ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ...........!!!!!!!!!!!!!!!

 

           Κεφαλαιο   Α1   <  ΙΟΣ  ή  ΝΙΟΣ >

Ακουμπισμένη στην κουπαστή του πλοίου, κοίταζα το απέραντο γαλάζιο χρώμα του πελάγους και τα λευκά αφρισμένα κύματα που δημιουργούσε η προπέλα των μηχανών σχίζοντας την γαλήνια επιφάνεια της θάλασσας . Γύρω πετούσαν ολόλευκα γλαροπούλια, που με τα δυνατά τιτιβίσματά τους με συνόδευαν στο θαλασσινό μου ταξίδι, καλωσορίζοντας όλους τους ταξιδιώτες στην αγκαλιά της θάλασσας! Ήταν τόσο φιλικά και χαρούμενα, που λίγο έλειψε να τ΄ αγγίξω, να χαϊδέψω τα μεταξένια πούπουλα τους! Πανέμορφα πλάσματα του νερού, προάγγελοι ότι αυτό που στα μάτια μου φαινόταν απέραντο, σήμαινε ταυτόχρονα πως κάπου κοντά υπήρχε ξηρά - νησιά ! Περνούσαμε τις όμορφες Κυκλάδες με κατεύθυνση την Σαντορίνη. Το πλοίο παλιό, με ταχύτητα λίγους κόμβους ανά ώρα, γινόταν το πολύωρο ταξίδι κουραστικό, άσχετα με όσες βόλτες κι αν έκανα γύρο στο πλοίο, τους ρεμβασμούς και τις ατέλειωτες συζητήσεις με την παρέα μου, την αδελφή μου Βέτα και την Πειραιώτισσα φίλη μας Ειρήνη…

<< Ναι την αγαπητή Ειρήνη, μια μελαχρινή όμορφη κοπέλα, λυγερή, αλέγρα, δυναμική με χιούμορ, ανεξάρτητη, ανοιχτόκαρδη, ευχάριστη και πολυταξιδεμένη στην νησιωτική Ελλάδα. Παρόλο ότι εμείς ήμασταν πολύ νέες κι αυτή μας περνούσε πάνω από μια δεκαετία, δέσαμε πολύ ως παρέα. Την είχαμε συναντήσει τον περσινό Αύγουστο, στην πρώτη μου άδεια σαν εργαζόμενη. Καθίσαμε δίπλα της στην αίθουσα επιβατών Β΄θέσεως του πλοίου που πήραμε τα μεσάνυκτα από την Πάτμο προς την Κω ! Επειδή υπήρχε έλλειψη καμπίνας, λόγω της υπέρ πληρότητας των ημερών των καλοκαιρινών διακοπών, βγάλαμε όλη την νύχτα συζητώντας, γελώντας με κοριτσίστικα θέματα και γνωρίζοντας η μία την άλλη. Τόσο καλά ταιριάξαμε σαν παρέα , που κάναμε μαζί διακοπές στην Κω διαμένοντας και στην ίδια πανσιόν. Όταν όμως μετά τις κοινές μας διακοπές αναχωρήσαμε από το νησί της Κω η αδελφή μου κι εγώ, για να πάμε στον τελικό προορισμό μας στην Ρόδο, δώσαμε υπόσχεση να μην χαθούμε και να κάνουμε το επόμενο καλοκαίρι πάλι μαζί διακοπές στην Σαντορίνη!! >>….

Και να που τώρα ταξιδεύαμε όλες μαζί για τις νέες καλοκαιρινές μας διακοπές, στην πολυπόθητη γραφική Σαντορίνη των μαγικών χρωματιστών βράχων, της Ιστορίας, του ηφαιστείου και του υψηλού ξένου τουρισμού !

