ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 6ο Μέρος

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ :: ( 6ο Μέρος ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ - ΘΗΡΑ) !!!!!!

Μεσημέριασε όταν πια σηκωθήκαμε και μετά από ένα κρύο αναζωογονητικό ντους, βγήκαμε από το ξενοδοχείο κάτι να τσιμπήσουμε πρόχειρα και να επιστρέψουμε στο <κάστρο> για να κοιμίσω (όπως πίστευα) το πνεύμα του, που το είχα ξυπνήσει το προηγούμενο βράδυ….

΄Ετσι κι έγινε. Με σφιγμένη καρδιά ανεβήκαμε πάλι στο < κάστρο>, μέσα στο μεσημέρι όμως, με ήλιο κι όχι σκοτάδι. Πήγα και στήθηκα εμπρός από τις καμάρες – αψίδες και φώναξα πολλές φορές :: -<< Πνεύμα του κάστρου κοιμήσου, δεν σε χρειάζομαι, πήγαινε τον τόπο σου >>…..

Ανακουφισμένες και ξεθαρρεμένες σκαρφαλώσαμε δίπλα στην πλαγιά κι ανεβήκαμε την ψηλή σκάλα που μας έβγαλε στην κορυφή του λόφου. Εκεί βρήκαμε τα απομεινάρια ενός Πύργου, τους τοίχους του που απέμειναν από το τεράστιο κτίριο του ονομαστού Πύργου <Γουλάς>, τα χαλάσματα του οποίου είχαν συσσωρευτεί στο χώρο, μέσα στα χρόνια που είχαν περάσει μετά τον μεγάλο σεισμό της Σαντορίνης (1956). Αυτός ο οχυρωματικός Πύργος είχε κατασκευασθεί στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα του νησιού από τον Σκάρο του Ημεροβηγλίου σε αυτόν τον λόφο και γύρω του αναπτύχθηκε ο πρώτος οικισμός των Φηρών και κατόπιν δίπλα από αυτόν ο <Φραγκομαχαλάς> των εύπορων Σαντορινιών. Θαυμάσαμε την υπέροχη, μοναδική θέα γύρω από αυτόν τον χορταριασμένο ψηλό λόφο του ονομαστού Πύργου Γουλά, που υπερείχε από όλα τα υψώματα των Φηρών και κατεβήκαμε από την πίσω πλευρά. Βρεθήκαμε στον Φραγκομαχαλά, στα επάνω Φηρά, την γειτονία που κτίσθηκε από πλούσιους Ενετούς (Φράγκους) εμπόρους και ντόπιους καπετάνιους του λαμπρού παρελθόντος. Μεγαλοπρεπή σπίτια - επαύλεις, με καμάρες- αψίδες, μερικά με ενετική επιρροή, αλλά κυρίως νεοκλασικές κατασκευές όμορφες, με πλούσιες διακοσμήσεις στις προσόψεις τους, βαμμένα με χρώματα ώχρας ή κεραμιδί και περίτεχνα ξύλινα πορτοπαράθυρα, τα οποία όμως ήταν κλειστά κι έρημα τα περισσότερα!!...... Κατηφορίσαμε και βρεθήκαμε στην Καθολική γειτονιά με το συγκρότημα της καθολικής Επισκοπής, τον ναό του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και την εκκλησία Ροζάρια των Δομηνικανίδων Καλογραιών . Το αρχοντικό Βεζεγγίου με τις βενετσιάνικες επιρροές καθώς και το αρχαιολογικό μουσείο δυστυχώς ήταν κλειστά και δεν μπορέσαμε να τα επισπευτούμε…. Διασχίσαμε όλα τα στενά θαυμάζοντας κάποιες κατοικίες και κτήρια με ξεχωριστή κλασική αρχιτεκτονική και κατευθυνθήκαμε στο σπίτι της Ειρήνης να την πάρουμε μαζί μας για να πάμε στην κοντινή παραλία του Μονόλιθου για μπάνιο και χαλάρωση από την χθεσινοβραδινή λαχτάρα που πήραμε όλες μας. Δεν την βρήκαμε όμως εκεί, έλλειπε, προφανώς πήγε θάλασσα να ηρεμίσει……

