ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 5ο Μέρος !!!

 ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ::: ( 5 Μέρος ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ - ΘΗΡΑ )!!!!!!

Ξεκούραστες πλέον, αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε και οι τρεις μας ευδιάθετες να σεργιανούμε στα στενοσόκακα της Χώρας, για να βγούμε στο φρύδι των βράχων, προς τις βόρειες περιοχές της πόλης, τα επάνω Φηρά, στην Καλντέρα προς το Φηροστεφάνι και το Ημεροβίγλι. Περάσαμε από καταστήματα λαϊκής τέχνης, κοσμηματοπωλεία και κάθε είδους μικρομάγαζο με απλωμένες τις πραμάτειες τους έξω στον δρόμο, μπαράκια, ταβερνούλες και με πολλούς τουρίστες στα δρομάκια που βολτάριζαν ανέμελα για την ευχαρίστησή τους.

Αφού προσπεράσαμε το κέντρο, μέσα από ένα στενάκι, βγήκαμε επί τέλους στην άκρη της Καλντέρας, στο φρύδι και το μακρύ καλντερίμι που το περιδιάβαινε, ελαφρά ανηφορικό, στρωμένο με μαύρη ηφαιστειακή πέτρα και με στηθαία -πεζούλες προστασίας στην άκρη του γκρεμού από τα ίδια υλικά. Η απεραντοσύνη εμπρός μας μαγική εικόνα και δίπλα μας στον γκρεμό υπήρχε μια εκκλησούλα , ο καθολικός Ναός του Άγιου Στυλιανού φαινόταν σαν να ήταν στον αέρα. Η κατασκευή της προκαλούσε τον μεγάλο θαυμασμό μας για τους κτίστες του, το πως κατάφεραν να την στήσουν σε τόσο απότομο, επικλινές έδαφος, εκεί δίπλα στην οδό Νομικού, που αποτελούσε το κόσμημα του δρόμου!!..

Σε όλη την διαδρομή είχαμε ευχάριστη διάθεση και κυρίως η Ειρήνη που με τα πειράγματά της για τον Γάλλο της προκυμαίας, προσπαθούσε να με κάνει να ξεχαστώ από την χθεσινή πίκρα με την περίπτωση του Γιώργου και το ξαφνικό αναπάντεχο τέλος, σε ότι έζησα τις προηγούμενες ημέρες…. Χρυσή καρδιά, έξυπνη κι εύστροφη, στήριζε την πονεμένη φίλη της !!

Λίγο η ατμόσφαιρα του δειλινού, λίγο και οι σημερινές εμπειρίες και εικόνες, μου δημιούργησαν μια περίεργη ψυχική ευφορία. Είχαμε απομακρυνθεί ήδη αρκετά από το κέντρο, τα καταστήματα και τους τουρίστες. Το μονοπάτι μας περνούσαμε μπροστά από κάποια σπίτια σε σειρά, με θέα την καλντέρα, που είχαν μια ιδιαίτερη δόμηση - νεοκλασική, φαίνονταν αρχοντόσπιτα, ήταν η συνοικία Καθολικά (ή da costa). Στο ισόγειο είχαν αψίδες ανοικτές με ένα χαμηλό μόνο ξύλινο φράκτη. Δίπλα ήταν η ξύλινη εξώπορτα με σκαλισμένα περίτεχνα σχέδια και με μπρούντζινο-μεταλλικό ρόπτρο (παραδοσιακό κουδούνι) και βαμμένα σε χρώμα κεραμιδί. Στον επάνω όροφο στο κάθε σπίτι εμπρός, είχε εσοχή που δημιουργούσε μπαλκόνι με κτιστά στηθαία - κάγκελα και με τοξωτά παράθυρα, μπαλκονόπορτες, βαμμένα σε θαλασσί ή μπλε χρώματα. Όπως ήταν παρατεταγμένα στην σειρά αυτά τα αρχοντόσπιτα - καπετανόσπιτα με την ενετική - νεοκλασική αρχιτεκτονική τους, έμοιαζαν με πίνακα ζωγραφικής. Όμως όλα ήταν κλειστά, κλειδωμένα, δεν υπήρχαν οι κάτοικοί τους. Παρατηρώντας αυτές τις όμορφες και λίγο μελαγχολικές εικόνες, μ΄έπιασε ένας συναισθηματικός ίστρος κι άρχισα να φωνάζω μέσα σε κάθε καμάρα, του κάθε σπιτιού::

