ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΚΡΗΤΗ - 2ο πρώτο μέρος (2/2) !!!!!!!!!

 ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΚΡΗΤΗ!!!!!!!!!

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΜΕΘΥΣΤΙΚΗ ΚΡΗΤΗ ..!!!!

ΜΕΡΟΣ 2ο (2/2)

Μπήκαμε αμέσως στο πλοιάριο μας χωρίς άλλη καθυστέρηση, αν και δεν προλάβαμε να φάμε κάτι κι εμείς στα Σφακιά. Ποιος λογάριαζε το φαγητό εκείνη την στιγμή, μπροστά στον σκοπό του ταξιδιού!!? Με κατεύθυνση προς τα Δυτικά προσπεράσαμε πολλούς κόλπους με όμορφες ακρογιαλιές και μέσα σε έναν κολπίσκο, είδαμε ένα πανέμορφο μικρό χωριό πάνω στην θάλασσα, που είχε λουτρά με ιαματικά νερά, όπως μας ενημέρωσε με περηφάνια ο καπετάνιος, το επονομαζόμενο <Παραλία των Λουτρών> ..!!

Μετά από καμιά ώρα περίπου φάνηκε ο μεγάλος ανοικτός κόλπος της Αγίας Ρουμέλης. Την θάλασσα με την ελαφρώς ανηφορική παραλία την ένωνε μια ξύλινη μικρή προβλήτα, ώστε να μπορούν να δένουν τα καραβάκια και να επιβιβάζουν τους ημερήσιους εκδρομείς. Αυτοί έρχονταν από το Οροπέδιο του Ομαλού και δια μέσου του φαραγγιού της Σαμαριάς πεζοπορώντας, κατέληγαν στο τέλος του - την έξοδό του εκεί στην θάλασσα, στην παραλία της Αγίας Ρουμέλης, μιας αμμώδους μεγάλης παραλίας που εκτίνονταν προς τα δεξιά της προβλήτας όπως φαίνονταν από την ξηρά ….!!!

Ένα διαφορετικό αεράκι φυσούσε μέσα από το φαράγγι προς στην θάλασσα, που μας δρόσισε το σώμα και γέμισε οξυγόνο τα πνευμόνια μας, σαν ευγενικός χαιρετισμός καλωσορίσματος του άγριου πανέμορφου τόπου προς εμάς, τους επισκέπτες της ακτής αυτής, της υπέροχης φύσης!! Μόλις πατήσαμε στην παραλία, βρεθήκαμε εμπρός από ένα μοναδικό - διαφορετικό τοπίο, αντικρίζοντας την απλωσιά της εξόδου του φαραγγιού της Σαμαριάς!! Αμέσως μου γεννήθηκε η επιθυμία να εισχωρήσω μέσα σε αυτό και να το ιδώ από εκεί, από την έξοδο του μέχρι μέσα στο βάθος του, όσο μου το επέτρεπε η ώρα που είχαμε στην διάθεσή μας. Οι δύο καπεταναίοι πήγαν κι άραξαν στο μοναδικό καφενεδάκι της παραλίας, που ήταν κατασκευασμένο με καλαμωτές κι έψηνε ο καφετζής σουβλάκια στην θράκα, συνοδευτικό της τσικουδιάς….. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο σαν κτίσμα γύρω, παντού μια ερημιά. Όμως τόσο όμορφη η θέα σε σύνολο με το στόμιο του φαραγγιού στο βάθος της περιοχής, που οι απότομοι γυμνοί γκρεμοί δεξιά κι αριστερά του το περιέβαλαν δυναμικά, μαζί με το ήρεμο ποτάμι που κυλούσε το λιγοστό νερό του κελαριστά. Ηλεκτρικό δεν υπήρχε και το νερό στο καφενεδάκι έρχονταν με πλαστικές σωληνώσεις από μέσα από το ποτάμι που τις είχε βάλει ο καφετζής. Υπήρχαν και λίγα μικρά κωνοφόρα δένδρα διάσπαρτα πέριξ και μέσα στην μεγάλη ανοικτή ξερή κοίτη του ποταμού, την γεμάτη από κροκάλες διαφόρων μεγεθών που κατέβαζε τον χειμώνα το ποτάμι με τα πάρα πολλά νερά που κυλούσαν ορμητικά από τα Λευκά Όροι!!!........