Με την συγκοινωνία ως συνήθως, μεταφερθήκαμε στην περιοχή του αεροδρομίου της Θήρας τον Μονόλιθο. Ήταν μια μεγάλη παραλία μαύρης ψιλής ηφαιστειακής άμμου, με ένα μεγάλο βράχο πίσω της , δίπλα στον αεροδιάδρομο. Όμως παρ΄ όλο που η θάλασσα ήταν ρηχή, είχε μεγάλα κύματα και δεν μας επέτρεψε να κάνουμε άνετα μπάνιο. Περισσότερο την βγάλαμε με ηλιοθεραπεία και κάτω από τα αρμυρίκια της παραλίας. Υπήρχε μια ξεχωριστή ενόχληση από την κίνηση των αεροπλάνων με τους θορύβους που προκαλούσαν στην προσγείωση ή στην απογείωσή τους, καθώς κι από τον άνεμο που φυσούσε από το ανοικτό πέλαγος εμπρός μας που παρέσυρε την ψιλή άμμο και μαστίγωνε τα κορμιά μας !.......

Είχε βραδιάσει πλέον όταν ήρθε εν τέλει η Ειρήνη στο δωμάτιό μας για να μάθει τι κάναμε. Την είδαμε χαρούμενη, ευδιάθετη και μας πρότεινε την επομένη να πάμε μια εκδρομή που την οργάνωσε το γνωστό μας - μοιραίο τουριστικό πρακτορείο, στο βουνό με το ομώνυμο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία και στην συνέχεια στην παραλία του οικισμού της Περίσσας για μπάνιο και φαγητό……

Την επομένη λοιπόν πήγαμε στο τουριστικό πρακτορείο για να κάνουμε την εκδρομή. Με τρόπο ρώτησα αν επέστρεψε ο Γιώργος και μου απάντησε ο υπάλληλος πως τον πληροφόρησαν ότι : <για λόγους υγείας του πατέρα του, έφυγε μαζί του στο εξωτερικό για θεραπεία, διότι η κατάστασή ήταν σοβαρή > ……… Αυτή η πληροφορία ήταν καταπέλτης για μένα, διότι εξανεμίσθηκε η ελπίδα μου ότι θα επέστρεφε, να τον ξανανταμώσω και να ειδωθούμε πριν φύγω . Σφίχτηκε το στομάχι μου κι ένας ελαφρός ίλιγγος με κατέλαβε κι ευτυχώς ήταν δίπλα μου τα κορίτσια που με συγκράτησαν να μην σωριαστώ. Είχα χλομιάσει κι όλας και ο υπάλληλος μου πρόσφερε δροσερό νερό να συνέλθω …….

Το λεωφορείο διέσχισε όλο το κεντρικό οροπέδιο – κάμπο της Σαντορίνης, με τους λαχανόκηπους και τα θερισμένα χωράφια φάβας, τα ιδιόμορφα αμπέλια με τα πλεγμένα σε κουλούρα κλίματα τους και τους μικρούς όμορφους οικισμούς με τα λευκά σπιτάκια , τα υπόσκαφα τους στους πορώδεις λοφίσκους με τις θολωτές σκεπές τους, που όλα φαίνονταν στα μάτια μας σαν παραμυθένια ζωγραφιά ! Περάσαμε από τον οικισμό <Πύργο Καλλίστης>, που δέσποζε πάνω στον υψηλότερο λόφο του κάμπου. Αυτός ο Ενετικός Πύργος ήταν στο κέντρο του λόφου, περιτριγυρισμένος από τα σπίτια του παλιού οικισμού, δομημένα το ένα δίπλα στο άλλο κολλητά, μέσα στο καστέλι του, με μία μόνο είσοδο γι΄ αυτόν τον οικισμό, την Καστελόπορτα. Στην κορυφή του λόφου δίπλα από τον υψηλό Πύργο, υπήρχε μια μεγαλοπρεπής, επιβλητική εκκλησία, των Εισοδείων της Θεοτόκου, ολόλευκη με γαλάζιο τρούλο και ένα πανύψηλο καμπαναριό, ξεχωριστό κτίσμα δίπλα στην εκκλησία !... Προσπεράσαμε τον όμορφο οικισμό, συνεχίσαμε μερικά χιλιόμετρα και μετά από έναν ανηφορικό δρόμο στο πέτρινο – γυμνό βουνό, το υψηλότερο της Σαντορίνης με τα 567 μέτρα υψόμετρο, σταματήσαμε σε ένα πλάτωμα, το τέρμα…

