ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΚΡΗΤΗ - 1ο πρώτο μέρος (1/2) !!!!!!!!!

 ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΚΡΗΤΗ!!!!!!!!!

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΜΕΘΥΣΤΙΚΗ ΚΡΗΤΗ ........!!!!!!!!

ΜΕΡΟΣ 1ο (1/2)

Ήταν κατακαλόκαιρο, ένας αρκετά καυτός Ιούλιος !!! Το αεροπλάνο από την Θεσσαλονίκη που μας πήρε, τροχοδρομούσε στον αεροδιάδρομο του Ηρακλείου Κρήτης μεσημέρι ακριβώς!!! Πρώτη φορά στην ζωή μας εγώ κι η αδελφή μου, πατούσαμε το έδαφος της Κρήτης της ηρωϊκής, της προϊστορίας, του αρχαίου και νεώτερου πολιτισμού, των αγώνων της ελευθερίας , της λεβεντογένας που πρόσφερε διαχρονικά στο έθνος πλήθος γενναίων παλικαριών. Εκείνη την Γή των νόστιμων καρπών, του αγνού ελαιολάδου, εκείνου του κρασιού βάλσαμο - νάμα στις αισθήσεις και της δυνατής τσικουδιάς των γλεντιών και των καημών!!!

Άνοιξαν οι πόρτες του αεροπλάνου και πατώντας την σκάλα της καθόδου, ανέπνευσα βαθειά με ανακούφιση που φθάσαμε και το φυσικό ευεργετικό - ενεργειακό οξυγόνο γέμισε τους πνεύμονες μου. Όμως αυτός ο καθαρός αέρας ήταν γεμάτος ευωδίες από βότανα των βουνών της Κρήτης και το ιώδιο της θάλασσας του Αιγαίου. Ο ήλιος επάνω στο μεσουράνημά του δεν ήταν καυτός, αλλά απαλά ζεστός, φωτεινός, με μια διαφορετική γκάμα φωτός, που το δροσερό αεράκι ίσως βοηθούσε σε αυτήν την εντύπωση ευχαρίστησης κι ανακούφισης !!! Αυτό μου δημιούργησε την αίσθηση καλωσορίσματος στο νησί, μια αόριστη νότα αισιοδοξίας, που επί τέλους το άγχος της ετοιμασίας και του ερχομού μας, είχε εξαφανιστεί πλέον πατώντας το έδαφος της όμορφης Κρήτης! Ήταν μια επιθυμία διακοπών σε αυτόν τον ονομαστό και ξακουστό τόπο, που έγινε πραγματικότητα στις τωρινές διακοπές μου, που η άδειά μου αποκτούσε τόσο ενδιαφέρον και συνδυάστηκε τόσο καλά, γιατί θα συναντούσαμε τον αγαπημένο αδελφό μας, μετά από μήνες που είχαμε να τον δούμε και να ανταμώσουμε όλοι μαζί!! Εργάζονταν στην ΔΕΠ, στην Διοίκηση του συνεργείο σεισμογραφικών γεωλογικών ερευνών για υδρογονάνθρακες στην περιοχή Τυμπακίου - Μοίρες Μεσσαράς, όπου ήταν και το γραφείο του!!

Αφού παραλάβαμε τις αποσκευές μας, τηλεφώνησα στον αδελφό μου από τον τηλεφωνικό θάλαμο της αναμονής του αεροδρόμιου ( δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα τότε) και τον ενημέρωσα για την άφηξή μας, να έρθει να μας παραλάβει. Καθίσαμε στο σαλόνι να τον περιμένουμε, διότι όπως μου ανέφερε, ήταν αρκετά μακριά από το Ηράκλειο, περίπου δύο ώρες δρόμου και θα έπρεπε να τον αναμένουμε εκεί ………

Η χαλάρωση – ξεκούραση της αναμονής, ήταν αρκετά ευεργετική μετά την ένταση της προηγούμενης βραδιάς των ετοιμασιών και της πρωϊνης αναχώρηση με το Λεωφορείο γραμμής στην Θεσσαλονίκη και κατόπιν με την συγκοινωνία μέχρι το αεροδρόμιο!! Όλα αυτά εμπεριείχαν ένα άγχος και μια ταλαιπωρία στο να τα προλάβουμε όλα στην ώρα τους και να ήμασταν εγκαίρως στο αεροδρόμιο, να πάρουμε το αεροπλάνο για το ταξίδι μας !!..