Η κυρία Μαρία θέλησε και μας ακολουθήσει σε αυτόν τον ιδιόμορφο περίπατο στο φαράγγι το ξακουστό, παρά να κάνει μπάνιο δίπλα από την ξύλινη προβλήτα, στην υπέροχη μεγάλη αμμουδιά που εκτίνονταν εκατοντάδες μέτρα σε μάκρος κι αρκετά σε φάρδος, γεμάτη ψιλή άμμο, που η ύπαρξη της μου έκανε εντύπωση σε σχέση με άλλες παραλίες τις γεμάτες πέτρες, που εμείς έως τότε είχαμε γνωρίσει!!!! Περπατήσαμε κι οι τρεις μας αρκετά στο βάθος, θα είχαμε κάνει νομίζω ένα χιλιόμετρο από την αμμουδιά, μέχρι που φθάσαμε στο άνοιγμα – την είσοδο του φαραγγιού. Εισχωρήσαμε μέσα σε αυτό από την κύτη του ποταμιού με το λιγοστό - καθαρό νερό, γεμάτο όμως με κροκάλες. Ερημιά παντού, κανέναν πεζοπόρο δεν ανταμώσαμε μέχρι εκείνη την στιγμή. Ίσως να ήταν νωρίς για τις πρώτες αφήξεις των τουριστών, που διέσχιζαν το φαράγγι της Σαμαριάς από ψηλά, από το οροπέδιο του Ομαλού, την βόρεια πύλη της οροσειράς των Λευκών Ορέων, στα 1227 μέτρα υψόμετρου. Κοιτώντας προς τα δίπλα μου στα ψηλά βράχια, είδα δύο ΚΡΙ –ΚΡΙ στην άκρη ενός απότομου γκρεμού και ξεφώνησα από χαρά::

__<< Κοιτάξτε εκεί είναι τα αγρίμια της Κρήτης, τα ΚΡΙ - ΚΡΙ>>!! Τα υπέροχα αυτά πλάσματα, αγέρωχα, ρωμαλέα, με τα μεγάλα κέρατα στο κεφάλι τους, στεκόταν υπερήφανα και μας παρατηρούσαν άφοβα!! Όμως ένας ξαφνικός ήχος, κάτι σαν σφύριγμα, τα έκανε να πηδήξουν τα βράχια και να εξαφανισθούν μέσα στο άγριο τοπίο των απότομων πρανών του φαραγγιού. Συνεχίσαμε για λίγο εσωτερικά και μπροστά μας στο ποτάμι μέσα φάνηκε μια πρόχειρη πέτρινη κατασκευή μικρού φράγματος, που σχημάτιζε μια στέρνα συλλογής νερού, μια <μίνι πισίνα >… Μου άρεσε τόσο πολύ, που έβγαλα τα ρούχα μου, επειδή από κάτω φορούσα ακόμη το μαγιό μου από τα Σφακιά και βούτηξα στα κρύα νερά του ποταμού! Τι ευχαρίστηση, τι δροσιά στο κορμί μου, τι ανακούφιση από την ζεστή ημέρα!! Το κρύο του νερού δεν με πτοούσε, έτσι κι αλλιώς αγαπούσα πάντα και έψαχνα τα κρύα ρεύματα στην θάλασσα, οπότε για μένα αυτό ήταν το ιδανικό!! Φώναξα να μπούνε κι οι άλλες μέσα στην ιδιόμορφη αυτή στέρνα, να κάνουν δροσερό μπάνιο, αλλά μόλις μπήκε η αδελφή μου, βγήκε αμέσως, το βρήκε πολύ κρύο για εκείνη. Όμως σε μένα αυτό το ξεχωριστό μπάνιο στο ποτάμι του Φαραγγιού της Σαμαριάς, μου έμεινε αξέχαστο μέχρι σήμερα, σαν μια ευχάριστη μοναδική μνήμη κάτι διαφορετικό, ένα από τα τρία καλύτερα - ομορφότερα - ιδιαίτερα μπάνια στην ζωή μου!! Η κ. Μαρία κάθισε σε μια σκιά σένα βράχο δίπλα και ξεκουράζονταν περιεργαζόμενη το τοπίο. Σε κάποια στιγμή, εμφανίσθηκε μέσα από το φαράγγι μια γριούλα μικροκαμωμένη με το μπαστούνι της και ήρθε στην παρέα μας. Όπως μας είπε, έμενε σε ένα έρημο πλέον χωριό μέσα στο φαράγγι, που εδώ και πολλά χρόνια το είχαν εγκαταλείψει οι κάτοικοι του. Απέμειναν μόνο αυτή με τον γέρο της και με τα ζώα τους, να κατοικούν εκεί, μαζί με κάποιους φύλακες περιστασιακά. Δεν ήθελε να φύγουν από τον τόπο τους, τονίζοντας πως πλέον ήταν αργά, αφού ήσαν ηλικιωμένοι άνθρωποι και δεν μπορούσαν να πάνε σε ξένο – άγνωστο μέρος γι αυτούς!!!