- << Ήρθα ξυπνήστε, ξυπνήστε άρχοντες, εδώ είμαι >> και κτυπούσα τα μεταλλικά χεράκια - ρόπτρα στις εξώθυρες! Τα κορίτσια ξέσπασαν σε γέλια κι άρχισαν κι αυτές να φωνάζουν <<ξυπνήστε >> και κτυπούσαν κι αυτές τα ρόπτρα στις εξώπορτες.! Είχαμε ήδη φθάσει στα Επάνω Φηρά τον <Φραγκομαχαλά>. Συνεχίσαμε το μονοπάτι με την πανέμορφη θέα της Καλντέρας, των κάθετων ηφαιστειογενών βράχων και της απέραντης θάλασσας. Προσπεράσαμε και το νεοκλασικό αρχοντικό του Π. Νομικού με το κοκκινοκεραμιδί χρώμα των τοίχων του, ένα μεγάλο γεωμετρικό κτίσμα με αψίδες εμπρός, τριώροφο από την πλευρά του μονοπατιού μπροστά κι επιβλητικό, αλλά κι αυτό χωρίς κατοίκους. Στη συνέχεια του μονοπατιού μας προς το Φηροστεφάνι, βρεθήκαμε μπροστά σε μία φαρδιά σκάλα με περίπου 20 σκαλοπάτια, που μας οδήγησε σε μια ανοιχτοσιά, μια τεράστια βεράντα φυσική , στρωμένη με κάποιο κονίαμα, μπροστά στην Καλντέρα. Από εκεί φαινόταν απέναντι στο βάθος, στα πρανή των κόκκινων βράχων η συνοικία των Κάτω Φηρών και στην συνέχεια τα νησιά των ηφαιστείων…. Στην πίσω πλευρά της βεράντας, στο βάθος του χώρου στα ανατολικά, έχασκε ένα ερειπωμένο κτήριο, μεγάλο σαν <κάστρο> μας φάνηκε, που μόνο το ισόγειό του σώζονταν και είχε μεγάλες αψίδες – καμάρες στην σειρά, που μεταξύ τους δεν επικοινωνούσαν, τους χώριζε τοιχοποιία. Το πίσω μέρος της κατασκευής αυτής εφάπτονταν με το επικλινές έδαφος του υψηλού λόφου. Από πάνω και στην πλαγιά ήταν σωριασμένα τα υλικά του υπόλοιπου κτηρίου ή κι άλλων ίσως κατεστραμμένων σπιτιών, που δημιουργούσαν πρόσθετο όγκο. Φαίνεται ότι το αρχικό αυτό κτήριο ήταν πολύ μεγάλο, αν υπολογίζονταν όλη η έκταση που καταλάμβανε συνολικά το υπερυψωμένο ισόγειο κτίσμα με την βεράντα και τα εναπομείναντα χαλάσματα στο βάθος, προφανώς πάρα πολύ παλιάς κατασκευής. Στην άκρη όλου του χώρου στα δεξιά, υπήρχε μια επικλινής απότομη σκάλα μεγάλου μήκους, με συνεχόμενα πάρα πολλά πέτρινα σκαλοπάτια, που οδηγούσε στην κορυφή του λόφου με τα γκρεμισμένα κτήρια σε όλο το ύψος του....