Στον ορίζοντα μπροστά μας φάνηκε η ΙΟΣ ή Νιός ! Σιγά - σιγά το πλοίο άρχισε να εισέρχεται μέσα στον όρμου της νήσου. Προσπέρασε στα αριστερά τον φάρο στον μυχό του ακρωτηριού κι άρχισε να κατευθύνεται στο εσωτερικό του κόλπου που άνοιγε σε μια τεράστια αγκαλιά. Στα δεξιά εμφανίσθηκε μια ολόλευκη πανέμορφη εκκλησία, κυκλαδικής αρχιτεκτονικής με το υπέροχο σαν κέντημα καμπαναριό της, η Αγία Ειρήνη !! Άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα, να χωρέσω μέσα τους αυτή την εκπληκτική, μοναδική ομορφιά που ξεδιπλώνονταν γύρω μου με τις υπέροχες διαδοχικές εικόνες . Αριστερά πίσω από το ακρωτήριο με τον φάρο, υψωνόταν ένα γρανιτένιο ξεροβούνι με διάσπαρτα επάνω του λευκά σπιτάκια. Στα δεξιά πάνω στον λοφίσκο με την εκκλησία της Αγίας Ειρήνης που στέκονταν σαν αρχόντισσα, κυμάτιζε από το ελαφρύ αεράκι στον υψηλό ιστό της μια μεγάλη Ελληνική σημαία, που ήταν σαν ένα καλωσόρισμα , σαν χαιρετισμός. Στο βάθος του κόλπου εμπρός ήταν ο λιμένας, το επίνειο της Χώρας, με τον μικρό οικισμό του που τον έγλυφε η μεγάλη αμμουδερή παραλία του, ο Γιαλός. Πίσω από τον λιμάνι στο βάθος, στην πλαγιά ενός μεγάλου πετρώδους λόφου απλώνονταν η Χώρα, με τα ολόλευκα σπίτια της και τις εκκλησούλες της με τους γαλάζιους τρούλους, που φάνταζαν λαμπερές κουκίδες στον ορίζοντα από τα υπέροχα χρώματα της δύσης του Ήλιου.! Αντικρίζοντας και οι τρείς μας αυτήν την ξεχωριστή, γαλήνια κυκλαδίτικη ομορφιά, μας συνεπήρε κι αποφασίσαμε αμέσως να κάνουμε για ένα τριήμερο διακοπές στο νησί και μετά να συνεχίσουμε στον προορισμό μας.

΄Εδεσε στην προβλήτα τους κάβους του το πλοίο και άρχισαν να αποβιβάζονται οι λιγοστοί επιβάτες, μαζί κι εμείς. Αμέσως βρήκαμε δωμάτια σε ένα μικρό Ξενοδοχείο μπροστά στην παραλία. Τα δωμάτια ήταν απλά, νοικοκυρεμένα, ασπρισμένα, που ο ασβέστης ακόμη μοσχοβολούσε. Πεντακάθαρα σεντόνια στρωμένα στα κρεβάτια, πλεκτές κουρτίνες στις μπαλκονόπορτες και αγριολούλουδα στα βάζα. Όμως την απλότητα του χώρου συμπλήρωνε η εξαίσια θέα από το εμπρός μπαλκόνι προς τον κόλπο – τον γιαλό κι από την άλλη μεριά πίσω στο βάθος, η πλαγιά με τα σπίτια σαν ζωγραφιά της Χώρας, που με τα αναμμένα πλέον φώτα τους, έμοιαζαν σαν πυγολαμπίδες στο λυκόφωτος της νύχτας που ξεκινούσε. Χορτάσαμε την πείνα μας σε κάποιο ταβερνάκι κοντά στο Ξενοδοχείο μας, δίπλα στην αμμουδιά του γιαλού, κάτω από έναν έναστρο ουρανό κι αφού πλέον είχε νυχτώσει για τα καλά, αποσυρθήκαμε να ξεκουραστούμε......

Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ( Α 2 : κεφάλαιο ΙΟΣ ή ΝΙΟΣ)

