλογό του και με την ιδιαιτερότητα ότι η φορά του αλόγου ήταν ζωγραφισμένη προς τα αριστερά κι όχι δεξιά, από αυτήν που συνήθως βλέπουμε στις εκκλησίες. Αυτήν την εορτή του Αγίου τιμούν οι ξενιτεμένοι της Οίας κάθε χρόνο με λιτανείες.,,,…   Σταθήκαμε στον περίβολο του με την πλατεία μπροστά μας και θαυμάζαμε τον ναό πόσο μεγαλοπρεπής, όμορφος έδειχνε με τον όγκο του και το στέγαστρό του με καμάρες εμπρός από την κύρια εισόδου του, βαμμένος με γήινα χρώματα και με μπορντούρες  γαλάζιες όπως γαλάζιος ήταν ο τρούλος του. Το υψηλό καμπαναριό του, κολλητά στην άκρη της τοιχοποιία του ναού, με τα κλιμακωτά  καθ ύψος επίπεδα, δέσποζε μεγαλοπρεπής επόπτης του χώρου μαζί με μερικά κυπαρίσσια  γύρω………

Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά, σε κάθε επίπεδο της πλαγιά του οικισμού και χορτάσαμε την υπέροχη θέα προς κάθε σημείο του ορίζοντα, είδαμε  απέναντι, σχετικά κοντά, το λιμανάκι της Αγίας Ειρήνης της Θηρασιάς, που τα τοπικά καραβάκια ενώνουν τις δύο νησιωτικές περιοχές δημιουργώντας την τοπική συγκοινωνία των κατοίκων των δύο νησιών και την μεταφορά των αγαθών …. 

Καθίσαμε στα πέτρινα σκαλοπάτια της ελικοειδούς σκάλας του όρμου, δίπλα από ένα βράχο για ίσκιο και ω!!! του θαύματος ένας ηλικιωμένος  με το μπαστούνι του μας προσπέρασε και κοντοστάθηκε.  Μας καλωσόρισε και πιάσαμε κουβέντα του τύπου:-  από πού ήρθαμε, που μέναμε  κ.λπ….   Τον ρώτησα που είναι οι κάτοικοι του οικισμού κι αυτός απάντησε ότι οι περισσότεροι λείπουν στην Αθήνα ή στο εξωτερικό που δουλεύουν για να ζήσουν. 

Συνέχισε:  -<< Εδώ ο τόπος δεν είχε να τους ζήσει, τα κτήματα ήταν λίγα και η παραγωγή δεν έφτανε να καλύψει τις ανάγκες τους..    Όσοι απέμειναν κυρίως ηλικιωμένοι,  ζούσαν με την σύνταξή τους  και κάποιοι δούλευαν όλη ημέρα στα μποστάνια τους κι έμεναν στα εκεί σπιτάκια των αγρών τους >>………  

Τον ρωτήσαμε που θα μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο κι αυτός με το χέρι απλωμένο προς τα κάτω, μας έδειξε τον μικρό όρμο, το  <Αμμούδι>  το λιμανάκι…..   Μας αποχαιρέτησε σκεφτικός και συνέχισε τον δρόμο του.   Του αναμοχλεύσαμε χωρίς να το επιδιώκουμε, την προβληματική ζωή του τόπου και την στέρηση ίσως των συγγενών του που λείπουν από κοντά του, γατί η ζωή έχει τις βιοποριστικές της ανάγκες …!!     Κοιτάζοντας το μακρύ <φιδίσιο> μονοπάτι προς το λιμανάκι κάτω, απογοητευθήκαμε.  Όχι δεν θα περνούσαμε τέτοια ταλαιπωρία μεσημεριάτικα  για ένα μπάνιο….   

