ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 4ο Μέρος

        ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ :::: ( 4ο μέρος : ΘΗΡΑ     ή ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ) !!!!!!!!!

Όμορφα μικρά παλιά σπιτάκια αυτά του οικισμού της Θηρασιάς, με δόμηση αυστηρά γεωμετρικού ρυθμού, πολλά με χρωματισμένες ροζ ή ώχρα τις προσόψεις τους. Τονισμένα τα περιγράμματα των τοίχων γύρω –γύρω με γαλάζιο χρώμα, καθώς το ίδιο ήταν βαμμένα και τα πορτοπαράθυρα τους και είχαν επίπεδες κυρίως στέγες. Τα λουλούδια στους πολύχρωμα βαμμένους τενεκέδες τους, τοποθετημένους με τάξη στα πεζούλια, στο κατώφλι και στις υποτυπώδεις βεράντες, που σχηματίζονταν εμπρός από τις κατοικίες λόγω υψομετρικών διαφορών, με τις ξύλινες βαμμένες περιφράξεις τους πάνω από τα πεζούλια του περίβολού τους, διέκοπταν -διασπούσαν το απόλυτο λευκό των λοιπών τοίχων. Το ίδιο μοτίβο υπήρχε και στους τρούλους των διάφορων εκκλησιών, οι όποιοι στα επάνω κάθετα τμήματα τους, δίπλα από τους φεγγίτες, ήσαν βαμμένοι ροζ και γαλάζια στο θόλο τους ….. Εξαίρεση αποτελούσε η Μητρόπολης που ήταν ολόλευκη, μεγαλοπρεπής με τον γαλάζιο τρούλο της και με το καμπαναριό της. Αυτό ήταν ένα δαντελωτό κατασκεύασμα τριών επιπέδων, με μικρά ανοίγματα - καμάρες μέσα στις οποίες κρέμονταν καμπάνες και αυτή η κατασκευή ήταν κτισμένη σε συνέχεια πάνω στην πλαϊνή τοιχοποιία του Ναού. Το σχέδιο κατασκευής αυτών των καμπαναριών συναντάται κυρίως στην κυκλαδική τεχνοτροπία !! Γεράνια, βασιλικοί, δυόσμος στα παρτέρια και στους τενεκέδες- γλάστρες, με πολλές ολάνθιστες μπουκαμβίλιες όπου υπήρχε λίγη γη, ομόρφαιναν το νησιώτικο αυτό τοπίο και τα άνθη τους σκορπούσαν τις ευωδίες τους στον καθαρό αέρα……

Περιπλανηθήκαμε στα πέτρινα στενά καλντερίμια που μόνο ζώα κι ανθρώπους χωρούσαν να περάσουν, αλλά τα σπίτια σχεδόν όλα κλειστά, ασφαλισμένα με μεγάλες σιδερένιες αμπάρες και κλειδωνιές. Κάπου - κάπου σε μερικές πλατειούλες - ανοιχτωσιές υπήρχαν λίγα μαγαζιά και καφενεδάκια με απλωμένα τα τραπεζάκια τους έξω, κάτω από τα υπάρχοντα δένδρα του χώρου. Όλα τα τραπεζάκια και οι ξύλινες καρέκλες τους βαμμένα γαλάζια, τοποθετημένα πάνω στις ασπρισμένες πέτρες των μικρών πλατειών, που η εικόνα τους παρέπεμπε στις όμορφες φωτογραφίες των τουριστικών περιοδικών….. Ντόπιους σπάνια βλέπαμε έξω στα δρομάκια, παρά μόνο τους τουρίστες από το δικό μας γκρουπ κι αυτό μας προκάλεσε μια παράξενη αίσθηση μοναξιάς και ξεχωριστής ησυχίας που επικρατούσε στον οικισμό, ίσως επειδή κι η ώρα ήταν τέτοια. Βολταρίσαμε στο φρύδι του οικισμού με τον γκρεμό κι απολαύσαμε την θέα των ηφαιστείων. Μπροστά μας στο βάθος η Καλντέρα με τους θεόρατους κοκκινωπούς βράχους της Σαντορίνης, καθώς και την μοναδική - ιδιαίτερη ομορφιά των οικισμών των Φηρών και της Οίας, δομημένες κλιμακωτά στις απότομες πλαγιές των βράχων ……..