Η διαπίστωσή μας αυτή μας στεναχώρησε, γιατί δυστυχώς δεν υπήρχε αυτό το ιδιαίτερο κτήριο, για εμάς το <κάστρο>, αλλά μάλλον κατέρρευσε στους φοβερούς σεισμούς του 1956 μαζί κι όλα τα υπόλοιπα σπίτια του λόφου. Φαντάστηκα τους κατοίκους του εκείνης της εποχής, τις κυρίες με τα αέρινα λεπτά ενδύματά τους να σεργιανούν στους εξώστες και να αγναντεύουν το πέλαγος περιμένοντας τον καλό τους……

Συνεπαρμένη με όλα αυτά άρχισα να φωνάζω, να καλώ το πνεύμα του <κάστρου> μπροστά από τις καμάρες του:: - << Πνεύμα του Κάστρου ξύπνα, ήρθα ξύπνα>>.

Το επανέλαβα πολλές φορές, ώσπου η Ειρήνη που κάθονταν με την Βέττα στο πέτρινο πεζούλι, στην άκρη της μεγάλης βεράντας που κοιτούσε στην θάλασσα, φώναξε : -<< Έλα - έλα θα χάσουμε την δύση>>. Πήγα κοντά τους και κάθισα κι εγώ στο πεζούλι με τρόπο να έχω θέα και προς την θάλασσα και προς το <κάστρο >. Την ίδια στάση προτίμησε και η αδελφή μου, ενώ η φίλη μας ήταν ολοκληρωτικά στραμμένη προς την Καλντέρα και την πόλη.

Ο ήλιος έδυε εκείνη την στιγμή μέσα στα νερά του Αιγαίου, βάφοντας τα γαλάζια του νερά και τον ουρανό με όλες τις αποχρώσεις του κοκκινόχρυσου. Οπτική μαγεία, ευχαρίστηση, μοναδικές εικόνες κι η θάλασσα τιθασευμένη λες από τα ηλιοχρώματα καθόταν ατάραχη, ακύμαντη, να την θωπεύουν οι τελευταίες αχτίνες και να την στολίζουν με τον πολύχρωμο αυτό μανδύα. Σιγά-σιγά βυθίστηκε ο ήλιος στο πέλαγος και το λυκόφως του πάλευε να κρατηθεί λίγο ακόμη, μέχρι που χάθηκε στον ορίζοντα κι απέμεινε μια αδύναμη αχλή φωτός….. Άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό ο ασημένιος μεγάλος δίσκος της Σελήνης, να φωτίζει το σκοτάδι και να διαλύει λίγο την νύχτα που είχε απλώσει τα φτερά της πάνω στην πλάση. Γέμισε ο καθαρός ουρανός αστέρια κι αστεράκια, που κι αυτά με την σειρά τους λάμπρυναν την νύχτα και φαίνονταν σαν διαμαντάκια πάνω στον ουράνιο θόλο. Από τον γκρεμό κι από τους γύρω λόφους τριζόνια και γρύλλοι γέμισαν με γλυκούς ήχους το μελτέμι που μας χάιδευε τρυφερά τα κορμιά μας, δροσίζοντάς τα από την κάψα της ημέρας που έφυγε….

΄Ετσι χαλαρωμένες κι ευτυχισμένες για όσα τα μάτια μας έβλεπαν κι η μνήμη μας γέμιζε υπέροχες εικόνες του τοπίου, αντιλαμβάνομαι με την άκρη του ματιού μου, μια κίνηση στις καμάρες. Γυρίζω ολόκληρη προς αυτές και βλέπω μια μεγάλη μαύρη σκιά ανθρώπινου σχήματος με μπέρτα και κουκούλα, σαν αυτές των παλαιών εποχών, να μετακινείται μέσα από τις καμάρες του ισογείου κτηρίου, που όμως αυτές μεταξύ τους είχαν διαχωριστικούς τοίχους . Συνειδητοποιώ έντρομη ότι κάποιο φάντασμα εμφανίσθηκε μετά από το κάλεσμά μου κι άρχισε να μας πλησιάζει. Λέω στην αδελφή μου χαμηλόφωνα: -<< Βέττα βλέπεις ότι βλέπω ?? >>. Είχε κι εκείνη γυρίσει προς το κτήριο και μου απάντησε με τρεμάμενη φωνή: - << Βλέπω , βλέπω τι κάνουμε τώρα ??>> . Αμέσως συνέρχομαι και λέω στα κορίτσια με σιγανή φωνή : -<< σηκωθείτε να φύγουμε αμέσως και τώρα τρέχουμε >> . Πρέπει και η Ειρήνη κάτι να αντιλήφτηκε από την συνομιλία μου με την αδελφή μου και πετάχτηκε πρώτη να τρέχει προς τα σκαλοπάτια, μαζί με εμάς από πίσω της. Με το που κατεβήκαμε στο καλντερίμι, ανταμώσαμε μ΄ έναν παπά που ερχόταν από την πάνω μεριά του μονοπατιού, από το Φηροστεφάνι. Τσιρίδες και τρέξιμο όλες προς τα κάτω του καλντεριμιού, περάσαμε μπροστά από τα αρχοντόσπιτα κι εγώ είχα έντονη την αίσθηση ότι η σκιά με ακολουθούσε, ότι ήταν πίσω μου!!!.

