ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 2ο Μέρος

 ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ !!!!!!!!!!!

2ο μέρος :: ΘΗΡΑ- ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

Πραγματικά την επόμενη ημέρα ανταμώσαμε και οι τρεις μας στην γνωστή πλατειούλα για να πάρουμε το λεωφορείο για το Καμάρι.

Απέναντι από το γραφείο Τουρισμού μας είδε ο Γιώργος και μας πλησίασε περιχαρής. Μας χαιρέτησε εγκάρδια και μας υπενθύμισε το βραδινό μας γλέντι, υποσχόμενος ότι θα μας συνοδέψει στο χορό, να μην φοβόμαστε για τίποτε κι ότι αδημονεί να μας ξαναδεί. Επειδή όμως το λεωφορείο είχε φθάσει, μας αποχαιρέτησε με κάποια δυσκολία, γιατί μάλλον θα ήθελε να συνεχίσει την όμορφη κουβέντα μας, η οποία αναγκαστικά σταμάτησε κάπως απότομα….. Ανεβαίνοντας στις σκάλες του αυτοκινήτου για να μπούμε, η Ειρήνη με στόμφο και έμφαση μου είπε::

- << Να συνοδέψει βασικά εσένα ήθελε, δεν πήρες είδηση πως σε κοιτούσε συνέχεια κι εχθές που ήμασταν στο γραφείο του και σήμερα εδώ? - Άστραφτε το βλέμμα του που σε αντίκρισε και σου μιλούσε γεμάτος χαρά, ενθουσιασμό και τα λόγια του έσταζαν μέλι !!!>> …. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό που είχα υποψιασθεί, ήταν πραγματικό, αλλά το μάτι της Πειραιώτισσας ήταν πιο κοφτερό !!!

Αφού κάναμε το μπάνιο μας στην παραλία των ολόμαυρων χαλικιών το Καμάρι, ξεκινήσαμε να ανεβούμε στο βουνό, να δούμε την αρχαία Θήρα, όπως μου υποσχέθηκαν τα κορίτσια την προηγούμενη ημέρα. Ακολουθήσαμε ένα χωμάτινο μονοπάτι προς τα επάνω στην πλαγιά του βουνού για αρκετή ώρα. Το μονοπάτι δύσκολο λόγω της κλίσης του εδάφους και με τον ήλιο πάνω στα κεφάλια μας γίνονταν πολύ κουραστικό. Όταν είχαμε διανύσει μια μεγάλη απόσταση, παρατηρήσαμε στα δεξιά μας έναν φιδωτό στενό δρόμο, παράλληλα με το μονοπάτι μας και με την ίδια κατεύθυνση, που σταματούσε σε ένα πλάτωμα λίγο παραπάνω. Αμέσως αντιληφθήκαμε ότι μέχρι εκεί μπορούσε να πάει αυτοκίνητο . Άρχισε να φωνάζει η Ειρήνη::

_<< Θα με ξεκάνετε, μέσα στον ήλιο και χωρίς νερό να σκαρφαλώνουμε τόση ώρα !!! - Εγώ θέλω ν΄ αράξω στην παραλία με τις ώρες, να κάνω μπάνιο και να χαλαρώνω όλη μέρα. Αφού είχε δρόμο γιατί δεν πήραμε ταξί μέχρι εδώ που ήταν δυνατόν να έρθει και μετά να περπατούσαμε, θα γλυτώναμε τον περισσότερο δρόμο !!>>….

Δίκιο είχε εν μέρει, αλλά αυτό δεν το γνώριζα, εξ άλλου κι εμείς την ίδια ταλαιπωρία είχαμε . Εν τέλη ανηφορήσαμε σε περισσότερο απότομο ακόμη μονοπάτι και ξεθεωμένες μπήκαμε στην περίφραξη της αρχαίας πόλης της Θήρας. Εκεί σε ένα ξύλινο σπιτάκι ήταν ένας φύλακας, ο οποίος μας πρόσφερε το πολύτιμο νεράκι κι ανακουφιστήκαμε από την δίψα μας. Καθίσαμε στον ίσκιο δίπλα στο σπιτάκι να ξεκουραστούμε και γεμάτη απορία τον ρώτησα πως είναι δυνατόν στην ηλικία του να ανεβοκατεβαίνει αυτόν τον δρόμο καθημερινά. Εκείνος χαμογέλασε και μας απάντησε πως είναι μαθημένος πλέον και αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά στους αρχαίους ΄Ελληνες που ζούσαν εδώ επάνω κι ανεβοκατέβαιναν πολλές φορές την ημέρα κουβαλώντας κι εμπορεύματα μαζί τους!! Μας προέτρεψε να συνεχίσουμε να πάμε πιο πάνω να δούμε τα απομεινάρια - τα ερείπια της αρχαίας πόλης, γιατί η ώρα είχε προχωρήσει μες στο μεσημέρι και θα έκλεινε ο αρχαιολογικός χώρος. Θα μας περίμενε να γυρίσουμε, επειδή κάναμε τόσο κόπο να ανέβουμε και θα ήταν άδικο να μην βλέπαμε την αρχαία Θήρα !!

