ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 7ο Μέρος τελευταιο !!!!!!!!!!!!

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ!!

Το 7ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ - ΘΗΡΑ !!!!

Την επομένη χωρίς την φίλη μας, αναχωρήσαμε με την συγκοινωνία στα βόρεια του νησιού, στην Οία. Μακρύς ,στενός ο δρόμος, κι εγώ αμίλητη χωρίς πολύ διάθεση, παρατηρούσα από το ανοικτό παράθυρο του λεωφορείου την Σαντορινιώτικη φύση, με τους αγρούς, τους διάσπαρτους κουκλίστικους ναΐσκους και τις εκκλησίες με τα περίτεχνα καμπαναριά πάνω από την είσοδο τους, τους απομακρυσμένους οικισμούς από τον δρόμο, κτισμένους σε κάθε ύψωμα - λόφο για να μπορούν να έχουν τα υπόσκαφα, τα οποία προσέφεραν στους κατοίκους τους διαμονή με δροσιά το καλοκαίρι και θαλπωρή τον χειμώνα…….

Σε δύο ώρες περίπου φθάσαμε έξω από τον οικισμό της Οίας. Κατεβήκαμε στο τέρμα της γραμμής, μπροστά σε ένα καφενεδάκι, το μοναδικό στο δρόμο. Προχωρήσαμε στον οικισμό . Η θέα σου έκοβε την αναπνοή σε όποιο σημείο κι αν βρισκόσουν. Καλντερίμια προς τα κάτω οδηγούσαν σε υπόσκαφα με τις προεκτάσεις τους και τις θολωτές σκεπές τους, αλλά τα περισσότερα μισογκρεμισμένα και κατεστραμμένα κι αυτά από τον μεγάλο σεισμό, να χάσκουν σαν ανοικτά στόματα τα ανοίγματα των σπηλαίων τους. Όσα ήταν κατοικήσιμα, ήταν κλειστά, εγκαταλελειμμένα από τους κατοίκους τους. Στα μονοπάτια, στα καλντερίμια δεν περνούσε άνθρωπος, λες και δεν κατοικείτο ο οικισμός. Κάπου- κάπου κάποιο ζώο με τον αγωγιάτη του εμφανίζονταν στην <φιδωτή> σκάλα προς κι από το Αμμούδι, τον λιμένα της Οίου.

Ψηλά το παλιό κάστρο μισογκρεμισμένο, το ενετικό καστέλι του <Αγίου Νικολάου > όπως αποκαλείτο μαζί με όλον τον οικισμό, ένα από τα πέντε καστέλια του νησιού στην ενετοκρατία, αναξιοποίητο, αφημένο στου χρόνου το άγγιγμα και την αδιαφορία των υπευθύνων ή της έλλειψης οικονομικών πόρων.! Στην κορυφογραμμή του οικισμού υπήρχαν σε αντίθεση με τα υπόσκαφα που ήταν οι κατοικίες των πληρωμάτων, τα καπετανόσπιτα ή αλλιώς καραβοκυραίικα που ήταν οι κατοικίες των πλοιοκτητών. Τα κτίσματα αυτά με την αυστηρή γεωμετρική λιτότητα στην όψη τους και με τις επενδύσεις με λαξευμένο κόκκινο πορί και με πιλάστρα, ανέδυαν αρχοντιά στον χώρο. Ως στέγη χρησιμοποιούνταν μοναστηριακοί θόλοι, "σκάφες" και σταυροθόλια, με επιρροή κυρίως από τη βενετσιάνικη και τη νεοκλασική αρχιτεκτονική. Το λευκό των κτηρίων διέκοπταν κάποια άλλα αρχοντικά βαμμένα σε γήινους τόνους, κεραμιδί, μπεζ και ώχρας….. Ένας λόφος συνέχιζε πίσω από τον οικισμό που στο υψηλότερο σημείο του, ξεχώριζαν τα λευκά σπίτια του και από εκεί ψηλά υπήρχε η δυνατότητα να βλέπεις και τη άλλη μεριά της θάλασσας προς το Αιγαίο. Στην άκρη του οικισμού, στο σημείο του μυχού του βράχου, εκείνο που πρώτο αντικρίζει ο ταξιδιώτης όταν μπαίνει με το καράβι στην μεγάλη Καλντέρα και εμφανίζεται το νησί, υπήρχαν σε διαφορετικά υψομετρικά επίπεδα, κάποιοι παλιοί ανεμόμυλοι παρατημένοι, αλλά αγέρωχοι βιγλάτορες στο Αιγαίο να θυμίζουν ότι σε εκείνο το σημείο ο άνεμος έχει δύναμη δημιουργική..…..