Στην ερώτησή μου πως περνάνε σε ένα τόσο όμορφο τόπο, μου απάντηση με παραπονιάρικο ύφος::

___ << Πώς να περνάμε κοπελιά μου, εδώ ο τόπος δεν έχει τίποτε, μόνο γάλα από τα ζωντανά μας και μερικά αυγά από τις κοτούλες μας. Ούτε ένα φρούτο, ένα πράσινο φύλλο να βάλουμε στο στόμα μας δεν υπάρχει. Μόνο κάτι άγριες γκορτσιές βρίσκω που κάνουν ξινά κορόμηλα και μερικά βότανα για τσάι. Υποφέρουμε, μόνοι μας είμαστε όλο τον χρόνο. Τους φύλακες βλέπουμε μόνο, που με τα μουλάρια τους μας φέρνουν κάθε μήνα μερικές προμήθειες για εμάς και τα ζωντανά μας. Ευτυχώς παίρνουμε την σύνταξη από τον ΟΓΑ και τα βολεύουμε. Κόσμο αντικρίζουμε μόνο το καλοκαίρι τους τουρίστες, που κατηφορίζουν το φαράγγι να βγουν στην Αγία Ρουμέλη, αλλά κι αυτοί όμως δεν σταματούν να μιλήσουμε μαζί τους, ν αλλάξουμε δύο κουβέντες ανθρώπινες. Τα δύο παλληκάρια μας είναι φευγάτα πολλά χρόνια στην ξενιτιά, στην Αυστραλία και δεν μας έρχονται. Έχουν τις δικές τους φαμίλιες, μεγάλωσαν κι αυτοί πολύ κι έχουν τα δικά τους προβλήματα>>!!! ...........

Σκοτείνιασε το πρόσωπο της γριούλας κι αμέσως εγώ ασυναίσθητα σχεδόν, έβγαλα από την τσάντα μου την σακούλα με τα φρούτα που κουβαλούσα και της τα έδωσα. Πω πω χαρά η κυρούλα στο αντίκρισμα τους και ευχές μία πάνω στην άλλη μας έδινε και έλεγε :: ___ << Να ζήσετε σαν τον Ομαλό, να είστε πάντα γερές κι ευτυχισμένες, μάτι κακό να μην σας ακουμπά >>!!...... Την αποχαιρετίσαμε και χωρίσαμε, εμείς προς την θάλασσα να πάμε κι εκείνη στο σπιτικό της στο εσωτερικό του φαραγγιού χαρούμενη, ενθουσιασμένη με την σακούλα να κρατά σφιχτά στα χέρια της σαν μεγάλο θησαυρό!!

