ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΩ Τ΄ΟΝΕΙΡΟ !!!!.......

 

ΗΡΘΕΣ ???......

 

                          ΣΥΜΗ   ΥΦΑΝΤ .

Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Σ΄ ΑΚΟΥΜΠΑ Η ΕΥΤΥΧΙΑ !!!!!

 Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Σ΄ΑΚΟΥΜΠΑ Η ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ !!!!!!!!!!!!

Μετά από έναν άσχημο ύπνο, επόμενο ήταν να ξυπνήσω με πονοκέφαλο, ημικρανία που είχα χρόνια να ξανανιώσω!! Δρόσισα το πρόσωπο μου με νερό κι έβαλα να παίζει μουσική Ιταλική χαλαρωτική. Καθισμένη στην πολυθρόνα μου, έκλεισα τις κουρτίνες και τα μάτια μου να μην με ενοχλεί το φως, που σε τέτοιες περιπτώσεις επιδεινώνει το πρόβλημα……

Αυτό ήταν μια σωστή κίνηση, σωτήρια επιλογή. Η μουσική με χαλάρωσε και ως εκ θαύματος με μετέφερε στην άλλη δική μου διάσταση του ονείρου, των αναμνήσεων, του χώρου όπου μπορώ να κινούμε χωρίς περιορισμούς και ελέγχους χρόνου και χώρου, ημέρας και νύχτας !!!

Βρέθηκα στα κανάλια της Βενετίας, εκείνης της χρονιάς του πολύ όμορφου ταξιδιού μου στην πολυαγαπημένη μου Ιταλία, σε εκείνα τα χρόνια που τα πόδια είχαν φτερά και το κορμί δεν καταλάβαινε ταλαιπωρία. Διάβαινα την γέφυρα <Ριάλτο>, αυτήν την ιδιαίτερη σε σχήμα, μέγεθος, αρχιτεκτονική και κυρίως την τοποθεσία της πάνω στο <Grande canale di Venezia- το Μεγάλο Κανάλι της Βενετίας>, που μπορούσα να το παρατηρω ολο από πάνω μέχρι κάτω. Το κανάλι αυτό είχε μεγάλη κίνηση, το διέσχιζαν τα πλοιάρια της συγκοινωνίας, τα πλωτά Ταξί, οι γόνδολες με τους τουρίστες και οι εμπορικές μαούνες. Τα μεγάλα αρχοντικά, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους το κοσμούσαν, εκατέρωθεν της κάθε πλευράς του, μαζί με αναγεννησιακούς ναούς και προβλήτες των στάσεων της θαλάσσιας συγκοινωνίας της πόλης, με τους ξύλινους πάσσαλους δίπλα τους να υπερέχουν του νερού για να δένουν οι γόνδολες.... Μεγάλη ήταν η κίνηση των τουριστών και στην γέφυρα. Το γκρουπ μου με προσπέρασε και δεν με ένοιαξε , εγώ δεν ξεκολλούσα τα μάτια μου από ότι ξεδιπλώνονταν μπροστά μου και το κατέγραφα στο ντουλαπάκι των καλών μου αναμνήσεων. Εξ άλλου γνώριζα το πρόγραμμα και κάπου θα τους ξαναέβρισκα !!

Παρασυρμένη από την ροή του πλήθους μέσα από στενά δρομάκια με τα διάφορα καταστήματα και την μεγάλη ποικιλία εμπορευμάτων, βρέθηκα στην περιοχή της Πλατείας του <<ΣΑΝ ΜΑΡΚΟ>> !! Από την βόρεια πύλη του, εισήλθα στην <πιαντσέτα -πλατεία Ντέι Λεοτσίνι> που μαζί και με την Μεγάλη Πλατεία, ήταν πλακοστρωμένες από άκρη σε άκρη, σε όλο τον τεράστιο χώρο με περίτεχνα σχέδια. Στα αριστερά είχε τα αρχικά - παλιά επιβλητικά κτήρια, που αποτελούσαν το πρώτο παλάτι του γιού του Ναπολέοντα και τώρα στέγαζε στους ορόφους του γραφεία κι ένα μουσείο . Από κάτω από αυτά, υπήρχε η μεγάλη στοά κατά μήκος της, με τα διάσημα καφέ και τέλειωνε βόρεια. Στο κτιριακό αυτό συγκρότημα, πάνω από μια υψηλή αψιδωτή πύλη του, υπήρχε κτισμένος ο περίφημος Πύργος του Ρολογιού, δίπλα από τον ιστορικό Ναό - μνημείο της ομώνυμης πλατείας. Εμπρός και στα δεξιά, στο τέλος της <πλατείας Ντέι Λεοτσίνι>, στην αρχή της μεγάλης Piazzas San Marco, ορθωνόταν ο πανύψηλος Πύργος του Καμπαναριού, κατακόκκινος από το χρώμα των τούβλων που ήταν κτισμένος. Δίπλα του βρίσκονταν τα επιβλητικά κτήρια της κυβέρνησης της Βενετίας και μέσα σε αυτά το αρχαιολογικό μουσείο. Ο μεγαλοπρεπής καθεδρικός ναός του Αγίου Μάρκου, βασιλικού ρυθμού, δέσποζε και κυριαρχούσε με τον όγκο του στα ανατολικά στην αρχή της PIAZZAS. Στην συνέχεια δίπλα του προς νοτιανατολικά, υπήρχαν τα μεγαλόπρεπα κτήρια της βιβλιοθήκης και το ανάκτορο του Δόγη που κατέληγε δυτικά στην λιμνοθάλασσα μπροστά. Στην είσοδο του λιμανιού δέσποζαν στο άνοιγμά της, δύο πανύψηλες μαρμάρινες στήλες, που στην κορυφή τους, η μία στα αριστερά είχε ένα φτερωτό λιοντάρι και η άλλη στα δεξιά τον Άγιο Μάρκο να σκοτώνει δράκο, να φυλάνε την είσοδο της μεγαλόπρεπης πλατείας . Εκεί στην ακτή του λιμανιού υπήρχαν πολλοί ψηλοί, ξύλινοι πάσσαλοι μπηγμένοι στον πυθμένα, που εξείχαν της επιφάνειας της θάλασσας. Σε αυτούς ήσαν δεμένες Γόνδολες σε αναμονή πελατών- τουριστών, για να κάνουν τον περίπλου της ρομαντικής Βενετίας, δια μέσου των καναλιών και καναλέτων, αυτής της ονειρικής - νησιωτικής πόλης των ερωτευμένων όλης της γης. Διάσπαρτα τραπεζοκαθίσματα εμπρός από τις ονομαστές παγκοσμίως καφετέριες και φυσικά το ΚΑΦΕ ΦΛΩΡΙΑΝ με την πολυμελή ορχήστρα εμπρός του, να παίζει υπέροχη μουσική κι ένα χαρούμενο σμήνος ανθρώπινο να πηγαινοέρχεται προς κάθε κατεύθυνση ……

Μεγάλος ο θαυμασμός μου και η έκσταση που μου προκάλεσε το περιβάλλον λες και βρισκόμουν σε εκείνη την εποχή του εξέχοντος πολιτισμού που τα δημιούργησε. Παρατηρούσα όλα αυτά ενώ βρισκόμουν ανάμεσα στα τραπεζάκια, ψάχνοντας ταυτόχρονα να βρω κάποιο ελεύθερο , να πιω τον καφέ μου στο <ΦΛΩΡΙΑΝ>> που το είχα απωθημένο !!!

Μια ευγενική ανδρική φωνή με συνέφερε::

_<< Παρακαλώ σενιόρα καθίστε εδώ, δεν περιμένω άλλους >> ακούστηκε πίσω μου μια φωνή με σπασμένα Ελληνικά. Γύρισα κι αντίκρισα μπροστά μου στο τραπέζι όρθιο, έναν νέο άνδρα, πολύ όμορφο, ψηλό, καστανό με υπέροχα γαλάζια μάτια και με ντύσιμο εξαιρετικό!! Είχε το χέρι του απλωμένο προς τα καθίσματα, ως πρόσκληση για να τιμήσω το τραπέζι του και να εξυπηρετηθώ γιατί ήταν όλα γεμάτα γύρω μου. Συνέχισε ευγενικά σχεδόν τραγουδιστά, _<παρακαλώ καθίστε δεν υπάρχει πρόβλημα να σας φιλοξενήσω στο τραπέζι μου και να σας συστηθώ λέγομαι Λουίτζι...>>. Του δίνω το χέρι μου ευγενικά και του συστήνομαι κι εγώ. Εκείνος ιπποτικά το παίρνει και το φιλά απαλά, μια κίνηση αβροφροσύνης, μια εκδήλωση ενός τζέντλεμαν παλαιότερων εποχών και μου τράβηξε το κάθισμα για να καθίσω..!