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ψηλά στην είσοδο του οικισμού και κατευθυνθήκαμε στο καφενεδάκι να δροσιστούμε, να ξεκουραστούμε  και κάτι να κολατσίσουμε….  Εκεί που καθόμασταν κάτω από τον ίσκιο της ψάθινης τέντας,  ήρθε και μια νεαρή κοπέλα και την προσκαλέσαμε στην παρέα μας. Της προσφέραμε μια δροσερή πορτοκαλάδα και πιάσαμε κουβέντα.  Μας είπε ότι ήταν από εκεί, ντόπια από την Οία και επέστρεψε από την Αθήνα που εργάζονταν, γιατί η μητέρα της αρρώστησε και την χρειαζόταν. Εργαζόταν σε μια πανσιόν στον οικισμό,  δεν έπαιρνε πολλά, αλλά αφού ήταν στον τόπο της, της έφταναν. Μιλήσαμε αρκετά για κάθε ζήτημα, πως ήταν απομονωμένη τόσο νέα κοπέλα χωρίς διεξόδους στην ερημιά αυτή, με ποια μέσα - τρόπους θα μπορούσε να χαρεί, να διασκεδάσει κι αυτή, τι προοπτικές ζωής είχε κλπ….  Μας απάντησε ότι είναι καλά, ερχόταν τουρίστες κάθε απόγευμα  από όλη την Θήρα για να δούνε το ηλιοβασίλεμα και έτσι  ξέσκαγε το καλοκαίρι….  Έδειχνε συμβιβασμένη, δεν είχε πολλές απαιτήσεις αφού ήταν συνεχώς απασχολημένη με την δουλειά της και την φροντίδα της μητέρας της.  Την είχαν ειδοποιήσει και τα αδέλφια της από το εξωτερικό ότι θα τους επισκεπτόντουσαν κι αυτό την γέμιζε χαρά…!! 

Της ευχηθήκαμε τα καλύτερα, την χαιρετήσαμε και πήραμε το λεωφορείο της επιστροφής μας. Σκεφτόμουν πόσους συμβιβασμούς κάνουμε στην ζωή μας, γιατί έτσι η μοίρα μας απαιτεί  θυσίες ?!!  Μήπως κι εγώ δεν το έχω βιώσει αυτό, δεν συμβιβάστηκα για να προσφέρω σε όσους αγαπούσα και με είχαν ανάγκη !!!  Η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες περιπτώσεις,  <άστο να πάει, πονάει και δεν λύνεται εύκολα>,  ευτυχώς που υπάρχουν και οι καλοκαιρινές αποδράσεις και ξεδίνει το μυαλό και γεμίζει αισιοδοξία η ψυχή!!!,,,,,,

Το βραδάκι ήρθε και η Ειρήνη, με χαμόγελο και με μια λάμψη στα μάτια της……  Δεν χρειάστηκε να την πιέσουμε να μας πει για το που χάνεται τελευταία… Παραδέχθηκε ότι είχε γνωρίσει κάποιον κοιτώντας μια βιτρίνα ενός κοσμηματοπωλείου, τον ιδιοκτήτη, που της προκάλεσε το ενδιαφέρον με τους τρόπους του και το παρουσιαστικό του και εν τέλει βλέπονταν τις ώρες που δεν ήταν μαζί μας.  Χαρήκαμε με την χαρά της φίλης μας,  ας ήταν τουλάχιστον  αυτή  καλά συναισθηματικά, της αξίζει. Επόμενο ήταν να μην μας ακολουθήσει μεθαύριο που θα φεύγαμε για το νησί της Μήλου !!!…… 

Μας χάρισε όμως την γλυκιά παρουσία της όλη την επομένη ημέρα, που την αφιερώσαμε όλες μας να γνωρίσουμε περισσότερο  μέσα την Χώρα, στο κέντρο της  και τις ομορφιές της.!

Περπατήσαμε όλα τα δαιδαλώδη στενά της, μας σύστησε και τον νέο φίλο της, έναν  εξαίρετο κύριο άψογο στην συμπεριφορά του και τους τρόπους του, μας έκανε και πολύ καλή τιμή σε ότι αγοράσαμε και κυρίως διαπιστώσαμε ότι ήταν πραγματικό το ενδιαφέρον του για την Ειρήνη μας, που θα την αφήναμε σε καλά χέρια φεύγοντας από την Σαντορίνη…..

Χαλαρά σπαταλούσαμε τον χρόνο μας που περνούσε χωρίς να το καταλάβουμε με αστεία, αναπολήσεις των γεγονότων που βιώσαμε  κι οι τρείς.  Τσιμπολογήσαμε πρόχειρα  και συνεχίσαμε την περιήγηση μας στην Χώρα των Φηρών…..   Αγοράσαμε τα αναμνηστικά μας και καταλήξαμε μπροστά, στο μπαλκόνι της καλντέρας, στην Μητροπολιτική εκκλησία της Υπαπαντής..   