                         Κεφάλαιο  Α2    <  ΙΟΣ  ή ΝΙΟΣ >

Την επόμενη ημέρα, ξεκούραστες πλέον και οι τρεις μας, με ευχάριστη διάθεση, ρωτώντας στην ρεσεψιόν πληροφορηθήκαμε, ότι για μπάνιο θα ήταν προτιμότερο να πηγαίναμε στη καλύτερη παραλία της Ίου, τον Μυλοπότα, που ήταν κοντά, δέκα λεπτά με την συγκοινωνία και την προτιμούσαν οι ξένοι. Όντως ακολουθήσαμε την συμβουλή και με το λεωφορείο ανηφορήσαμε προς στην Χώρα της Ίου, την προσπεράσαμε κι αμέσως ο κατηφορικός πλέον ο δρόμος έφτανε στην αρχή της ξακουστής παραλίας . Ήταν μια τεράστια καταπληκτική αμμώδης παραλία, εκτεινόμενη χιλιόμετρα σε μήκος, αλλά και σε πλάτος είχε πάρα πολλά μέτρα με ψιλή λευκή άμμο. Δεν υπήρχαν κατά μήκος της σπίτια ή ταβερνούλες κι η παραλία ήταν δίχως ίχνος οργάνωσης, εντελώς φυσική, πεντακάθαρη. Εκεί στην αρχή μόνο της μεγαλειώδους αυτής παραλίας, υπήρχε το μοναδικό καφενεδάκι που αποτελούσε το τέρμα του λεωφορείου κι εκεί τέλειωνε κι ο δρόμος. Βαδίζοντας προς τα ενδότερα της παραλίας, η έκπληξή μας ήταν μεγάλη και για τα δικά μας μάτια πρωτόγνωρη. Σε όλη την παραλία ήταν κόσμος πολύς κι από τις ομιλίες τους καταλάβαμε ότι όλοι ήσαν ξένοι, αλλά κυρίως όλοι τους γυμνοί κάθε ηλικίας και φύλου!!! Σοκαρισμένες προσπαθήσαμε να απομακρυνθούμε, να βρούμε μια περιοχή με λιγότερο κόσμο να αράξουμε κι εμείς. Αφού είχαμε έρθει έπρεπε να κάνουμε μπάνιο, τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι που θα επέστρεφε το λεωφορείο. Απομακρυνθήκαμε όσο ήταν δυνατόν γιατί βυθίζονταν τα πόδια μας στην άμμο, που άρχισε να ζεσταίνεται όσο ο ήλιος ανέβαινε στον ουράνιο θόλο. Παντού γύρω γυμνιστές, άλλοι έπαιζαν στην παραλία, κάποιοι κολυμπούσαν, άλλοι καθώς έβγαιναν από την θάλασσα με την κίνηση των σωμάτων τους, δονούνταν τα ευαίσθητα μέρη του σώματος τους. Υπήρχαν κι εκείνα τα θερμόαιμα ζευγάρια, που ο Ελληνικός ήλιος, ο αέρας κι η θάλασσα τους ξεσήκωνε τις επιθυμίες της σάρκας κι ερωτοτροπούσαν κυλιόμενοι στην άμμο. Εν τέλει καθίσαμε κι εμείς σε κάποιο μέρος που είχε λιγότερο κόσμο γύρω μας. Αμέσως τρέξαμε στην δροσερή, θελκτική, ήρεμη, γαλάζια θάλασσα με το κρυστάλλινο, διαυγές νερό το λυτρωτικό στο ζεστό δέρμα μας. Γελούσαμε κοιτάζοντας την παραλία με τους γυμνιστές, σχολιάζοντας με νόημα τις τολμηρές συμπεριφορές κάποιων, καθώς και μερικών άλλων με ιδιαίτερα ανατομικά περίεργα χαρακτηριστικά και ξεσπούσαμε σε γέλια !! Είχαμε περάσει το πρώτο σοκ και ξεθαρρέψαμε.. Βγαίνοντας από το νερό, η Ειρήνη πιο τολμηρή πέταξε το στηθόδεσμο από το μαγιό της και ξάπλωσε ανάσκελα για ηλιοθεραπεία, προτρέποντάς μας να το κάνουμε κι εμείς, γιατί είπε πως δεν ήταν κάτι που θα έδινε κάποιος σημασία, με τόσους γυμνούς στην παραλία. Δειλά- δειλά κι εφόσον είχαμε ήδη ξαπλώσει, αφαιρέσαμε κι εμείς το άνω μέρος από το μαγιό μας. Χαλαρώναμε πάνω στις μεγάλες θαλασσινές πετσέτες μας, φορώντας τα γυαλιά ηλίου και τα καπέλα μας στο κεφάλι και κάπου - κάπου η μία ανανέωνε το αντηλιακό στην άλλη να μην καούμε! Το θαλασσινό αεράκι γεμάτο από τα αρώματα των άγριων φυτών του νησιού, δρόσιζε το αναψοκοκκινισμένο δέρμα μας και μας ανακούφιζε από την ζέστη που ήδη είχε αναπτυχθεί.. ΄Ελα όμως που ο < διάβολος είχε πολλά ποδάρια > κι όσοι αρσενικοί διέρχονταν από εμπρός μας στην αμμουδιά, έκαναν στροφή κεφαλής προς εμένα, ως την πλέον προικισμένη. !!!Πω πω ντροπή που αισθάνθηκα, κάλυπτα συνεχεία το στήθος μου με το καπέλο μου μόλις κάποιος πλησίαζε ή γύριζα μπρούμυτα… Το θέμα αυτό άρχισε να με εκνευρίζει όπως και τα κορίτσια με αυτό το ανέλπιστο πρόβλημα. Τα μαζέψαμε και φύγαμε για το Λεωφορείο, εξ άλλου είχε έρθει κι ώρα του. Οι σχολιασμοί μας συνεχίστηκαν στην διαδρομή της επιστροφής για κάθε τι που είχαμε δει στην παραλία του Μυλοπότα, την παραλία των γυμνιστών και ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια. Αυτό συνεχίσθηκε και στο εστιατόριο, ήταν τόσο αναπάντεχο γιατί πρώτη φορά συνέβαινε σε εμάς τουλάχιστον, τις δύο αδελφές να βρεθούμε με γυμνιστές και με ότι συνέβη εκεί !!