Ήταν περασμένο μεσημέρι, όταν ο αδελφός μας έφθασε καταϊδρωμένος από το πολύωρο μεσημεριάτικο ταξίδι, με το << λατρεμένο fiesta >> το νέο του αυτοκίνητο, που δυστυχώς δεν είχε κλιματισμό. Όμως η χαρά του ήταν πολύ μεγάλη που μας έβλεπε, μετά από το τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας του. Φυσικά το ίδιο ίσχυε και για εμάς τα κορίτσια, που τα ίδια συναισθήματα χαράς και συγκίνησης μας είχαν κατακλίσει , επειδή ήμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας, όπως είμαστε και μέχρι σήμερα!!... Αναχωρήσαμε με φορτωμένο το αυτοκίνητο από τις πολλές όντως αποσκευές μας, που αυτό ήταν και το μεγάλο μας <κώλυμα>. Διότι ο όγκος των πραγμάτων που κουβαλούσαμε στις διακοπές μας ήταν πάντα μεγάλος, παρ΄ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μας, να αφαιρούμε πράγματα κάθε φορά που θα ταξιδεύαμε, όμως αυτά πάντα περίσσευαν στο τέλος, <γυναίκες όντως τι να πει κανείς>….. !! Διασχίζαμε την ενδοχώρα του νομού Ηρακλείου, που ο δρόμος ήταν στενός, κακοστρωμένος, δύσκολος, καθώς και η ζέστη στο εσωτερικό του Νομού ήταν μεγαλύτερη. Αυτό μας πρόσθετε μια κούραση και μια ενόχληση, που προσπαθήσαμε να την απαλύνουμε με την κατανάλωση νερού και με τις συζητήσεις μας για κάθε τι που συνέβη στο σπίτι και στην πόλη μας, όσο καιρό απουσίαζε ο αδελφός μας….. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα και ώρα, φθάσαμε στην περιοχή της <<αρχαίας Φαιστού>> και σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου να ξεκουραστεί ο οδηγός και να δροσιστούμε στον ίσκιο του δένδρων που παρκάραμε. Ήμασταν πάνω στον δρόμο, δίπλα από έναν περιφραγμένο χώρο δεξιά μας, που είχε μέσα ένα ισόγειο κτήριο κι έγραφε Αρχαιολογικός χώρος Φαιστού.!! Απέναντι στα αριστερά μας, μετά τον δρόμο, υπήρχε μια πολύ μεγάλη περιφραγμένη έκταση με κλιμακωτά επίπεδα, στην οποία μέσα φαίνονταν τα ερείπια μια αρχαίας πόλης και έφερε την πινακίδα <<Μινωϊκό Ανάκτορο Φαιστού>> !! Εγώ ξετρελάθηκα κι έκανα κίνηση να πάω προς τα εκεί. Ο αδελφός μου με απέτρεψε λέγοντάς μου πως δεν είναι κατάλληλη η ώρα για κάτι τέτοιο κι ότι θα το επισκεπτόμασταν το πρωί του Σάββατου με την ησυχία μας να τα δούμε όλα !! Γνώριζε το πάθος μου με την αρχαιότητα και την εξερεύνηση των αρχαιοτήτων όπου τις συναντούσα!!!!. Συνεχίσαμε, προσπεράσαμε το Τυμπάκι και σε λίγο φάνηκε στο βάθος κάτω από το ύψωμα του δρόμου, ο οικισμός της Αγίας Γαλήνης με το μικρό της λιμάνι . Εκεί ψηλά, στα δεξιά του δρόμου υπήρχε ένα μεγάλο μακρόστενο Ξενοδοχείο, που μας το έδειξε ο αδελφός μας πως ήταν το δικό του, σε αυτό διέμενε. Αλλά εμάς θα πας πήγαινε να μείνουμε στα ενοικιαζόμενα δωμάτια μέσα στον οικισμό. Ανήκαν σε μια γνωστή του κυρία, που έτρωγε στην Ταβέρνα της, η οποία ήταν δίπλα από τον όρμο του λιμανιού της Αγίας Γαλήνης. Έτσι θα ήμασταν εμείς με κόσμο κι όχι απομονωμένες, τις πρωϊνές ώρες που εκείνος εργάζονταν και θα έλειπε !!!......