Πώς να αρνηθώ σε έναν τέτοιο κύριο με την τόσο μεγάλη ευγένεια και με τέτοια καθηλωτικά, πανέμορφα μάτια, να μην καθίσω στο τραπέζι του !?? Κάλεσε αμέσως τον σερβιτόρο έδωσε παραγγελία, με την παράκληση προς εμένα, να μου διαλέξει αυτός τον καλύτερο καφέ και γλυκό, που θα με ικανοποιούσε πολύ, λόγω του μεγάλου εύρους του καταλόγου του διάσημου Καφέ Φλωριάν. Φυσικά αμέσως και το αποδέχθηκα ευχαρίστως , δίνοντας ενθουσιασμένη την συγκατάθεσή μου, πολύ κολακευμένη για την τόσο μεγάλη περιποίηση από έναν εντελώς ξένο άνθρωπο !!!! Και έπαιζε η ορχήστρα εκείνη την στιγμή το - << felicita – ευτυχία >> του λατρεμένου των νεανικών μου χρόνων AL BANO KAI ROMINAS POWER !!!.

Πρώτη μου κουβέντα ήταν, πως γνώριζε Ελληνικά και πως κατάλαβε ότι ήμουν Ελληνίδα?? Η αποστομωτική του απάντηση δεν σήκωνε αντίλογο ::

_<< Τις Ελληνίδες Θεές δεν χρειάζονται πολλά για να τις αναγνωρίσει κάποιος, λάμπουν, έχουν την αρχαία ομορφιά των προγόνων τους έντονη. Το γνωρίζω καλά γιατί και η γιαγιά μου ήταν Ελληνίδα >>!!

Θεέ μου τι υπέροχος τύπος, υπάρχει εν τέλη κι αυτή η κατηγορία ανδρών !!! Η συνομιλία μας ήταν υπέροχη, αυτός μου περιέγραφε τα διάφορα αξιοθέατα που μας περιέβαλαν, την Βενετία της ιστορίας, των ανθρώπων, του τουρισμού, τα υπέρ και τα κατά της ζωής σε αυτήν την μοναδική πόλη του κόσμου και του πολιτισμού.! Μου μίλησε για τις διακοπές του στην Ελλάδα και τα νησιά . Για την λατρεμένη Ελληνίδα γιαγιά του που του έμαθε Ελληνικά και την ιστορία για τον τόπο της, που λάτρευε κι αυτός !!! Κάθε τόσο με κοίταγε στα μάτια και με προσκαλούσε να ξαναέρθω για διακοπές, να μπορεί να με ξεναγήσει όχι μόνο στην Βενετία, αλλά σε όλη την Ιταλία, δείχνοντας εμφανώς με την υπέροχη συμπεριφορά του, τις κινήσεις του και τον τρόπο του, ότι το επιθυμούσε πραγματικά κι ότι του άρεσα πάρα πολύ!! Ήταν ένας καταπληκτικός, εκδηλωτικός, ρομαντικός, ευγενικός αρσενικός, που θα λάτρευε κάθε κοπέλα με την δική μου ιδιοσυγκρασία. Εγώ παγιδευμένη μέσα σε αυτά τα υπέροχα μάτια, του χαμογελούσα συγκαταβατικά και είπα ότι κάποια στιγμή, που θα μου ήταν δυνατόν, θα το έκανα. Τι να του απαντήσω πως ήμουν χειροπόδαρα εμποδισμένη από την δική μου κατάσταση (όχι φυσικά γάμου, ελεύθερη ήμουν), τις περιστάσεις των δικών μου υποχρεώσεων και πως αυτό ήταν μάλλον αδύνατο να πραγματοποιηθεί !!??. Με πονούσε που ήμουν τόσο εμποδισμένη, για να τολμήσω κάτι τόσο ευχάριστο, με έναν τόσο εξαιρετικό – μοναδικό άνδρα !!! Παρήγγειλε και δροσερό γλυκό κρασί και μου το σέρβιρε ο ίδιος , τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και ακούστηκε εκείνο το <<SALUTE>> σαν κάποια μελωδία που ντυμένη με τα χρώματα του δειλινού, μας μετέφερε κάπου αλλού που δεν υπήρχαν άνθρωποι γύρω μας. Ακούμπησε με –τακτ- το χέρι μου και με το άλλο μου διόρθωσε το τσουλούφι στα μαλλιά μου που είχε πέσει στο μέτωπο μου, μια κίνηση τόσο τρυφερή, που μαζί με την απαλή μουσική του < sole mio - Ήλιε μου > δημιούργησε μια ψυχική κατάσταση τόσο οικεία – συναισθηματική, σαν να γνωριζόμασταν χρόνια με μια προσωπική σχέση !! Τι υπέροχες, ευχάριστες στιγμές ζούσαμε κι οι δύο, που ο χρόνος είχε την δική του σημασία και ένταση στο κάθε λεπτό με αποτέλεσμα να μην έχουμε αντιληφθεί πόσες ώρες είχαν περάσει!! Βυθισμένη σε αυτήν την καταπληκτική - μοναδική ψυχική συναισθηματική κατάσταση με τον χρόνο να κιλά τόσο όμορφα και τρυφερά, μοναδικά, ιδιαίτερα και για τους δυό μας, αντιλαμβάνομαι ξαφνικά ένα χέρι στον ώμο μου και μια φωνή να λέει::

_ Εδώ είσαι σε βρήκα επί τέλους !! ΄Ηταν κάποια φίλη από το γκρουπ και συνέχισε:: _<< τελειώσαμε με τις ξεναγήσεις εδώ και φεύγουμε, είμαστε στην προβλήματα μαζεμένοι να αναχωρήσουμε, έλα σε περιμένουμε εκεί, μην αργείς..>> κι έφυγε προς την προβλήτα της αναχώρησης !!

Πω πω κεραυνός εν αιθρία, με προσγείωσε απότομα. Κοίταξα τον Λουίτζι που είχε σοκαριστεί, είχε στεναχωρηθεί τόσο, που στο πρόσωπο του φαίνονταν έντονα η λύπη του!! Σηκωθήκαμε, αυτός έβαλε χρήματα στο καρνέ του λογαριασμού πάνω στο τραπέζι κι με ένα νόημα κάλεσε τον σερβιτόρο. Με πήρα από το χέρι κι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τη ακτή στην προβλήτα, ενώ η ορχήστρα έπαιζε το << ti amo - σ΄αγαπώ>>!! Με τρεμάμενη φωνή κάτι σαν λυγμό έλεγε : _<< Γλυκιά μου λυπάμαι, Mia dolcezza mi dispiace >> !! Σε κάποια στιγμή τον έχασα, όμως σε λίγο μόλις πλησίαζα στην προβλήτα με το γκρουπ, εμφανίστηκε και μου έδωσε μια ροζ σακούλα και μου είπε:: _ <<AMORE, άνοιξε την αργότερα, είναι αυτό που δεν πρόλαβα να σου δείξω στην Βενετία! Μου φίλησε πάλι το χέρι καθώς τον αποχαιρετούσα, τον κοίταξα βαθειά στα γαλάζια μάτια του, που εκείνη την στιγμή έδειχναν μια φουρτουνιασμένη θάλασσα έτοιμη να πλημυρίσει και ψιθύριζε διαρκώς :: _<<πόσο λυπάμαι που σε αποχωρίζομαι γλυκιά μου, mio amore , il mio amore> κι έλειωνε κι αυτός κι εγώ περισσότερο!!!!

Πόσο αγαπώ τους ανθρώπους που δεν δειλιάζουν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και δεν κρύβονται πίσω από υποκρισίες και σοβαροφάνειες, που μιλούν όπως αισθάνονται πραγματικά την στιγμή που τους συμβαίνουν ιδιαίτερα θέματα !!!

Τον πλησίασα πολύ συγκινημένη , τον φίλησα στο μάγουλο και του είπα : _<< σε ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο απόγευμα της ζωής μου. Ότι και να γίνει, θα μείνει χαραγμένο στην ψυχή μου μαζί με σένα Λουίτζι, σε ευχαριστώ πολύ για αυτές τις μοναδικές ώρες που ζήσαμε μαζί στην Βενετία σου >> και τα χέρια μας θα έσπαζαν από το σφίξιμο μεταξύ τους.….. Ανέβηκα στο πλοιάριο τελευταία να τον κοιτώ από την πλατφόρμα της πλώρης κουνώντας το χέρι μου ως τελευταίο αποχαιρετισμό στη Βενετία και σε αυτόν τον υπέροχο Ιταλό που προέκυψε έτσι τυχαία – ξαφνικά στην ζωή μου, να την γεμίσει με ώρες αιωνιότητας - λεπτών ανθρώπινων συναισθημάτων, που αν και άγνωστοι μέχρι εκείνο το απόγευμα, είχαμε εκείνη την ψυχική επικοινωνία της συναισθηματικής επαφής και έντασης, που κάποιοι άλλοι μια ολόκληρη ζωή δεν θα μπορέσουν να αισθανθούν !!! Στα ηχεία του πλοίου αντηχούσε το τραγούδι <<volare- να πετάξω>> να με συντροφεύει τρυφερά καθώς απομακρυνόμασταν… Όταν χάθηκε από τα μάτια μου η μορφή του, στην μεγάλη στροφή του καναλιού και ήμουν ήδη δακρυσμένη-συγκλονισμένη από τον αποχαιρετισμό, άνοιξα την ροζ σακούλα και βρήκα μια γόνδολα, εκείνη που δεν προλάβαμε να πάρουμε, για να πάμε στο ταξίδι που ονειρεύεται κάθε επισκέπτης της Βενετίας της αγάπης, των τρυφερών συναισθημάτων που το αισθάνεσαι πατώντας το πόδι σου σε αυτήν την μοναδική πολιτεία των αισθήσεων και παραισθήσεων !! Στην σακούλα όμως υπήρχε κι ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με ένα μεγάλο κρύσταλλο - ζιργκόν διάφανο να κρέμεται στο καθένα, εξαιρετικού μοναδικού σχεδίου, όπως μόνο οι Ιταλοί σχεδιαστές ξέρουν να κάνουν, αλλά κι ένα σημείωμα που έγραφε το όνομα του και το τηλέφωνό του!!!..............