Αφού ξεκουραστήκαμε μετά την μεσημεριανή μας σιέστα , αποφασίσαμε προς το δειλινό να περπατήσουμε στο ακρωτήριο <Ξέρες> στο οποίο ήταν και η όμορφη εκκλησία που είχαμε δει από το πλοίο όταν μπαίναμε στον κόλπο, την < Αγία Ειρήνη>. Θα ανάβαμε σε αυτήν το κεράκι της ευχαρίστησή μας για όσα όμορφα απολαμβάναμε στην διαμονή μας στο Νιώτικο νησί και θα βλέπαμε την θέα κι από εκείνη την πλευρά του κόλπου. Προσπεράσαμε τον μόλο και την προκυμαία κι αρχίσαμε ν΄ανηφορίζουμε ένα χωμάτινο μονοπατάκι που το στόλιζαν δεξιά κι αριστερά λευκές και ροζ πικροδάφνες μαζί με λίγα αλμυρίκια. Ο τόπος μοσχομύριζε ρίγανη και θυμάρι που έφερνε από την πλαγιά του λόφου το αεράκι το δροσερό. Η διαδρομή ευχάριστη με τα τόσα χρώματα της δύσης στα μάτια μας, να ποτίζουν μοναδική θετική ενέργεια τα κορμιά μας και να ξελαφρώνει η ψυχή μας. Φθάσαμε στην εκκλησία, περάσαμε τον πέτρινο λευκό αυλόγυρο , που τον στόλιζε ένα καμπανίλο πάνω από τον τοίχο της εισόδου. Προσπεράσαμε τον ναό από το πλάι κι οδηγηθήκαμε στην μπροστινή μεριά του χώρου, μια εκπληκτική ανοικτοσια, ένα μπαλκόνι πάνω στην θάλασσα και το μεγάλο καμπαναριό που υψώνονταν εμπρός και πάνω από την είσοδο του ναού. Η εκκλησία ήταν όμως κλειστή, όπως κι ώρα προχωρημένη. Μπήκαμε στον πειρασμό και κτυπήσουμε την καμπάνα η καθεμιά μας, ως καλωσόρισμα στον τόπο, όπως και συνηθίζεται στα νησιά. Απολαύσαμε την μαγική ώρα που ο ήλιος είχε πλέον δύσει μες του Αιγαίου τα νερά κι οι τελευταίες αναλαμπές του από τις αδύναμες πλέον ακτίνες του, βάφανε αμυδρά τον ορίζοντα.! Χάρμα αισθήσεων όλο το τοπίο, με ολόκληρο τον κόλπο εμπρός μας, που τον απολαμβάναμε καθισμένες στο χαμηλό πεζούλι του περίβολου και θαυμάζαμε την υπέροχη φύση!! Τα φώτα στον οικισμό του Γιαλού και πιο ψηλά στην πρωτεύουσα του νησιού, δημιουργούσαν ένα φωτεινό κέντημα ανακατεμένα με της νύχτας το βαθύ μπλε ! Νοερά παρασυρθήκαμε και ταξιδεύαμε αμίλητες στην όμορφη χώρα του ονείρου και της μαγείας της φύσης, που μας τύλιγε με μια μυσταγωγία με τους ανάμεικτους ήχους από το θρόϊσμα των φύλλων, τον ελαφρύ κυματισμό της θάλασσας κάτω στα βράχια και τα τριζόνια μέσα στα χαμόκλαδα και τους ανεμοδαρμένους θάμνους !! Κάποια στιγμή συνήλθαμε και ξεκινήσαμε με γοργό βηματισμό την επιστροφή μας, αμίλητες χαλαρωμένες από τον τόπο και τα χαρίσματα του, γεμάτες από τόσες υπέροχες εικόνες μοναδικής ομορφιάς που είχαν πλημυρίσει το είναι μας.!