Στα δεξιά μας, πίσω από τον οικισμό και σε συνέχειά του, δέσποζε ένας λόφος, που στην κορυφή του υπήρχε μεγαλοπρεπής ολόλευκος ναός που ο σταυρός του λες κι άγγιζε τον ουρανό, ενώ στην καταπράσινη πλαγιά του υπήρχαν σκόρπια σπιτάκια, σαν προβατάκια που έβοσκαν αμέριμνα. Το δυνατό φώς του ήλιου, αυτό το λαμπρό, καθαρό φώς των Κυκλάδων μας έλουζε με μία ενέργεια θεϊκή !

Τι δημιουργεί η φύση αναρωτηθήκαμε, μετά από την μεγάλη καταστροφή αναδύθηκε μια μοναδική στην γη ομορφιά, να την θαυμάζουν οι άνθρωποι που έρχονται από κάθε σημείο του κόσμου.!!

Περιφερθήκαμε προς κάθε κατεύθυνση, είδαμε πίσω από τον οικισμού στο βάθος του κάμπου, τους αγρούς και τους λαχανόκηπους με το έφορο έδαφος από την θηραϊκή Γή. Όμως πάρα πολλά τα ακαλλιέργητα χωράφια, αφημένα στο χρόνο, αφού οι ιδιοκτήτες τους ίσως είχαν μεταναστεύσει αλλού για καλύτερη τύχη, για καλύτερη ίσως ζωή…..

Βγάλαμε και φωτογραφίες να αποτυπώσουμε την παρουσία μας στον χώρο και τον χρόνο, το καλύτερο αναμνηστικό κάθε ταξιδιού, που στην μελλοντική τους επισκόπηση θα μας θύμιζαν τις όμορφες μέρες αυτών των διακοπών μας….

Μια ηλικιωμένη κυρούλα πρόβαλε στην εξώθυρα ενός σπιτιού και μας καλωσόρισε. Μας ζήτησε να μην ξεχάσουμε τον τόπο της και να ξαναέρθουμε, να μην πηγαίνουμε μόνο στην Σαντορίνη, εκεί πηγαίνουν όλοι και ξεχνούν αυτό το όμορφο νησάκι της, το παραμελημένο από ανθρώπους κι εξουσία. Μας διηγήθηκε ιστορίες του τόπου της, δάκρυσε όταν ανέφερε τα παιδιά της που ήταν χρόνια στο εξωτερικό και δεν τα είχε δει όλα μαζί συγκεντρωμένα από τότε που ξενιτεύτηκαν. Είχε την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια της να προλάβει να τα αγκαλιάσει πριν τα κλείσει για πάντα. Συγκινηθήκαμε πολύ και την αγκαλιάσαμε όλες μας, να ζεστάνουμε την λυπημένη της ψυχή, όσο ήταν δυνατό αυτό, επειδή ήμασταν ξένες κι όχι τα λατρεμένα παιδιά της. Γαλήνεψε η κυρούλα, έλαμψαν τα μάτια της από αυτήν την ανθρώπινη – τρυφερή εκδήλωσή μας κι όταν της προσφέραμε ότι γλυκίσματα κουβαλούσαμε μαζί μας, χίλιες ευχές μας έδωσε !! Την ασπασθήκαμε στο μάγουλο κι αυτή μας κατευόδωσε μέχρι τα σκαλοπάτια, σταυρώνοντάς μας και κουνώντας την μαντήλα της, σαν ν΄ αποχαιρετούσε κάποιους δικούς της ανθρώπου και φώναζε και ξαναφώναζε:: _ << να ξανάρθετε κόρες μου >> _<< στο καλό, καλό δρόμο>>…..

Ξεμακρύναμε κατεβαίνοντας στην σκάλα και δεν ακούγονταν πλέον η φωνούλα της η αδύνατη.! Όλο αυτό το σκηνικό μας προβλημάτισε συναισθηματικά και λέγαμε πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να συνδεθεί τόσο βαθειά, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο με έναν άλλο άνθρωπο άγνωστο έως εκείνη την στιγμή !?