Τον ευχαριστήσαμε κι ανανεωμένες, με περισσότερο κουράγιο προχωρήσαμε λίγο πιο πάνω με μεγάλη προσοχή γιατί γλιστρούσε η ανηφόρα. Επί τέλους φθάσαμε στην κορυφή και φάνηκε η << αρχαία Πρωτεύουσα >>.! Απλωμένη σε έναν τεράστιο μακρόστενο χώρο, με ανισόπεδα επίπεδα, γεμάτη από ερείπια κτηρίων. Μπαίνοντας στον χώρο συναντήσαμε τα ερείπια αρχαίων ιερών, δύο μικρούς θολωτούς βυζαντινούς ναούς και το μνημείο του ιερέα Αρτεμιδώρου. Ακολουθήσαμε το λιθόστρωτο μονοπάτι συναντήσαμε την αρχαία Αγορά, την Βασιλική Στοά, τα Δημόσια οικοδομήματα που σε κάποια από αυτά υπήρχαν ακόμη όρθιες οι κολώνες τους και δίπλα τους τα υπόλοιπα κομμάτια τους με σπαράγματα της τοιχοποιίας τους κι άλλα σκόρπια μαρμάρινα κομμάτια των κατασκευών που έφεραν επάνω τους περίτεχνα σχεδία. Στην περιοχή των κατοικιών φαίνονταν τα ίχνη των τοιχοποιιών και των υπερυψωμένων δαπέδων τους. Βρήκαμε το Ιερό της Άρτεμης και του Κάρνειου Απόλλωνα, ότι διασώθηκε μέσα από τον χρόνο. Σε τμήματα βράχων είδα εν τέλη σκαλισμένα τα ζώα- σύμβολα, τον καθιστό λέοντα, το γεράκι και το δελφίνι, όπως εκείνα που είχε στις φωτογραφίες ο τουριστικός οδηγός μου. Τα άγγιξα με δέος-συγκίνηση, σκεπτόμενη ότι αγγίζω κάτι που υπάρχει κι έχει καλλιτεχνηθεί χιλιάδες χρόνια πριν…..

Συνεχίσαμε την περιήγησή μας σε αυτόν τον ενεργειακό χώρο, με ένα αρκετά δυνατό αέρα να μας δροσίζει μέσα στην κάψα του μεσημεριού και βρεθήκαμε στο υπέροχο θέατρο της πόλης σ΄ενα απότομο κλιμακωτό χορταριασμένο πρανές του εδάφους, αλλά με μια θέα προς το ανοικτό πέλαγος απερίγραπτης ομορφιάς που μας συγκλόνισε, μας άφησε άφωνες !!. Προχωρώντας στο λιθόστρωτο μονοπάτι, αντικρίσαμε κάτω από τον γκρεμό την παραλία, το Καμάρι κι εκστασιασθήκαμε από την υπέροχη πανοραμική θέα του νησιού. Καθίσαμε κάτω από ένα δενδράκι χαζεύοντας - ρουφώντας με τα μάτια μας μιά τέτοια ομορφιά, γεμάτες ικανοποίηση που εν τέλει καταφέραμε έστω και για λίγο να βρεθούμε σε αυτόν τον ιερό - ιστορικό χώρο και να λάβουμε την ενέργειά του, τους θαυμάσιους κραδασμούς του και το μαγικό φώς του, εκείνο το ιδιαίτερο λαμπρό φώς των Κυκλάδων που θεραπεύει σώμα και πνεύμα !! ......

Έχοντας στην έννοια μας τον λίγο χρόνο που διαθέταμε, αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς την έξοδο του αρχαιολογικού χώρου. Τα μάτια μας αντίκρισαν εκεί στα ΝΑ κάτω, τον οικισμό και την παραλία της Περίσσας απλωμένη μέχρι εκεί που έφθανε ο ορίζοντας. Ένα μεγάλο κομμάτι κατά μήκος της παραλίας το στόλιζαν μερικά δένδρα κι απέναντι μας στην άλλη υψηλότερη κορυφή του βουνού Προφήτη Ηλία, υπήρχε η ψηλή κεραία τηλεπικοινωνιών του νησιού.