Πράγματι αυτό έγινε και εγκατασταθήκαμε σε δωμάτιο του δευτέρου ορόφου των ενοικιαζόμενων δωματίων της πολύ ευγενικής και χαρούμενης κυρίας Ειρήνης. Αυτή μας καλωσόρισε εγκάρδια και μας τράταρε δροσιστικούς χυμούς !!.. Το ζήτημα όμως που προέκυψε με τον βραδινό μας ύπνο ήταν σοβαρό, δεν υπήρχε ησυχία να κοιμηθούμε ομαλά. Διότι οι ξένοι - τουρίστες, όλη την νύχτα περιφέρονταν μεθυσμένοι φωνασκώντας. Η μουσική στις ταβέρνες ήταν μέχρι αργά και η βραδινή κίνηση στα τουριστικά καταστήματα μέσα στα στενοσόκακα δημιουργούσαν μεγάλη όχληση σε εμάς, διακόπτοντας τον ύπνο μας συχνά. Το πρωί μας βρήκε εξουθενωμένες και χωρίς δύναμη και διάθεση για τίποτε από την έλλειψη σωστού – ήρεμου - ανενόχλητου συνεχούς ύπνου. Τα μαζέψαμε και φύγαμε μετά από δύο μέρες. Εγκατασταθήκαμε στο ξενοδοχείο του αδελφού μας, δίπλα στο δωμάτιο του, ώστε να είμαστε μαζί περισσότερες ώρες κι ας ήμασταν έξω από τον οικισμό, στο ύψωμα πάνω στον κεντρικό δρόμο. Τα πρωινά που αυτός εργαζόταν, εμείς παίρναμε το μονοπάτι και κατεβαίναμε από το ύψωμα που βρισκόμασταν, στην παραλία της Αγίας Γαλήνης, παραδίπλα από τον οικισμό και το λιμανάκι της, μπροστά από την ταβέρνα της κυρά Ειρήνης και κολυμπούσαμε εκεί. Ηλιοθεραπεία κάναμε πάνω στα μεγάλα χαλίκια και τις πέτρες αυτής της υποτυπώδους παραλίας, μια ακτή χωρίς άμμο, πρωτόγονη, άγρια, κάπως αφιλόξενη, αλλά τι να γίνει δεν διαθέταμε ΙΧ να πάμε σε άλλες καλύτερες και συμβιβαζόμασταν. Όμως το νερό της θάλασσας ήταν κρυστάλλινο, δροσερό, ευχάριστο και η κυρία Ειρήνη στην ταβέρνα της, με το φαγητό της μας αποζημίωνε για όποια κακουχία μας δημιουργούσε η ιδιόμορφη ακτή. Εξαιρετική μαγείρισσα, μανά τριών παιδιών μεγάλων πλέον, χήρα ηρωίδα της ζωής κι επιχειρηματίας. Είχε δωμάτια στον οικισμό, κτήματα με ελιές και την Ταβέρνα στην παραλία, που την λειτουργούσε μέχρι αργά το βράδυ. Αξέχαστοι θα μου μείνουν οι <κολοκυθοανθοί> της!! Τόσο λιτό φαγητό μα τόσο γευστικό, ονειρικό για τα γούστα μου και τον ουρανίσκο μου, μαζί με κάθε άλλο παραδοσιακό Ελληνικό καλοκαιρινό φαγητό και τον ψητό ολόφρεσκο ξιφία στα κάρβουνα!! Πάντα χαμογελαστή και γλυκομίλητη μας περιποιόνταν με μεγάλες μερίδες φαγητού, μαζί με φρούτο, με γλυκό που μας κερνούσε στο τέλος κάθε γεύματος….. Η αλήθεια είναι ότι καταλάβαμε πως η <σπέσιαλ> περιποίησή μας, οφείλονταν στο ότι ήθελε για γαμπρό της τον αδελφό μας, στην μικρότερη ατίθαση και καλομαθημένη κόρη της!!!...........

