ΣΤΟΡΙΕΣ ΖΩΗΣ…!! ΠΩΣ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΕΙ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ..!!
ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ …….!!!
Από τότε που ήταν παιδούλα και μετά νεαρή μαθήτρια στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο, διέσχιζε κάθε πρωί τον εμπορικό δρόμο της πόλης για να πάει στο σχολείο της! Ήταν ντυμένη με την σκούρα μπλε μαθητική ποδιά, που είχε πιέτες από την μέση και κάτω και κρυφοκούμπωμα επάνω - εμπρός στο στήθος, μαζί με ένα μικρό τσεπάκι στα αριστερά, στο οποίο ήταν καρφιτσωμένη η κονκάρδα του Γυμνασίου Θηλέων. Η σχολική ενδυμασία τέλειωνε με τον επιπρόσθετο λευκό – πικεδένιο - γιακά της ποδιάς, που την στόλιζε - ξάνοιγε την σκουρότητα του συνόλου συνδυασμένη και με τα λευκά (σωσονάκια) καλτσάκια μέσα από τα μαύρα δερμάτινα σκαρπίνια. Τα μακριά καστανόμαυρα μαλλιά της πιασμένα σε αλογοουρά, τα συνόδευε μια λευκή κορδέλα, που σαν στέμμα τα στόλιζε και έλαμπε μαζί με τον λευκό γιακά στον ήλιο! Την μεγάλη δερμάτινη σάκα της, την κρατούσε με δύναμη στο χέρι της κι ας είχε μέσα πολλά βαριά βιβλία – τετράδια και περπατούσε αγέρωχα στο δρόμο για το σχολείο! Χρόνια η ίδια διαδρομή που ήταν όμως κι ο δρόμος που οδηγούσε και στο κατάστημα του πατέρα της στην αγορά. Κάθε πρωί κατά τις οκτώ, συναντούσε έναν νεαρό με την σάκα του να στέκεται μπροστά από ένα κατάστημα υφασμάτων του συγκεκριμένου δρόμου και να την κοιτάζει πάντα με έναν τρυφερό χαμογελαστό τρόπο, χωρίς όμως να λέει κάτι! Πέρασε αρκετός καιρός για ν΄αντιληφθεί ότι το παλικάρι εκείνο ήταν εκεί γι΄ αυτήν! Το ίδιο συνέβαινε στις σχολικές αργίες και στις διακοπές. Αυτός ήταν πάντα εκεί στο κατάστημα, γιατί ήταν του αγαπημένου θείου του, που τον βοηθούσε καθ΄ όλο το διάστημα των αργιών και διακοπών. Όταν αυτή περνούσε από τον δρόμο είτε για το σχολείο, είτε για να πάει να βοηθήσει τον δικό της πατέρα στο κατάστημά του, αυτός έβγαινε στην πόρτα περιχαρής, της χαμογελούσε πλατιά με νόημα, με σπινθηροβόλο βλέμμα και με τον αυθορμητισμό που έχει η νιότη! Αντάλλασσαν τρυφερές ματιές – χαμόγελα μέσα στο λεπτό της οπτικής τους επαφής κι αυτό αποτελούσε το δικό τους γλυκό μυστικό, χωρίς όμως να μιλούν, σιωπηλά, αλλά και τόσο εκκωφαντικά από το δυνατό νεανικό κτυποκάρδι και την ψυχική ευφορία της επαφής τους αυτής! Στις βόλτες των Κυριακάτικων απογευμάτων, στον κεντρικό μεγάλο - φαρδύ δρόμο της πόλης τους, το λεγόμενο τότε <Νυφοπάζαρο >, στο ανεβοκατέβασμα από την κάτω άκρη του δρόμου μέχρι την επάνω που κατέληγε στην πλατεία και πάλι από την αρχή, οι πολίτες της πόλης τους και φυσικά η νεολαία της εποχής βολτάριζε, χαιρετιόνταν, αστειεύονταν. Τα πειράγματα των αγοριών προς τα κορίτσια που αντάμωναν στο ανεβοκατέβασμα της βόλτας αυτής ήταν πολλά, αλλά πάντα κόσμια - διακριτικά, με σπόντες γεμάτες νόημα, χωρίς να ξεφεύγουν από τους κανόνες της κοινωνίας εκείνης της εποχής! Αχ αυτές οι Κυριακάτικες βόλτες, πως τις περίμεναν όλοι με αγωνία καθώς έμπαινε η Άνοιξη και διαρκούσε μέχρι τα πρώτα κρύα του επόμενου Χειμώνα! Καθίσματα έξω στα ζαχαροπλαστεία του κεντρικού δρόμου της βόλτας και στην πλατεία, με την καθιερωμένη πάστα της εβδομάδας και την λεμονάδα, την συνόδευαν που και που με τα κρυφοσφυρίφματα των νεαρών αγοριών από τα τραπέζια ! Όμως η σχολική ποδιά με την λευκή κορδέλα στα μαλλιά, δεν έλειπε από τις μαθήτριες σε όλη την διάρκεια της σχολικής περιόδου, ούτε τις Κυριακές επειδή ο κανονισμός ήταν αυστηρός στην επαρχία!