Από τότε, όταν το μυαλό μου ταξιδεύει στην Ιταλία, θυμάμαι πάντα και τον όμορφο - τρυφερό Λουίτζι της Βενετίας κι εκείνου του ονειρεμένου - μοναδικού – ανεπανάληπτου ρομαντικού απογεύματος της ζωής μου!!!

Σε λατρεύω Ιταλία, είσαι το βάλσαμό μου και αισθάνομαι ευλογημένη που ακούμπησα έστω και λίγο την <ευτυχία> !!!

Έτσι μόλις άνοιξα τα μάτια μου στην πολυθρόνα που καθόμουν, είχε εξαφανισθεί ο πονοκέφαλος, η ημικρανία είχε φύγει και στην θέση της ήρθε ένα χαμόγελο εκείνης της όμορφης θεραπευτικής μνήμης, του πρώτο μου ταξιδιού στην Ιταλία……. _ << Λουίτζι όπου κι αν βρίσκεσαι σου αξίζει να είσαι καλά κι ευτυχισμένος και από εκείνα τα μάτια σου < θάλασσα>, να μην τρέξουν ποτέ δάκρυα >> !!!!!.......

Κάποιες φορές, οι στιγμές που βιώνουμε είναι τόσο σημαντικές, που κρατούν μια ζωή και φωτίζουν έντονα τις μνήμες μας, που λειτουργούν θεραπευτικά όταν τις αναπολούμε νοσταλγικά και ας εμπεριέχουν λίγο μελαγχολία γιατί δεν ήταν δυνατόν να συνεχισθεί το όνειρο στην πραγματική ζωή μας, όμως παραμένουν μέρος του εαυτού μας και είναι δικές μας στιγμές ευτυχίας ανεκτίμητης αξίας!!!

ΖΟΥΜΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΧΑΡΑΣ ΠΟΥ ΑΝ ΤΙΣ ΜΑΖΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΓΓΙΞΑΜΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ !!!!!!!!!!

ΣΥΜΗ ΥΦΑΝΤ

Ο ΧΡΗΣΜΟΣ ( ΙΣΧΥΕΙ ) ...!!!! ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΡΙΝΟΥ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟΥ

                            ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ !!!

Μπήκε το καλοκαίρι κι όμως μπουμπουνίζει, στον ουρανό οι πολλές αστραπές κάνουν την νύχτα ημέρα και πέφτει τρελό ψιλόβροχο που αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση. Ο άνεμος φυσά, παρασέρνει στο πέρασμα του την βροχή, τα φύλλα, τα ξερά κλαδιά και σκόνη σηκώνει να μαστιγώνει ότι συναντά στο διάβα του!!

Όμως εγώ λατρεύω την ορμή του που παρασέρνει βίαια τις κουρτίνες στις μπαλκονόπορτες, μπαίνει στο σπίτι με τον <τσαμπουκά του> κοπάζει λίγο κι αρχίζει να μου μιλά ψιθυριστά για το μεγάλο ταξίδι του στην Ελλάδα, πάνω από θάλασσες, βουνά, κάμπους και νησιά !!

Μου μίλησε για τα μυστήρια της φύσης που συνάντησε στον δρόμο του. Είδε τον Ποσειδώνα στο άρμα του να το σέρνουν λευκά άλογα. Τρίτωνες, γοργόνες, νεράιδες και δελφίνια οι ακόλουθοι του, να τον συνοδεύουν με τα τραγούδια τους κι αυτός με την Τρίαινά του να ανοίγει δρόμο στα κύματα και να ακολουθεί τους ασημένιους διαδρόμους που άφησε η αργυρή σελήνη πάνω στην θάλασσα, επειδή βιάζονταν ο Θεός της θάλασσας να συναντήσει την αγαπημένη του Αφροδίτη στην Μήλο την ξακουστή !!!

Σε μια ξερονησίδα μές΄ στο απέραντο πέλαγος καθόταν μια πανέμορφη γοργόνα, που χτυπούσε ρυθμικά την μακριά ουρά της πάνω στα χαλίκια. Χρυσή κορώνα στόλιζε την κεφαλή της, πάνω από τα μακριά μαύρα μαλλιά της, που κάλυπταν τους γυμνούς αλαβάστρινους ώμους της και το φεγγάρι την στεφάνωνε με τις λαμπερές ασημένιες ακτίνες του !! Κι Εκείνη με την άρπα της τραγουδούσε λυπητερά κι αναζητούσε τον αγαπημένος της αδελφό Μέγα Αλέξανδρο !! Φώναξε στο καράβι που έπλεε κοντά της και ρώτησε με βροντερή, απελπισμένη φωνή : _ << Ζει ο Μέγα Αλέξανδρος>>??? Και οι ναυτικοί έξυπνα της απαντούσαν όλοι μαζί πως : _<Ζεί και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει>>!! Εκείνη ευχαριστημένη, χαρούμενο τραγούδι ξεκίνησε, γαλήνευσε την θάλασσα και άφησε το καράβι να πλέει σε ταξίδι μακρινό, ειρηνικό, ασφαλές, γιατί πλέον δεν κινδύνευαν ούτε οι ναυτικοί, ούτε το σκαρί από την οργή της !!

Συνέχισε να μου μιλά, πως πέρασε από την λεβεντογένα Κρήτη του Ελληνικού Μινωϊκού πολιτισμού, χάϊδεψε τις χιονισμένες κορυφές του Ψηλορείτη και πήγε πάνω από στις λευκές Κυκλάδες, εκείνα τα διαμαντάκια του Αιγαίου τα αγαπημένα, τα λατρεμένα από τους ανθρώπους κι εμένα! Στην Ιερή Δήλο συνάντησε και τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ δίπλα από την λίμνη του να ξεκουράζεται από το ημερήσιο ταξίδι του!!

Έφτασε στην υπέροχη Ακρόπολη, την χαιρέτισε και είδε την πολύχρωμη δέσμη φωτός να την τυλίγει από τον ουρανό ψηλά κάθετα πάνω της, να διαπερνά τον ιερό βράχο της και να αστραφτοβολεί !! Περνώντας από το Σούνιο βρήκε το φεγγάρι να φλερτάρει με τις ιέρειες του ναού του Ποσειδώνα, που τραγουδώντας του, χόρευαν ρυθμικά και κυκλικά!!! Συνέχισε ανέβηκε στον Παρνασσό και έφθασε στο Μαντείο των Δελφών. Βρήκε να πλένεται στην Κρυσταλία πηγή η Πυθία, κι αφού αυτή μάσησε τα δαφνόφυλλά της, πήγε στον Ναό κάθισε στον τρίποδα της μέσα στις αναθυμιάσεις και του έδωσε τον χρησμό της :: _< Δηλαδή να έρθει σε μένα, να μου μιλήσει για το σημερινό του ταξίδι . Να μου περιγράψει ότι συνάντησε σε αυτήν την μαγική, ιδιαίτερη νύχτα πάνω από την Ελλάδα της Ιστορίας, των μύθων, των ηρώων και των ανθρώπων του παρελθόντος , αλλά κι ενός φωτεινού μέλλοντος που σύντομα έρχεται και θα αναστηθεί αυτή η προδομένη Χώρα, θα δοξασθεί πάλι αυτή η Ιερή Γή και οι καταπιεσμένοι Έλληνες θα αναγεννηθούν και θα θριαμβεύσουν ξανά σε όλη την γη>!!

Έφυγα μου λέει ο άνεμος γοργά, πέρασα πάνω από τον Όλυμπο χαιρέτησα τους δώδεκα Θεούς κι ο Δίας με γέμισε ενέργεια ακουμπώντας μου τον κεραυνό του, σαν πέρασα σιμά στον Θρόνο του. Κι αφού αντάριασα - ανακάτεψα για λίγο τα νερά του Θερμαϊκού, ήρθα στην Γή του Φιλίππου και του Μέγα Αλέξανδρου, ακούμπησα με δέος την Τούμπα που είναι θαμμένος ο < μεγάλος Πατέρας > στην Βεργίνα κι ήρθα μπροστά σου !!

<<Και να είμαι εδώ, σε σένα τον χρησμό να σου φέρω, να σου τα μολογήσω, ότι είναι θέλημα Θεού η Ελλάδα να ξαναγεννηθεί . Δεν πρόκειται να χαθεί το γένος των Ελλήνων, των παιδιών του Φωτός, με το θεϊκό DNA και το Ιχώρ στο αίμα, όσο κι αν προσπαθεί αιώνες το σκοτάδι να σας αφανίσει , να σας εξαφανίσει από την πλάση τούτη, δεν θα το πετύχει, γιατί έχουν <<γνώσιν οι Φύλακες του ιερού γένους>> !!!