Ο ΄Αγιος Γεώργιος ο πολιούχος άγιος της Οίας και η εκκλησία του, ο ένας από τους δυο ενοριακούς ναούς της (ο άλλος είναι η Παναγία η Πλατσανή), φέρει το προσωνύμιο «Απανωμερίτης» γιατί τα παλιά χρόνια η Οία λεγόταν Απάνω Μεριά, ήταν δυστυχώς κλειστή! Για τον λόγο αυτό δεν μπορέσαμε να δούμε την παλαιά επαργυρωμένη εικόνα του, που σκοτώνει τον δράκο επάνω από το άλογό του και με την ιδιαιτερότητα ότι η φορά του αλόγου ήταν ζωγραφισμένη προς τα αριστερά κι όχι δεξιά, από αυτήν που συνήθως βλέπουμε στις εκκλησίες. Αυτήν την εορτή του Αγίου τιμούν οι ξενιτεμένοι της Οίας κάθε χρόνο με λιτανείες.,,,… Σταθήκαμε στον περίβολο του με την πλατεία μπροστά μας και θαυμάζαμε τον ναό πόσο μεγαλοπρεπής, όμορφος έδειχνε με τον όγκο του και το στέγαστρό του με καμάρες εμπρός από την κύρια εισόδου του, βαμμένος με γήινα χρώματα και με μπορντούρες γαλάζιες όπως γαλάζιος ήταν ο τρούλος του. Το υψηλό καμπαναριό του, κολλητά στην άκρη της τοιχοποιία του ναού, με τα κλιμακωτά καθ ύψος επίπεδα, δέσποζε μεγαλοπρεπής επόπτης του χώρου μαζί με μερικά κυπαρίσσια γύρω………

Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά, σε κάθε επίπεδο της πλαγιά του οικισμού και χορτάσαμε την υπέροχη θέα προς κάθε σημείο του ορίζοντα, είδαμε απέναντι, σχετικά κοντά, το λιμανάκι της Αγίας Ειρήνης της Θηρασιάς, που τα τοπικά καραβάκια ενώνουν τις δύο νησιωτικές περιοχές δημιουργώντας την τοπική συγκοινωνία των κατοίκων των δύο νησιών και την μεταφορά των αγαθών ….

Καθίσαμε στα πέτρινα σκαλοπάτια της ελικοειδούς σκάλας του όρμου, δίπλα από ένα βράχο για ίσκιο και ω!!! του θαύματος ένας ηλικιωμένος με το μπαστούνι του μας προσπέρασε και κοντοστάθηκε. Μας καλωσόρισε και πιάσαμε κουβέντα του τύπου:- από πού ήρθαμε, που μέναμε κ.λπ…. Τον ρώτησα που είναι οι κάτοικοι του οικισμού κι αυτός απάντησε ότι οι περισσότεροι λείπουν στην Αθήνα ή στο εξωτερικό που δουλεύουν για να ζήσουν.

Συνέχισε: -<< Εδώ ο τόπος δεν είχε να τους ζήσει, τα κτήματα ήταν λίγα και η παραγωγή δεν έφτανε να καλύψει τις ανάγκες τους.. Όσοι απέμειναν κυρίως ηλικιωμένοι, ζούσαν με την σύνταξή τους και κάποιοι δούλευαν όλη ημέρα στα μποστάνια τους κι έμεναν στα εκεί σπιτάκια των αγρών τους >>………

Τον ρωτήσαμε που θα μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο κι αυτός με το χέρι απλωμένο προς τα κάτω, μας έδειξε τον μικρό όρμο, το <Αμμούδι> το λιμανάκι….. Μας αποχαιρέτησε σκεφτικός και συνέχισε τον δρόμο του. Του αναμοχλεύσαμε χωρίς να το επιδιώκουμε, την προβληματική ζωή του τόπου και την στέρηση ίσως των συγγενών του που λείπουν από κοντά του, γατί η ζωή έχει τις βιοποριστικές της ανάγκες …!! Κοιτάζοντας το μακρύ <φιδίσιο> μονοπάτι προς το λιμανάκι κάτω, απογοητευθήκαμε. Όχι δεν θα περνούσαμε τέτοια ταλαιπωρία μεσημεριάτικα για ένα μπάνιο….