Αυτή ήταν  βασιλική σταυροειδούς ρυθμού με υπέροχο αρχιτεκτονικό σχέδιο και με το μοναστήρι της στον διπλανό της χώρο. Τα στέγαστρά της περιμετρικά γύρο –γύρο στο ναό, συνεχίζονταν εμπρός από τον ανοικτό  εσωτερικό  κήπο της κι έφεραν διπλές αψίδες μέσα - έξω στο πλάτος τους..  Στην γωνία με τις καμάρες ενσωματωμένο  ήταν  το πανύψηλο καμπαναριό της, δέσποζε της πλατείας  επιβλητικά με το ύψος και την τεχνοτροπία του. Το δάπεδο του σκεπαστού πεζοδρομίου εμπρός από την εκκλησία  και κάτω από τις καμάρες,  ήταν στρωμένο με ασπρόμαυρα χαλίκια που σχημάτιζαν όμορφα σχέδια, νησιώτικης τεχνοτροπίας.  Στο καμπαναριό δίπλα κι εμπρός του, στέκονταν επιβλητικά  το κτήριο του Ξενοδοχείου  <ΑΤΛΑΝΤΙΣ>,  ένα από τα λίγα οικοδομήματα που σώθηκαν στον μεγάλο σεισμό .   Αποτελούσε ένα μεγάλο, λιτό, ολόλευκο, ορθογωνίου σχήματος κτήριο, με καμάρες περιμετρικά σε κάθε όροφο και θέα εκπληκτική  εμπρός στο επικλινές έδαφος, προς την Καλντέρα  τετραώροφο  και διώροφο προς την οδό Υπαπαντής, το οποίο ξεχώριζε από μακριά  όταν κάποιος κοιτούσε τα Φηρά από απέναντι!......

Εκεί μπροστά  στην ανοιχτοσιά  του ολόλευκου εκκλησιαστικού συγκροτήματος, με θέα την θάλασσα,  καθισμένες σε ένα παγκάκι απολαύσαμε το τελευταίο κοινό μας ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη.   Τα χρώματα στην ένταση και το μεγαλείο της δύσης,  βάφανε τον ορίζοντα πορφυρό-πορτοκαλί-χρυσαφί, ήταν για κάποιο λόγο διαφορετικά, μοναδικά, εξαίσια.  Πλημύρισαν τα μάτια μας φως που εισχώρησε μέσα στις ψυχές μας η θετική του ενέργεια και τις αναστάτωσε σε υψηλές μυστηριακές  δονήσεις και σκέψεις τρυφερές, νεανικές, γεμάτες όνειρα καρδιάς !!.....     Τόσο πολύ είχαμε συνεπαρθεί, που αγκαλιαστήκαμε όλες μαζί  χωρίς να πούμε λέξη.  Ποιός να ήξερε αν θα καταφέρναμε άλλη χρονιά να κάναμε παρέα διακοπές ??  Η ζωή έχει δικό της δρόμο και δεν μπορούμε να τον προβλέψουμε……..

Αποφασίσαμε για την τελευταία κοινή μας βραδιά στο νησί, να δειπνήσουμε σε εστιατόριο πολυτελείας κι ονομαστό της πόλης ……

Και νάμαστε ντυμένες στην  <πένα>  καλοχτενισμένες  και περιποιημένες, πήγαμε στο ρεστοράν που ήταν σε μια ταράτσα πάνω από την Καλντέρα, να κοιτά προς το Ημεροβίγλη.   Τραπέζια στρωμένα με κολλαριστά λινά καρό τραπεζομάντηλα, που επάνω  τους είχαν ανάμενα  κεριά και λουλούδια στα κρυστάλλινα βάζα .  Ο χώρος  όλος  προσεγμένος, διακοσμημένος τέλεια, με τραπεζαρίες λευκές από σφυρήλατο σίδερο τα λεγόμενα  <φερ φορ ζέ > της εποχής . Τα σερβίτσια πολυτελείας  καλοστημένα  και στα λευκά οι σερβιτόροι κουστουμαρισμένοι, άψογοι σε εμφάνιση, τρόπους.  Τον χώρο ομόρφαιναν παρτέρια λουλουδιών περιμετρικά στα πεζούλια και γλάστρες με γεράνια, γιασεμιά  και  μπουκαμβίλιες στις γωνίες…  

Το δείπνο σερβιρίστηκε  με εξαιρετικό- τελετουργικό τρόπο και υπό τους ήχους μια απαλής μουσικής, κυρίως του πολυαγαπημένου μου Χατζηδάκη, που μας ταξίδευε στου νου τις πεθυμιές.   Χαλάλι τα χρήματα, τα άξιζε όλη αυτή η εμπειρία, να θυμόμαστε την τελευταία νύχτα πριν από τον αποχωρισμό μας.  Να μείνει στην μνήμη μας σαν κάτι εξαιρετικό, μοναδικό που θα το θυμόμαστε μέχρι τα γεράματα μας.  Μιλούσαμε, γελούσαμε, ρεμβάζαμε το τοπίο που το ομόρφαιναν τα φώτα πέρα στο Φηροστεφάνι και το Ημεροβλιγλι,που μαζί με τ΄ αστέρια  και το αργυρό φεγγάρι  λάμπρυναν  την όμορφη βραδιά μέχρι πολύ αργά……….!!!!!  