Βρήκαμε τον φύλακα να μας περιμένει κι αφού τον ευχαριστήσαμε, ξεκινήσαμε για την κάθοδό μας με προσοχή για τον κίνδυνο πτώσεων από το επικλινές του εδάφους.

Επιστρέψαμε στην πόλη αμέσως, επειδή δεν θέλαμε να χρονοτριβήσουμε άλλο στο Καμάρι, γιατί το βράδυ θα επιστρέφαμε πάλι εκεί για το γλέντι !! Γευματίσαμε στην πόλη στο πρώτο εστιατόριο που συναντήσαμε κι αποχωριστήκαμε να ξεκουραστούμε, να φρεσκαρισθούμε και ν΄ανταμώσουμε πάλι νωρίς το βραδάκι για την έξοδο μας….

Ντυμένες, σενιαρισμένες στην συγκεκριμένη ώρα βρεθήκαμε οι τρείς μας ξεκούραστες πλέον, ευδιάθετες για το γλέντι, μπροστά στο Τουριστικό γραφείο. Μόλις μας είδε ο Γιώργος, περιχαρής μας υποδέχθηκε όλο φιλοφρονήσεις για την εμφάνιση μας. Μπήκαμε στο λεωφορείο, στο οποίο φρόντισε να είμαστε στις πρώτες θέσεις, κοντά του κι όλο με κοίταζε από τον εσωτερικό καθρέφτη . Στο κέντρο μας έβαλε σε τραπέζι μπροστά στην πίστα, να έχουμε καλή θέα προς την ορχήστρα, αλλά κι αυτός να μπορεί να με βλέπει από το μπαρ που καθότανε. Ήρθαν κι άλλοι τουρίστες, Ιταλοί με το δεύτερο λεωφορείο και μαζί τους κατέβηκε και μια προκλητικά ντυμένη ξανθιά με όμορφα χαρακτηριστικά και σώμα που το επιδείκνυε με το ντύσιμο της ! Πήγε και κάθισε δίπλα του στο μπαρ κι άρχισε να του μιλάει διαχυτικά, με τρόπο που έδειχνε ότι τον γνώριζε καλά !! Αυτός έκανε προσπάθειες και ξεγλιστρώντας από αυτήν, εύρισκε αφορμές να έρχεται στο τραπέζι μας να μας ρωτά εάν μας λείπει κάτι, εάν θέλουμε κάτι ακόμη κλπ, με αγωνία στο βλέμμα του προσπαθούσε να καταλάβει την αντίδρασή μου για την παρουσία της Ιταλίδας δίπλα του. Εκείνη σαν να κατάλαβε το ενδιαφέρον του για μένα και του έγινε <τσιμπούρι> , δεν ξεκολλούσε από δίπλα του, να του κάνει τολμηρές χειρονομίες που να φαίνονται καθαρά σε μας…. Εγώ πήρα <ανάποδες στροφές> και χόρευα συνεχώς, χωρίς να του δίνω σημασία, αλλά με την άκρη του ματιού μου παρακολουθούσα τις κινήσεις του κι έβλεπα την απόγνωσή του στην περίπλοκη κατάσταση που βρέθηκε. Η Ιταλίδα έπινε πολύ, ακατάπαυστα, έγινε <στουπί> στο μεθύσι κι έγειρε στο μπαρ επάνω. Αυτός βρήκε τότε την ευκαιρία και ήρθε στο τραπέζι μας και κάθισε μαζί μας, προφανώς ανακουφισμένος που την ξεφορτώθηκε, αλλά κυρίως γιατί ήταν δίπλα μου. Δικαιολογήθηκε για την κυρία, ότι την γνώρισε στην Ιταλία που σπούδαζε και του κουβαλήθηκε εδώ για διακοπές… Μας πρότεινε να κάνουμε και μια μίνι εκδρομή -κρουαζιέρα με τα μικρά πλοιάρια που ταξιδεύουν στην Καλντέρα, να πάμε να δούμε το ηφαίστειο και μετά στο νησί της Θηρασιάς να το γνωρίσουμε. Θα μας συνόδευε δε ως διοργανωτής που ήταν, την Τρίτη, δηλαδή την μεθεπομένη το πρωί από τον Γιαλό. Ακούστηκε πολύ ενδιαφέρον και του δηλώσαμε συμμετοχή…….