Σε ελάχιστο χρόνο προσπεράσαμε την συνοικία < Καθολικά> και χωθήκαμε στην αγορά, που τα μαγαζιά ευτυχώς ήταν ανοικτά ακόμη και κόσμος κυκλοφορούσε. Μπήκαμε στο ξενοδοχείο αλαφιασμένες, ανεβήκαμε τρέχοντας τις σκάλες και κλειδωθήκαμε στο δωμάτιό μας. Τέτοιος φόβος μας είχε καταλάβει που κλείσαμε και το παράθυρο, παρ όλο που έκανε πολύ μεγάλη ζέστη και κουλουριαστήκαμε στα κρεβάτια μας. Η Ειρήνη έλεγε και ξανάλεγε : -<< Θα με ξεκάνετε , θα με ξεκάνετε, τι κάνατε τρελαθήκατε?? < Κι εσύ ( δείχνοντάς με ) ξύπνησες το φάντασμα του < κάστρου> !! πα πά - πω - πω!!! >>…. .

Αφού καλμάραμε, τις είπα ότι την επομένη με το φως έπρεπε να πάμε πάλι εκεί να κοιμίσω το πνεύμα του <κάστρου>, δεν θα έπρεπε παραμείνει ενεργοποιημένο άλλο, μήπως και τρομάξουν κι άλλοι άνθρωποι εάν βρίσκονταν νύχτα εκεί και να ησυχάσω κι εγώ που τάραξα την αιώνια γαλήνη του, με την πρόσκλησή μου !!!

Η Ειρήνη τινάχτηκε από το κρεβάτι και ξαναφώναξε:

-<<Να πάτε εσείς, εγώ δεν έρχομαι, δεν θα ξανά λαχταρήσω, κάντε ότι θέλετε>>… Έφυγε κτυπώντας δυνατά την πόρτα και πήγε στην δική της πανσιόν.

Όλο το βράδυ εμείς δεν κοιμηθήκαμε, στριφογυρίζαμε αδιάκοπα στα κρεβάτια μας, είτε από την ένταση των γενόμενων, είτε γιατί είχαμε πολύ ζέστη με κλειστό το παράθυρο. Το πρωί προσπαθήσαμε να αναπληρώσουμε τον βραδινό ύπνο μας…….

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ 6 μέρος :

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 4ο Μέρος

        ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ :::: ( 4ο μέρος : ΘΗΡΑ     ή ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ) !!!!!!!!!