Ο άνεμος αφού τα είπε γαλήνεψε, έγινε αεράκι, μου χάϊδεψε το πρόσωπο κι έφυγε όπως ήρθε από τις ανοικτές κουρτίνες και χάθηκε μέσα στην νύχτα. Έξω πλέον επικρατούσε μια νηνεμία, μια ηρεμία, σαν να μην είχε πριν λίγο καταιγίδα. Ο ουρανός ήταν καθαρός με τα αστέρια του να λαμπιρίζουν και το ολόγιομο Φεγγάρι με την Πούλια δίπλα του ,να στέκεται χαμογελαστό στην αυλή μου!

Του χαμογέλασα , του έγνεψα κι εγώ και φώναξα στον άνεμο :: _<< Να ξαναέρθεις να μου φέρεις πάλι καλά νέα, ελπιδοφόρα, χαράς κι αισιοδοξίας!! Σε αγαπάω, ξέρεις εσύ πως μαζί πάντα μιλάμε για Θεούς κι ανθρώπους, για γη κι ουρανό, θα σε περιμένω μην το ξεχάσεις.. !! >>….

ΣΥΜΗ ΥΦΑΝΤ ..

Η ΖΩΗ ΜΟΥ .....!!!!!!!!

 

ΕΣΤΕΙΛΑ ΤΗΝ ΝΕΡΑΪΔΑ ΜΟΥ !!!!!

 

ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ

 

ΕΓΩΪΣΜΟΣ !!!!!!!

 ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΓΩΪΣΜΟ

ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ (ΠΟΙΗΜΑ ) !!!!!!

 ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΚΥΚΛΑΔΕΣ !!!!!!

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 7ο Μέρος τελευταιο !!!!!!!!!!!!

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ!!

Το 7ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ - ΘΗΡΑ !!!!

Την επομένη χωρίς την φίλη μας, αναχωρήσαμε με την συγκοινωνία στα βόρεια του νησιού, στην Οία. Μακρύς ,στενός ο δρόμος, κι εγώ αμίλητη χωρίς πολύ διάθεση, παρατηρούσα από το ανοικτό παράθυρο του λεωφορείου την Σαντορινιώτικη φύση, με τους αγρούς, τους διάσπαρτους κουκλίστικους ναΐσκους και τις εκκλησίες με τα περίτεχνα καμπαναριά πάνω από την είσοδο τους, τους απομακρυσμένους οικισμούς από τον δρόμο, κτισμένους σε κάθε ύψωμα - λόφο για να μπορούν να έχουν τα υπόσκαφα, τα οποία προσέφεραν στους κατοίκους τους διαμονή με δροσιά το καλοκαίρι και θαλπωρή τον χειμώνα…….

Σε δύο ώρες περίπου φθάσαμε έξω από τον οικισμό της Οίας. Κατεβήκαμε στο τέρμα της γραμμής, μπροστά σε ένα καφενεδάκι, το μοναδικό στο δρόμο. Προχωρήσαμε στον οικισμό . Η θέα σου έκοβε την αναπνοή σε όποιο σημείο κι αν βρισκόσουν. Καλντερίμια προς τα κάτω οδηγούσαν σε υπόσκαφα με τις προεκτάσεις τους και τις θολωτές σκεπές τους, αλλά τα περισσότερα μισογκρεμισμένα και κατεστραμμένα κι αυτά από τον μεγάλο σεισμό, να χάσκουν σαν ανοικτά στόματα τα ανοίγματα των σπηλαίων τους. Όσα ήταν κατοικήσιμα, ήταν κλειστά, εγκαταλελειμμένα από τους κατοίκους τους. Στα μονοπάτια, στα καλντερίμια δεν περνούσε άνθρωπος, λες και δεν κατοικείτο ο οικισμός. Κάπου- κάπου κάποιο ζώο με τον αγωγιάτη του εμφανίζονταν στην <φιδωτή> σκάλα προς κι από το Αμμούδι, τον λιμένα της Οίου.

Ψηλά το παλιό κάστρο μισογκρεμισμένο, το ενετικό καστέλι του <Αγίου Νικολάου > όπως αποκαλείτο μαζί με όλον τον οικισμό, ένα από τα πέντε καστέλια του νησιού στην ενετοκρατία, αναξιοποίητο, αφημένο στου χρόνου το άγγιγμα και την αδιαφορία των υπευθύνων ή της έλλειψης οικονομικών πόρων.! Στην κορυφογραμμή του οικισμού υπήρχαν σε αντίθεση με τα υπόσκαφα που ήταν οι κατοικίες των πληρωμάτων, τα καπετανόσπιτα ή αλλιώς καραβοκυραίικα που ήταν οι κατοικίες των πλοιοκτητών. Τα κτίσματα αυτά με την αυστηρή γεωμετρική λιτότητα στην όψη τους και με τις επενδύσεις με λαξευμένο κόκκινο πορί και με πιλάστρα, ανέδυαν αρχοντιά στον χώρο. Ως στέγη χρησιμοποιούνταν μοναστηριακοί θόλοι, "σκάφες" και σταυροθόλια, με επιρροή κυρίως από τη βενετσιάνικη και τη νεοκλασική αρχιτεκτονική. Το λευκό των κτηρίων διέκοπταν κάποια άλλα αρχοντικά βαμμένα σε γήινους τόνους, κεραμιδί, μπεζ και ώχρας….. Ένας λόφος συνέχιζε πίσω από τον οικισμό που στο υψηλότερο σημείο του, ξεχώριζαν τα λευκά σπίτια του και από εκεί ψηλά υπήρχε η δυνατότητα να βλέπεις και τη άλλη μεριά της θάλασσας προς το Αιγαίο. Στην άκρη του οικισμού, στο σημείο του μυχού του βράχου, εκείνο που πρώτο αντικρίζει ο ταξιδιώτης όταν μπαίνει με το καράβι στην μεγάλη Καλντέρα και εμφανίζεται το νησί, υπήρχαν σε διαφορετικά υψομετρικά επίπεδα, κάποιοι παλιοί ανεμόμυλοι παρατημένοι, αλλά αγέρωχοι βιγλάτορες στο Αιγαίο να θυμίζουν ότι σε εκείνο το σημείο ο άνεμος έχει δύναμη δημιουργική..…..

Ο ΄Αγιος Γεώργιος ο πολιούχος άγιος της Οίας και η εκκλησία του, ο ένας από τους δυο ενοριακούς ναούς της (ο άλλος είναι η Παναγία η Πλατσανή), φέρει το προσωνύμιο «Απανωμερίτης» γιατί τα παλιά χρόνια η Οία λεγόταν Απάνω Μεριά, ήταν δυστυχώς κλειστή! Για τον λόγο αυτό δεν μπορέσαμε να δούμε την παλαιά επαργυρωμένη εικόνα του, που σκοτώνει τον δράκο επάνω από το άλογό του και με την ιδιαιτερότητα ότι η φορά του αλόγου ήταν ζωγραφισμένη προς τα αριστερά κι όχι δεξιά, από αυτήν που συνήθως βλέπουμε στις εκκλησίες. Αυτήν την εορτή του Αγίου τιμούν οι ξενιτεμένοι της Οίας κάθε χρόνο με λιτανείες.,,,… Σταθήκαμε στον περίβολο του με την πλατεία μπροστά μας και θαυμάζαμε τον ναό πόσο μεγαλοπρεπής, όμορφος έδειχνε με τον όγκο του και το στέγαστρό του με καμάρες εμπρός από την κύρια εισόδου του, βαμμένος με γήινα χρώματα και με μπορντούρες γαλάζιες όπως γαλάζιος ήταν ο τρούλος του. Το υψηλό καμπαναριό του, κολλητά στην άκρη της τοιχοποιία του ναού, με τα κλιμακωτά καθ ύψος επίπεδα, δέσποζε μεγαλοπρεπής επόπτης του χώρου μαζί με μερικά κυπαρίσσια γύρω………

Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά, σε κάθε επίπεδο της πλαγιά του οικισμού και χορτάσαμε την υπέροχη θέα προς κάθε σημείο του ορίζοντα, είδαμε απέναντι, σχετικά κοντά, το λιμανάκι της Αγίας Ειρήνης της Θηρασιάς, που τα τοπικά καραβάκια ενώνουν τις δύο νησιωτικές περιοχές δημιουργώντας την τοπική συγκοινωνία των κατοίκων των δύο νησιών και την μεταφορά των αγαθών ….

Καθίσαμε στα πέτρινα σκαλοπάτια της ελικοειδούς σκάλας του όρμου, δίπλα από ένα βράχο για ίσκιο και ω!!! του θαύματος ένας ηλικιωμένος με το μπαστούνι του μας προσπέρασε και κοντοστάθηκε. Μας καλωσόρισε και πιάσαμε κουβέντα του τύπου:- από πού ήρθαμε, που μέναμε κ.λπ…. Τον ρώτησα που είναι οι κάτοικοι του οικισμού κι αυτός απάντησε ότι οι περισσότεροι λείπουν στην Αθήνα ή στο εξωτερικό που δουλεύουν για να ζήσουν.