Ο καιρός κυλούσε για εκείνη κι εκείνον με ματιές, υπονοούμενα και κάποιους αναστεναγμούς ανάμεσά τους! Κανείς δεν μιλούσε από συστολή, φόβο, δειλία. Κλειστή η κοινωνία της επαρχίας με αυστηρά ήθη και κανόνες συμπεριφοράς.
Το κορίτσι μεγάλωσε, έγινε δεσποινίδα ψιλή, λεπτή, λεβεντόκορμη με αρχαιοελληνική ομορφιά, με λαμπερά καστανά μάτια που στον ήλιο γέμιζαν λαδί αποχρώσεις. Το αγόρι ανδρώθηκε, ψήλωσε σαν κυπαρίσσι, με κυανοπράσινο βλέμμα διεισδυτικό μαγικό, από τα ομορφότερα παλληκάρια της πόλης , σωστός < Άδωνης > …..!!!
Τα χρόνια πέρασαν και η κοπέλα τέλειωνε το εξατάξιο Γυμνάσιο κι εκείνος μόλις είχε επιστρέψει από το στρατιωτικό του και εργαζόταν μόνιμα στο κατάστημα υφασμάτων του θείου του. Σε κάθε λεπτό που αντάμωνε η ματιά τους στις τυχαίες συναντήσεις τους, ήταν πάντα ένα άγγιγμα παραδείσου, μια μουσική συμφωνία, μια μελωδία που μόνον οι δυό τους αντιλαμβάνονταν, καθώς και το δυνατό χτυποκάρδι τους. Αναψοκοκκίνιζαν τα μάγουλα και τα χαμόγελα ήταν διάπλατα, έλαμπαν ολόκληροι σαν τ΄στέρια στην νύχτα…
Αχ αυτοί οι νεανικοί έρωτες που μιλούν με τα μάτια, με τις αναπνοές, με τις κινήσεις του σώματος που τρέμει από την δόνηση του κορμιού, σαν εκδήλωση της χαράς του ανταμώματος!!
Ο Γυμνασιάρχης διοργάνωσε μια αποχαιρετιστήρια βραδιά για τις αποφοιτήσασες νεαρές δεσποινίδες, πλέον ακαδημαϊκούς πολίτες, να τις κατευοδώσει στο νέο τους πλέον ρόλο στην ζωή τους, κλείνοντας μια μεγάλη αίθουσα διασκέδασης στο πάρκο της πόλης τους. Το δώρο της γιαγιάς της ήταν τα χρήματα που της χάρισε κι αγόρασε με αυτά ένα παντελόνι μοντέρνο με την μπλούζα του, από την καλύτερη μπουτίκ της πόλης. Λαχτάρα πολύ για αυτήν την βραδιά, επειδή κυκλοφόρησε η είδηση στις νεανικές ανδρικές παρέες της πόλης αυτό το γεγονός κι πως δεν υπήρχε απαγόρευση της παρουσίας τους στην γιορτή! Μεγάλο θέμα αυτό, νεωτεριστική άποψη, πρωτοεμφανιζόμενη στην πόλη, να ανταμώσουν σε κοινό χώρο οι νεαρές με τα παλικάρια του τόπου, αφού τότε τα εξατάξια Γυμνάσια ήταν διαχωρισμένα σε άρρεν και θήλυ.
