ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 1ο μέρος !!

ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΝΟΕΡΑ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ            ΝΗΣΙΩΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ !!!!!!!!!!!!!

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

( 1ο μέρος :: ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ή ΘΗΡΑ ή ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ )

Πατώντας πλέον στεριά, αυτό το μικρό κομμάτι Γής κάτω από τους θεόρατους κοκκινωπούς γκρεμούς της Σαντορίνης, που αποτελούσε το παλιό βασικό λιμάνι του όρμου της, τον Μέσα Γιαλό και που συνδέονταν με την Χώρα, αναπνεύσαμε βαθειά κι ανακουφιστήκαμε!

Επειδή η ταλαιπωρία μας ήταν έκδηλη από το πολύωρο, δύσκολο θαλασσινό μας ταξίδι από την ΙΟ (ή Νιό) με το μικρό καΐκι, καθίσαμε να συνέλθουμε στο μοναδικό καφενεδάκι – ταβερνάκι του υποτυπώδους μικρού λιμανιού.

Αφού δροσιστήκαμε με αναψυκτικά και ξεκουραστήκαμε αρκετά, κατευθυνθήκαμε προς την πλευρά που ήταν οι αγωγιάτες με τα μουλάρια τους, στην άκρη της σκάλας <ΚΑΡΑΒΟΛΑΔΕΣ> σκαλισμένη ελικοειδώς πάνω στον απότομο γκρεμό, με φαρδιά λιθόστρωτα σκαλοπάτια, που οδηγούσε ψηλά στην κορυφογραμμή των βράχων, στα Φηρά την πρωτεύουσα της Σαντορίνης.

Το θέμα των πολλών αποσκευών μας, το λύσαμε μισθώνοντας κι ένα ακόμη ζώο, εκτός αυτών που θα μετέφεραν εμάς, παρ΄ όλο που η τιμή τους ήταν υψηλή. Τι να κάνουμε, εμείς οι δύο αδελφές κουβαλήσαμε πάρα πολλές αποσκευές, αμάθητες από τέτοιου είδους προορισμούς, ενώ η φίλη μας Ειρήνη έμπειρη ταξιδιώτισσα, είχε μόνο ένα σάκ – βουαγιάζ που το πήρε μαζί της στο δικό της ζώο. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την σκάλα, αυτήν με τα 588 ιδιόμορφα σκαλοπάτια, σε απότομη κλίση, που η μία της πλευρά ήταν στην άκρη του γκρεμού! Τα ζώα πήγαιναν το ένα πίσω από το άλλο από την πλευρά του γκρεμού, γατί από την άλλη πλευρά, κατέβαιναν πάνω από την πόλη άλλα, που κάνανε το δρομολόγιο τους. Έλα όμως που το δικό μου μουλάρι είχε την ιδιορρυθμία να πηγαίνει άκρη – άκρη στα σκαλοπάτια, που ο απότομος γκρεμός έχασκε κάτω απειλητικά στα μάτια μου και μου έκοβε την ανάσα από τον φόβο. Εκτός αυτού έκανε και ζίκ ζακ βήματα κι ακουμπούσε - τρίβονταν στα καπούλια του μπροστινού μουλαριού, που ήταν επάνω του η Βέτα, κάτι σαν να το φιλούσε, μάλλον ήταν ερωτευμένο! Ανάμεικτα συναισθήματα τρόμου, φόβου κι αμηχανίας με κατέλαβαν, αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να γίνει κάτι άλλο, παρά να φωνάζω τον αγωγιάτη να συγκρατεί το περίεργο ζώο, μα εκείνος ατάραχος μου απαντούσε:

_<< Μην φοβάσαι, είναι μαθημένο, ξέρει αυτό >>.. . Πω! Πω! λύση δεν εύρισκα, έκλεινα τα μάτια μου γαντζωμένη στο σαμάρι κι έκανα προσευχές και τάματα ή κοιτούσα στην άλλη μεριά, στον βράχο. Ο ήλιος έκαιγε από ψηλά λόγω του μεσημεριού, νερό δεν είχαμε κι όλα μαζί μου προκαλούσαν μια δυσάρεστη ψυχολογική κατάσταση, μια μεγάλη δυσανασχέτηση που λύγισε την υπομονή μου…. Μετά από κάποια απροσδιόριστη ώρα, που σε μένα φάνηκε αιώνας, φθάσαμε επί τέλους στα Φηρά και στα πρώτα σπιτάκια, σε ένα άνοιγμα που χρησίμευε ως σταθμός των ζώων, ξεπεζέψαμε κάθιδρες κι αρκετά ακόμη σοκαρισμένες από αυτήν την ιδιότυπη μεταφορά μας!!