Συνέχισε: -<< Εδώ ο τόπος δεν είχε να τους ζήσει, τα κτήματα ήταν λίγα και η παραγωγή δεν έφτανε να καλύψει τις ανάγκες τους.. Όσοι απέμειναν κυρίως ηλικιωμένοι, ζούσαν με την σύνταξή τους και κάποιοι δούλευαν όλη ημέρα στα μποστάνια τους κι έμεναν στα εκεί σπιτάκια των αγρών τους >>………

Τον ρωτήσαμε που θα μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο κι αυτός με το χέρι απλωμένο προς τα κάτω, μας έδειξε τον μικρό όρμο, το <Αμμούδι> το λιμανάκι….. Μας αποχαιρέτησε σκεφτικός και συνέχισε τον δρόμο του. Του αναμοχλεύσαμε χωρίς να το επιδιώκουμε, την προβληματική ζωή του τόπου και την στέρηση ίσως των συγγενών του που λείπουν από κοντά του, γατί η ζωή έχει τις βιοποριστικές της ανάγκες …!! Κοιτάζοντας το μακρύ <φιδίσιο> μονοπάτι προς το λιμανάκι κάτω, απογοητευθήκαμε. Όχι δεν θα περνούσαμε τέτοια ταλαιπωρία μεσημεριάτικα για ένα μπάνιο….

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ψηλά στην είσοδο του οικισμού και κατευθυνθήκαμε στο καφενεδάκι να δροσιστούμε, να ξεκουραστούμε και κάτι να κολατσίσουμε…. Εκεί που καθόμασταν κάτω από τον ίσκιο της ψάθινης τέντας, ήρθε και μια νεαρή κοπέλα και την προσκαλέσαμε στην παρέα μας. Της προσφέραμε μια δροσερή πορτοκαλάδα και πιάσαμε κουβέντα. Μας είπε ότι ήταν από εκεί, ντόπια από την Οία και επέστρεψε από την Αθήνα που εργάζονταν, γιατί η μητέρα της αρρώστησε και την χρειαζόταν. Εργαζόταν σε μια πανσιόν στον οικισμό, δεν έπαιρνε πολλά, αλλά αφού ήταν στον τόπο της, της έφταναν. Μιλήσαμε αρκετά για κάθε ζήτημα, πως ήταν απομονωμένη τόσο νέα κοπέλα χωρίς διεξόδους στην ερημιά αυτή, με ποια μέσα - τρόπους θα μπορούσε να χαρεί, να διασκεδάσει κι αυτή, τι προοπτικές ζωής είχε κλπ…. Μας απάντησε ότι είναι καλά, ερχόταν τουρίστες κάθε απόγευμα από όλη την Θήρα για να δούνε το ηλιοβασίλεμα και έτσι ξέσκαγε το καλοκαίρι…. Έδειχνε συμβιβασμένη, δεν είχε πολλές απαιτήσεις αφού ήταν συνεχώς απασχολημένη με την δουλειά της και την φροντίδα της μητέρας της. Την είχαν ειδοποιήσει και τα αδέλφια της από το εξωτερικό ότι θα τους επισκεπτόντουσαν κι αυτό την γέμιζε χαρά…!!

Της ευχηθήκαμε τα καλύτερα, την χαιρετήσαμε και πήραμε το λεωφορείο της επιστροφής μας. Σκεφτόμουν πόσους συμβιβασμούς κάνουμε στην ζωή μας, γιατί έτσι η μοίρα μας απαιτεί θυσίες ?!! Μήπως κι εγώ δεν το έχω βιώσει αυτό, δεν συμβιβάστηκα για να προσφέρω σε όσους αγαπούσα και με είχαν ανάγκη !!! Η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες περιπτώσεις, <άστο να πάει, πονάει και δεν λύνεται εύκολα>, ευτυχώς που υπάρχουν και οι καλοκαιρινές αποδράσεις και ξεδίνει το μυαλό και γεμίζει αισιοδοξία η ψυχή!!!,,,,,,

Το βραδάκι ήρθε και η Ειρήνη, με χαμόγελο και με μια λάμψη στα μάτια της…… Δεν χρειάστηκε να την πιέσουμε να μας πει για το που χάνεται τελευταία… Παραδέχθηκε ότι είχε γνωρίσει κάποιον κοιτώντας μια βιτρίνα ενός κοσμηματοπωλείου, τον ιδιοκτήτη, που της προκάλεσε το ενδιαφέρον με τους τρόπους του και το παρουσιαστικό του και εν τέλει βλέπονταν τις ώρες που δεν ήταν μαζί μας. Χαρήκαμε με την χαρά της φίλης μας, ας ήταν τουλάχιστον αυτή καλά συναισθηματικά, της αξίζει. Επόμενο ήταν να μην μας ακολουθήσει μεθαύριο που θα φεύγαμε για το νησί της Μήλου !!!……

Μας χάρισε όμως την γλυκιά παρουσία της όλη την επομένη ημέρα, που την αφιερώσαμε όλες μας να γνωρίσουμε περισσότερο μέσα την Χώρα, στο κέντρο της και τις ομορφιές της.!

Περπατήσαμε όλα τα δαιδαλώδη στενά της, μας σύστησε και τον νέο φίλο της, έναν εξαίρετο κύριο άψογο στην συμπεριφορά του και τους τρόπους του, μας έκανε και πολύ καλή τιμή σε ότι αγοράσαμε και κυρίως διαπιστώσαμε ότι ήταν πραγματικό το ενδιαφέρον του για την Ειρήνη μας, που θα την αφήναμε σε καλά χέρια φεύγοντας από την Σαντορίνη…..

Χαλαρά σπαταλούσαμε τον χρόνο μας που περνούσε χωρίς να το καταλάβουμε με αστεία, αναπολήσεις των γεγονότων που βιώσαμε κι οι τρείς. Τσιμπολογήσαμε πρόχειρα και συνεχίσαμε την περιήγηση μας στην Χώρα των Φηρών….. Αγοράσαμε τα αναμνηστικά μας και καταλήξαμε μπροστά, στο μπαλκόνι της καλντέρας, στην Μητροπολιτική εκκλησία της Υπαπαντής..

Αυτή ήταν βασιλική σταυροειδούς ρυθμού με υπέροχο αρχιτεκτονικό σχέδιο και με το μοναστήρι της στον διπλανό της χώρο. Τα στέγαστρά της περιμετρικά γύρο –γύρο στο ναό, συνεχίζονταν εμπρός από τον ανοικτό εσωτερικό κήπο της κι έφεραν διπλές αψίδες μέσα - έξω στο πλάτος τους.. Στην γωνία με τις καμάρες ενσωματωμένο ήταν το πανύψηλο καμπαναριό της, δέσποζε της πλατείας επιβλητικά με το ύψος και την τεχνοτροπία του. Το δάπεδο του σκεπαστού πεζοδρομίου εμπρός από την εκκλησία και κάτω από τις καμάρες, ήταν στρωμένο με ασπρόμαυρα χαλίκια που σχημάτιζαν όμορφα σχέδια, νησιώτικης τεχνοτροπίας. Στο καμπαναριό δίπλα κι εμπρός του, στέκονταν επιβλητικά το κτήριο του Ξενοδοχείου <ΑΤΛΑΝΤΙΣ>, ένα από τα λίγα οικοδομήματα που σώθηκαν στον μεγάλο σεισμό . Αποτελούσε ένα μεγάλο, λιτό, ολόλευκο, ορθογωνίου σχήματος κτήριο, με καμάρες περιμετρικά σε κάθε όροφο και θέα εκπληκτική εμπρός στο επικλινές έδαφος, προς την Καλντέρα τετραώροφο και διώροφο προς την οδό Υπαπαντής, το οποίο ξεχώριζε από μακριά όταν κάποιος κοιτούσε τα Φηρά από απέναντι!......

Εκεί μπροστά στην ανοιχτοσιά του ολόλευκου εκκλησιαστικού συγκροτήματος, με θέα την θάλασσα, καθισμένες σε ένα παγκάκι απολαύσαμε το τελευταίο κοινό μας ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη. Τα χρώματα στην ένταση και το μεγαλείο της δύσης, βάφανε τον ορίζοντα πορφυρό-πορτοκαλί-χρυσαφί, ήταν για κάποιο λόγο διαφορετικά, μοναδικά, εξαίσια. Πλημύρισαν τα μάτια μας φως που εισχώρησε μέσα στις ψυχές μας η θετική του ενέργεια και τις αναστάτωσε σε υψηλές μυστηριακές δονήσεις και σκέψεις τρυφερές, νεανικές, γεμάτες όνειρα καρδιάς !!..... Τόσο πολύ είχαμε συνεπαρθεί, που αγκαλιαστήκαμε όλες μαζί χωρίς να πούμε λέξη. Ποιός να ήξερε αν θα καταφέρναμε άλλη χρονιά να κάναμε παρέα διακοπές ?? Η ζωή έχει δικό της δρόμο και δεν μπορούμε να τον προβλέψουμε……..