Το βράδυ ήρθε, οι ετοιμασίες ολοκληρώθηκαν και βρέθηκε στην σάλα της εκδήλωσης, εκείνη καθισμένη με την κολλητή της σε τραπέζι μπροστά στην πίστα. Τα κορίτσια όλα από την μια πλευρά της αίθουσας, στην μέση η πίστα κι απέναντι σε υψωμένο επίπεδο όλα τα παλικάρια της πόλης. Φωνές, χαχανητά, επιφωνήσεις, ευχές μεταξύ τους τα κορίτσια, κρυφοσυζητήσεις για τα αγόρια απέναντι που τις έκαναν νοήματα και εύθυμη – χαρούμενη διάθεση επικρατούσε σε ολόκληρη την αίθουσα. Μετά το γεύμα και τις ευχές που τους απηύθυναν ο Γυμνασιάρχη και οι καθηγητές τους, αποχώρησαν αφήνοντας την νεολαία να διασκεδάσει μόνη της ελεύθερα, με την μουσική που άρχισε να παίζει στο < Πικ – απ > με μοντέρνα κομμάτια της εποχής ξένα κι Ελληνικά. Από απέναντι οι νεαροί έκαναν επιλογές μεταξύ τους για το ποια κοπέλα ενδιαφέρονταν, να μην υπάρξει παρεξήγηση κι ανταγωνισμός ! Κι εκεί αντικριστά απέναντι, στην πρώτη σειρά στέκονταν εκείνος, την κοίταζε με λαχτάρα, ανυπομονησία και ξεκίνησε να κατευθύνεται προς αυτήν. Το αντιλαμβάνεται εκείνη ότι αυτός έρχεται προς αυτήν και παθαίνει πανικό, ίλιγγο!! Γυρίζει ελαφρά την πλάτη της στην πίστα στρίβοντας το κάθισμά της και λέει στην φίλη της _< τώρα τρώμε το παγωτό > …!! Τι μεγάλο σφάλμα, τι αδυναμία σωστής αντίδρασης, τι έλλειψη θάρρους, τι μεγάλη αιδώς…!! Εκείνος στο ένα μέτρο από αυτήν σοκάρεται, παγώνει με την ξαφνική της στάση και σπασμωδικά αντιδρώντας, την πρώτη κοπέλα που πέρασε από εμπρός του της ζήτησε να χορέψουν. Αυτό ήταν καθοριστικό χτύπημα για όλη την βραδιά, γιατί εκείνη με την άκρη του ματιού της τα παρακολουθούσε όλα... Δεν κουνήθηκε από την θέση της για αρκετή ώρα κι εκείνος πεισμωμένος χόρευε συνεχώς με την άλλη κοπέλα και υποκρινόταν ότι διασκέδαζε χαριεντιζόμενος με την ντάμα του, σε εκδίκηση για την απρόσμενη συμπεριφορά της ! Δεν το άντεξε άλλο αυτό το σκηνικό εκείνη και μετά από λίγη ώρα σηκώθηκε κι έφυγε καταρρακωμένη από την γιορτή …..!!!
Δεν πήγαινε πλέον στο μαγαζί του πατέρα της, να μην τον συναντήσει κι έφυγε τις επόμενες ημέρες στην θεία της σε άλλη πόλη, δήθεν για διακοπές, όμως μέσα της υπέφερε και πονούσε από την μια μεριά για την στάση της κι από την άλλη για την δική του αντίδραση, που με την μία αμέσως βρήκε άλλη να τον συντροφεύσει στο χορό και στο γλέντι !! Ανοησίες των νιάτων και γρήγορα συμπεράσματα χωρίς ουσιαστικό σοβαρό λόγο από τα καμώματα της συμπεριφοράς των!! Εκείνος δεν μπορούσε να την συναντήσει, να την βρει, δεν την έβλεπε για αρκετό χρονικό διάστημα, μ΄ αποτέλεσμα αποφάσισε κι έφυγε για την μεγαλούπολη, να κάνει εκεί δουλειές, νέα καριέρα και χάθηκαν πλέον τα ίχνη τους!
Εκείνη έμεινε πίσω στην πόλη της κι έκανε κάποιες σπουδές. Μετά από τέσσερα χρόνια ως διορισμένη πια, φοιτούσε στην μεγαλούπολη του, στην σχολή της Υπηρεσίας της και λόγω οικογενειακών θεμάτων, δυσκολιών της, πηγαινοέρχονταν με την συγκοινωνία καθημερινά για την παρακολούθηση των μαθημάτων της σχολής της, δεν έμενε καθόλου στην μεγαλούπολη αυτή!
