Ο ΧΡΗΣΜΟΣ..!!!!! ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ ....!!!!!

 Ο ΧΡΗΣΜΟΣ !!! ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΡΙΝΟΥ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟΥ ……….........................................................................................................

ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ !!!

Μπήκε το καλοκαίρι κι όμως μπουμπουνίζει, στον ουρανό οι πολλές αστραπές κάνουν την νύχτα ημέρα και πέφτει τρελό ψιλόβροχο που αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση. Ο άνεμος φυσά, παρασέρνει στο πέρασμα του την βροχή, τα φύλλα, τα ξερά κλαδιά και σκόνη σηκώνει να μαστιγώνει ότι συναντά στο διάβα του!!

Όμως εγώ λατρεύω την ορμή του που παρασέρνει βίαια τις κουρτίνες στις μπαλκονόπορτες, μπαίνει στο σπίτι με τον <τσαμπουκά του> κοπάζει λίγο κι αρχίζει να μου μιλά ψιθυριστά για το μεγάλο ταξίδι του στην Ελλάδα, πάνω από θάλασσες, βουνά, κάμπους και νησιά !!

Μου μίλησε για τα μυστήρια της φύσης που συνάντησε στον δρόμο του. Είδε τον Ποσειδώνα στο άρμα του να το σέρνουν λευκά άλογα. Τρίτωνες, γοργόνες, νεράιδες και δελφίνια οι ακόλουθοι του, να τον συνοδεύουν με τα τραγούδια τους κι αυτός με την Τρίαινά του να ανοίγει δρόμο στα κύματα και να ακολουθεί τους ασημένιους διαδρόμους που άφησε η αργυρή σελήνη πάνω στην θάλασσα, επειδή βιάζονταν ο Θεός της θάλασσας να συναντήσει την αγαπημένη του Αφροδίτη στην Μήλο την ξακουστή !!!

Σε μια ξερονησίδα μές΄ στο απέραντο πέλαγος καθόταν μια πανέμορφη γοργόνα, που χτυπούσε ρυθμικά την μακριά ουρά της πάνω στα χαλίκια. Χρυσή κορώνα στόλιζε την κεφαλή της, πάνω από τα μακριά μαύρα μαλλιά της, που κάλυπταν τους γυμνούς αλαβάστρινους ώμους της και το φεγγάρι την στεφάνωνε με τις λαμπερές ασημένιες ακτίνες του !! Κι Εκείνη με την άρπα της τραγουδούσε λυπητερά κι αναζητούσε τον αγαπημένος της αδελφό Μέγα Αλέξανδρο !! Φώναξε στο καράβι που έπλεε κοντά της και ρώτησε με βροντερή, απελπισμένη φωνή : _ << Ζει ο Μέγα Αλέξανδρος>>??? Και οι ναυτικοί έξυπνα της απαντούσαν όλοι μαζί πως : _<Ζεί και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει>>!! Εκείνη ευχαριστημένη, χαρούμενο τραγούδι ξεκίνησε, γαλήνευσε την θάλασσα και άφησε το καράβι να πλέει σε ταξίδι μακρινό, ειρηνικό, ασφαλές, γιατί πλέον δεν κινδύνευαν ούτε οι ναυτικοί, ούτε το σκαρί από την οργή της !!

Συνέχισε να μου μιλά, πως πέρασε από την λεβεντογένα Κρήτη του Ελληνικού Μινωϊκού πολιτισμού, χάϊδεψε τις χιονισμένες κορυφές του Ψηλορείτη και πήγε πάνω από στις λευκές Κυκλάδες, εκείνα τα διαμαντάκια του Αιγαίου τα αγαπημένα, τα λατρεμένα από τους ανθρώπους κι εμένα! Στην Ιερή Δήλο συνάντησε και τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ δίπλα από την λίμνη του να ξεκουράζεται από το ημερήσιο ταξίδι του!!