Αποφασίσαμε για την τελευταία κοινή μας βραδιά στο νησί, να δειπνήσουμε σε εστιατόριο πολυτελείας κι ονομαστό της πόλης ……

Και νάμαστε ντυμένες στην <πένα> καλοχτενισμένες και περιποιημένες, πήγαμε στο ρεστοράν που ήταν σε μια ταράτσα πάνω από την Καλντέρα, να κοιτά προς το Ημεροβίγλη. Τραπέζια στρωμένα με κολλαριστά λινά καρό τραπεζομάντηλα, που επάνω τους είχαν ανάμενα κεριά και λουλούδια στα κρυστάλλινα βάζα . Ο χώρος όλος προσεγμένος, διακοσμημένος τέλεια, με τραπεζαρίες λευκές από σφυρήλατο σίδερο τα λεγόμενα <φερ φορ ζέ > της εποχής . Τα σερβίτσια πολυτελείας καλοστημένα και στα λευκά οι σερβιτόροι κουστουμαρισμένοι, άψογοι σε εμφάνιση, τρόπους. Τον χώρο ομόρφαιναν παρτέρια λουλουδιών περιμετρικά στα πεζούλια και γλάστρες με γεράνια, γιασεμιά και μπουκαμβίλιες στις γωνίες…

Το δείπνο σερβιρίστηκε με εξαιρετικό- τελετουργικό τρόπο και υπό τους ήχους μια απαλής μουσικής, κυρίως του πολυαγαπημένου μου Χατζηδάκη, που μας ταξίδευε στου νου τις πεθυμιές. Χαλάλι τα χρήματα, τα άξιζε όλη αυτή η εμπειρία, να θυμόμαστε την τελευταία νύχτα πριν από τον αποχωρισμό μας. Να μείνει στην μνήμη μας σαν κάτι εξαιρετικό, μοναδικό που θα το θυμόμαστε μέχρι τα γεράματα μας. Μιλούσαμε, γελούσαμε, ρεμβάζαμε το τοπίο που το ομόρφαιναν τα φώτα πέρα στο Φηροστεφάνι και το Ημεροβλιγλι,που μαζί με τ΄ αστέρια και το αργυρό φεγγάρι λάμπρυναν την όμορφη βραδιά μέχρι πολύ αργά……….!!!!!

Το πρωί ήρθε η φίλη μας και μας βοήθησε με τις αποσκευές μας, να τις μεταφέρουμε στην στάση του λεωφορείου για το νέο λιμάνι, στον όρμο του Αθηνιού, που ήταν αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τα Φηρά. Γύρισα κι αποχαιρέτισα νοερά το τουριστικό γραφείο εκείνου, που έλλειπε και δεν τον είχα ξαναδεί από την μοιραία νύχτα του χορού !!…….

Στο λιμάνι βγάλαμε τα εισιτήριά μας για την Μήλο και το καράβι έμπαινε στο λιμάνι. Αγκαλιαστήκαμε σφικτά κι οι τρεις μας, της ευχηθήκαμε να περάσει πολύ καλά με το νέο της αμόρε στις υπόλοιπες διακοπές της κι όταν επιστρέφαμε όλες, θα τα λέγαμε στο τηλέφωνο. Της ζήτησα να έχει τον νου της μήπως επιστρέψει κι ο Γιώργος , πριν φύγει κι αυτή από το νησί, να του μιλήσει εκ μέρους μου κι αποχωριστήκαμε με κάποια δυσκολία…….

Ακουμπισμένες στην κουπαστή του καταστρώματος του πλοίου, την χαιρετούσαμε κουνώντας τα χέρια μας κι εκείνη μας κουνούσε την γαλάζια της μαντήλα, το δώρο μας, αποχαιρετώντας μας. Δεν έφυγε παρά μόνον όταν ξεκίνησε το πλοίο. Κοιτώντας την να απομακρύνεται δάκρυσα, αισθάνθηκα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου για την φίλη που αποχωριζόμασταν και ποιος ξέρει αν θα την ξανανταμώναμε σε διακοπές, αλλά τουλάχιστον θα ήταν σε αγαπημένα χέρια κι όχι μόνη της. Τα δάκρυά μου έγιναν περισσότερα στην θύμηση του Γιώργου, που λες ότι γνώριζα, πως ποτέ πια δεν θα τον ξαναέβλεπα, δεν θα είχα νέα του και θα έμενε στη μνήμη μου μια γλυκόπικρη ανάμνηση των νεανικών μου διακοπών στα Κυκλαδονήσια...... !!!

Τι παιγνίδια μας στήνει η μοίρα ?? Χαρίζει κάποιες στιγμές - ώρες ευτυχίας και μετά χάνεται η χαρά και εξανεμίζεται η προσδοκία της!!... Παρέμεινα στο κατάστρωμα μέχρι που χάθηκε η Σαντορίνη στον ορίζοντα, χάθηκε το νησί που μου χάρισε πολύ φυσική ομορφιά, καλές φιλικές σχέσεις, μια δυνατή μεταφυσική εμπειρία, αλλά κυρίως εκείνο το νεανικό σκίρτημα καρδιάς που είχα χρόνια να το αισθανθώ !!…….

Και το πλοίο έκοβε την θάλασσα και με την προπέλα του, δημιουργούσε αφρισμένα κύματα, για να μας πάει σε ένα ακόμη πανέμορφο Κυκλαδονήσι, την ΜΗΛΟ ……

_<< Ελλάδα μου, του κόσμου στολίδι πόσο σ΄αγαπώ, πάντα θα είσαι κλεισμένη στην καρδιά και το μυαλό μου, εικόνα, φως μοναδικό, το δικό μου ΘΕΪΚΟ φυλακτό >>…!!!!!!!!!!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΗΛΟ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΑΚΟΠΩΝ ΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ…. ( ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΣΤΙΓΜΗ) !!!!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΕΙΧΑΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ !!!!!

ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΤΕ, ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ ΚΑΙ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ …!!!!

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 6ο Μέρος

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ :: ( 6ο Μέρος ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ - ΘΗΡΑ) !!!!!!

Μεσημέριασε όταν πια σηκωθήκαμε και μετά από ένα κρύο αναζωογονητικό ντους, βγήκαμε από το ξενοδοχείο κάτι να τσιμπήσουμε πρόχειρα και να επιστρέψουμε στο <κάστρο> για να κοιμίσω (όπως πίστευα) το πνεύμα του, που το είχα ξυπνήσει το προηγούμενο βράδυ….

΄Ετσι κι έγινε. Με σφιγμένη καρδιά ανεβήκαμε πάλι στο < κάστρο>, μέσα στο μεσημέρι όμως, με ήλιο κι όχι σκοτάδι. Πήγα και στήθηκα εμπρός από τις καμάρες – αψίδες και φώναξα πολλές φορές :: -<< Πνεύμα του κάστρου κοιμήσου, δεν σε χρειάζομαι, πήγαινε τον τόπο σου >>…..

Ανακουφισμένες και ξεθαρρεμένες σκαρφαλώσαμε δίπλα στην πλαγιά κι ανεβήκαμε την ψηλή σκάλα που μας έβγαλε στην κορυφή του λόφου. Εκεί βρήκαμε τα απομεινάρια ενός Πύργου, τους τοίχους του που απέμειναν από το τεράστιο κτίριο του ονομαστού Πύργου <Γουλάς>, τα χαλάσματα του οποίου είχαν συσσωρευτεί στο χώρο, μέσα στα χρόνια που είχαν περάσει μετά τον μεγάλο σεισμό της Σαντορίνης (1956). Αυτός ο οχυρωματικός Πύργος είχε κατασκευασθεί στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα του νησιού από τον Σκάρο του Ημεροβηγλίου σε αυτόν τον λόφο και γύρω του αναπτύχθηκε ο πρώτος οικισμός των Φηρών και κατόπιν δίπλα από αυτόν ο <Φραγκομαχαλάς> των εύπορων Σαντορινιών. Θαυμάσαμε την υπέροχη, μοναδική θέα γύρω από αυτόν τον χορταριασμένο ψηλό λόφο του ονομαστού Πύργου Γουλά, που υπερείχε από όλα τα υψώματα των Φηρών και κατεβήκαμε από την πίσω πλευρά. Βρεθήκαμε στον Φραγκομαχαλά, στα επάνω Φηρά, την γειτονία που κτίσθηκε από πλούσιους Ενετούς (Φράγκους) εμπόρους και ντόπιους καπετάνιους του λαμπρού παρελθόντος. Μεγαλοπρεπή σπίτια - επαύλεις, με καμάρες- αψίδες, μερικά με ενετική επιρροή, αλλά κυρίως νεοκλασικές κατασκευές όμορφες, με πλούσιες διακοσμήσεις στις προσόψεις τους, βαμμένα με χρώματα ώχρας ή κεραμιδί και περίτεχνα ξύλινα πορτοπαράθυρα, τα οποία όμως ήταν κλειστά κι έρημα τα περισσότερα!!...... Κατηφορίσαμε και βρεθήκαμε στην Καθολική γειτονιά με το συγκρότημα της καθολικής Επισκοπής, τον ναό του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και την εκκλησία Ροζάρια των Δομηνικανίδων Καλογραιών . Το αρχοντικό Βεζεγγίου με τις βενετσιάνικες επιρροές καθώς και το αρχαιολογικό μουσείο δυστυχώς ήταν κλειστά και δεν μπορέσαμε να τα επισπευτούμε…. Διασχίσαμε όλα τα στενά θαυμάζοντας κάποιες κατοικίες και κτήρια με ξεχωριστή κλασική αρχιτεκτονική και κατευθυνθήκαμε στο σπίτι της Ειρήνης να την πάρουμε μαζί μας για να πάμε στην κοντινή παραλία του Μονόλιθου για μπάνιο και χαλάρωση από την χθεσινοβραδινή λαχτάρα που πήραμε όλες μας. Δεν την βρήκαμε όμως εκεί, έλλειπε, προφανώς πήγε θάλασσα να ηρεμίσει……

Με την συγκοινωνία ως συνήθως, μεταφερθήκαμε στην περιοχή του αεροδρομίου της Θήρας τον Μονόλιθο. Ήταν μια μεγάλη παραλία μαύρης ψιλής ηφαιστειακής άμμου, με ένα μεγάλο βράχο πίσω της , δίπλα στον αεροδιάδρομο. Όμως παρ΄ όλο που η θάλασσα ήταν ρηχή, είχε μεγάλα κύματα και δεν μας επέτρεψε να κάνουμε άνετα μπάνιο. Περισσότερο την βγάλαμε με ηλιοθεραπεία και κάτω από τα αρμυρίκια της παραλίας. Υπήρχε μια ξεχωριστή ενόχληση από την κίνηση των αεροπλάνων με τους θορύβους που προκαλούσαν στην προσγείωση ή στην απογείωσή τους, καθώς κι από τον άνεμο που φυσούσε από το ανοικτό πέλαγος εμπρός μας που παρέσυρε την ψιλή άμμο και μαστίγωνε τα κορμιά μας !.......