Το πρωί ήρθε  η φίλη μας και μας βοήθησε με τις αποσκευές μας, να τις μεταφέρουμε στην στάση του λεωφορείου για το νέο λιμάνι, στον όρμο του Αθηνιού, που ήταν αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τα Φηρά. Γύρισα κι αποχαιρέτισα νοερά το τουριστικό γραφείο εκείνου, που έλλειπε και δεν τον είχα ξαναδεί από την μοιραία νύχτα του χορού !!……. 

Στο λιμάνι  βγάλαμε τα εισιτήριά μας για την Μήλο και το καράβι έμπαινε στο λιμάνι.  Αγκαλιαστήκαμε σφικτά κι οι τρεις μας, της ευχηθήκαμε να περάσει πολύ καλά με το νέο της αμόρε στις υπόλοιπες διακοπές της κι όταν επιστρέφαμε όλες, θα τα λέγαμε στο τηλέφωνο.  Της ζήτησα να έχει τον νου της μήπως επιστρέψει κι ο Γιώργος , πριν φύγει κι αυτή από το νησί, να του μιλήσει εκ μέρους μου  κι  αποχωριστήκαμε με κάποια δυσκολία…….

Ακουμπισμένες στην κουπαστή του καταστρώματος του πλοίου, την χαιρετούσαμε κουνώντας τα χέρια μας κι εκείνη μας κουνούσε την γαλάζια της μαντήλα, το δώρο μας, αποχαιρετώντας μας.   Δεν έφυγε παρά μόνον όταν ξεκίνησε το πλοίο.  Κοιτώντας την να απομακρύνεται δάκρυσα, αισθάνθηκα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου για την φίλη που αποχωριζόμασταν και ποιος ξέρει αν θα την ξανανταμώναμε σε διακοπές,  αλλά τουλάχιστον θα ήταν σε αγαπημένα χέρια  κι όχι μόνη της.  Τα δάκρυά μου έγιναν περισσότερα στην θύμηση του Γιώργου, που λες ότι γνώριζα, πως ποτέ πια δεν θα τον ξαναέβλεπα, δεν θα είχα νέα του και θα έμενε στη μνήμη μου μια γλυκόπικρη ανάμνηση των νεανικών μου διακοπών στα Κυκλαδονήσια...... !!! 

Τι παιγνίδια  μας στήνει η μοίρα ?? Χαρίζει κάποιες στιγμές - ώρες ευτυχίας και μετά χάνεται η χαρά και εξανεμίζεται η προσδοκία της!!...     Παρέμεινα στο κατάστρωμα  μέχρι που χάθηκε η Σαντορίνη στον ορίζοντα,  χάθηκε το νησί  που μου χάρισε πολύ φυσική ομορφιά,  καλές φιλικές σχέσεις,  μια δυνατή μεταφυσική εμπειρία, αλλά κυρίως εκείνο το νεανικό σκίρτημα καρδιάς που είχα χρόνια να το αισθανθώ !!……. 

Και το πλοίο έκοβε την θάλασσα και με την προπέλα του, δημιουργούσε αφρισμένα κύματα, για να μας πάει σε ένα ακόμη πανέμορφο  Κυκλαδονήσι, την ΜΗΛΟ ……

_<< Ελλάδα μου, του κόσμου στολίδι πόσο σ΄αγαπώ, πάντα θα είσαι κλεισμένη στην καρδιά  και  το μυαλό μου, εικόνα, φως μοναδικό,  το δικό μου ΘΕΪΚΟ φυλακτό  >>…!!!!!!!!!!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  ΣΤΗΝ  ΜΗΛΟ  ΑΥΤΟΣ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΑΚΟΠΩΝ ΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ…. ( ΙΣΩΣ  ΚΑΠΟΙΑ  ΑΛΛΗ ΣΤΙΓΜΗ) !!!! 

ΣΑΣ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ  ΟΛΟΥΣ  ΟΣΟΥΣ ΕΙΧΑΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΝΑ  ΔΙΑΒΑΣΤΕ  ΤΙΣ ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ  ΜΟΥ  ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ  !!!!!  

ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΤΕ, ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ ΚΑΙ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ …!!!!