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ψηλά στην είσοδο του οικισμού και κατευθυνθήκαμε στο καφενεδάκι να δροσιστούμε, να ξεκουραστούμε και κάτι να κολατσίσουμε…. Εκεί που καθόμασταν κάτω από τον ίσκιο της ψάθινης τέντας, ήρθε και μια νεαρή κοπέλα και την προσκαλέσαμε στην παρέα μας. Της προσφέραμε μια δροσερή πορτοκαλάδα και πιάσαμε κουβέντα. Μας είπε ότι ήταν από εκεί, ντόπια από την Οία και επέστρεψε από την Αθήνα που εργάζονταν, γιατί η μητέρα της αρρώστησε και την χρειαζόταν. Εργαζόταν σε μια πανσιόν στον οικισμό, δεν έπαιρνε πολλά, αλλά αφού ήταν στον τόπο της, της έφταναν. Μιλήσαμε αρκετά για κάθε ζήτημα, πως ήταν απομονωμένη τόσο νέα κοπέλα χωρίς διεξόδους στην ερημιά αυτή, με ποια μέσα - τρόπους θα μπορούσε να χαρεί, να διασκεδάσει κι αυτή, τι προοπτικές ζωής είχε κλπ…. Μας απάντησε ότι είναι καλά, ερχόταν τουρίστες κάθε απόγευμα από όλη την Θήρα για να δούνε το ηλιοβασίλεμα και έτσι ξέσκαγε το καλοκαίρι…. Έδειχνε συμβιβασμένη, δεν είχε πολλές απαιτήσεις αφού ήταν συνεχώς απασχολημένη με την δουλειά της και την φροντίδα της μητέρας της. Την είχαν ειδοποιήσει και τα αδέλφια της από το εξωτερικό ότι θα τους επισκεπτόντουσαν κι αυτό την γέμιζε χαρά…!!

Της ευχηθήκαμε τα καλύτερα, την χαιρετήσαμε και πήραμε το λεωφορείο της επιστροφής μας. Σκεφτόμουν πόσους συμβιβασμούς κάνουμε στην ζωή μας, γιατί έτσι η μοίρα μας απαιτεί θυσίες ?!! Μήπως κι εγώ δεν το έχω βιώσει αυτό, δεν συμβιβάστηκα για να προσφέρω σε όσους αγαπούσα και με είχαν ανάγκη !!! Η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες περιπτώσεις, <άστο να πάει, πονάει και δεν λύνεται εύκολα>, ευτυχώς που υπάρχουν και οι καλοκαιρινές αποδράσεις και ξεδίνει το μυαλό και γεμίζει αισιοδοξία η ψυχή!!!,,,,,,

Το βραδάκι ήρθε και η Ειρήνη, με χαμόγελο και με μια λάμψη στα μάτια της…… Δεν χρειάστηκε να την πιέσουμε να μας πει για το που χάνεται τελευταία… Παραδέχθηκε ότι είχε γνωρίσει κάποιον κοιτώντας μια βιτρίνα ενός κοσμηματοπωλείου, τον ιδιοκτήτη, που της προκάλεσε το ενδιαφέρον με τους τρόπους του και το παρουσιαστικό του και εν τέλει βλέπονταν τις ώρες που δεν ήταν μαζί μας. Χαρήκαμε με την χαρά της φίλης μας, ας ήταν τουλάχιστον αυτή καλά συναισθηματικά, της αξίζει. Επόμενο ήταν να μην μας ακολουθήσει μεθαύριο που θα φεύγαμε για το νησί της Μήλου !!!……

Μας χάρισε όμως την γλυκιά παρουσία της όλη την επομένη ημέρα, που την αφιερώσαμε όλες μας να γνωρίσουμε περισσότερο μέσα την Χώρα, στο κέντρο της και τις ομορφιές της.!

Περπατήσαμε όλα τα δαιδαλώδη στενά της, μας σύστησε και τον νέο φίλο της, έναν εξαίρετο κύριο άψογο στην συμπεριφορά του και τους τρόπους του, μας έκανε και πολύ καλή τιμή σε ότι αγοράσαμε και κυρίως διαπιστώσαμε ότι ήταν πραγματικό το ενδιαφέρον του για την Ειρήνη μας, που θα την αφήναμε σε καλά χέρια φεύγοντας από την Σαντορίνη…..

Χαλαρά σπαταλούσαμε τον χρόνο μας που περνούσε χωρίς να το καταλάβουμε με αστεία, αναπολήσεις των γεγονότων που βιώσαμε κι οι τρείς. Τσιμπολογήσαμε πρόχειρα και συνεχίσαμε την περιήγηση μας στην Χώρα των Φηρών….. Αγοράσαμε τα αναμνηστικά μας και καταλήξαμε μπροστά, στο μπαλκόνι της καλντέρας, στην Μητροπολιτική εκκλησία της Υπαπαντής..