Είχε βραδιάσει πλέον όταν ήρθε εν τέλει η Ειρήνη στο δωμάτιό μας για να μάθει τι κάναμε. Την είδαμε χαρούμενη, ευδιάθετη και μας πρότεινε την επομένη να πάμε μια εκδρομή που την οργάνωσε το γνωστό μας - μοιραίο τουριστικό πρακτορείο, στο βουνό με το ομώνυμο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία και στην συνέχεια στην παραλία του οικισμού της Περίσσας για μπάνιο και φαγητό……

Την επομένη λοιπόν πήγαμε στο τουριστικό πρακτορείο για να κάνουμε την εκδρομή. Με τρόπο ρώτησα αν επέστρεψε ο Γιώργος και μου απάντησε ο υπάλληλος πως τον πληροφόρησαν ότι : <για λόγους υγείας του πατέρα του, έφυγε μαζί του στο εξωτερικό για θεραπεία, διότι η κατάστασή ήταν σοβαρή > ……… Αυτή η πληροφορία ήταν καταπέλτης για μένα, διότι εξανεμίσθηκε η ελπίδα μου ότι θα επέστρεφε, να τον ξανανταμώσω και να ειδωθούμε πριν φύγω . Σφίχτηκε το στομάχι μου κι ένας ελαφρός ίλιγγος με κατέλαβε κι ευτυχώς ήταν δίπλα μου τα κορίτσια που με συγκράτησαν να μην σωριαστώ. Είχα χλομιάσει κι όλας και ο υπάλληλος μου πρόσφερε δροσερό νερό να συνέλθω …….

Το λεωφορείο διέσχισε όλο το κεντρικό οροπέδιο – κάμπο της Σαντορίνης, με τους λαχανόκηπους και τα θερισμένα χωράφια φάβας, τα ιδιόμορφα αμπέλια με τα πλεγμένα σε κουλούρα κλίματα τους και τους μικρούς όμορφους οικισμούς με τα λευκά σπιτάκια , τα υπόσκαφα τους στους πορώδεις λοφίσκους με τις θολωτές σκεπές τους, που όλα φαίνονταν στα μάτια μας σαν παραμυθένια ζωγραφιά ! Περάσαμε από τον οικισμό <Πύργο Καλλίστης>, που δέσποζε πάνω στον υψηλότερο λόφο του κάμπου. Αυτός ο Ενετικός Πύργος ήταν στο κέντρο του λόφου, περιτριγυρισμένος από τα σπίτια του παλιού οικισμού, δομημένα το ένα δίπλα στο άλλο κολλητά, μέσα στο καστέλι του, με μία μόνο είσοδο γι΄ αυτόν τον οικισμό, την Καστελόπορτα. Στην κορυφή του λόφου δίπλα από τον υψηλό Πύργο, υπήρχε μια μεγαλοπρεπής, επιβλητική εκκλησία, των Εισοδείων της Θεοτόκου, ολόλευκη με γαλάζιο τρούλο και ένα πανύψηλο καμπαναριό, ξεχωριστό κτίσμα δίπλα στην εκκλησία !... Προσπεράσαμε τον όμορφο οικισμό, συνεχίσαμε μερικά χιλιόμετρα και μετά από έναν ανηφορικό δρόμο στο πέτρινο – γυμνό βουνό, το υψηλότερο της Σαντορίνης με τα 567 μέτρα υψόμετρο, σταματήσαμε σε ένα πλάτωμα, το τέρμα…

Η Ιερά Σταυροπηγιακή και Πατριαρχική Μονή του Προφήτου Ηλία, βρισκόταν απέναντί μας αγέρωχη. Ο μεγάλος, πολύ υψηλός, ασβεστωμένος μαντρότοιχος της, εκτεινόμενος από την μια πλευρά του βουνού μέχρι την άλλη άκρη στον γκρεμό δίπλα στην θάλασσα, προστάτευε την μονή. Η αψιδωτή είσοδος – πύλη της, βρίσκονταν στην πλευρά προς το γκρεμό. Επάνω σε συνέχεια του τοίχου της πύλης ψηλά, ήταν κτισμένο καμπαναριό περίτεχνο σε τρία κλιμακωτά επίπεδα, με μικρές αψίδες που στην κάθε μία κρέμονταν μέσα τους καμπάνες και στην κορυφή του είχε έναν σταυρό….. Διασχίσαμε το πετρόκτιστο φαρδύ ανηφορικό μονοπάτι και στην συνέχεια την περίκλειστη λευκή σκάλα που οδηγούσε στην είσοδο της Μονής. Σ΄ αυτή υπήρχε μια βαριά δίφυλλη αυλόπορτα, ενισχυμένη με πολλά καρφιά που έχασκε διάπλατα ανοικτή…. Εισήλθαμε από την πύλη της μονής και δια μέσου της στοάς των τειχών της, βγήκαμε σε ένα μεγάλο ξέφωτο, έναν χώρο ανοιχτό, ασπρισμένο από το έδαφος μέχρι τους υψηλούς τοίχους των κτισμάτων, που αντανακλούσε εκτυφλωτικά το φως στα μάτια μας. Μια μοναδική θέα απλώνονταν προς τα δεξιά κάτω στην θάλασσα, ανεμπόδιστη προς το απέραντο Αιγαίο. Ο καλόγερος- φύλακας έδωσε μια ριγέ ρόμπα να φορέσει η φιλενάδα μας, επειδή ήταν με σορτς κι έπρεπε να είναι ενδεδυμένη σύμφωνα με τους κανονισμούς της μονής….. Περιηγηθήκαμε στους χώρους του μοναστηριού, σε όσους επιτρέπονταν, στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία με το ξυλόγλυπτο τέμπλο επενδεδυμένο με φύλλα χρυσού και με παραστάσεις από την παλαιά και νέα Διαθήκη. Είδαμε τις παλαιές αγιογραφημένες εικόνες του 1750 και την εικόνα του Προφήτη Ηλία, που οι κάτοικοι κάνουν μ΄αυτή λιτανείες στις ανομβρίες! Οι αυλές της μονής και οι διάφορες βαθμίδες του εδάφους ήσαν γεμάτες με όμορφα λουλούδια, κι ο χώρος τριγύρω έλαμπε από καθαριότητα. Στο αρχονταρίκι μας ενημέρωσε ο μοναχός για την ιστορία της μονής και μας κέρασε λουκούμι και νερό για το καλωσόρισμα !!

Αφού ξεκουραστήκαμε στα πεζούλια κι απολαύσαμε αυτή την ιδιαίτερη ομορφιά του μεγάλου μοναστηριού που απλώνονταν στα πρανή του ομωνύμου βουνού, ήρθε πάλι ο μοναχός. Μας οδήγησε στα κελάρια του μοναστηριού, με τα πατητήρια και τα μεγάλα πιθάρια και ξύλινα βαρέλα αποθήκευσης του κρασιού και των καρπών, που έπαιρναν αντιπαροχή από τούς αγρότες - ενοικιαστές των κτήματα της μονής. Περιηγηθήκαμε εκεί στο μισοσκόταδο και δια μέσου μιας μικρής πόρτας που μας άνοιξε, βρεθήκαμε ως εκ θαύματος έξω από τον μαντρότοιχο της μονής. Η θέα από εκεί πάνω ήταν επιβλητική καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος του νησιού, από την μία άκρη ανατολικά την Περίσσα, μέχρι την άλλη άκρη του νησιού δυτικά στα Φηρά. Γεμάτος ο κάμπος με εκκλησάκια και μικρά αγροτόσπιτα σκόρπια μέσα στα κτήματα, που μαζί με τους διάσπαρτους όμορφους οικισμούς σε κάθε σημείου του οροπεδίου και των λόφων, αποτελούσαν ένα περίτεχνο κέντημα μοναδικής ομορφιάς !!

Κατόπιν αναχωρήσαμε για την παραλία της Περίσσας που ήταν αρκετά μακριά από το Μοναστήρι, λόγω της ιδιαιτερότητας της χάραξής του δρόμου. Ακολουθήσαμε τον δρόμο πίσω προς τον Πύργο, τον προσπεράσαμε και στην διασταύρωση προς τα Φηρά, στρίψαμε ανατολικά. Κατόπιν προσπεράσαμε και την διασταύρωση του κατηφορικού δρόμου προς το νέο λιμάνι του Αθηνιού και μπήκαμε στο Μεγαλοχώρι . Το διασχίσαμε και μας οδήγησαν σε έναν αμπελώνα με Οινοποιείο να μας κεράσουν κάθε είδους κρασιού που παράγεται στην Σαντορίνη. Ο υπεύθυνος του οινοποιείου μας καλωσόρισε πληροφορώντας μας για τον αμπελώνα, τα προϊόντα που παρήγαγαν και που εξήγαγαν σε όλο τον κόσμο. Μας μίλησε για τις < Κάναβες > που είχαν μέσα τα πατητήρια των σταφυλιών, με τους υπογείους λινούς συλλογής του χυμού και τα μεγάλα ξύλινα βαρέλια φύλαξης- αποθήκευσης του κρασιού. Αυτές ήταν υπόσκαφες θολωτές κατασκευές, συνήθως σε πλαγιές υψωμάτων – λόφων, σκαμμένες στην ελαφρόπετρα της θηραϊκής Γής, με μεγάλο μήκος, ύψος και πλάτος σε σχέση με τις απλές συνήθεις υπόσκαφες κατοικίες. Μας ξενάγησε σε μία κοντινή <Κάναβη> τους. Εκεί μέσα παρατηρήσαμε εμφανή τα στρώμα αποθέσεων από τις εκρήξεις του ηφαιστείου. Το υπόσκαφο υλικό ονομάζονταν <άσπα>, ήταν η μαλακή ασπριδερή τέφρα - χώμα που κάλυπτε το ανώτερο στρώμα του εδάφους και σκαλίζονταν εύκολα…. Τα εύγευστα, ευωδιαστά κρασιά μαζί με τους προσφερθέντες μεζέδες ήταν μια γευστική απόλαυση στην επίσκεψη μας εκεί, με ιδιαίτερη όμως εντύπωση για το γλυκό τους κρασί το φανταστικό << ΒΙΝΣΑΝΤΟ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ>>……

Αναχωρήσαμε περνώντας έξω το Εμπορείο, μια κωμόπολη μεγάλη, κτισμένη σε ένα ύψωμα, σε λόφο που στην κορυφή του ξεπρόβαλε ένας πύργος μεγαλοπρεπής, που σαν φύλακας επιθεωρούσε όλον τον κάμπο. Γύρω του στον λόφο λευκά σπίτια, υπόσκαφα κι εκκλησούλες τον αγκάλιαζαν σφικτά, δημιουργώντας ένα όμορφο θέαμα….. Μέσα από την συνεχή εναλλαγή των εικόνων της διαδρομής και της αγνής υπαίθρου, φθάσαμε στην περίφημη παραλιακή Περίσσα!...

Ήταν μια μεγάλη σε μήκος και πλάτος αμμώδης παραλία με ηφαιστειακή μαύρη ψιλή άμμο, που ξεκινούσε από τους πρόποδες του βουνού του Προφήτη Ηλία, απλωμένη αρκετά χιλιόμετρα κατά μήκος της ακτής. Μια σειρά από μικρά δένδρα, σκίνοι κι αρμυρίκια στόλιζαν αυτήν την όμορφη φαρδιά παραλία, χαρίζοντας τον πολύτιμο ίσκιο τους στους λουόμενους. Ακριβώς πίσω από την πανέμορφη παραλία, στην πλατεία της Περίσσας, δέσποζε ο μεγαλοπρεπής ναός του Τιμίου Σταυρού με τους πέντε γαλάζιους τρούλους και το ιδιαίτερο ξεχωριστό πολύ υψηλό καμπαναριό του. Όλο το συγκρότημα ήταν περιτοιχισμένο με χαμηλό ασβεστωμένο τοίχο που έφερε και την κεντρική του είσοδο στον αύλειο χώρου του ναού. Αν και η εκκλησία (το αρχικό κτίσμα ήταν του 1835 περίπου) υπέστη ζημιές κατά τον σεισμό του 1956, ανοικοδομήθηκε πλήρως και αποτελούσε πλέον την μεγαλύτερη στο νησί. Κοντά της επίσης βρίσκονταν και η βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, που πιστεύεται ότι έδωσε στην Θήρα το μεταγενέστερο όνομά της << Σαντορίνη>> από τους Ενετούς κατακτητές (ΣΑΝΤΑ ΕΙΡΗΝΗ = ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ )….. .. !!

Απολαύσαμε το μπάνιο μας, περιτριγυρίσαμε τα δρομάκια με τα ολόλευκα σπίτια του οικισμού που ήταν απλωμένος κι αυτός κατά μήκος της παραλίας με τα διάφορα μαγαζάκια του, τις ταβέρνες και τα μπαράκια…. Γευματίσαμε με τις ντόπιες σπιτικές γεύσεις των αγνών προϊόντων της Θηραϊκής γης και το απόγευμα επιστρέψαμε στα Φηρά, γεμάτες από ποικίλες εντυπώσεις μιας ιδιαίτερης ημέρας κυρίως στην ενδοχώρα της Σαντορίνης !…..

Η Ειρήνη μας δήλωσε ότι δεν θα βρισκόμασταν το βράδυ, είχε κάποια δουλεία και επίσης δεν θα μας ακλουθούσε ούτε την επομένη ημέρα που είχαμε προγραμματίσει την επίσκεψή μας στα βόρεια, στην ΟΙΑ…. Ήθελε ( δήθεν) να ξεκουραστεί και να αράξει στην θάλασσα στο Καμάρι, να χορτάσει <αραλίκι> ….. Αυτό μας φάνηκε πολύ παράξενο < δουλειά εδώ στις διακοπές?> κάτι άλλο περίεργο θα ήταν, κάτι ίσως πιο πονηρό και δεν μας το έλεγε…….

Το βραδάκι μας αποφασίσαμε με την αδελφή μου να το περάσουμε στην τεράστια βεράντα του ορόφου του δωματίου μας, που είχε θέα την θάλασσα με τα νησιά της νέας και παλιάς Καμένης και πιο πέρα την Θηρασιά …. Έτσι και έγινε ! Μέσα στα υπέροχα χρώματα του δειλινού, απλώνονταν μπροστά μας τα κλιμακωτά υπόσκαφα των κάτω Φηρών στον γκρεμό, με δύο θολωτούς χώρους τα περισσότερα από αυτά, που σου δημιουργούσαν την εντύπωση πως κρέμονταν στο χάος της Καλντέρας. Διάφορες εκκλησίες και ναΐσκοι στις στροφές των καλντεριμιών, σε διάφορα σημεία του επικλινούς κάτω οικισμού, μαζί με τις λιγοστές ταβερνούλες και μπαράκια που υπήρχαν στα μεγαλύτερα ανοίγματα, μπαλκόνια και στις ταράτσες των σπιτιών, συμπλήρωναν το τοπίο…. Όμως τα περισσότερα υπόσκαφα ήταν εγκαταλειμμένα, κλειστά και αρκετά από αυτά κατεστραμμένα από τον σεισμό του 1956 !! Τι λυπηρή αυτή η εγκατάλειψη !! Που να φανταζόμουν πως σε λίγα χρόνια μετά, όλα αυτά θα ήσαν πολυτελείας μπαράκια, καφετέριες, ταβέρνες, εστιατόρια και πανάκριβες πανσιόν…!!!

Ακουμπισμένη στο στηθαίο της βεράντας, το θέαμα του μαγικού δειλινού με τις ποικίλες όμορφες πολύχρωμες εικόνες του, μου προκάλεσε μια ιδιαίτερη ζάλη, μια ελαφρά μελαγχολία . Εδώ μαζί μου θα έπρεπε να ήταν και κάποιος άλλος να μοιραζόμασταν τις ώρες, τις στιγμές, τον χώρο και τον χρόνο που περνά και χάνεται και πίσω δεν γυρίζει!! Η ματιά μου περιπλανήθηκε μακριά , λες και εκεί θα μπορούσε να βρει το ποθητό, το ονειρικό, ν΄αντικρίσει εκείνα τα μαύρα μάτια, εκείνη την παρουσία που θα συμπλήρωνε τις στιγμές στην αιωνιότητα. Ρουφούσα το οξυγόνο τόσο βαθειά που μου έκαιγε τα πνευμόνια κι ο δυναμωμένος αγέρας έπαιρνε μακριά μερικούς αναστεναγμούς μου, καθώς οι τελευταίες αχτίδες του ηλίου από την δύση, μου χάϊδευαν το πρόσωπο σαν αποχαιρετισμό…….

Έπεσε η νύχτα κι ήμασταν εκεί, να χαζεύουμε κάτω τον δρόμο με τους τουρίστες που βόλταραν και τα καταστήματα φωταγωγημένα με τις προκλητικές προθήκες τους, να λαμπιρίζουν τα χρυσαφικά, που μαγνήτιζαν τα γυναικεία βλέμματα, γιατί αυτός ήταν ο δρόμος των επιθυμιών…..!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ στο 7ο και τελευταίο μέρος της ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