Η Ιερά Σταυροπηγιακή και Πατριαρχική Μονή του Προφήτου Ηλία, βρισκόταν απέναντί μας αγέρωχη. Ο μεγάλος, πολύ υψηλός, ασβεστωμένος μαντρότοιχος της, εκτεινόμενος από την μια πλευρά του βουνού μέχρι την άλλη άκρη στον γκρεμό δίπλα στην θάλασσα, προστάτευε την μονή. Η αψιδωτή είσοδος – πύλη της, βρίσκονταν στην πλευρά προς το γκρεμό. Επάνω σε συνέχεια του τοίχου της πύλης ψηλά, ήταν κτισμένο καμπαναριό περίτεχνο σε τρία κλιμακωτά επίπεδα, με μικρές αψίδες που στην κάθε μία κρέμονταν μέσα τους καμπάνες και στην κορυφή του είχε έναν σταυρό….. Διασχίσαμε το πετρόκτιστο φαρδύ ανηφορικό μονοπάτι και στην συνέχεια την περίκλειστη λευκή σκάλα που οδηγούσε στην είσοδο της Μονής. Σ΄ αυτή υπήρχε μια βαριά δίφυλλη αυλόπορτα, ενισχυμένη με πολλά καρφιά που έχασκε διάπλατα ανοικτή…. Εισήλθαμε από την πύλη της μονής και δια μέσου της στοάς των τειχών της, βγήκαμε σε ένα μεγάλο ξέφωτο, έναν χώρο ανοιχτό, ασπρισμένο από το έδαφος μέχρι τους υψηλούς τοίχους των κτισμάτων, που αντανακλούσε εκτυφλωτικά το φως στα μάτια μας. Μια μοναδική θέα απλώνονταν προς τα δεξιά κάτω στην θάλασσα, ανεμπόδιστη προς το απέραντο Αιγαίο. Ο καλόγερος- φύλακας έδωσε μια ριγέ ρόμπα να φορέσει η φιλενάδα μας, επειδή ήταν με σορτς κι έπρεπε να είναι ενδεδυμένη σύμφωνα με τους κανονισμούς της μονής….. Περιηγηθήκαμε στους χώρους του μοναστηριού, σε όσους επιτρέπονταν, στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία με το ξυλόγλυπτο τέμπλο επενδεδυμένο με φύλλα χρυσού και με παραστάσεις από την παλαιά και νέα Διαθήκη. Είδαμε τις παλαιές αγιογραφημένες εικόνες του 1750 και την εικόνα του Προφήτη Ηλία, που οι κάτοικοι κάνουν μ΄αυτή λιτανείες στις ανομβρίες! Οι αυλές της μονής και οι διάφορες βαθμίδες του εδάφους ήσαν γεμάτες με όμορφα λουλούδια, κι ο χώρος τριγύρω έλαμπε από καθαριότητα. Στο αρχονταρίκι μας ενημέρωσε ο μοναχός για την ιστορία της μονής και μας κέρασε λουκούμι και νερό για το καλωσόρισμα !!

Αφού ξεκουραστήκαμε στα πεζούλια κι απολαύσαμε αυτή την ιδιαίτερη ομορφιά του μεγάλου μοναστηριού που απλώνονταν στα πρανή του ομωνύμου βουνού, ήρθε πάλι ο μοναχός. Μας οδήγησε στα κελάρια του μοναστηριού, με τα πατητήρια και τα μεγάλα πιθάρια και ξύλινα βαρέλα αποθήκευσης του κρασιού και των καρπών, που έπαιρναν αντιπαροχή από τούς αγρότες - ενοικιαστές των κτήματα της μονής. Περιηγηθήκαμε εκεί στο μισοσκόταδο και δια μέσου μιας μικρής πόρτας που μας άνοιξε, βρεθήκαμε ως εκ θαύματος έξω από τον μαντρότοιχο της μονής. Η θέα από εκεί πάνω ήταν επιβλητική καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος του νησιού, από την μία άκρη ανατολικά την Περίσσα, μέχρι την άλλη άκρη του νησιού δυτικά στα Φηρά. Γεμάτος ο κάμπος με εκκλησάκια και μικρά αγροτόσπιτα σκόρπια μέσα στα κτήματα, που μαζί με τους διάσπαρτους όμορφους οικισμούς σε κάθε σημείου του οροπεδίου και των λόφων, αποτελούσαν ένα περίτεχνο κέντημα μοναδικής ομορφιάς !!