Στην παραλία οι δύο καπετάνιοι ήσαν στο πλοιάριο και μας φώναξαν:: ___<< Κοπελιές ελάτε, ώρα για να φύγουμε, έχουμε αρκετό ταξίδι για την επιστροφή>>… Επιβιβασθήκαμε και τα μάτια μου ήταν καρφωμένα πίσω στην Αγία Ρουμέλη και στο Φαράγγι, που τα χαιρετούσα νοερά μέχρι που χάθηκαν στον ορίζοντα.!! Κάθισα μόνη μου δίπλα σε ανοικτό παράθυρο της τζαμαρίας , στην πλευρά που έβλεπε την ξηρά, χαζεύοντας κάθε τοπίο που ξεπρόβαλε μπροστά μας:: Όρμοι, κολπίσκοι, παραλίες, ακρωτήρια, βραχώδεις ακτές και τα μικρά διασκορπισμένα σπίτια και χωριουδάκια στις πλαγιές του επιβλητικού βουνού!! Περάσαμε από μακριά, στα ανοιχτά της θάλασσας τα Σφακιά, συνεχίσαμε ομαλά, χωρίς προβλήματα κι ολόλευκοι γλάροι και ψαροπούλια μας συντρόφευαν με τα κραξίματά τους, ακολουθώντας το καραβάκι μας!! Η αδελφή μου δίπλα στην κ. Μαρία έπιασε συζήτηση με θέματα για το νοικοκυριό, ταξίδια - εκδρομές κι άλλα πολλά, φαίνονταν ότι ταίριαζαν τα γούστα τους - τα ενδιαφέροντα τους!!