Πήραμε τις αποσκευές μας ξελαφρωμένες από το σοκ κι ανηφορήσαμε από τα σκαλοπάτια μέσα στα στενοσόκακα να βρούμε κατάλυμα όσο πιο σύντομα γινόταν, για να ξεκουράσουμε τα καταταλαιπωρημένα κορμιά μας, από την σημερινή δύσκολη ημέρα, που σε τίποτε δεν θύμιζε καλοκαιρινές διακοπές!! Φανήκαμε τυχερές σ΄αυτό, γιατί μόλις εισήλθαμε στον κεντρικό δρόμο των <χρυσοχοείων> την οδό Υπαπαντής, στο πρώτο μικρό ξενοδοχείο μπροστά μας, το <Θεοξένεια> βρήκαμε δωμάτιο. Αυτό ήταν στο δεύτερο - τελευταίο όροφο, στο ρετιρέ του παλαιού κτηρίου, που από την σάλα του ορόφου, μας οδηγούσε εμπρός στην μεγάλη βεράντα του από την μία πόρτα και από την άλλη στο δωμάτιο μας. Ευρύχωρο μακρόστενο δωμάτιο με λουτρό μέσα και με μεγάλο παράθυρο στην γωνία εμπρός που έβλεπε στο διπλανό στενό. Αμέσως μετά από ένα δροσερό – ανακουφιστικό ντους, πέσαμε στα κρεβάτια μας κατάκοπες !!

Αργά το απόγευμα , αφού πλέον αναλάβαμε δυνάμεις πήγαμε σε μια παραδοσιακή –λαϊκή - απλή ταβέρνα για φαγητό που το είχαμε πολύ ανάγκη, διότι όλη την ημέρα λόγω των συνθηκών ήμασταν θεονήστικες. Όμως αποζημιωθήκαμε καθισμένες στην βεράντα του, στην άκρη της καλντέρας, με θέα από ψηλά όλου του όρμου εμπρός μας και τα υπόσκαφα στο πρανές του γκρεμού κάτω από την πόλη, σαν να ήσαν στον αέρα. Στο βάθος πέρα τα ηφαιστιογενή νησιά της Νέας και Παλιάς Καμένης, της Θήρας τα ονομαστά, βυθισμένα στα πορτοκαλοκίτρινα χρώματα της δύσης, στη απεραντοσύνη του ουρανού και του Αιγαίου. Η θάλασσα φαινόταν ήσυχη χωρίς κύματα και το μελτεμάκι μας δρόσιζε ευχάριστα μετά από μια πολύ ζεστή ημέρα, που σε συνδυασμό με ένα γευστικό γεύμα και δροσερό ντόπιο γλυκό κρασί, μας ανακούφισε δεόντως! Αναχωρήσαμε αργά και διερχόμενες μέσα από τα στενά δρομάκια με τα φωτισμένα καταστήματα και τις βιτρίνες, χαζεύαμε τους τουρίστες που μπαινόβγαιναν σε αυτά.

Η νύχτα δεν κύλισε ήσυχα , διότι από το ανοικτό παράθυρο του δωματίου μας, έμπαιναν οι θόρυβοι από τις διερχόμενες παρέες ξενύχτηδων τουριστών από τον δρόμο κι από το σοκάκι. Το να κλείσουμε το παράθυρο ήταν αδύνατον λόγω της μεγάλης ζέστης και κλιματιστικό φυσικά δεν υπήρχε ! Διακοπτόμενος λοιπόν ο ύπνος μας, δεν ήταν κι ότι το καλύτερο για εμάς.!!!!