Η βραδιά κυλούσε όμορφα, ρομαντικά κι αυτός μου πρόσφερε δροσερό γλυκό κρασί του τόπου, με συνόδευε στους χορούς περιχαρής που βρισκόταν δίπλα μου, που άγγιζε το χέρι μου καθώς χορεύαμε και μου μιλούσε τρυφερά για το νησί του….. Άρχισα να λύνομαι κι εγώ και να γίνομαι περισσότερο ομιλητική, τρυφερή κι αυτός το καταλάβαινε και ξεχείλιζε από χαρά κι ένα τρέμουλο δονούσε το σώμα του κι ένα σκίρτημα κοριτσίστικο και το δικό μου.! Περνούσαν χαρούμενα - ευτυχισμένα οι ώρες μας κι αυτός ήταν συνεχώς δίπλα μου τρυφερός, εκδηλωτικός, ενθουσιασμένος ,δεν άφηνε το χέρι μου και τα μάτια του παρακολουθούσαν τα δικά μου λες πως διάβαζε την ψυχή μου !!! …… Νιάτα, ομορφιά, θέληση για ζωή και συναίσθημα, τι ποιό ιδανικό και για τους δύο !!

Όμως πολύ αργά το βράδυ βρήκε τις αισθήσεις της η Ιταλίδα κι άρχισε να ξερνάει. Αναγκάσθηκε να με αφήσει και να την μαζέψει και ως υπεύθυνος του γραφείου και ως γνωστός της, να την πάει στο Ξενοδοχείο της με ταξί. Μου ζήτησε συγγνώμη πολλές φορές, εξέφρασε την μεγάλη λύπη του συντετριμμένος για το απρόοπτο συμβάν, με φίλησε τρυφερά στο μάγουλο και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα όπως απομακρύνονταν, κοιτώντας με απελπισμένος, σαν να προαισθάνονταν ότι δεν θα ξαναβλεπόμασταν ποτέ !!.....

Συννέφιασα με μιας, στενοχωρήθηκα πολύ και έχασα το κέφι μου, δεν χόρεψα άλλο, δεν ήμουν εκεί, απλά κοιτούσα την θάλασσα μέσα στο σκοτάδι κι άκουγα μόνο το κύμα της να σκάει στα χαλίκια με έναν παραπονιάρικο τρόπο, σαν της ψυχής μου ! Αισθανόμουν πως μου είχε χαρισθεί ένα σπάνιο δώρο, που μου το άρπαξαν όμως απότομα από τα χέρια μου και χάθηκε !!......

Αυτά τα βαθειά συναισθήματα που μπορούν να φουντώσουν μέσα σε λίγες ώρες στις ψυχές μας, είναι τόσο έντονα, που μπορούν να μας στιγματίσουν για χρόνια την ζωή μας!.....

Με το πρώτο λεωφορείο που αναχώρησε, φύγαμε κι εγώ δεν απαντούσα σε ότι κι αν μου έλεγαν τα κορίτσια. Η καρδιά μου πονούσε κι από τα μάτια μου κυλούσαν δάκρυα. Το σκοτάδι είχε σκεπάσει όχι μόνο την φύση αλλά και την ψυχή μου !!!.......

Έκανα ανήσυχο ύπνο και παρ΄ όλο που η Ειρήνη αρνήθηκε να μας ακολουθήσει το πρωί στον αρχαίο οικισμό του Ακρωτηρίου, εμείς σηκωθήκαμε και πήγαμε στην αφετηρία να πάρουμε το Λεωφορείο για εκεί. Εκείνος δεν φάνηκε στην πόρτα, αλλά όπως διαπίστωσα και η ίδια δεν ήταν στο γραφείο, παρά κάποιος άλλος κύριος. Με πληροφόρησε μάλιστα, ότι ο Γιώργος του τηλεφώνησε πως έφυγε τα χαράματα με το αεροπλάνο στην Αθήνα επειγόντως, για κάποια οικογενειακή του υπόθεση! Θεέ μου τι αναποδιά κι αυτή σκέφτηκα, όλα εναντίον μας, τι λυπηρό να αγγίξω την χαρά και να χαθεί απότομα, ξαφνικά !!......

Πολύ λυπημένη, σκυθρωπή πήρα το λεωφορείο μαζί με την αδελφή μου για το Ακροτήρι, την αρχαία προϊστορική Μινωική πόλη των Θηρών και η Βέτα προσπαθούσε σε όλη την διαδρομή να με παρηγορήσει…….

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ 3ο μέρος !