Σε κάποια στιγμή φάνηκε και ο ανοικτός κόλπος του Φραγκοκάστελλου, ντυμένος με τα υπέροχα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Το θρυλικό κάστρο είχε καλυφθεί με φως μυσταγωγικό, με πολλά χρώματα ιδιαίτερα – πρωτόγνωρα μαζί με την αχλή της εξάτμισης του θαλασσινού νερού εκείνη την στιγμή!! ΟΙ τέσσερεις πύργοι στις γωνίες του έστεκαν αγέρωχοι βιγλάτορες, να ελέγχουν το απέραντο γαλάζιο του Κρητικού πελάγους, μάρτυρες μιας εποχής δόξας, μεγαλείου και αγώνων ηρωικών!!. Το απαλό αεράκι ευωδίαζε από την ρίγανη, το θυμάρι, κάθε λογής αγριολούλουδων και καθώς αυτό έρχονταν από την ξηρά, μετέφερε την υγρασία της θάλασσας, που η πολύτιμη δροσιά της τύλιξε ευεργετικά τα ζεστά μας σώματα, ενώ η θάλασσα ήταν ήρεμη, ακύμαντη, λάδι….. Συνεπαρμένη από αυτό το μεγαλειώδες τοπίο με κορώνα του το Φραγγοκλαστελο, συγκεντρώθηκα πάνω του κι άρχισα να σιγομουρμουρίζω .:: ___ <<θέλω να έρθω εκεί, θέλω να έρθω σε σένα, φέρε μας στην αμμουδιά σου, φέρε μας κοντά σου, θέλω να έρθω εκεί σε σένα !!>>… Το ψιθύριζα με τόσο ψυχική ένταση και πόθο, που δεν ήμουν εκεί βρισκόμουν σε κάποιο άλλο νοητικό επίπεδο….. Ξαφνικά σταμάτησε η μηχανή και ακινητοποιήθηκε το σκάφος. Εγώ στον δικό μου κόσμο και στην επανάληψη της ευχής μου και του πόθου μου να βρεθώ στο Φραγκοκάστελλο. Οι άλλες δύο δεν έδωσαν σημασία στην αρχή και συνέχισαν την συζήτησή τους. Ο καπετάν Μανώλης στο τιμόνι, απόρησε με το συμβάν και πήγε να ανοίξει το ξύλινο καπάκι του αμπαριού που ήταν μέσα η μηχανή, εκεί μπροστά στα σκαλοπάτια της υποτυπώδους καμπίνας πλοήγησης του σκάφους. Τον συνόδεψε κι ο φίλος του που ήσαν συνέχεια μαζί, ο καπετάν Νίκος. Τον ρώτησε εάν είναι θέμα πετρελαίου κι πήρε ως απάντηση ότι το ντεπόζιτο ήταν γεμάτο. Ο καπετάν Μανώλης άρχισε να σταυροκοπιέται και αναρωτιόνταν πως είναι δυνατόν μια καινούργια μηχανή στο παρθενικό της ταξίδι να πάθει κάτι τέτοιο, να σταματήσει ?. Διαβεβαίωνε ότι ο ίδιος είχε κάνει ολοκληρωτικό τεχνικό έλεγχο την προηγούμενη ημέρα και όλα ήταν εντάξει πριν ξεκινήσουμε… Ανέβηκε στο πιλοτήριο να συνεννοηθεί με την ξηρά τι να κάνει. Όμως δεν λειτουργούσε ούτε ο ασύρματος, ούτε οποιοδήποτε άλλο μηχάνημα επικοινωνίας, όλα ήταν νεκρά. Πήγε να σκάσει ο άνθρωπος, είχε αρχίσει να νυχτώνει κι όλας. Λύση δεν έβρισκε και του πρότεινε ο φίλος του να την λύσουν την μηχανή και να δούνε τι μπορεί να φταίει. Θα τον βοηθούσε κι εκείνος σαν καπετάνιος που ήταν, γνώριζε καλά από μηχανές πλοίων.. Άρχισαν λοιπόν οι δύο τους την δουλειά αυτή, αφού άλλη λύση δεν υπήρχε. Εγώ προσηλωμένη στο κάστρο το μαγικό, δεν έπαψα να ζητώ να πάω εκεί κοντά του. Το πλοιάριο αν και νηνεμία, άρχισε να ταλαντεύεται με τις μπάντες του, να παλαντζάρει δεξιά κι αριστερά, σαν να το κτυπούσε στα πλάγια κύμα. Μέσα στη νύχτα φαίνονταν κάποια φωτάκια στην ξηρά στις καλύβες των ψαράδων κι ένα ασημένιο ολόγιομο φεγγάρι καρφωμένο λες επάνω στο κάστρο, έστελνε τις ασημοακτίνες του στην θάλασσα και χάραζε δρόμο φωτεινό από την παραλία μέσα στο νερό έως μπροστά στο καραβάκι μας. Οι ώρες περνούσαν, η μηχανή δεν επισκευάζονταν και οι ταλαντώσεις του πλοιαρίου μας, το έφεραν μέσα στον κόλπο, είχε πλησιάσει στην ακτή. Η αδελφή μου κατάχλωμη, ζαλισμένη, εξαντλημένη κι όλη την ημέρα νηστική, είχε το μαύρο χάλι της, έτοιμη να καταρρεύσει!! Το ίδιο ζαλισμένη ήταν και η φίλη μας. Σηκώθηκε με το ζόρι από το κάθισμά της και ήρθε δίπλα μου θυμωμένη και σιγανά μου είπε:: ____ << Σίγουρα εσύ φταις για ότι μας συμβαίνει, σε ξέρω καλά, θα ήθελες να πας εκεί στο κάστρο, εσύ μας το έκανες αυτό. Είμαι χάλια θα κάνω εμετό δεν αντέχω σου λέω, κάνε κάτι να φύγουμε, κοντεύω να πεθάνω εδώ >>!!!..... Την είδα τόσο απεγνωσμένη, τόσο χάλια, χωρίς δύναμη να μπορεί να κρατήσει το σώμα της όρθιο και κατάλαβα το αδιέξοδο!!..... Γύρισα προς την θάλασσα, να κοιτώ το Φραγγοκάστελλο που το έλουζε το ασημένιο μυστηριακό - ιδιαίτερο φως του φεγγαριού και ψέλλισα :: _____ << Τώρα πια ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ άφησέ μας να φύγουμε, ελευθέρωσέ μας από την δύναμη της έλξης σου. Λυπάμαι ήθελα τόσο πολύ να έρθω σε σένα, αλλά δεν γίνεται τώρα. Σου υπόσχομαι πώς κάποια άλλη φορά θα σου έρθω >>!!!........

Ως δια μαγείας αμέσως πήρε εμπρός η μηχανή και ξεκίνησε το πλοιάριο μας, ενώ από το ραδιοασύρματο ακούγονταν κλίσεις – αγωνιώδεις φωνές:::

___<< Πού είστε καπετάν Μανώλη, σας αναζητούμε τόσες ώρες. Είστε καλά, τι πρόβλημα υπάρχει, τι έχετε πάθει?? Μιλήστε !!> ……. Κι ο καπετάνιος έδωσε αναφορά: ότι είχε συμβεί στο καραβάκι κάποια βλάβη κι ακινητοποιήθηκε κι ότι είχε κοπεί και η επικοινωνία για να αναφερθεί στο Λιμεναρχείο, ώστε να στείλουν βοήθεια!! Ενημέρωσε ότι όλοι μας ήμασταν καλά, να μην ανησυχούν για κανέναν μας!!!!!...... Το πλεούμενο χωρίς κανένα πρόβλημα πλέον αρμένιζε στο θαλασσινό του ταξίδι, θα έλεγα ότι ήταν κάπως ταχύτερο από πριν, για να μας πάει στην Αγία Γαλήνη. Η ανακούφιση ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων, εκτός από εμένα, που αισθανόμουν μια λύπη γιατί δεν πρόλαβα να φθάσω στην παραλία, εκεί στο Φραγκοκάστελλο το μυστηριακό, το θρυλικό των Δροσουλίτων, ενώ είχα πλησιάσει τόσο κοντά του !!!!.....

Περασμένα μεσάνυχτα έδεσε το πλοιάριο μας στην προβλήτα του μικρού λιμανιού της Αγίας Γαλήνης. Ευχαριστήσαμε τους καπετάνιους, χαιρετίσαμε και την κ. Μαρία για την όμορφη παρέα της, σε αυτό το ιδιαίτερο – μοναδικό ταξίδι στην Νοτιοδυτική Κρήτη, που ήταν γεμάτο μυσταγωγικά - μυστηριακά φαινόμενα!!....... Εκεί απέναντι, μας περίμενε με μεγάλη αγωνία και ο αδελφός μας, που είχε ειδοποιηθεί από το Λιμεναρχείο για τον ερχομό μας, διότι τους ρωτούσε κάθε ώρα εάν είχαν νέα μας.!!

Μας αγκάλιασε σαν να μας έβλεπε για πρώτη φορά και μας ρωτούσε συνεχώς πως είμαστε!?? Η Βέτα με νεύρα και θυμό του είπε :: ____ << Να ξέρεις πως αυτή με τα καμώματά της, με τις επιθυμίες της τα έκανε όλα !!>>….. Εκείνος δεν είπε κουβέντα, του αρκούσε πως ήμασταν γερές, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα και βρισκόμασταν όλοι μαζί να συνεχίσουμε τις διακοπές μας στην Μυσταγωγική, όμορφη, λατρεμένη Κρήτη!!!.........

Αυτό το γεγονός πάντα συνοδεύει την μνήμη μου μέχρι σήμερα με μια περίεργη αίσθηση, αλλά και η αδελφή μου δεν το ξέχασε ποτέ κι όταν είμαστε κάπου και συμβαίνει κάτι περίεργο, αυτή αμέσως στρέφεται προς εμένα να με ελέγξει, μήπως εγώ έβαλα πάλι το <<χεράκι μου>> γι αυτό που - ίσως- συμβαίνει!!.

Το λυπηρό είναι, ότι ακόμη δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου εκείνης της βραδιάς και να επιστρέψω στο <<Φραγκοκάστελλο>>, στην αγαπημένη - όμορφη Μυστηριακή μοναδική Κρήτη της ιστορίας, αλλά και της σημερινής πραγματικότητας, του ονομαστού παγκοσμίως τουριστικού πανέμορφου προορισμού !!!!

ΕΥΧΟΜΑΙ σύντομα οι συγκυρίες να υπάρξουν, ώστε να επισκεφτώ την Κρήτη, να ακολουθήσω τα μονοπάτια εκείνης της διαδρομής και να βρεθώ στο <<Φραγκοκάστελλο>> μου.!! Να εκπληρώσω την υπόσχεση μου και να πάψει αυτή η περίεργη συναισθηματική εκκρεμότητα, την οποία ακόμη σκέφτομαι όταν ακούω να αναφέρονται στη Κρήτη!!!.......

ΝΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟ <<ΦΡΑΓΚΟΚΑΣΤΕΛΛΟ>> ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ!!!

ΣΥΜΗ ΥΦΑΝΤ.