ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 3ο Μέρος

          ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ !!!!!!!!

( 3ο μέρος : ΘΗΡΑ ή ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ )

Το λεωφορείο μας προσπέρασε την διασταύρωση για τον όρμο του Αθηνιού, το νέο μεγάλο λιμάνι της Θήρας, με κατεύθυνση το Ακροτήρι, τον αρχαιολογικό χώρο. Στην συνέχεια πέρασε δίπλα από τον μεγάλο οικισμό το Μεγαλοχώρι, με σπίτια κυκλαδικού ρυθμού, όμορφα, ασπρισμένα, με γλάστρες γεμάτες λουλούδια και με οροφές άλλες επίπεδες κι άλλες θολωτές . Ο δρόμος συνέχιζε δίπλα από αγρούς με καλλιέργειες αμπελιών, που τα κλήματα τους ήταν πλεγμένα κυκλικά σαν αγκαλιές πάνω στην γη, να προφυλάσσονται τα σταφύλια τους από τους ανέμους, φυτεμένα με εκείνη τη φημισμένη ποικιλία σταφυλιών που βγάζουν το μοναδικό και παγκοσμίως φημισμένο γλυκό κρασί, γνωστό ως ΒΙΝΣΑΝΤΟ. Σε μερικά κτήματα αλώνιζαν την Σαντορινιά φάβα, σηκώνοντας με τα δικράνια τους οι αγρότες τα στάχια στον αέρα να παρασυρθεί το άχυρο και να μείνει καθαρή η περίφημη φάβα. Υπήρχαν μικροί και μεγαλύτεροι λαχανόκηποι με καλλιέργειες της άνυδρης Σαντορινιάς μικρόκαρπης ντοματούλας, καθώς και καλλιέργειες με στρόγγυλα κολοκυθάκια κι άσπρες μελιτζάνες ….

Φτάσαμε στο Ακροτήρι ψηλά και κάτω εμπρός μας απλώνονταν η μαύρη παραλία, με την απέραντη θάλασσα, ακύμαντη, γαλάζια, λαμπερή από τον δυνατό κυκλαδίτικο ήλιο. Αφού βγάλαμε εισιτήρια προχωρήσαμε, μπήκαμε στον στεγασμένο με λαμαρίνες μεγάλο αρχαιολογικό χώρο της ανασκαμμένης Μινωϊκής πόλης, που ανακαλύφθηκε το1967 από τον αρχαιολόγο Σπύρο Μαρινάτο. Μάλιστα ήταν ενταφιασμένος εντός του αρχαιολογικού οικισμού ως ένδειξη τιμής της προσφοράς του στην ανακάλυψη αυτού του περίφημου αρχαιολογικού χώρου. Μεγάλη η έκπληξη κι χαρά μας, γιατί μπροστά μας απλώνονταν η αρχαία πόλη με κτίρια σχεδόν ολόκληρα χωρίς τις σκεπές τους. Πολυώροφα κτιριακά συμπλέγματα, με χώρους για τις θρησκευτικές τους τελετές, κατοικίες, αποθήκες, εργαστήρια για κάθε επάγγελμα, εγκαταστάσεις μύλων, αργαλειών, μαγειριών που σε κάποιους χώρους φαίνονταν τα μεγάλα πήλινα πιθάρια μισοχωμένα στην τέφρα, άθικτα. Η πόλη ρυμοτομημένη με δρόμους, πλατείες και αποχετευτικό σύστημα. Σε κάποιους τοίχους υπήρχαν τοιχογραφίες (τα αντίγραφα τους) με υπέροχα χρώματα και θέματα από την ζωή των κατοίκων, όπως και κάποιοι σκελετοί επίπλων που σώθηκαν λόγω της τέφρας. Περπατούσαμε ανάμεσα από τα κτίρια θαυμάζοντας αυτόν τον προϊστορικό Μινωϊκό πολιτισμό, που αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη και που αποτελούσε μόνο το 30% της πόλης ολόκληρης που χάθηκε μέσα στην μεγάλη έκρηξη των ηφαιστείων και την τέφρα τους που τα σκέπασε όλα. Σ΄ ένα δρόμο βρήκαμε και την πέτρινη σκάλα του σεισμού, σχεδόν άθικτη, με σπασμένα μερικά σκαλοπάτια της, εκείνη την πολυφωτογραφημένη στους τουριστικούς οδηγούς. Πολλά πιθάρια πέτρινα και πήλινα, ακόμη και χάλκινα υπήρχαν μέσα στα κτήρια, διαφόρων μεγεθών και σχεδίων, άλλα για λάδι, κρασί, νερό, άλλα για ξηρές τροφές. Μάλιστα σε μία κατοικία φαίνονταν και το μαγειρείο της, με τα τσουκάλια ακόμη πάνω στις πυρωσιές.! Πολλά από τα ευρήματα μεταφέρθηκαν στο μουσείο των Φηρών και τα περισσότερα κινητά ευρήματα, δοχεία, έπιπλα, κοσμήματα, εργαλεία, εξαρτήματα κλπ τα έστειλαν στην Αθήνα για συντήρηση!!!. Χόρτασε το μάτι μας με τις σημαντικές αυτές αρχαιότητες κι αποχωρήσαμε πολύ ικανοποιημένες…..