Η νύχτα σαν βελούδινος μανδύας μας τύλιγε, ενώ το αεράκι χάϊδευε τους γυμνούς μας ώμους, τα πρόσωπα μας και το ασημένιο φως της ημισελήνου μαζί με αυτό των αστεριών, φώτιζαν το μονοπάτι μας διαλύοντας το βαθύ σκοτάδι που το κάλυπτε !!!

Γρήγορα αποκοιμηθήκαμε με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης στα χείλη, γιατί η ημέρα μας ήταν δραστήρια, χαρούμενη και ποικίλη εικόνων και συναισθημάτων !!

Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ( Α 3 : κεφάλαιο ΙΟΣ ή ΝΙΟΣ)

Κεφάλαιο Α3 < ΙΟΣ - ΝΙΟΣ >

Σαν ανέτειλε ο ήλιος του Αιγαίου το επόμενο πρωί και οι αχτίνες του πέρασαν μέσα από την ανοικτή μπαλκονόπορτα, αψηφώντας τις λευκές πλεκτές κουρτίνες, μου χάιδεψαν το πρόσωπο κι έκαναν τα μάτια μου ν΄ανοίξουν από το έντονο φως. Βγήκα στο μπαλκόνι παίρνοντας βαθιές ανάσες από την πρωϊνή θαλάσσια αύρα και κοίταξα την υπέροχη ανατολή με τα ποικίλα χρώματά της. Υπέρλαμπρος ο ηλιακός δίσκος φαινόταν τεράστιος επειδή ακόμη δεν είχε ανέλθει ψηλά στον ουρανό. Τέντωσα το κορμί μου, χασμουρήθηκα ευχαριστημένη κι αισιόδοξη για την όμορφη ημέρα που ξεκινούσε. Ξύπνησαν και τα κορίτσια κι αποφασίσαμε την τελευταία ημέρα μας στο νησί να την αφιερώσουμε επισκεπτόμενες την Χώρα και να απολαύσουμε τις ομορφιές της, να ανακαλύψουμε τους θησαυρούς της, να περιηγηθούμε στα στενά της, όπως τα περιέγραφε το τουριστικό φυλλάδιο που βρήκαμε στο κομοδίνο. Αφού λοιπόν πήραμε το παραδοσιακό νησιώτικο πρωϊνό μας, μεταφερθήκαμε με το λεωφορείο στην είσοδο της Χώρας. Στο σημείο εκείνο δέσποζε ο μητροπολιτικός μεγάλος ναός της Ευαγγελίστριας, κτισμένος σε συνέχεια των υπολειμμάτων του παλαιού τείχους της Χώρας. Αρχίσαμε να εισχωρούμε στην πόλη ανηφορίζοντας αργά τον κεντρικό δρόμο, παρατηρώντας γύρω μας τα κτήρια, τα μικροκαταστήματα, τα ζαχαροπλαστεία, μπαράκια, τις ταβερνούλες με τα τραπεζάκια έξω, στρωμένα με τα πεντακάθαρα καρό τραπεζομάντηλα, έτοιμα για την πελατεία. Χωθήκαμε στα ασπρισμένα καλντερίμια, που ακόμη και οι πλάκες τους στους δρόμους και τα σοκάκια ήταν περασμένα με ασβέστη στο περίγραμμα του κάθε σχιστόλιθου. Παρατηρήσαμε την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική των μικρών κατοικιών με το ισόγειο και τον όροφο από πάνω, τα σμιγάδια, τα στεγασμένα, δηλαδή τμήματα των δρόμων που πάνω τους ήταν κτισμένα δωμάτια σπιτιών, μιας κι ο χώρος ήταν λειψός εντός του οικισμού από τα παλιά χρόνια. Ανάμεσα στα σπίτια και στις ανοιχτοσιές στα στενοσόκακα που φάνταζαν σαν πλατειούλες, υπήρχαν πολλές μικρές εκκλησούλες με γαλάζιους τρούλους και παραπόρτια, που διέκοπταν το ατέλειωτο λευκό και ηρεμούσαν τα μάτια από την έντασή του. Γλάστρες με γεράνια, βασιλικούς και μπουκαμβίλιες στόλισαν τα πορτοπαράθυρα και τις εξωτερικές πετρόχτιστες στενές σκάλες των σπιτιών, χάρμα οφθαλμών. Προχωρήσαμε στην ανηφόρα, επί τέλους βγήκαμε από τον οικισμό κι αντικρίσαμε τον προορισμό μας, είχαμε φθάσει στην < Παναγία Γκρεμμιώτισσα >. Η εκκλησία κτισμένη στο πρανές ενός πανύψηλου βράχου που υψώνονταν πλάι της και στην συνεχεία πιο επάνω σε αυτόν, υπήρχαν κλιμακωτά κτισμένα τρία μικρά κουκλίστικα εκκλησάκια, δίνοντας μια γλυκύτητα στην τραχύτητα του τοπίου. Ένα επιβλητικό καμπαναριό κι ο μεγάλος πανύψηλος φοίνικας μαζί με έναν μικρότερο, υπήρχαν στην αυλή και κυριαρχούσαν στον χώρο με την καταπληκτική θέα στον όρμο, στην Σίκινο