Όμορφα μικρά παλιά σπιτάκια αυτά του οικισμού της Θηρασιάς, με δόμηση αυστηρά γεωμετρικού ρυθμού, πολλά με χρωματισμένες ροζ ή ώχρα τις προσόψεις τους. Τονισμένα τα περιγράμματα των τοίχων γύρω –γύρω με γαλάζιο χρώμα, καθώς το ίδιο ήταν βαμμένα και τα πορτοπαράθυρα τους και είχαν επίπεδες κυρίως στέγες. Τα λουλούδια στους πολύχρωμα βαμμένους τενεκέδες τους, τοποθετημένους με τάξη στα πεζούλια, στο κατώφλι και στις υποτυπώδεις βεράντες, που σχηματίζονταν εμπρός από τις κατοικίες λόγω υψομετρικών διαφορών, με τις ξύλινες βαμμένες περιφράξεις τους πάνω από τα πεζούλια του περίβολού τους, διέκοπταν -διασπούσαν το απόλυτο λευκό των λοιπών τοίχων. Το ίδιο μοτίβο υπήρχε και στους τρούλους των διάφορων εκκλησιών, οι όποιοι στα επάνω κάθετα τμήματα τους, δίπλα από τους φεγγίτες, ήσαν βαμμένοι ροζ και γαλάζια στο θόλο τους ….. Εξαίρεση αποτελούσε η Μητρόπολης που ήταν ολόλευκη, μεγαλοπρεπής με τον γαλάζιο τρούλο της και με το καμπαναριό της. Αυτό ήταν ένα δαντελωτό κατασκεύασμα τριών επιπέδων, με μικρά ανοίγματα - καμάρες μέσα στις οποίες κρέμονταν καμπάνες και αυτή η κατασκευή ήταν κτισμένη σε συνέχεια πάνω στην πλαϊνή τοιχοποιία του Ναού. Το σχέδιο κατασκευής αυτών των καμπαναριών συναντάται κυρίως στην κυκλαδική τεχνοτροπία !! Γεράνια, βασιλικοί, δυόσμος στα παρτέρια και στους τενεκέδες- γλάστρες, με πολλές ολάνθιστες μπουκαμβίλιες όπου υπήρχε λίγη γη, ομόρφαιναν το νησιώτικο αυτό τοπίο και τα άνθη τους σκορπούσαν τις ευωδίες τους στον καθαρό αέρα……

Περιπλανηθήκαμε στα πέτρινα στενά καλντερίμια που μόνο ζώα κι ανθρώπους χωρούσαν να περάσουν, αλλά τα σπίτια σχεδόν όλα κλειστά, ασφαλισμένα με μεγάλες σιδερένιες αμπάρες και κλειδωνιές. Κάπου - κάπου σε μερικές πλατειούλες - ανοιχτωσιές υπήρχαν λίγα μαγαζιά και καφενεδάκια με απλωμένα τα τραπεζάκια τους έξω, κάτω από τα υπάρχοντα δένδρα του χώρου. Όλα τα τραπεζάκια και οι ξύλινες καρέκλες τους βαμμένα γαλάζια, τοποθετημένα πάνω στις ασπρισμένες πέτρες των μικρών πλατειών, που η εικόνα τους παρέπεμπε στις όμορφες φωτογραφίες των τουριστικών περιοδικών….. Ντόπιους σπάνια βλέπαμε έξω στα δρομάκια, παρά μόνο τους τουρίστες από το δικό μας γκρουπ κι αυτό μας προκάλεσε μια παράξενη αίσθηση μοναξιάς και ξεχωριστής ησυχίας που επικρατούσε στον οικισμό, ίσως επειδή κι η ώρα ήταν τέτοια. Βολταρίσαμε στο φρύδι του οικισμού με τον γκρεμό κι απολαύσαμε την θέα των ηφαιστείων. Μπροστά μας στο βάθος η Καλντέρα με τους θεόρατους κοκκινωπούς βράχους της Σαντορίνης, καθώς και την μοναδική - ιδιαίτερη ομορφιά των οικισμών των Φηρών και της Οίας, δομημένες κλιμακωτά στις απότομες πλαγιές των βράχων ……..

Στα δεξιά μας, πίσω από τον οικισμό και σε συνέχειά του, δέσποζε ένας λόφος, που στην κορυφή του υπήρχε μεγαλοπρεπής ολόλευκος ναός που ο σταυρός του λες κι άγγιζε τον ουρανό, ενώ στην καταπράσινη πλαγιά του υπήρχαν σκόρπια σπιτάκια, σαν προβατάκια που έβοσκαν αμέριμνα. Το δυνατό φώς του ήλιου, αυτό το λαμπρό, καθαρό φώς των Κυκλάδων μας έλουζε με μία ενέργεια θεϊκή !

Τι δημιουργεί η φύση αναρωτηθήκαμε, μετά από την μεγάλη καταστροφή αναδύθηκε μια μοναδική στην γη ομορφιά, να την θαυμάζουν οι άνθρωποι που έρχονται από κάθε σημείο του κόσμου.!!

Περιφερθήκαμε προς κάθε κατεύθυνση, είδαμε πίσω από τον οικισμού στο βάθος του κάμπου, τους αγρούς και τους λαχανόκηπους με το έφορο έδαφος από την θηραϊκή Γή. Όμως πάρα πολλά τα ακαλλιέργητα χωράφια, αφημένα στο χρόνο, αφού οι ιδιοκτήτες τους ίσως είχαν μεταναστεύσει αλλού για καλύτερη τύχη, για καλύτερη ίσως ζωή…..

Βγάλαμε και φωτογραφίες να αποτυπώσουμε την παρουσία μας στον χώρο και τον χρόνο, το καλύτερο αναμνηστικό κάθε ταξιδιού, που στην μελλοντική τους επισκόπηση θα μας θύμιζαν τις όμορφες μέρες αυτών των διακοπών μας….

Μια ηλικιωμένη κυρούλα πρόβαλε στην εξώθυρα ενός σπιτιού και μας καλωσόρισε. Μας ζήτησε να μην ξεχάσουμε τον τόπο της και να ξαναέρθουμε, να μην πηγαίνουμε μόνο στην Σαντορίνη, εκεί πηγαίνουν όλοι και ξεχνούν αυτό το όμορφο νησάκι της, το παραμελημένο από ανθρώπους κι εξουσία. Μας διηγήθηκε ιστορίες του τόπου της, δάκρυσε όταν ανέφερε τα παιδιά της που ήταν χρόνια στο εξωτερικό και δεν τα είχε δει όλα μαζί συγκεντρωμένα από τότε που ξενιτεύτηκαν. Είχε την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια της να προλάβει να τα αγκαλιάσει πριν τα κλείσει για πάντα. Συγκινηθήκαμε πολύ και την αγκαλιάσαμε όλες μας, να ζεστάνουμε την λυπημένη της ψυχή, όσο ήταν δυνατό αυτό, επειδή ήμασταν ξένες κι όχι τα λατρεμένα παιδιά της. Γαλήνεψε η κυρούλα, έλαμψαν τα μάτια της από αυτήν την ανθρώπινη – τρυφερή εκδήλωσή μας κι όταν της προσφέραμε ότι γλυκίσματα κουβαλούσαμε μαζί μας, χίλιες ευχές μας έδωσε !! Την ασπασθήκαμε στο μάγουλο κι αυτή μας κατευόδωσε μέχρι τα σκαλοπάτια, σταυρώνοντάς μας και κουνώντας την μαντήλα της, σαν ν΄ αποχαιρετούσε κάποιους δικούς της ανθρώπου και φώναζε και ξαναφώναζε:: _ << να ξανάρθετε κόρες μου >> _<< στο καλό, καλό δρόμο>>…..

Ξεμακρύναμε κατεβαίνοντας στην σκάλα και δεν ακούγονταν πλέον η φωνούλα της η αδύνατη.! Όλο αυτό το σκηνικό μας προβλημάτισε συναισθηματικά και λέγαμε πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να συνδεθεί τόσο βαθειά, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο με έναν άλλο άνθρωπο άγνωστο έως εκείνη την στιγμή !?

Μόλις κατεβήκαμε στον όρμο του μικρού λιμανιού, καθίσαμε στο μοναδικό ταβερνάκι του, να γευματίσουμε, αφού ήδη ήταν προχωρημένο μεσημέρι και υπήρχε χρόνος μέχρι ν΄ αναχωρήσουμε για τα Φηρά. Μπροστά στην θάλασσα και γύρο από το παλιό ξύλινο τετράγωνο τραπέζι με τις ψάθινες καρέκλες, καθισμένες σιωπηλές στην σκέψη της η κάθε μιά μας, τρώγαμε τα φρεσκότατα, νοστιμότατα ψαράκια μας με ντοματοσαλάτα καταπληκτικής γεύσεως του τόπου, ευλογία για τον ουρανίσκο μας.! Η επιστροφή μας ήταν ήρεμη και οι εικόνες πολλές από τα ηφαίστεια που προσπερνούσαμε, αφήνοντας πίσω την Θηρασιά της < μοναξιάς >.!!