Αυτή ήταν βασιλική σταυροειδούς ρυθμού με υπέροχο αρχιτεκτονικό σχέδιο και με το μοναστήρι της στον διπλανό της χώρο. Τα στέγαστρά της περιμετρικά γύρο –γύρο στο ναό, συνεχίζονταν εμπρός από τον ανοικτό εσωτερικό κήπο της κι έφεραν διπλές αψίδες μέσα - έξω στο πλάτος τους.. Στην γωνία με τις καμάρες ενσωματωμένο ήταν το πανύψηλο καμπαναριό της, δέσποζε της πλατείας επιβλητικά με το ύψος και την τεχνοτροπία του. Το δάπεδο του σκεπαστού πεζοδρομίου εμπρός από την εκκλησία και κάτω από τις καμάρες, ήταν στρωμένο με ασπρόμαυρα χαλίκια που σχημάτιζαν όμορφα σχέδια, νησιώτικης τεχνοτροπίας. Στο καμπαναριό δίπλα κι εμπρός του, στέκονταν επιβλητικά το κτήριο του Ξενοδοχείου <ΑΤΛΑΝΤΙΣ>, ένα από τα λίγα οικοδομήματα που σώθηκαν στον μεγάλο σεισμό . Αποτελούσε ένα μεγάλο, λιτό, ολόλευκο, ορθογωνίου σχήματος κτήριο, με καμάρες περιμετρικά σε κάθε όροφο και θέα εκπληκτική εμπρός στο επικλινές έδαφος, προς την Καλντέρα τετραώροφο και διώροφο προς την οδό Υπαπαντής, το οποίο ξεχώριζε από μακριά όταν κάποιος κοιτούσε τα Φηρά από απέναντι!......

Εκεί μπροστά στην ανοιχτοσιά του ολόλευκου εκκλησιαστικού συγκροτήματος, με θέα την θάλασσα, καθισμένες σε ένα παγκάκι απολαύσαμε το τελευταίο κοινό μας ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη. Τα χρώματα στην ένταση και το μεγαλείο της δύσης, βάφανε τον ορίζοντα πορφυρό-πορτοκαλί-χρυσαφί, ήταν για κάποιο λόγο διαφορετικά, μοναδικά, εξαίσια. Πλημύρισαν τα μάτια μας φως που εισχώρησε μέσα στις ψυχές μας η θετική του ενέργεια και τις αναστάτωσε σε υψηλές μυστηριακές δονήσεις και σκέψεις τρυφερές, νεανικές, γεμάτες όνειρα καρδιάς !!..... Τόσο πολύ είχαμε συνεπαρθεί, που αγκαλιαστήκαμε όλες μαζί χωρίς να πούμε λέξη. Ποιός να ήξερε αν θα καταφέρναμε άλλη χρονιά να κάναμε παρέα διακοπές ?? Η ζωή έχει δικό της δρόμο και δεν μπορούμε να τον προβλέψουμε……..

Αποφασίσαμε για την τελευταία κοινή μας βραδιά στο νησί, να δειπνήσουμε σε εστιατόριο πολυτελείας κι ονομαστό της πόλης ……

Και νάμαστε ντυμένες στην <πένα> καλοχτενισμένες και περιποιημένες, πήγαμε στο ρεστοράν που ήταν σε μια ταράτσα πάνω από την Καλντέρα, να κοιτά προς το Ημεροβίγλη. Τραπέζια στρωμένα με κολλαριστά λινά καρό τραπεζομάντηλα, που επάνω τους είχαν ανάμενα κεριά και λουλούδια στα κρυστάλλινα βάζα . Ο χώρος όλος προσεγμένος, διακοσμημένος τέλεια, με τραπεζαρίες λευκές από σφυρήλατο σίδερο τα λεγόμενα <φερ φορ ζέ > της εποχής . Τα σερβίτσια πολυτελείας καλοστημένα και στα λευκά οι σερβιτόροι κουστουμαρισμένοι, άψογοι σε εμφάνιση, τρόπους. Τον χώρο ομόρφαιναν παρτέρια λουλουδιών περιμετρικά στα πεζούλια και γλάστρες με γεράνια, γιασεμιά και μπουκαμβίλιες στις γωνίες…