και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, που από εκεί τα δειλινά έχουν εκπληκτική θέαση της δύσης! Γέμισαν τα μάτια μας από τις ομορφιές του νησιού και ταξίδεψε το βλέμμα μας στην απεραντοσύνη της θάλασσας μέχρι εκεί που έσμιγε με τον ουρανό. Μια δυνατή αίσθηση μοναδικής ενέργειας μας πλημύρισε γι αυτήν την θεσπέσια Ελληνικότατη ομορφιά. Κάτω τα σπιτάκια του οικισμού με τα μικρά εκκλησάκια και τους δύο μεγαλύτερους ναούς φάνταζαν σαν θεατρικό σκηνικό. Από την πίσω πλευρά της εκκλησίας φαίνονταν κι ο κόλπος του Μυλοπότα απλωμένος μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι. Ενθουσιασμένη από όσα έβλεπα γύρω μου βροντοφώναξα : _<< Ω! ΕΛΛΑΔΑ μου, θεά μου, ομορφιά όλου του κόσμου πόσο σε αγαπώ, πόσο σε θαυμάζω, σε καμαρώνω και πόσο είμαι τυχερή που μπορώ να σε απολαμβάνω ! >>. Τα κορίτσια που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν σιωπηλά και ρέμβαζαν, άρχισαν να ζητωκραυγάζουν με χαρούμενες φωνές ενθουσιασμού ! Γέμισαν τα πνευμόνια μας καθαρό νησιώτικο οξυγόνο κι ο άνεμος που σκόρπιζε τα μαλλιά μας χαιρόταν κι αυτός μαζί μας. Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε γεμάτες από εικόνες αγνής, φυσικής ομορφιάς , ενώ ο ήλιος είχε φθάσει στο αποκορύφωμα του και η ζεστή του έγινε πολύ αισθητή . Μέσα στα στενά τα σκιερά υπήρχε δροσιά ευχάριστη. Σε μια πλατειούλα, μπροστά σε ένα σπίτι που το σκέπαζε μια κόκκινη μπουκαμβίλια με δυνατό ξυλώδη κορμό και πολλά διακλαδωμένα κλαδιά σε όλη την πρόσοψή, μας έκανε εντύπωση και μας δημιουργήθηκε η απορία πως ένα τόσο μεγαλειώδες, αναπτυγμένο λουλούδι, μπορούσε να ευδοκιμήσει μέσα σε μια μικρή χωμάτινη λακκούβα στην άκρη του δρόμου, δίπλα από τον τοίχο του σπιτιού που το κάλυπτε η ομορφιά του!! Καθίσαμε να ξεκουραστούμε λίγο δίπλα στο πεζούλι και το χαζεύαμε με θαυμασμό, πως η δημιουργική δύναμη της φύσης και το <πείσμα> του, το έκαναν να μεγαλώσει, ν΄αναπτυχτεί τόσο πολύ !! Μια ηλικιωμένη κυρία πρόβαλε στο κατώφλι της πόρτας, μας καλωσόρισε και μας κέρασε δροσερό νερό. Αφού την ευχαριστήσαμε, την ρωτήσαμε πως είναι και πως περνά σε αυτόν τον γραφικό τόπο κι εκείνη απάντησε στενοχωρημένη : _ << πώς να περνώ κόρες μου, που ησυχία δεν έχουμε τώρα που καλοκαίριασε. Όλη την νύχτα δεν μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τις φασαρίες που κάνουν οι μεθυσμένοι τουρίστες με τις φωνές τους, τα μπουκάλια που σπάνε με δυνατούς κρότους στους τοίχους επάνω και αποπατούν παντού, βρωμίζει ο τόπος. Καλύτερα ήμασταν στα παλιότερα χρόνια, που ξένος δεν επάτη εδώθε, είχαμε την ησυχία μας κι ας ήμασταν φτωχότεροι>> Έκπληκτες για την απάντησή της, την αποχαιρετίσαμε και φύγαμε σκεπτικές. Τι μπορούσαμε να της πούμε για να την παρηγορήσουμε την ηλικιωμένη γυναίκα που υπέφερε λόγω της εξέλιξης του τουρισμού στο νησί της? <ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ> σκεφτήκαμε κατηφορίζοντας πλέον στον κεντρικό δρόμο. Αγοράσαμε τα δωράκια μας, τα σουβενίρ μας, γευθήκαμε κρέμα παγωτό με κεράσι γλυκό επάνω, που ήταν φτιαγμένο με ντόπια αγνά υλικά .. Γευματίσαμε σε ένα γραφικό μικρό ταβερνάκι κάτω από την κληματαριά του, με σπιτικό φαγητό και περασμένο μεσημέρι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.. Το απογευματινό μας μπάνιο το κάναμε δίπλα μας στον γιαλό, αποχαιρετιστήριο στα δροσερά νερά της Ίου με την αμμουδερή καθαρή παραλία του.