Την επομένη αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο και μας πρότειναν την παραλία ΚΑΜΑΡΙ, που μπορούσαμε να πάμε εκεί χρησιμοποιώντας την συγκοινωνία του νησιού….

Περάσαμε από αρκετά στενά της πόλης και βγήκαμε έξω από αυτή, στην περίμετρό της, στον κύριο δρόμο του νησιού, σε μια μικρή πλατεία που ήταν η αφετηρία των λεωφορείων. Τουρίστες πολλοί, κυρίως Ευρωπαίοι περίμεναν μαζί με εμάς για να πάνε στις παραλίες….

Φθάνοντας στο ΚΑΜΑΡΙ αντικρίσαμε μια μεγάλη παραλία απλωμένη χιλιόμετρα μέχρι εκεί που έφθανε το μάτι μας, που αντί για άμμο είχε μαύρα ηφαιστειακά βότσαλα, τα οποία από την τριβή τους με τα κύματα, είχαν λειανθεί μέσα στα χρόνια .Την δεξιά πλευρά της ακτής στην παραλία την διέκοπτε ο απότομος όγκος του <Μέσα Βουνού>, που στην κορυφή του υπήρχε η αρχαία Θήρα. Μερικά μπαράκια και ταβερνάκια σκορπισμένα στην παραλία περίμεναν τους τουρίστες με τραπέζια τοποθετημένα να κοιτούν στην θάλασσα. Στην πίσω μεριά, μέσα στους αγρούς, λευκά σπιτάκια διάσπαρτα μαζί με μικρές εκκλησούλες ομόρφαιναν τον κάμπο και μια ιδιαίτερη ενέργεια εξέπεμπε όλος ο τόπος με την μαύρη ηφαιστιογενή παραλία. Η θάλασσα βαθειά και το νερό κρύο, πράγμα ευχάριστο για μένα που την απόλαυσα για αρκετή ώρα, πολύ περισσότερο από τις άλλες. Χαλαρώσαμε κάνοντας ηλιοθεραπεία και συζητώντας για τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας. Αποφασίσαμε μετά το γεύμα να επιστρέψουμε στην πόλη και να ψάξουμε για νέο πιο ήσυχο κατάλυμα. Εγώ χάζευα το βουνό και είχα έντονη την επιθυμία να επισκεφτώ την αρχαία Θήρα στην κορυφή του. ΄Ετρεφα πάντα λατρεία για την αρχαιότητα και κυρίως για κάθε τι Ελληνικό, για την υπέροχη ιστορία μας στα βάθη των αιώνων, γι αυτό πάντα φρόντιζα να επισκέπτομαι κάθε αρχαιολογικό χώρο σε όποιο τόπο και να πήγαινα. Το συζήτησα με τα κορίτσια και μου υποσχέθηκαν ότι την επομένη, αφού κάναμε το πρωινό θαλασσινό μας μπάνιο πάλι στην ίδια παραλία, θα ανεβαίναμε στο βουνό να επισκεφτούμε την αρχαία ιστορική πρωτεύουσα του νησιού. Το μεσημεριανό μας γεύμα στην παραλία υπήρξε θαυμάσιο γιατί και η θέα της θάλασσας ήταν ελκυστική και τα φαγητά με ντόπια προϊόντα ήταν πολύ νόστιμα…