Μόλις κατεβήκαμε στον όρμο του μικρού λιμανιού, καθίσαμε στο μοναδικό ταβερνάκι του, να γευματίσουμε, αφού ήδη ήταν προχωρημένο μεσημέρι και υπήρχε χρόνος μέχρι ν΄ αναχωρήσουμε για τα Φηρά. Μπροστά στην θάλασσα και γύρο από το παλιό ξύλινο τετράγωνο τραπέζι με τις ψάθινες καρέκλες, καθισμένες σιωπηλές στην σκέψη της η κάθε μιά μας, τρώγαμε τα φρεσκότατα, νοστιμότατα ψαράκια μας με ντοματοσαλάτα καταπληκτικής γεύσεως του τόπου, ευλογία για τον ουρανίσκο μας.! Η επιστροφή μας ήταν ήρεμη και οι εικόνες πολλές από τα ηφαίστεια που προσπερνούσαμε, αφήνοντας πίσω την Θηρασιά της < μοναξιάς >.!!

Φθάνοντας στον Γιαλό, το παλιό λιμάνι της Θήρας, υπήρχαν στην μικρή προβλήτα του κι αλλά πλοιάρια - καραβάκια το ένα κολλητά με το άλλο σε σειρά μέχρι την προκυμαία, σχηματίζοντας ένα νοητό διάδρομο προσπέλασης προς την ακτή. Δεν χωρούσαν να απλωθούν στο μικρό υποτυπώδες λιμανάκι του όρμου και τα οποία θα αναχωρούσαν για την ίδια μίνι κρουαζιέρα. Περάσαμε από πάνω τους, διαδοχικά στο καθένα. Εμένα με βοήθησε στην διέλευσή μου πάνω από αυτά, ένας ξένος κύριος, ιδιαίτερα σικάτος, πολύ περιποιητικός με τρόπους, τζέντλεμαν, χαμογελαστός πολύ γοητευτικός.! Μου έδωσε να καταλάβω στα Γαλλικά, ότι περίμενε για την κρουαζιέρα που θα ξεκινούσε σε λίγο !! _<< Αχ πατέρα, σκέφτηκα, γιατί δεν με έστειλες να μάθω γαλλικά ?? - Τώρα που τα χρειάζομαι, δεν μπορώ να συνεννοηθώ >> !!! Του μίλησα με τα υποτυπώδη αγγλικά μου, φαινόταν καθαρά στην έκφρασή του ότι απολαύανε την παρέα μου, αλλά κι εγώ την δική του.. Όμως τον κάλεσαν από το καραβάκι που αναχωρούσε κι αποχαιρετιστήκαμε……

Προχωρώντας προς την σκάλα δήλωσα ότι δεν θα ανέβω με ζώο στα Φηρά και με ακολούθησαν κι οι άλλες. Που να το ξαναζήσουμε αυτό που περάσαμε με τον ερχομό μας στην Θήρα. Αρχίσαμε την επίπονη ανάβαση μας στην θεόρατη σκάλα των κόκκινων γκρεμών και των βράχων, χωρίς άγχος, αργά κι απολαμβάναμε συγχρόνως την θέα από κάθε σημείο της ανηφορικής διαδρομής, συντροφιά με τα ζώα που ανεβοκατέβαιναν από την πόλη ή το λιμανάκι. Οι ήχοι από τα κουδούνια των ζώων, δημιουργούσαν μια ιδιαίτερη συγχορδία ήχων μαζί με τους κρότους από τα πέταλα των ποδιών τους στα πέτρινα σκαλοπάτια, δίνοντας μια ευχάριστη αίσθηση συντροφιάς,,,…

Κουρασμένες μέσα στο απομεσήμερο από τα 588 σκαλοπάτια της ανάβασης, των 600 μέτρων ύψους βράχων από κάτω από το λιμάνι μέχρι την Χώρα, χωριστήκαμε για την απαραίτητη ανάπαυση μας .

Το ραντεβού μας καθορίσθηκε για το δειλινό, να βρεθούμε και να βαλταρίσουμε στο φρύδι της Καλντέρας προς το Φηροστεφάνι, να απολαύσουμε από εκεί την δύση του ηλίου. Μα ναι, βέβαια ήμασταν ρομαντικές και τα δειλινά είναι ότι πρέπει για τα μάτια και την ψυχή, πόσο μάλλον τα εξαιρετικά - μοναδικά δειλινά στην Σαντορίνη !!!!!.......

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ 5ο Μέρος .....