Το τριήμερό μας τελείωνε, όπως το είχαμε προσχεδιάσει κι έπρεπε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στην Σαντορίνη. Έτσι κι αλλιώς τα σπουδαιότερα τα είδαμε και η περιήγηση με καραβάκι του νησιού που θα έφθανε βόρεια, στον φημισμένο τύμβο - τάφο του Ομήρου, γίνονταν την Κυριακή, δηλαδή τρεις ημέρες μετά. Οι άδειες μας είχαν περιορισμένο χρόνο και δεν θα τις ξοδεύαμε όλες στο όμορφο αυτό νησί… Στο γραφείο των εισιτηρίων όμως μας περίμενε μια απρόβλεπτη – δυσάρεστη πληροφορία. Μας ενημέρωσαν ότι το πλοίο της γραμμής, θα πιάσει στο λιμάνι μετά από δύο ημέρες, διότι θεωρείτο η ΙΟΣ άγονη γραμμή και δεν είχε καθημερινή συγκοινωνία που να περνά από το νησί τους και να πηγαίνει προς την Σαντορίνη. Προτού όμως αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε και να ανησυχήσουμε, μας είπαν ότι υπάρχει ένα καραβάκι τοπικό, το οποίο κάνει καθημερινά δρομολόγιο προς την Σαντορίνη!! Αναθαρρήσαμε, αποφασίσαμε αμέσως και βγάλαμε τα εισιτήρια μας για την επόμενη το πρωί !!