Το δείπνο σερβιρίστηκε με εξαιρετικό- τελετουργικό τρόπο και υπό τους ήχους μια απαλής μουσικής, κυρίως του πολυαγαπημένου μου Χατζηδάκη, που μας ταξίδευε στου νου τις πεθυμιές. Χαλάλι τα χρήματα, τα άξιζε όλη αυτή η εμπειρία, να θυμόμαστε την τελευταία νύχτα πριν από τον αποχωρισμό μας. Να μείνει στην μνήμη μας σαν κάτι εξαιρετικό, μοναδικό που θα το θυμόμαστε μέχρι τα γεράματα μας. Μιλούσαμε, γελούσαμε, ρεμβάζαμε το τοπίο που το ομόρφαιναν τα φώτα πέρα στο Φηροστεφάνι και το Ημεροβλιγλι,που μαζί με τ΄ αστέρια και το αργυρό φεγγάρι λάμπρυναν την όμορφη βραδιά μέχρι πολύ αργά……….!!!!!

Το πρωί ήρθε η φίλη μας και μας βοήθησε με τις αποσκευές μας, να τις μεταφέρουμε στην στάση του λεωφορείου για το νέο λιμάνι, στον όρμο του Αθηνιού, που ήταν αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τα Φηρά. Γύρισα κι αποχαιρέτισα νοερά το τουριστικό γραφείο εκείνου, που έλλειπε και δεν τον είχα ξαναδεί από την μοιραία νύχτα του χορού !!…….

Στο λιμάνι βγάλαμε τα εισιτήριά μας για την Μήλο και το καράβι έμπαινε στο λιμάνι. Αγκαλιαστήκαμε σφικτά κι οι τρεις μας, της ευχηθήκαμε να περάσει πολύ καλά με το νέο της αμόρε στις υπόλοιπες διακοπές της κι όταν επιστρέφαμε όλες, θα τα λέγαμε στο τηλέφωνο. Της ζήτησα να έχει τον νου της μήπως επιστρέψει κι ο Γιώργος , πριν φύγει κι αυτή από το νησί, να του μιλήσει εκ μέρους μου κι αποχωριστήκαμε με κάποια δυσκολία…….

Ακουμπισμένες στην κουπαστή του καταστρώματος του πλοίου, την χαιρετούσαμε κουνώντας τα χέρια μας κι εκείνη μας κουνούσε την γαλάζια της μαντήλα, το δώρο μας, αποχαιρετώντας μας. Δεν έφυγε παρά μόνον όταν ξεκίνησε το πλοίο. Κοιτώντας την να απομακρύνεται δάκρυσα, αισθάνθηκα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου για την φίλη που αποχωριζόμασταν και ποιος ξέρει αν θα την ξανανταμώναμε σε διακοπές, αλλά τουλάχιστον θα ήταν σε αγαπημένα χέρια κι όχι μόνη της. Τα δάκρυά μου έγιναν περισσότερα στην θύμηση του Γιώργου, που λες ότι γνώριζα, πως ποτέ πια δεν θα τον ξαναέβλεπα, δεν θα είχα νέα του και θα έμενε στη μνήμη μου μια γλυκόπικρη ανάμνηση των νεανικών μου διακοπών στα Κυκλαδονήσια...... !!!

Τι παιγνίδια μας στήνει η μοίρα ?? Χαρίζει κάποιες στιγμές - ώρες ευτυχίας και μετά χάνεται η χαρά και εξανεμίζεται η προσδοκία της!!... Παρέμεινα στο κατάστρωμα μέχρι που χάθηκε η Σαντορίνη στον ορίζοντα, χάθηκε το νησί που μου χάρισε πολύ φυσική ομορφιά, καλές φιλικές σχέσεις, μια δυνατή μεταφυσική εμπειρία, αλλά κυρίως εκείνο το νεανικό σκίρτημα καρδιάς που είχα χρόνια να το αισθανθώ !!…….

Και το πλοίο έκοβε την θάλασσα και με την προπέλα του, δημιουργούσε αφρισμένα κύματα, για να μας πάει σε ένα ακόμη πανέμορφο Κυκλαδονήσι, την ΜΗΛΟ ……

_<< Ελλάδα μου, του κόσμου στολίδι πόσο σ΄αγαπώ, πάντα θα είσαι κλεισμένη στην καρδιά και το μυαλό μου, εικόνα, φως μοναδικό, το δικό μου ΘΕΪΚΟ φυλακτό >>…!!!!!!!!!!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΗΛΟ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΑΚΟΠΩΝ ΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ…. ( ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΣΤΙΓΜΗ) !!!!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΕΙΧΑΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ !!!!!

ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΤΕ, ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ ΚΑΙ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ …!!!!