Σε κάποιον απογευματινό μας περίπατο μέσα στα στενοσόκακα του οικισμού, είδα σε ένα γραφείο τουρισμού μια πινακίδα, που ανακοίνωνε μια ημερήσια κρουαζιέρα για την επόμενη ημέρα, στην νότια- δυτική Κρήτη, από την Αγία Γαλήνη μέχρι τα Σφακιά. Ενθουσιάστηκα κι αφού συνεννοήθηκα με τα αδέλφια μου, δήλωσα συμμετοχή για εμάς τις δύο αδελφές, αφού ο αδελφός μας εργάζονταν.......

Το επόμενο λοιπόν πρωί πήγαμε στο λιμάνι του οικισμού, στην τσιμεντένια προβλήτα – λιμενοβραχίονα, που έδεναν κυρίως τα ψαροκάικα τους και κάποια ιδιωτικά ταχύπλοα, να πάρουμε το εκδρομικό πλοιάριο για την ημερήσια κρουαζιέρα μας. Βρήκαμε ένα μικρό ξύλινο σκαρί, που η ταμπέλα μπροστά του δήλωνε ότι εκείνο ήταν για την εκδρομή μας. Μπήκαμε μέσα στον σκεπαστό - μοναδικό χώρο επιβατών του μικρού πλεούμενου και καθίσαμε στις καρέκλες του. Λίγες κι αυτές τοποθετημένες κατά μήκος δεξιά κι αριστερά στις πλαϊνές πλευρές του σκάφους, σε σειρές από δυο καθίσματα η κάθε μία, με ένα στενό διάδρομο στη μέση, αφού ο χώρος ήταν μικρός. Στα πλάγια περιμετρικά είχε τζαμαρίες με συρόμενα τα τζάμια, που έτσι βοηθούσε στον αερισμό της κλειστής αυτής υποτυπώδους αίθουσας επιβατών... Σε λίγο μπήκε ένα ζευγάρι κι ο καπετάνιος. Μας εξήγησε, πως δεν υπήρχαν άλλοι επιβάτες κι ήταν το δοκιμαστικό ταξίδι του πλοιαρίου με αυτήν την μορφή. Επειδή όμως φιλοξενούσε το φιλικό του ζευγάρι από τον Πειραιά, τον καλό του φίλο με την σύζυγό του, δεν την ακύρωσε την εκδρομή και μας πρότεινε εάν επιθυμούσαμε, να πηγαίναμε μαζί τους σε αυτήν την κρουαζιέρα, χωρίς καμιά επιβάρυνση.!! Άλλο που δεν θέλαμε, συναινέσαμε με πολύ χαρά και συστηθήκαμε μεταξύ μας. Ήταν ο καπετάν Μανώλης ο ιδιοκτήτης του μικρού τουριστικού σκάφους, ο φίλος του κ. Νίκος - πρώτος καπετάνιος σε εμπορικά πλοία-, η κυρία Μαρία η σύζυγος του κι εμείς!!