Κατόπιν αναχωρήσαμε για την παραλία της Περίσσας που ήταν αρκετά μακριά από το Μοναστήρι, λόγω της ιδιαιτερότητας της χάραξής του δρόμου. Ακολουθήσαμε τον δρόμο πίσω προς τον Πύργο, τον προσπεράσαμε και στην διασταύρωση προς τα Φηρά, στρίψαμε ανατολικά. Κατόπιν προσπεράσαμε και την διασταύρωση του κατηφορικού δρόμου προς το νέο λιμάνι του Αθηνιού και μπήκαμε στο Μεγαλοχώρι . Το διασχίσαμε και μας οδήγησαν σε έναν αμπελώνα με Οινοποιείο να μας κεράσουν κάθε είδους κρασιού που παράγεται στην Σαντορίνη. Ο υπεύθυνος του οινοποιείου μας καλωσόρισε πληροφορώντας μας για τον αμπελώνα, τα προϊόντα που παρήγαγαν και που εξήγαγαν σε όλο τον κόσμο. Μας μίλησε για τις < Κάναβες > που είχαν μέσα τα πατητήρια των σταφυλιών, με τους υπογείους λινούς συλλογής του χυμού και τα μεγάλα ξύλινα βαρέλια φύλαξης- αποθήκευσης του κρασιού. Αυτές ήταν υπόσκαφες θολωτές κατασκευές, συνήθως σε πλαγιές υψωμάτων – λόφων, σκαμμένες στην ελαφρόπετρα της θηραϊκής Γής, με μεγάλο μήκος, ύψος και πλάτος σε σχέση με τις απλές συνήθεις υπόσκαφες κατοικίες. Μας ξενάγησε σε μία κοντινή <Κάναβη> τους. Εκεί μέσα παρατηρήσαμε εμφανή τα στρώμα αποθέσεων από τις εκρήξεις του ηφαιστείου. Το υπόσκαφο υλικό ονομάζονταν <άσπα>, ήταν η μαλακή ασπριδερή τέφρα - χώμα που κάλυπτε το ανώτερο στρώμα του εδάφους και σκαλίζονταν εύκολα…. Τα εύγευστα, ευωδιαστά κρασιά μαζί με τους προσφερθέντες μεζέδες ήταν μια γευστική απόλαυση στην επίσκεψη μας εκεί, με ιδιαίτερη όμως εντύπωση για το γλυκό τους κρασί το φανταστικό << ΒΙΝΣΑΝΤΟ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ>>……

Αναχωρήσαμε περνώντας έξω το Εμπορείο, μια κωμόπολη μεγάλη, κτισμένη σε ένα ύψωμα, σε λόφο που στην κορυφή του ξεπρόβαλε ένας πύργος μεγαλοπρεπής, που σαν φύλακας επιθεωρούσε όλον τον κάμπο. Γύρω του στον λόφο λευκά σπίτια, υπόσκαφα κι εκκλησούλες τον αγκάλιαζαν σφικτά, δημιουργώντας ένα όμορφο θέαμα….. Μέσα από την συνεχή εναλλαγή των εικόνων της διαδρομής και της αγνής υπαίθρου, φθάσαμε στην περίφημη παραλιακή Περίσσα!...

Ήταν μια μεγάλη σε μήκος και πλάτος αμμώδης παραλία με ηφαιστειακή μαύρη ψιλή άμμο, που ξεκινούσε από τους πρόποδες του βουνού του Προφήτη Ηλία, απλωμένη αρκετά χιλιόμετρα κατά μήκος της ακτής. Μια σειρά από μικρά δένδρα, σκίνοι κι αρμυρίκια στόλιζαν αυτήν την όμορφη φαρδιά παραλία, χαρίζοντας τον πολύτιμο ίσκιο τους στους λουόμενους. Ακριβώς πίσω από την πανέμορφη παραλία, στην πλατεία της Περίσσας, δέσποζε ο μεγαλοπρεπής ναός του Τιμίου Σταυρού με τους πέντε γαλάζιους τρούλους και το ιδιαίτερο ξεχωριστό πολύ υψηλό καμπαναριό του. Όλο το συγκρότημα ήταν περιτοιχισμένο με χαμηλό ασβεστωμένο τοίχο που έφερε και την κεντρική του είσοδο στον αύλειο χώρου του ναού. Αν και η εκκλησία (το αρχικό κτίσμα ήταν του 1835 περίπου) υπέστη ζημιές κατά τον σεισμό του 1956, ανοικοδομήθηκε πλήρως και αποτελούσε πλέον την μεγαλύτερη στο νησί. Κοντά της επίσης βρίσκονταν και η βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, που πιστεύεται ότι έδωσε στην Θήρα το μεταγενέστερο όνομά της << Σαντορίνη>> από τους Ενετούς κατακτητές (ΣΑΝΤΑ ΕΙΡΗΝΗ = ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ )….. .. !!

Απολαύσαμε το μπάνιο μας, περιτριγυρίσαμε τα δρομάκια με τα ολόλευκα σπίτια του οικισμού που ήταν απλωμένος κι αυτός κατά μήκος της παραλίας με τα διάφορα μαγαζάκια του, τις ταβέρνες και τα μπαράκια…. Γευματίσαμε με τις ντόπιες σπιτικές γεύσεις των αγνών προϊόντων της Θηραϊκής γης και το απόγευμα επιστρέψαμε στα Φηρά, γεμάτες από ποικίλες εντυπώσεις μιας ιδιαίτερης ημέρας κυρίως στην ενδοχώρα της Σαντορίνης !…..

Η Ειρήνη μας δήλωσε ότι δεν θα βρισκόμασταν το βράδυ, είχε κάποια δουλεία και επίσης δεν θα μας ακλουθούσε ούτε την επομένη ημέρα που είχαμε προγραμματίσει την επίσκεψή μας στα βόρεια, στην ΟΙΑ…. Ήθελε ( δήθεν) να ξεκουραστεί και να αράξει στην θάλασσα στο Καμάρι, να χορτάσει <αραλίκι> ….. Αυτό μας φάνηκε πολύ παράξενο < δουλειά εδώ στις διακοπές?> κάτι άλλο περίεργο θα ήταν, κάτι ίσως πιο πονηρό και δεν μας το έλεγε…….

Το βραδάκι μας αποφασίσαμε με την αδελφή μου να το περάσουμε στην τεράστια βεράντα του ορόφου του δωματίου μας, που είχε θέα την θάλασσα με τα νησιά της νέας και παλιάς Καμένης και πιο πέρα την Θηρασιά …. Έτσι και έγινε ! Μέσα στα υπέροχα χρώματα του δειλινού, απλώνονταν μπροστά μας τα κλιμακωτά υπόσκαφα των κάτω Φηρών στον γκρεμό, με δύο θολωτούς χώρους τα περισσότερα από αυτά, που σου δημιουργούσαν την εντύπωση πως κρέμονταν στο χάος της Καλντέρας. Διάφορες εκκλησίες και ναΐσκοι στις στροφές των καλντεριμιών, σε διάφορα σημεία του επικλινούς κάτω οικισμού, μαζί με τις λιγοστές ταβερνούλες και μπαράκια που υπήρχαν στα μεγαλύτερα ανοίγματα, μπαλκόνια και στις ταράτσες των σπιτιών, συμπλήρωναν το τοπίο…. Όμως τα περισσότερα υπόσκαφα ήταν εγκαταλειμμένα, κλειστά και αρκετά από αυτά κατεστραμμένα από τον σεισμό του 1956 !! Τι λυπηρή αυτή η εγκατάλειψη !! Που να φανταζόμουν πως σε λίγα χρόνια μετά, όλα αυτά θα ήσαν πολυτελείας μπαράκια, καφετέριες, ταβέρνες, εστιατόρια και πανάκριβες πανσιόν…!!!

Ακουμπισμένη στο στηθαίο της βεράντας, το θέαμα του μαγικού δειλινού με τις ποικίλες όμορφες πολύχρωμες εικόνες του, μου προκάλεσε μια ιδιαίτερη ζάλη, μια ελαφρά μελαγχολία . Εδώ μαζί μου θα έπρεπε να ήταν και κάποιος άλλος να μοιραζόμασταν τις ώρες, τις στιγμές, τον χώρο και τον χρόνο που περνά και χάνεται και πίσω δεν γυρίζει!! Η ματιά μου περιπλανήθηκε μακριά , λες και εκεί θα μπορούσε να βρει το ποθητό, το ονειρικό, ν΄αντικρίσει εκείνα τα μαύρα μάτια, εκείνη την παρουσία που θα συμπλήρωνε τις στιγμές στην αιωνιότητα. Ρουφούσα το οξυγόνο τόσο βαθειά που μου έκαιγε τα πνευμόνια κι ο δυναμωμένος αγέρας έπαιρνε μακριά μερικούς αναστεναγμούς μου, καθώς οι τελευταίες αχτίδες του ηλίου από την δύση, μου χάϊδευαν το πρόσωπο σαν αποχαιρετισμό…….

Έπεσε η νύχτα κι ήμασταν εκεί, να χαζεύουμε κάτω τον δρόμο με τους τουρίστες που βόλταραν και τα καταστήματα φωταγωγημένα με τις προκλητικές προθήκες τους, να λαμπιρίζουν τα χρυσαφικά, που μαγνήτιζαν τα γυναικεία βλέμματα, γιατί αυτός ήταν ο δρόμος των επιθυμιών…..!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ στο 7ο και τελευταίο μέρος της ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