Όντως πρωί- πρωί επιβιβαστήκαμε στο καραβάκι και ξεκινήσαμε το νέο ταξίδι μας, στον επιθυμητό - αρχικό προορισμό μας.

Όρθιες στο μοναδικό κατάστρωμα και χωρίς κλειστό προστατευμένο χώρο επιβατών, αποχαιρετούσαμε το πανέμορφο κυκλαδίτικο νησί με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου που χάϊδευαν τα πρόσωπα μας. Μια γλυκιά πίκρα μας κατέκλισε που αποχωριζόμασταν αυτό το ιδιαίτερο κυκλαδονήση, που ήταν ακόμη τόσο αυθεντικό, τόσο φυσικό κι αμόλυντο… Βολευτήκαμε όπως- όπως με τις αποσκευές μας δίπλα μας στο κατάστρωμα κι άρχισε το θαλασσινό ταξίδι, Όλα ήταν σχετικά καλά, έως ότου ήμασταν ακόμη μέσα στον προστατευμένο κόλπο της ΙΟΥ . Όταν όμως βγήκαμε έξω στο πέλαγος τα πράγματα άλλαξαν δραματικά. Φυσούσε αρκετά μποφόρ, σήκωνε αφρισμένα κύματα που κτυπούσαν δυνατά το ξύλινο σκαρί, το παλαντζάριζαν μια δεξιά μια αριστερά, σε σημείο που να μας βρέχουν τα κύματα. Παρόλο που είχε λιακάδα, ο άνεμος μας πάγωνε το κορμί γιατί οι ζακέτες που φορούσαμε, δεν αρκούσαν να μας ζεστάνουν και μας πιρούνιαζε ως το κόκκαλο αυτό το διαφορετικό κρύο. Η Ειρήνη όμως έμπειρη στα θαλασσινά ταξίδια ήταν εφοδιασμένη με καμπαρντίνα αντιανεμική και ήταν σε καλύτερη, πλεονεκτικότερη θέση. Όμως το καΐκι ήταν μικρό, παλιό χωρίς μεγάλη ιπποδύναμη και με χαμηλή ταχύτητα λόγω και του καιρού, με αποτέλεσμα να περνούν οι ώρες με κακουχία, ταλαιπωρία κι αρχίσαμε να δυσανασχετούμε !!

< < Τι να γίνει όμως τα νιάτα είναι νιάτα και εμπρός στον στόχο δεν υπολογίζουν εμπόδια!! >>…

Προς το μεσημεράκι άρχισαν να φαίνονται οι πολύχρωμοι βράχοι της Σαντορίνης, που λόγω της σύστασής τους με μέταλλα είχαν αποκτήσει αυτήν την όψη. Φάνηκε ψηλά, στην κορυφή των βράχων κι ο οικισμός της ΟΙΑΣ. Σπιτάκια σκαρφαλωμένα κλιμακωτά στο απότομο επικλινές έδαφος, με πολλά υπόσκαφα που φάνταζαν στα μάτια μας όλα μαζί σαν πίνακας ζωγραφικής !!

Επί τέλους αγκυροβόλησε το καΐκι μας στο παλαιό λιμανάκι της Θήρας, τον Γιαλό, εκεί που καταλήγουν και τα 588 σκαλοπάτια της ονομαζόμενης σκάλας <Καραβολάδες> που το ενώνουν με την πρωτεύουσα του νησιού τα Φηρά .. . Ζαλισμένες κι αναμαλλιασμένες από τις ισχυρές ριπές του ανέμου, αποβιβασθήκαμε, πατήσαμε επί τέλους γη - στερεό έδαφος και έλαβε τέλος αυτή η θαλασσινή περιπέτεια μας, ταλαιπωρημένες μεν, αρτιμελείς δε !!……

ΤΕΛΟΣ Α΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ : ΙΟΣ ή ΝΙΟΣ.!!!! ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄: ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ή ΘΗΡΑ ή ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ …..