Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Σ΄ΑΚΟΥΜΠΑ Η ΕΥΤΥΧΙΑ .....!!!!!!!!! ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΒΕΝΕΤΙΑ...!!!!!!!!

Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Σ΄ΑΚΟΥΜΠΑ Η ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ !!!!!!!!!!!!

Μετά από έναν άσχημο ύπνο, επόμενο ήταν να ξυπνήσω με πονοκέφαλο, ημικρανία που είχα χρόνια να ξανανιώσω!! Δρόσισα το πρόσωπο μου με νερό κι έβαλα να παίζει μουσική Ιταλική χαλαρωτική. Καθισμένη στην πολυθρόνα μου, έκλεισα τις κουρτίνες και τα μάτια μου να μην με ενοχλεί το φως, που σε τέτοιες περιπτώσεις επιδεινώνει το πρόβλημα……

Αυτό ήταν μια σωστή κίνηση, σωτήρια επιλογή. Η μουσική με χαλάρωσε και ως εκ θαύματος με μετέφερε στην άλλη δική μου διάσταση του ονείρου, των αναμνήσεων, του χώρου όπου μπορώ να κινούμε χωρίς περιορισμούς και ελέγχους χρόνου και χώρου, ημέρας και νύχτας !!!

Βρέθηκα στα κανάλια της Βενετίας, εκείνης της χρονιάς του πολύ όμορφου ταξιδιού μου στην πολυαγαπημένη μου Ιταλία, σε εκείνα τα χρόνια που τα πόδια είχαν φτερά και το κορμί δεν καταλάβαινε ταλαιπωρία. Διάβαινα την γέφυρα <Ριάλτο>, αυτήν την ιδιαίτερη σε σχήμα, μέγεθος, αρχιτεκτονική και κυρίως την τοποθεσία της πάνω στο <Grande canale di Venezia- το Μεγάλο Κανάλι της Βενετίας>, που μπορούσα να το παρατηρω ολο από πάνω μέχρι κάτω. Το κανάλι αυτό είχε μεγάλη κίνηση, το διέσχιζαν τα πλοιάρια της συγκοινωνίας, τα πλωτά Ταξί, οι γόνδολες με τους τουρίστες και οι εμπορικές μαούνες. Τα μεγάλα αρχοντικά, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους το κοσμούσαν, εκατέρωθεν της κάθε πλευράς του, μαζί με αναγεννησιακούς ναούς και προβλήτες των στάσεων της θαλάσσιας συγκοινωνίας της πόλης, με τους ξύλινους πάσσαλους δίπλα τους να υπερέχουν του νερού για να δένουν οι γόνδολες.... Μεγάλη ήταν η κίνηση των τουριστών και στην γέφυρα. Το γκρουπ μου με προσπέρασε και δεν με ένοιαξε , εγώ δεν ξεκολλούσα τα μάτια μου από ότι ξεδιπλώνονταν μπροστά μου και το κατέγραφα στο ντουλαπάκι των καλών μου αναμνήσεων. Εξ άλλου γνώριζα το πρόγραμμα και κάπου θα τους ξαναέβρισκα !!

Παρασυρμένη από την ροή του πλήθους μέσα από στενά δρομάκια με τα διάφορα καταστήματα και την μεγάλη ποικιλία εμπορευμάτων, βρέθηκα στην περιοχή της Πλατείας του <<ΣΑΝ ΜΑΡΚΟ>> !! Από την βόρεια πύλη του, εισήλθα στην <πιαντσέτα -πλατεία Ντέι Λεοτσίνι> που μαζί και με την Μεγάλη Πλατεία, ήταν πλακοστρωμένες από άκρη σε άκρη, σε όλο τον τεράστιο χώρο με περίτεχνα σχέδια. Στα αριστερά είχε τα αρχικά - παλιά επιβλητικά κτήρια, που αποτελούσαν το πρώτο παλάτι του γιού του Ναπολέοντα και τώρα στέγαζε στους ορόφους του γραφεία κι ένα μουσείο . Από κάτω από αυτά, υπήρχε η μεγάλη στοά κατά μήκος της, με τα διάσημα καφέ και τέλειωνε βόρεια. Στο κτιριακό αυτό συγκρότημα, πάνω από μια υψηλή αψιδωτή πύλη του, υπήρχε κτισμένος ο περίφημος Πύργος του Ρολογιού, δίπλα από τον ιστορικό Ναό - μνημείο της ομώνυμης πλατείας. Εμπρός και στα δεξιά, στο τέλος της <πλατείας Ντέι Λεοτσίνι>, στην αρχή της μεγάλης Piazzas San Marco, ορθωνόταν ο πανύψηλος Πύργος του Καμπαναριού, κατακόκκινος από το χρώμα των τούβλων που ήταν κτισμένος. Δίπλα του βρίσκονταν τα επιβλητικά κτήρια της κυβέρνησης της Βενετίας και μέσα σε αυτά το αρχαιολογικό μουσείο. Ο μεγαλοπρεπής καθεδρικός ναός του Αγίου Μάρκου, βασιλικού ρυθμού, δέσποζε και κυριαρχούσε με τον όγκο του στα ανατολικά στην αρχή της PIAZZAS. Στην συνέχεια δίπλα του προς νοτιανατολικά, υπήρχαν τα μεγαλόπρεπα κτήρια της βιβλιοθήκης και το ανάκτορο του Δόγη που κατέληγε δυτικά στην λιμνοθάλασσα μπροστά. Στην είσοδο του λιμανιού δέσποζαν στο άνοιγμά της, δύο πανύψηλες μαρμάρινες στήλες, που στην κορυφή τους, η μία στα αριστερά είχε ένα φτερωτό λιοντάρι και η άλλη στα δεξιά τον Άγιο Μάρκο να σκοτώνει δράκο, να φυλάνε την είσοδο της μεγαλόπρεπης πλατείας . Εκεί στην ακτή του λιμανιού υπήρχαν πολλοί ψηλοί, ξύλινοι πάσσαλοι μπηγμένοι στον πυθμένα, που εξείχαν της επιφάνειας της θάλασσας. Σε αυτούς ήσαν δεμένες Γόνδολες σε αναμονή πελατών- τουριστών, για να κάνουν τον περίπλου της ρομαντικής Βενετίας, δια μέσου των καναλιών και καναλέτων, αυτής της ονειρικής - νησιωτικής πόλης των ερωτευμένων όλης της γης. Διάσπαρτα τραπεζοκαθίσματα εμπρός από τις ονομαστές παγκοσμίως καφετέριες και φυσικά το ΚΑΦΕ ΦΛΩΡΙΑΝ με την πολυμελή ορχήστρα εμπρός του, να παίζει υπέροχη μουσική κι ένα χαρούμενο σμήνος ανθρώπινο να πηγαινοέρχεται προς κάθε κατεύθυνση ……

Μεγάλος ο θαυμασμός μου και η έκσταση που μου προκάλεσε το περιβάλλον λες και βρισκόμουν σε εκείνη την εποχή του εξέχοντος πολιτισμού που τα δημιούργησε. Παρατηρούσα όλα αυτά ενώ βρισκόμουν ανάμεσα στα τραπεζάκια, ψάχνοντας ταυτόχρονα να βρω κάποιο ελεύθερο , να πιω τον καφέ μου στο <ΦΛΩΡΙΑΝ>> που το είχα απωθημένο !!!

Μια ευγενική ανδρική φωνή με συνέφερε::

_<< Παρακαλώ σενιόρα καθίστε εδώ, δεν περιμένω άλλους >> ακούστηκε πίσω μου μια φωνή με σπασμένα Ελληνικά. Γύρισα κι αντίκρισα μπροστά μου στο τραπέζι όρθιο, έναν νέο άνδρα, πολύ όμορφο, ψηλό, καστανό με υπέροχα γαλάζια μάτια και με ντύσιμο εξαιρετικό!! Είχε το χέρι του απλωμένο προς τα καθίσματα, ως πρόσκληση για να τιμήσω το τραπέζι του και να εξυπηρετηθώ γιατί ήταν όλα γεμάτα γύρω μου. Συνέχισε ευγενικά σχεδόν τραγουδιστά, _<παρακαλώ καθίστε δεν υπάρχει πρόβλημα να σας φιλοξενήσω στο τραπέζι μου και να σας συστηθώ λέγομαι Λουίτζι...>>. Του δίνω το χέρι μου ευγενικά και του συστήνομαι κι εγώ. Εκείνος ιπποτικά το παίρνει και το φιλά απαλά, μια κίνηση αβροφροσύνης, μια εκδήλωση ενός τζέντλεμαν παλαιότερων εποχών και μου τράβηξε το κάθισμα για να καθίσω..!

Πώς να αρνηθώ σε έναν τέτοιο κύριο με την τόσο μεγάλη ευγένεια και με τέτοια καθηλωτικά, πανέμορφα μάτια, να μην καθίσω στο τραπέζι του !?? Κάλεσε αμέσως τον σερβιτόρο έδωσε παραγγελία, με την παράκληση προς εμένα, να μου διαλέξει αυτός τον καλύτερο καφέ και γλυκό, που θα με ικανοποιούσε πολύ, λόγω του μεγάλου εύρους του καταλόγου του διάσημου Καφέ Φλωριάν. Φυσικά αμέσως και το αποδέχθηκα ευχαρίστως , δίνοντας ενθουσιασμένη την συγκατάθεσή μου, πολύ κολακευμένη για την τόσο μεγάλη περιποίηση από έναν εντελώς ξένο άνθρωπο !!!! Και έπαιζε η ορχήστρα εκείνη την στιγμή το - << felicita – ευτυχία >> του λατρεμένου των νεανικών μου χρόνων AL BANO KAI ROMINAS POWER !!!.

Πρώτη μου κουβέντα ήταν, πως γνώριζε Ελληνικά και πως κατάλαβε ότι ήμουν Ελληνίδα?? Η αποστομωτική του απάντηση δεν σήκωνε αντίλογο ::

_<< Τις Ελληνίδες Θεές δεν χρειάζονται πολλά για να τις αναγνωρίσει κάποιος, λάμπουν, έχουν την αρχαία ομορφιά των προγόνων τους έντονη. Το γνωρίζω καλά γιατί και η γιαγιά μου ήταν Ελληνίδα >>!!

Θεέ μου τι υπέροχος τύπος, υπάρχει εν τέλη κι αυτή η κατηγορία ανδρών !!! Η συνομιλία μας ήταν υπέροχη, αυτός μου περιέγραφε τα διάφορα αξιοθέατα που μας περιέβαλαν, την Βενετία της ιστορίας, των ανθρώπων, του τουρισμού, τα υπέρ και τα κατά της ζωής σε αυτήν την μοναδική πόλη του κόσμου και του πολιτισμού.! Μου μίλησε για τις διακοπές του στην Ελλάδα και τα νησιά . Για την λατρεμένη Ελληνίδα γιαγιά του που του έμαθε Ελληνικά και την ιστορία για τον τόπο της, που λάτρευε κι αυτός !!! Κάθε τόσο με κοίταγε στα μάτια και με προσκαλούσε να ξαναέρθω για διακοπές, να μπορεί να με ξεναγήσει όχι μόνο στην Βενετία, αλλά σε όλη την Ιταλία, δείχνοντας εμφανώς με την υπέροχη συμπεριφορά του, τις κινήσεις του και τον τρόπο του, ότι το επιθυμούσε πραγματικά κι ότι του άρεσα πάρα πολύ!! Ήταν ένας καταπληκτικός, εκδηλωτικός, ρομαντικός, ευγενικός αρσενικός, που θα λάτρευε κάθε κοπέλα με την δική μου ιδιοσυγκρασία. Εγώ παγιδευμένη μέσα σε αυτά τα υπέροχα μάτια, του χαμογελούσα συγκαταβατικά και είπα ότι κάποια στιγμή, που θα μου ήταν δυνατόν, θα το έκανα. Τι να του απαντήσω πως ήμουν χειροπόδαρα εμποδισμένη από την δική μου κατάσταση (όχι φυσικά γάμου, ελεύθερη ήμουν), τις περιστάσεις των δικών μου υποχρεώσεων και πως αυτό ήταν μάλλον αδύνατο να πραγματοποιηθεί !!??. Με πονούσε που ήμουν τόσο εμποδισμένη, για να τολμήσω κάτι τόσο ευχάριστο, με έναν τόσο εξαιρετικό – μοναδικό άνδρα !!! Παρήγγειλε και δροσερό γλυκό κρασί και μου το σέρβιρε ο ίδιος , τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και ακούστηκε εκείνο το <<SALUTE>> σαν κάποια μελωδία που ντυμένη με τα χρώματα του δειλινού, μας μετέφερε κάπου αλλού που δεν υπήρχαν άνθρωποι γύρω μας. Ακούμπησε με –τακτ- το χέρι μου και με το άλλο μου διόρθωσε το τσουλούφι στα μαλλιά μου που είχε πέσει στο μέτωπο μου, μια κίνηση τόσο τρυφερή, που μαζί με την απαλή μουσική του < sole mio - Ήλιε μου > δημιούργησε μια ψυχική κατάσταση τόσο οικεία – συναισθηματική, σαν να γνωριζόμασταν χρόνια με μια προσωπική σχέση !! Τι υπέροχες, ευχάριστες στιγμές ζούσαμε κι οι δύο, που ο χρόνος είχε την δική του σημασία και ένταση στο κάθε λεπτό με αποτέλεσμα να μην έχουμε αντιληφθεί πόσες ώρες είχαν περάσει!! Βυθισμένη σε αυτήν την καταπληκτική - μοναδική ψυχική συναισθηματική κατάσταση με τον χρόνο να κιλά τόσο όμορφα και τρυφερά, μοναδικά, ιδιαίτερα και για τους δυό μας, αντιλαμβάνομαι ξαφνικά ένα χέρι στον ώμο μου και μια φωνή να λέει::

_ Εδώ είσαι σε βρήκα επί τέλους !! ΄Ηταν κάποια φίλη από το γκρουπ και συνέχισε:: _<< τελειώσαμε με τις ξεναγήσεις εδώ και φεύγουμε, είμαστε στην προβλήματα μαζεμένοι να αναχωρήσουμε, έλα σε περιμένουμε εκεί, μην αργείς..>> κι έφυγε προς την προβλήτα της αναχώρησης !!

Πω πω κεραυνός εν αιθρία, με προσγείωσε απότομα. Κοίταξα τον Λουίτζι που είχε σοκαριστεί, είχε στεναχωρηθεί τόσο, που στο πρόσωπο του φαίνονταν έντονα η λύπη του!! Σηκωθήκαμε, αυτός έβαλε χρήματα στο καρνέ του λογαριασμού πάνω στο τραπέζι κι με ένα νόημα κάλεσε τον σερβιτόρο. Με πήρα από το χέρι κι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τη ακτή στην προβλήτα, ενώ η ορχήστρα έπαιζε το << ti amo - σ΄αγαπώ>>!! Με τρεμάμενη φωνή κάτι σαν λυγμό έλεγε : _<< Γλυκιά μου λυπάμαι, Mia dolcezza mi dispiace >> !! Σε κάποια στιγμή τον έχασα, όμως σε λίγο μόλις πλησίαζα στην προβλήτα με το γκρουπ, εμφανίστηκε και μου έδωσε μια ροζ σακούλα και μου είπε:: _ <<AMORE, άνοιξε την αργότερα, είναι αυτό που δεν πρόλαβα να σου δείξω στην Βενετία! Μου φίλησε πάλι το χέρι καθώς τον αποχαιρετούσα, τον κοίταξα βαθειά στα γαλάζια μάτια του, που εκείνη την στιγμή έδειχναν μια φουρτουνιασμένη θάλασσα έτοιμη να πλημυρίσει και ψιθύριζε διαρκώς :: _<<πόσο λυπάμαι που σε αποχωρίζομαι γλυκιά μου, mio amore , il mio amore> κι έλειωνε κι αυτός κι εγώ περισσότερο!!!!

Πόσο αγαπώ τους ανθρώπους που δεν δειλιάζουν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και δεν κρύβονται πίσω από υποκρισίες και σοβαροφάνειες, που μιλούν όπως αισθάνονται πραγματικά την στιγμή που τους συμβαίνουν ιδιαίτερα θέματα !!!

Τον πλησίασα πολύ συγκινημένη , τον φίλησα στο μάγουλο και του είπα : _<< σε ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο απόγευμα της ζωής μου. Ότι και να γίνει, θα μείνει χαραγμένο στην ψυχή μου μαζί με σένα Λουίτζι, σε ευχαριστώ πολύ για αυτές τις μοναδικές ώρες που ζήσαμε μαζί στην Βενετία σου >> και τα χέρια μας θα έσπαζαν από το σφίξιμο μεταξύ τους.….. Ανέβηκα στο πλοιάριο τελευταία να τον κοιτώ από την πλατφόρμα της πλώρης κουνώντας το χέρι μου ως τελευταίο αποχαιρετισμό στη Βενετία και σε αυτόν τον υπέροχο Ιταλό που προέκυψε έτσι τυχαία – ξαφνικά στην ζωή μου, να την γεμίσει με ώρες αιωνιότητας - λεπτών ανθρώπινων συναισθημάτων, που αν και άγνωστοι μέχρι εκείνο το απόγευμα, είχαμε εκείνη την ψυχική επικοινωνία της συναισθηματικής επαφής και έντασης, που κάποιοι άλλοι μια ολόκληρη ζωή δεν θα μπορέσουν να αισθανθούν !!! Στα ηχεία του πλοίου αντηχούσε το τραγούδι <<volare- να πετάξω>> να με συντροφεύει τρυφερά καθώς απομακρυνόμασταν… Όταν χάθηκε από τα μάτια μου η μορφή του, στην μεγάλη στροφή του καναλιού και ήμουν ήδη δακρυσμένη-συγκλονισμένη από τον αποχαιρετισμό, άνοιξα την ροζ σακούλα και βρήκα μια γόνδολα, εκείνη που δεν προλάβαμε να πάρουμε, για να πάμε στο ταξίδι που ονειρεύεται κάθε επισκέπτης της Βενετίας της αγάπης, των τρυφερών συναισθημάτων που το αισθάνεσαι πατώντας το πόδι σου σε αυτήν την μοναδική πολιτεία των αισθήσεων και παραισθήσεων !! Στην σακούλα όμως υπήρχε κι ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με ένα μεγάλο κρύσταλλο - ζιργκόν διάφανο να κρέμεται στο καθένα, εξαιρετικού μοναδικού σχεδίου, όπως μόνο οι Ιταλοί σχεδιαστές ξέρουν να κάνουν, αλλά κι ένα σημείωμα που έγραφε το όνομα του και το τηλέφωνό του!!!..............

Από τότε, όταν το μυαλό μου ταξιδεύει στην Ιταλία, θυμάμαι πάντα και τον όμορφο - τρυφερό Λουίτζι της Βενετίας κι εκείνου του ονειρεμένου - μοναδικού – ανεπανάληπτου ρομαντικού απογεύματος της ζωής μου!!!

Σε λατρεύω Ιταλία, είσαι το βάλσαμό μου και αισθάνομαι ευλογημένη που ακούμπησα έστω και λίγο την <ευτυχία> !!!

Έτσι μόλις άνοιξα τα μάτια μου στην πολυθρόνα που καθόμουν, είχε εξαφανίσει ο πονοκέφαλος, η ημικρανία είχε φύγει και στην θέση της ήρθε ένα χαμόγελο εκείνης της όμορφης θεραπευτικής μνήμης, του πρώτο μου ταξιδιού στην Ιταλία……. _ << Λουίτζι όπου κι αν βρίσκεσαι σου αξίζει να είσαι καλά κι ευτυχισμένος και από εκείνα τα μάτια σου < θάλασσα>, να μην τρέξουν ποτέ δάκρυα >> !!!!!.......

Κάποιες φορές, οι στιγμές που βιώνουμε είναι τόσο σημαντικές, που κρατούν μια ζωή και φωτίζουν έντονα τις μνήμες μας, που λειτουργούν θεραπευτικά όταν τις αναπολούμε νοσταλγικά και ας εμπεριέχουν λίγο μελαγχολία γιατί δεν ήταν δυνατόν να συνεχισθεί το όνειρο στην πραγματική ζωή μας, όμως παραμένουν μέρος του εαυτού μας και είναι δικές μας στιγμές ευτυχίας ανεκτίμητης αξίας!!!

ΖΟΥΜΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΧΑΡΑΣ ΠΟΥ ΑΝ ΤΙΣ ΜΑΖΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΓΓΙΞΑΜΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ !!!!!!!!!!

ΣΥΜΗ ΥΦΑΝΤ