Ξεκίνησε λοιπόν το καραβάκι το θαλασσινό του ταξίδι να μας γνωρίσει τις ομορφιές της Νότιο-Δυτικής Κρήτης, με θαυμάσιο ηλιόλουστο καιρό, χωρίς κανένα σύννεφο, με θάλασσα λάδι, χωρίς ανέμους. Όμως υπήρχε αρκετός θόρυβος από την ντιζελομηχανή, που βρισκόταν μέσα και στο πίσω μέρος της υποτυπώδους αίθουσας επιβατών, μπροστά από το υπερυψωμένο κατά μερικά σκαλοπάτια πιλοτήριο του πλοιαρίου. Εμείς οι γυναίκες πήγαμε μπροστά στο σκάφος και καθίσαμε, ενώ οι καπετάνιοι ήταν πίσω στο πιλοτήριο. Εγώ κάθισα στα δεξιά να βλέπω καλυτέρα την ακτή και τα τοπία, ενώ η κ.Μαρία με την Βέτα την αδελφή μου ψιλοκουβέντιαζαν απέναντι. Κάπου – κάπου ο καπετάνιος μας έκανε ξενάγηση και φώναζε το όνομα της περιοχής που περνούσαμε δίπλα της !! __ << Περνάμε τον Αγ. Παύλο, την Τριόπετρα, την Αγ. Φωτεινή. Εκεί στο βάθος που πρασινίζει η ακτή, είναι η παραλία της Πρέβελης με το Φοινικόδασος, με το ποτάμι που βγαίνει στην θάλασσα και στο ύψωμα από πάνω είναι το μοναστήρι της, πάνε πολλοί τουρίστες εκεί κάθε μέρα για μπάνιο>>!...... Εμείς ανοίγαμε τα μάτια μας διάπλατα να δούμε όλες τις ομορφιές που ξανοίγονταν μπροστά μας. Αργό το καραβάκι, αλλά δεν μας ένοιαζε , εμείς μόνο ήμασταν και δεν είχαμε πρόβλημα ωραρίου και προγράμματος… Ακούστηκε πάλι ο καπετάν Μανώλης:: _<<Τώρα προσπερνάμε το Δαμνιόνι και σε λίγο θα φανεί το χωριό ο Πλακιάς που και είναι παραθεριστικό >>….