Μια χειμωνιάτικη ημέρα, σε κάποιο διάλειμμα της, θέλησε να πάει στην αγορά για κάποια παραγγελία του πατέρα της. Φόρεσε το μακρύ μπλε καινούργιο παλτό της κι άρχισε ν΄ανεβαίνει τον μεγάλο εμπορικό δρόμο, γεμάτο από κόσμο, διερχόμενη ανάμεσά τους να φθάσει στον προορισμό της σύντομα, να μην αργήσει κι αρχίσει το μάθημα της επόμενης ώρας. Πέρασε το φανάρι και στα πρώτα βήματα <κεραυνός> !! Απέναντί της ήταν εκείνος που είχε τέσσερα χρόνια να τον δει. Στεκόταν κι αυτός ξαφνιασμένος, κοκαλωμένος από την αναπάντεχη αυτή συνάντηση κι από τα ορθάνοικτα έκπληκτα μάτια τους σπίθες λαχτάρας αναδύονταν. Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν, σαν πυρωμένα σπαθιά! Το βλέμμα του ενός διαπερνούσε το βλέμμα του άλλου και τα κορμιά τους ρίγησαν συθέμελα, ενώ η καρδιά τους κτυπούσε άτακτα και δυνατά. Τα μάτια της με δυσκολία συγκράτησαν ένα δάκρυ. Ο χρόνος σταμάτησε !!!!. Τα είπαν όλα και δεν είπαν κουβέντα σαυτό το ένα λεπτό….. !!! Τι ζευγάρι όμορφο και ταιριαστό Θεέ μου! Όλα τα δώρα σου επάνω τους !! Κορμοστασιές ψηλές, στητές, λεπτές, πανέμορφα πρόσωπα φωτεινά, στολισμένα με καλοχτενισμένα μαλλιά, έντονα χαρακτηριστικά Ελληνικά, χωρίς κανένα ψεγάδι, νιάτα φορτωμένοι και ντυμένοι κι οι δύο κομψά τόσο σικάτοι σαν μοντέλα και μέσα στην σιωπή τους μιλούσαν με τα μάτια τους….!!!!!!!
εκείνη: _<< ΣΕ ΕΧΑΣΑ, ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ? ΥΠΟΦΕΡΩ , ΠΟΝΩ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΠΝΕΩ, ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΖΩ, ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ !!
εκείνος: _<< Η ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΑΝΟ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ, ΣΧΙΖΕΤΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, ΕΧΩ ΠΛΗΓΗ ΣΤΑ ΣΩΘΙΚΑ ΜΟΥ, ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΟΥ ΜΙΣΟ. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ?!!
Τινάζεται εκείνη από την ένταση των συναισθημάτων που την κατέκλισαν και την ενθύμηση του μυαλού της ότι πρέπει να τελειώσει σύντομα την δουλειά της , να επιστρέψει έγκαιρα στην Σχολή και ανοίγει τον βηματισμό της απομακρυνόμενη από την ύπαρξή του... !! Με την άκρη του ματιού της τον παρακολουθούσε να χάνεται κι εκείνος στο πλήθος και καυτά δάκρυα πλημύρισαν τα ροδαλά μαγουλά της, ενώ αισθάνθηκε ότι καταρρέει, διαλύεται που πάλι η ατολμία της, η αιδώς της , η αδυναμία της σωστής αντίδρασης που κυρίευσε και τους δυο ακύρωσε την καταπληκτική αυτή μοναδική ευκαιρία συνάντησης τους !!
ΘΕΕ μου τι λεπτό ήταν αυτό? Από τον Παράδεισο πέρασε στην Κόλαση!!
Από εκείνη την στιγμή δεν ξαναειδωθήκαν ποτέ, δεν αντάμωσαν καμιά φορά ούτε στην πόλη τους, ούτε κάπου αλλού. !!!!!!!
Πέρασαν τα χρόνια και σποραδικά σε κάποιες συγκεντρώσεις, τυχαία μάθαινε κάποια νέα του, ότι : ήταν επιχειρηματίας στον τομέα της μόδας, ότι είχε εταιρία παρουσιάσεων και ήταν ελεύθερος, παρ όλο που είχε κάνει δύο αρραβώνες …..! Τα άκουγε κι από την μια χαιρόταν για την πρόοδό του κι από την άλλη σκίζονταν η καρδιά της που δεν ήταν μαζί του. Πόσο της έλειπε στα τόσα χρόνια που είχαν περάσει! Μάτια και νου είχε μόνον γι αυτόν, για κανέναν άλλον. Αν και ήταν συνεχώς απασχολημένη με την εργασία της και με τα θέματα υγείας των δικών της και δεν πολυκυκλοφορούσαι, ασχολούμενη με της ζωής της τα δύσκολα, είχε πολλές κατακτήσεις, προτάσεις ! Ήταν από τις κοπέλες που δεν περνούσαν απαρατήρητες από εμφάνιση, ομορφιά, μυαλό και ταπεραμέντο !! Αυτή ποτέ δεν ενέδωσε σε οποιαδήποτε πρόταση αρσενικού, όσο σπουδαία κι αν ήταν. Η καρδιά της ήταν κλειδωμένη στον έναν και μοναδικό, στον νεανικό πλατωνικό της έρωτα, στην μορφή εκείνου που κατέκτησε την καρδιά και την ψυχή της! Διέξοδο στην ζωή της ήταν τα ταξίδια τα καλοκαίρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό στις γιορτές…!!