Όταν κατεβήκαμε στα Φηρά, πήγαμε στο σπίτι που έμενε η φίλη μας, να συνεννοηθούμε για την επόμενη ημέρα που θα πηγαίναμε στην εκδρομή - την κρουαζιέρα στην Καντέρα κι αν ήθελε το βραδάκι να βγαίναμε για φαγητό. Εκείνη χαλαρωμένη στο κρεβάτι της χουζούρευε από το θαλασσινό μπάνιο της και μόλις με αντίκρισε, με ρώτησε αν είδα και μίλησα τον Γιώργο. Όταν έμαθε τι του συνέβη, σύμφωνα με όσα είχα πληροφορηθεί το πρωί στο γραφείο του, άρχισε να μιλάει δυνατά κι εκνευρισμένα, έλεγε συνεχώς πως για όλα έφταιγε η <γρουσούζα> η Ιταλίδα!.. Ποια να παρηγορήσει ποια?? εκείνη εμένα ή εγώ να ηρεμίσω εκείνη?? Με αγκάλιαζε κι έλεγε τι όμορφο και ταιριαστό ζευγάρι ήμασταν και μας χαιρόταν που μας έβλεπε μαζί στο χορό το προηγούμενο βράδυ . Επαναλάμβανε συνεχώς πως παρατηρούσε όλο το βράδυ εκείνον, τον τρόπο που με κοιτούσε κι έλειωνε, πως με κρατούσε κι έλαμπε !! - <<Καταραμένη στιγμή, έλεγε, που χάλασε μια τέτοια σχέση πριν καλά - καλά προχωρήσει !! _<< είσαι πολύ άτυχη >> συμπέρανε και με αγκάλιαζε πάλι κι εγώ συμφωνούσα απόλυτα μαζί της, με τρεμάμενη φωνή από την συγκίνηση ……..

Εν τέλει πήγαμε όλες για φαγητό, ενώ ήταν ήδη αργά το απόγευμα. Δώσαμε ραντεβού για την επομένη στα σκαλοπάτια, για να κατέβουμε στο Γιαλό και να πάρουμε το πλοιάριο για την εκδρομή –κρουαζιέρα στην Νέα καμένη και την Θηρασιά, σε αυτήν που είχαμε δηλώσει συμμετοχή στον Γιώργο, το βράδυ του χορού……

Την επομένη λοιπόν το πρωί βρεθήκαμε στην αρχή της σκάλας <ΚΑΡΑΒΟΛΑΔΕΣ> και δεν πήραμε ζώα να μας κατεβάσουν στο λιμάνι, είχαμε νωπή την άσχημη εμπειρία μας. Η κάθοδος μας είχε και τις δυσκολίες της με τα ζώα να ανεβοκατεβαίνουν, να κοπρίζουν παντού και να μας εμποδίζουν στην ομαλή κάθοδό μας. Η θέα όμως του όρμου από κάθε στροφή μας αποζημίωνε και μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε , Εν τέλει φθάνοντας στον Γιαλό επιβιβαστήκαμε στο μικρό πλοιάριο και άρχισε το θαλασσινό ταξίδι μας στον όρμο των Φηρών, με κατεύθυνση στο ηφαίστειο της Νέας Καμένης….. Πλησιάσαμε σε έναν ολόμαυρο ξερό όγκο με απότομες πλαγιές που κατέληγαν με ανώμαλους αιχμηρούς βράχους στην θάλασσα, υποδηλώνοντας την ροή της λάβας όταν σχηματίστηκαν. Αράξαμε σε ένα υποτυπώδες αγκυροβόλι κι έδεσε τους κάβους του το πλοιάριο μας σε έναν βράχο κατάμαυρο, όπως κι όλα τα πετρώματα γύρω μας.. Με την βοήθεια του καπετάνιου αποβιβαστήκαμε , είχαμε φτάσει στην νέα Καμένη. Μας συμβούλεψαν να ανεβούμε μέχρι τον θόλο - στεφάνι του ηφαιστείου και να κάνουμε τον γύρω του, ακλουθώντας το μονοπάτι, που είχε χαραχθεί στην τραχιά επιφάνεια του νησιού, από το πέρασμα χιλιάδων ανθρώπων μέσα στα χρόνια. Όσοι από τους ταξιδιώτες δεν επιθυμούσαν να ακολουθήσουν στο ηφαίστειο, μπορούσαν να κάνουν μπάνιο στον διπλανό βραχώδη όρμο με τις θερμές πηγές που ανέβλυζαν μέσα στην θάλασσα!..

Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στο κακοτράχαλο χαραγμένο μονοπάτι να βρούμε τον θόλο του ηφαιστείου. Προχωρούσαμε, ανεβαίναμε και τελειωμό δεν είχε. Η περιοχή γύρω μας ήταν γεμάτη με αιχμηρές μαύρες πέτρες λάβας, υπήρχαν δε κάποια ξερόχορτα στην άκρη του μονοπατιού και η μονοτονία του τοπίου συνεχίζονταν. Ρωτούσαμε κάπου - κάπου όσους επέστρεφαν, εάν φθάναμε στην κορυφή του ηφαιστείου κι αυτοί απαντούσαν κουνώντας το χέρι προς τα επάνω. Συνεχίσαμε να βαδίζουμε την ανηφοριά που δεν φαίνονταν το τέλος της. Σε κάποια βραχάκια δίπλα, ξεχώριζαν κάτι μικρά μωβ λουλουδάκια που η εμφάνισή τους ομόρφαινε τον μονότονο άγριο τόπο, δίνοντας και το μήνυμα πως παντού μπορεί να υπάρξει ζωή.. Επί τέλους φθάσαμε στην κορυφή, στην αρχή της στεφάνης του ηφαιστείου, Ανακουφιστήκαμε παίρνοντας βαθιές ανάσες ικανοποίησης, με έντονη την μυρωδιά από το θειάφι ! Ξαποστάσαμε κι αρχίσαμε να κάνουμε και τον μεγάλο κύκλο της περιμέτρου της στεφάνης του ηφαιστείου, που στον πυθμένα του βλέπαμε λίγο ατμό κι οι εσωτερικές επικλινείς πλευρές του κιτρίνιζαν από το θειάφι που περιείχαν, ενώ το έδαφος που πατούσαμε ήταν αρκετά ζεστό. Σε κάθε κατεύθυνση εναλλάσσονταν και η θέα γύρω, μια προς την Σαντορίνη και τα Φηρά, την άλλη προς την Θηρασιά, και απέναντι στην Παλιά Καμένη, το δεύτερο νησί ηφαίστειο …. Βγάλαμε και τις αναμνηστικές φωτογραφίες μας, παρατηρήσαμε για μια ακόμη φορά από ψηλά την ιδιόμορφη θέα του νησιού –ηφαιστείου. Η κάθοδός μας στο κόλπο που περίμενε το πλοιάριο μας, ήταν πιο εύκολη παρ όλο που ο ήλιος είχε ήδη ανέβει αρκετά στον ουρανό και η ώρα περνούσε γρήγορα. Τα παπούτσια μου, οι αγαπημένες σατινέ εσπαντρίγιες μου, είχαν αρχίσει να διαλύονται από το πετρώδες μονοπάτι, αλλά και την θερμοκρασία της γης. Μπάνιο να κάνουμε δεν είχαμε ώρα και επιβιβαστήκαμε πάλι στο μικρό πλοιάριό, να συνεχίσουμε την μίνι κρουαζιέρα μας……

Ο επόμενος σταθμός μας ήταν το διπλανό νησί της Θηρασιάς. Αρμενίσαμε και ξεκουραζόμασταν από τον πολύωρο ποδαρόδρομο στο ηφαίστειο. Πρόβαλε ψηλά στο βράχο ο οικισμός- πρωτεύουσα του νησιού, απλωμένος σε όλο το μήκος της επίπεδης κορυφής του βραχώδους όγκου, που με τα κυβιστικού σχήματος σπιτάκια της και τους γαλάζιους τρούλους των εκκλησιών της, χάριζε αισιοδοξία στο βλέμμα μας από την αγριάδα του τοπίου. Το πλοιάριό μας έδεσε σε μια μικρή προβλήτα στον όρμο της Θηρασιάς. Πατήσαμε στην ακτή που ήταν γεμάτη μεγάλα βότσαλα και πέτρες, απομεινάρια της πρόχειρης κατασκευής της προβλήτας. Εκεί περίμεναν αγωγιάτες με τα ζώα τους, να μεταφέρουν τους επισκέπτες ψηλά στον οικισμό της Χώρας. Εμείς μείναμε λίγη ώρα σκεπτικές, εάν θα έπρεπε πάλι να διακινδυνέψουμε να πάρουμε ζώα κι εμείς για την άνοδο μας, μέσω της πέτρινης σκάλας να ανέβουμε στον οικισμό ψηλά! Μας πλησίασε ένας αγωγιάτης και μας ρώτησε εάν θέλουμε μουλάρια για την μεταφορά μας στην Χώρα της Θηρασιάς…..

Εν τέλει αποφασίσαμε να πάρουμε ζώα για την άνοδο μόνο της σκάλας , που είναι πιο κουραστικό και να επιστέψουμε με τα πόδια. Ξεκινήσαμε λοιπόν έφιππες τον ανήφορο και δεν κατάλαβα αμέσως ότι μου είχε δώσει ζώο με πρόβλημα στο πόδι, επειδή πατούσε μέσα στα χαλίκια της παραλίας μέχρι να φθάσουμε στην σκάλα και θεώρησα ότι το παλαντζάρισμα στο βάδισμά του, οφειλόταν σε αυτό το λόγο. Με τα πρώτα όμως σκαλοπάτια κατάλαβα ότι το ζωντανό ήταν κουτσό !! Τρομοκρατήθηκα, θεώρησα ότι είναι επικίνδυνο για μένα, δεν το ρισκάρισα και κατέβηκα από το μουλάρι μου. Ο αγωγιάτης ένας νεαρός, με ακολουθούσε κι έλεγε πως δεν υπάρχει θέμα, το ζώο είναι εξασκημένο μια ζωή με αυτό το βάδισμα και δεν κινδυνεύω. Τον ευχαρίστησα αλλά και του έκανα παρατήρηση ότι με ξεγέλασε και μου έδωσε ένα ανάπηρο ζώο αντί ένα σωστό, δυνατό και κακώς το παιδεύει βάζοντάς το σ΄αυτές τις δύσκολες μεταφορές.

Συνέχισα πλέον με τα πόδια να ανεβαίνω τα απότομα σκαλοπάτια με γοργό ρυθμό, γιατί τα κορίτσια είχαν προηγηθεί πολύ με τα δικά τους ζώα.

Επί τέλους κάποια στιγμή φθάσαμε στον οικισμό της Θηρασιάς, καθίσαμε σ΄ ένα πεζούλι να ξαποστάσουμε από την ανάβαση και κοιτούσαμε γύρω όλη την περιοχή να προσανατολιστούμε….!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ στο 4ο Μέρος !!!!