Οι ακτές στην αρχή της διαδρομής ήσαν απόκρημνες, βραχώδεις, άγριες. Κάποιες σπηλιές είχαν σχηματισθεί μέσα στους βράχους των ακτών διαφόρων μεγεθών, που εισέρεε μέσα τους η θάλασσα, σημάδι ότι εκεί τα κύματα έχουν μεγάλη δύναμη και μαζί με τον άνεμο σχημάτιζαν στα βράχια μυθικές - παραμυθένιες μορφές! Η θάλασσα με τις εισχωρήσεις της στην ξηρά δημιουργούσε και το ανάγλυφο σχήμα των ακτών της, με μικρούς όρμους, όμορφες δαντελωτές ακτές - παραλίες - κόλπους, αλλά και μεγάλες ανοικτές αμμώδεις ακρογιαλιές!!! Διάσπαρτα σπιτάκια μέσα στα κτήματα και στις πλαγιές του βουνού, λευκές κουκίδες στον ορίζοντα και πιο πίσω να ορθώνεται ο άγριος ορεινός όγκος του Ψηλορείτη, που οι κορυφές του άσπριζαν ακόμη από τα χιόνια του χειμώνα. Άρχισε μπροστά μας να εμφανίζεται η παραλία με τον οικισμό του Πλακιά. Διακρίνονταν τα πετρόκτιστα ασβεστωμένα σπίτια του με τις αυλές, τα περισσότερα γύρω από την μεγάλη ακτή του, που στα μάτια μας το χωριό αυτό φαίνονταν σαν ζωγραφιά!!... Το προσπεράσαμε ανοικτά από τον κόλπο του, οπότε περισσότερες λεπτομέρειες δεν ήταν δυνατόν να δούμε!! Κάποια χωριουδάκια σκόρπια στις πλαγιές του θρυλικού βουνού, φάνταζαν σαν <κοπάδια με προβατάκια> να βόσκουν αμέριμνα στην άγρια φύση! Μετά από κάποιες έρημες περιοχές, όρμους, ακρογιάλια και το ακρωτήριο που περάσαμε, φάνηκε ένα εκπληκτικό Φρούριο σε μια μεγάλη πεδιάδα. Ήταν ένα ορθογώνιο τεράστιο κτίσμα με τέσσερεις πύργους στις γωνίες του, οι οποίοι ενώνονταν μεταξύ τους με ευθύγραμμα κατακόρυφα τείχη, που κατέληγαν σε οδοντωτές πολεμίστρες. Πίσω του, στο βάθος της πεδιάδας άρχιζαν οι επιβλητικές πλαγιές των ανατολικών Λευκών Ορέων, ενώ μπροστά του απλώνονταν μία μεγάλη ανοικτή παραλία, σαν μια πελώρια αγκαλιά!!...... ___<< Το Φραγκοκάστελλο, το Φραγκοκάστελλο, φώναξε ο καπετάν Μανώλης >> κι άρχισε να μας διηγείται, πως :: ___<< Κάθε χρόνο, τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου, λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, εμφανίζονται οι <<Δροσουλίτες>> στη θέση Θυμέ Κάμπος της επαρχίας των Σφακιών, εκεί στην ακτή που είναι το κάστρο αυτό, το Φραγκοκάστελλο. Αυτοί είναι μια στρατιά, από νεκρούς πολεμιστές με αστραφτερές πανοπλίες, που προελαύνει προς τη θάλασσα, ξεκινώντας πάνω από την πεδιάδα, μέσα από το μεγάλο Κάστρο. Λένε πως είναι ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης με τους στρατιώτες του, που υπερασπίστηκαν το Φραγκοκάστελλο από τους Οθωμανούς(1828). Το φαινόμενο αυτό με τις σκιές των μαχητών, ο λαός μας το ονομάζει <Δροσουλίτες>, γιατί εμφανίζονται για περίπου 8 λεπτά με τη δροσιά της χαραυγής… Μύθος; μάλλον, αλλά όσοι το έχουν δει, συμβουλεύουν ότι αν είσαι στην πεδιάδα και όχι στα υψώματα, μπορείς να το δεις με τα μάτια σου. ΄Ερχονται κάθε χρόνο πολλοί άνθρωποι από κάθε μέρος της Γής για να το παρατηρήσουν !!>>……..

Στο άκουσμα της περιγραφής του μύθου αυτού, που εμείς πρώτη φορά τον ακούσαμε, μαζί με την εικόνα του επιβλητικού μεγάλου κάστρου που αντικρίσαμε μας ενθουσίασε κι εμένα με συνεπήρε, με εξιτάρισε πάρα πολύ!!! Στην ακτή στην απέναντι πλευρά από το κάστρο, υπήρχαν κάποιες καλύβες ψαράδων και πίσω στους αγρούς μια εκκλησία μέσα σε κάποια χαλάσματα πρώην μοναστήρι, ο Άγιος Χαράλαμπος, όπως μας πληροφόρησε ο καπετάνιος. Ο επιβλητικός όγκος του μεγαλοπρεπούς κάστρου, αν και ήμασταν μακριά στα ανοιχτά του κόλπου, ήταν καθηλωτικός, προκλητικός, μαγικός στα μάτια μου και κυριαρχούσε στην ανοιχτωσιά ολόκληρης της περιοχής!!! Συνεπαρμένη από την μοναδική αυτή εικόνα, το μυαλό μου αμέσως ταξίδεψε σε χρόνους μακρινούς, σε εποχές αλλοτινές, όταν αυτό κατοικείτο από πολεμιστές, ιππότες , δεσποσύνες και σε μάχες που δίνονταν πέριξ των τειχών του!! Ολόκληρη ιστορία κυρίεψε την ύπαρξη μου και καθώς απομακρυνόμασταν, μέσα μου έλεγα πόσο πολύ ήθελα να πάω εκεί, εκεί στο κάστρο του μύθου και της ιστορίας !!!!

Μόλις έσβησε από το οπτικό μας πεδίο όλος ο κόλπος του Φραγκοκάστελλου, άρχισε να φαίνεται ένας άλλος κόλπος που στο βάθος του υπήρχε μια πόλη !! :: ___ << Φθάνουμε στα Σφακιά. Νατα, νάτα τα σπίτια στο βάθος >> αναφώνησε ο καπετάνιος……...

Σε λίγη ώρα και με τον ήλιο ψηλά αφού είχε μεσημεριάσει σχεδόν, δέναμε στην προβλήτα του μικρού - κλειστού λιμανιού των Σφακιών… Ο καπετάν Μανώλης μας είπε ότι μπορούμε να περιηγηθούμε όπου θέλουμε και μετά από 3 ώρες να γυρνούσαμε πάλι εκεί, για την επιστροφή μας. Αυτοί θα πήγαιναν σε ταβέρνα για φαγητό, να ξεκουραστούν στην δροσιά, να πουν τα δικά τους !! Εμείς οι δύο αδελφές ξεκινήσαμε να δούμε την μικρή πόλη κι ανηφορήσαμε την πλαγιά που ήταν κτισμένη. Ρωτώντας πληροφορήθηκα για το παλιό κάστρο του οικισμού και πήγαμε στην κορυφή της πόλης πάνω από το λιμάνι, που υπήρχαν τα χαλάσματά του και μέσα στο χώρο του ήσαν κάποια μεγάλα πεύκα. Η θέα από εκεί ήταν θαυμάσια και φαίνονταν πανοραμικά τα Σφακιά, που σ΄εκείνη την ώρα του μεσημεριού επικρατούσε μεγάλη ησυχία, μόνο τα τζιτζίκια ακούγονταν. Αφού ξεκουραστήκαμε στον ίσκιο των δένδρων, ανακαλύψαμε έξω και κάτω από τα τείχη στον βράχο, προς την πλευρά της θάλασσας να ρέει αδιάκοπα πολύ και δροσερό νερό, πιθανόν από κάποια πηγή και δροσιστήκαμε από το ευλογημένο γάργαρο νεράκι του…. Κατεβήκαμε στο λιμάνι να κάνουμε εκεί δίπλα το θαλασσινό μπάνιο μας και μετά να πάμε κι εμείς για φαγητό!!.....

Καθώς κάναμε ηλιοθεραπεία, ήρθε η κ. Μαρία από το πλοίο μας και μας πρότεινε, εάν συμφωνούσαμε να μας πήγαιναν στην Αγία Ρουμέλη, την έξοδο του Φαραγγιού της Σαμαριάς, να το δούμε κι αυτό αφού είχαμε έλθει τόσο κοντά, να μην χάναμε την ευκαιρία. Διότι κι αυτή, πρώτη φορά ερχόταν στην Κρήτη και επιθυμούσε τόσο πολύ να το επισκεφτεί !! Φυσικά κι αποδεχθήκαμε με χαρά την πρόταση αυτή, που ήταν μια ανέλπιστη τύχη για εμάς, να απολαύσουμε και μια άλλη ξακουστή περιοχή της πανέμορφης νότιο-δυτικής Κρήτης, στην πλευρά του Λιβυκού πελάγους!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ 2ο ΜΕΡΟΣ (2/2)