Και τα χρόνια κύλισαν με μικροχαρές και με όσα η δύσκολη ζωή φέρνει…!! Κάποια ημέρα Φεβρουαρίου, ήρθε στο σπίτι της μια γειτόνισσα – οικογενειακή φίλη και της ανέφερε πώς εκείνος, ο ένας, ο μοναδικός της καρδιάς της θησαυρός, δεν υπάρχει πλέον στην ζωή και η κηδεία του ήταν το μεσημέρι εκείνης της Κυριακής . Ακόμη την πληροφόρησε ότι τα τελευταία τρία χρόνια είχε επιστρέψει στην πόλη τους που διέμενε πλέον οριστικά, μετά την αποτυχία - λόγω κρίσεως- στο επάγγελμά του. Μάλιστα εργαζόταν σε επιχείρηση ενός φίλου του, δύο τετράγωνα πιο κάτω από το σπίτι της !! Στο άκουσμα όλων αυτών σοκαρίστηκε, η γη κάτω από τα πόδια της χάθηκε, ηλεκτρισμός κτύπησε το κορμί της και διέλυσε την λογική της. _ < Μα πως ήταν δυνατόν > της τρυπούσαν το μυαλό τα ερωτηματικά, μέσα σε αυτά τα τρία τελευταία χρόνια που ήταν εδώ, να μην τον συναντήσει μία φορά κι ας ήταν τόσο κοντά της κι ας είχε περάσει αυτή μπροστά από την επιχείρηση που εργάζονταν εκείνος αρκετές φορές μέσα σ΄αυτά τα τελευταία χρόνια ??! _ < Τι σου είναι η μοίρα , το πεπρωμένο, το κάρμα στον άνθρωπο >, άρχισε να σκέφτεται βουρκωμένη, ενώ τα σωθικά της ξέσκιζε ο αφόρητος πόνος !!
Πήγε στην εκκλησία για την εξόδιο ακολουθία της κηδείας του συντετριμμένη, ένα ανθρώπινο ράκος. Του άφησε δίπλα στο ακίνητο κορμί του το λατρεμένο, τους λευκούς κρίνους, τον κοίταξε και ήταν αγνώριστος, γερασμένος, με άσπρα μαλλιά που δεν θύμιζαν σε τίποτε εκείνη την υπέροχη καστανόμαυρη κόμη των νιάτων του κι ας μην ήταν σε μεγάλη ηλικία. Φαινόταν το ψυχικό αποτύπωμα στην μορφή του, από τις στενοχώριες που βίωσε και τον λύγισαν. Έσκυψε τον φίλησε για πρώτη και τελευταία φορά στο παγωμένο πρόσωπό του και του ψιθύρισε: _<< Θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου, όπως και ήσουν μέχρι τώρα, ποτέ μα ποτέ δεν θα σε ξεχάσω όσο ζω. Να με περιμένεις θα έρθω να σε βρω, να ανταμώσουμε στα Ηλύσια Πεδία για πάντα >> !! Τον χάδεψε στο κεφάλι του το πολυαγαπημένο και βγαίνοντας από την εκκλησία κατάλαβε πως η καρδιά της ήταν πλέον νεκρή, όπως νεκρός ήταν κι εκείνος , για πάντα !!
Σε εκείνο το λεπτό του οριστικού αποχαιρετισμού, του πλέον δραματικού λεπτού, πέρασε σαν ταινία από τα μάτια της όλη η ζωή των νεανικών της χρόνων, τότε που ο ένας ζούσε για να δει τον άλλον, έστω και ένα λεπτό!
ΤΙ ΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ?? ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ……! ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΔΡΟΜΟ ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ, ΧΩΡΙΣ ΕΝΔΟΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΑΠΑΛΥΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΓΑΛΗΝΕΥΕΙ ΛΙΓΟ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ !!!!!
ΣΥΜΗ ΥΦΑΝΤ