Έφτασε στην υπέροχη Ακρόπολη, την χαιρέτισε και είδε την πολύχρωμη δέσμη φωτός να την τυλίγει από τον ουρανό ψηλά κάθετα πάνω της, να διαπερνά τον ιερό βράχο της και να αστραφτοβολεί !! Περνώντας από το Σούνιο βρήκε το φεγγάρι να φλερτάρει με τις ιέρειες του ναού του Ποσειδώνα, που τραγουδώντας του, χόρευαν ρυθμικά και κυκλικά!!! Συνέχισε ανέβηκε στον Παρνασσό και έφθασε στο Μαντείο των Δελφών. Βρήκε να πλένεται στην Κρυσταλία πηγή η Πυθία, κι αφού αυτή μάσησε τα δαφνόφυλλά της, πήγε στον Ναό κάθισε στον τρίποδα της μέσα στις αναθυμιάσεις και του έδωσε τον χρησμό της :: _< Δηλαδή να έρθει σε μένα, να μου μιλήσει για το σημερινό του ταξίδι . Να μου περιγράψει ότι συνάντησε σε αυτήν την μαγική, ιδιαίτερη νύχτα πάνω από την Ελλάδα της Ιστορίας, των μύθων, των ηρώων και των ανθρώπων του παρελθόντος , αλλά κι ενός φωτεινού μέλλοντος που σύντομα έρχεται και θα αναστηθεί αυτή η προδομένη Χώρα, θα δοξασθεί πάλι αυτή η Ιερή Γή και οι καταπιεσμένοι Έλληνες θα αναγεννηθούν και θα θριαμβεύσουν ξανά σε όλη την γη>!!

Έφυγα μου λέει ο άνεμος γοργά, πέρασα πάνω από τον Όλυμπο χαιρέτησα τους δώδεκα Θεούς κι ο Δίας με γέμισε ενέργεια ακουμπώντας μου τον κεραυνό του, σαν πέρασα σιμά στον Θρόνο του. Κι αφού αντάριασα - ανακάτεψα για λίγο τα νερά του Θερμαϊκού, ήρθα στην Γή του Φιλίππου και του Μέγα Αλέξανδρου, ακούμπησα με δέος την Τούμπα που είναι θαμμένος ο < μεγάλος Πατέρας > στην Βεργίνα κι ήρθα μπροστά σου !!

<<Και να είμαι εδώ, σε σένα τον χρησμό να σου φέρω, να σου τα μολογήσω, ότι είναι θέλημα Θεού η Ελλάδα να ξαναγεννηθεί . Δεν πρόκειται να χαθεί το γένος των Ελλήνων, των παιδιών του Φωτός, με το θεϊκό DNA και το Ιχώρ στο αίμα, όσο κι αν προσπαθεί αιώνες το σκοτάδι να σας αφανίσει , να σας εξαφανίσει από την πλάση τούτη, δεν θα το πετύχει, γιατί έχουν <<γνώσιν οι Φύλακες του ιερού γένους>> !!!

Ο άνεμος αφού τα είπε γαλήνεψε, έγινε αεράκι, μου χάϊδεψε το πρόσωπο κι έφυγε όπως ήρθε από τις ανοικτές κουρτίνες και χάθηκε μέσα στην νύχτα. Έξω πλέον επικρατούσε μια νηνεμία, μια ηρεμία, σαν να μην είχε πριν λίγο καταιγίδα. Ο ουρανός ήταν καθαρός με τα αστέρια του να λαμπιρίζουν και το ολόγιομο Φεγγάρι με την Πούλια δίπλα του ,να στέκεται χαμογελαστό στην αυλή μου!

Του χαμογέλασα , του έγνεψα κι εγώ και φώναξα στον άνεμο :: _<< Να ξαναέρθεις να μου φέρεις πάλι καλά νέα, ελπιδοφόρα, χαράς κι αισιοδοξίας!! Σε αγαπάω, ξέρεις εσύ πως μαζί πάντα μιλάμε για Θεούς κι ανθρώπους, για γη κι ουρανό, θα σε περιμένω μην το ξεχάσεις.. !! >>….

ΣΥΜΗ ΥΦΑΝΤ ..