Στην επιστροφή μας νωρίς το απόγευμα στα Φηρά, μπήκαμε σε ένα τουριστικό γραφείο που ήταν απέναντι από την αφετηρία των λεωφορείων, να ρωτήσουμε για νέο δωμάτιο. Μπαίνοντας στο γραφείο είδαμε έναν πολύ όμορφο νεαρό στο γκισέ, που προθυμοποιήθηκε να μας εξυπηρετήσει, ως ο υπεύθυνος του Πρακτορείου. Μας συστήθηκε μάλιστα ως < Γιώργος Νομικός>. Μας έδωσε κάποιες διευθύνσεις πανσιόν σε διάφορες περιοχές της πόλης, να πάμε να δούμε ποιό μας ικανοποιεί. Μας ενημέρωσε και για την Ελληνική βραδιά που οργάνωνε την επόμενη ημέρα, Κυριακή βράδυ στην παραλία Καμάρι, με χορευτικά παραδοσιακά συγκροτήματα, ζωντανή μουσική για διασκέδαση , φαγητό και την μετακίνηση μας φροντίδα του γραφείου του. Μας άρεσε η ιδέα κι ο νεαρός που ήταν ιδιαίτερα περιποιητικός μαζί μου, μας έκανε την κράτηση για την εκδήλωση αυτή. Στην συνέχεια επιδοθήκαμε στην έρευνα των πανσιόν. Η πρώτη ήταν πολύ καλή με ανέσεις κοντά στην περιοχή στο Ημεροβίγλη , αλλά μας φάνηκε πολύ απομονωμένη στα χωράφια μέσα και δεν θέλαμε στις βραδινές εξόδους μας να προβληματιζόμαστε με την απόσταση και την ασφάλειά μας. Οι άλλες, είτε δεν ήταν οι χώροι τους της αρεσκείας μας, είτε είχαν κοινές τις τουαλέτες, πράγμα απαράδεκτο για μένα . Η Ειρήνη συνέχισε την αναζήτηση μόνη της, αφού εμείς αποφασίσαμε να μην μετακινηθούμε και να ταλαιπωρηθούμε πάλι με τις αποσκευές μας και τον νέο χώρο. Μετά από δύο ώρες εμφανίσθηκε και η φίλη μας. Μας ανακοίνωσε ότι βρήκε καλό δωμάτιο σε ένα σπίτι στην περιοχή εκείνη της αφετηρίας των λεωφορείων, στην περίμετρο της πόλης. Μάζεψε τα πράγματά της και δώσαμε ραντεβού για το βράδυ, αφού τακτοποιηθεί να έρθει και να βγούμε <τσάρκα> στην πόλη, πράγμα που έγινε… Περιηγηθήκαμε στα δαιδαλώδη στενά με τα γραφικά νησιώτικα σπίτια και τα αδιέξοδα, τις πολλές εκκλησούλες, τριγυρίσαμε στα μαγαζιά, χαζέψαμε τις βιτρίνες των χρυσοχοείων που ήταν πάρα πολλά, λόγο του υψηλού τουρισμού στο νησί με εκπληκτικής τέχνης κοσμήματα. Αγόρασα έναν τουριστικό οδηγό για ενημέρωση ώστε να ήταν δυνατόν να περιηγηθούμε σωστά στα αξιοθέατα. Εξ άλλου αυτό ήταν πάντα προϋπόθεσή, δηλαδή το τι θα έπρεπε να επισκεφτώ στα ταξίδια μου, ενημερωμένη για κάθε τι αξιόλογο που προσέφερε ο κάθε τόπος. Τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο στο χέρι και καταλήξαμε να κλείσουμε την βραδιά μας σε ένα ήσυχο μπαράκι με εξαιρετική θέα προς την καλντέρα . Απορροφημένες από την νυχτερινή εικόνα που απλώνονταν γαλήνια μπροστά μας κι ακούγοντας απαλή μουσική χαλαρώναμε από την προηγούμενη ημέρα των απροόπτων, των ψυχικών και σωματικών εντάσεων.

Αποχαιρετιστήκαμε με την Ειρήνη αργά το βράδυ, μιά που αυτή πλέον διέμενε αλλού και πήγαμε στο δικό μας ξενοδοχείο, με μια μικρή αίσθηση λύπης που δεν θα ήταν μαζί μας. Όμως το ραντεβού μας για την επόμενη ημέρα είχε ήδη κλειστεί για να ανταμώσουμε στην πλατεία της αφετηρίας της τοπικής συγκοινωνίας και να συνεχίσουμε τις περιηγήσεις μας στον όμορφο αυτό τόπο των διακοπών μας , σύμφωνα με το σχεδιασμό μας……!!!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ 2ο ΜΕΡΟΣ !!!