Φθάνοντας στον Γιαλό, το παλιό λιμάνι της Θήρας, υπήρχαν στην μικρή προβλήτα του κι αλλά πλοιάρια - καραβάκια το ένα κολλητά με το άλλο σε σειρά μέχρι την προκυμαία, σχηματίζοντας ένα νοητό διάδρομο προσπέλασης προς την ακτή. Δεν χωρούσαν να απλωθούν στο μικρό υποτυπώδες λιμανάκι του όρμου και τα οποία θα αναχωρούσαν για την ίδια μίνι κρουαζιέρα. Περάσαμε από πάνω τους, διαδοχικά στο καθένα. Εμένα με βοήθησε στην διέλευσή μου πάνω από αυτά, ένας ξένος κύριος, ιδιαίτερα σικάτος, πολύ περιποιητικός με τρόπους, τζέντλεμαν, χαμογελαστός πολύ γοητευτικός.! Μου έδωσε να καταλάβω στα Γαλλικά, ότι περίμενε για την κρουαζιέρα που θα ξεκινούσε σε λίγο !! _<< Αχ πατέρα, σκέφτηκα, γιατί δεν με έστειλες να μάθω γαλλικά ?? - Τώρα που τα χρειάζομαι, δεν μπορώ να συνεννοηθώ >> !!! Του μίλησα με τα υποτυπώδη αγγλικά μου, φαινόταν καθαρά στην έκφρασή του ότι απολαύανε την παρέα μου, αλλά κι εγώ την δική του.. Όμως τον κάλεσαν από το καραβάκι που αναχωρούσε κι αποχαιρετιστήκαμε……

Προχωρώντας προς την σκάλα δήλωσα ότι δεν θα ανέβω με ζώο στα Φηρά και με ακολούθησαν κι οι άλλες. Που να το ξαναζήσουμε αυτό που περάσαμε με τον ερχομό μας στην Θήρα. Αρχίσαμε την επίπονη ανάβαση μας στην θεόρατη σκάλα των κόκκινων γκρεμών και των βράχων, χωρίς άγχος, αργά κι απολαμβάναμε συγχρόνως την θέα από κάθε σημείο της ανηφορικής διαδρομής, συντροφιά με τα ζώα που ανεβοκατέβαιναν από την πόλη ή το λιμανάκι. Οι ήχοι από τα κουδούνια των ζώων, δημιουργούσαν μια ιδιαίτερη συγχορδία ήχων μαζί με τους κρότους από τα πέταλα των ποδιών τους στα πέτρινα σκαλοπάτια, δίνοντας μια ευχάριστη αίσθηση συντροφιάς,,,…

Κουρασμένες μέσα στο απομεσήμερο από τα 588 σκαλοπάτια της ανάβασης, των 600 μέτρων ύψους βράχων από κάτω από το λιμάνι μέχρι την Χώρα, χωριστήκαμε για την απαραίτητη ανάπαυση μας .

Το ραντεβού μας καθορίσθηκε για το δειλινό, να βρεθούμε και να βαλταρίσουμε στο φρύδι της Καλντέρας προς το Φηροστεφάνι, να απολαύσουμε από εκεί την δύση του ηλίου. Μα ναι, βέβαια ήμασταν ρομαντικές και τα δειλινά είναι ότι πρέπει για τα μάτια και την ψυχή, πόσο μάλλον τα εξαιρετικά - μοναδικά δειλινά στην Σαντορίνη !!!!!.......

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ 5ο Μέρος .....

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 3ο Μέρος

          ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ !!!!!!!!

( 3ο μέρος : ΘΗΡΑ ή ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ )

Το λεωφορείο μας προσπέρασε την διασταύρωση για τον όρμο του Αθηνιού, το νέο μεγάλο λιμάνι της Θήρας, με κατεύθυνση το Ακροτήρι, τον αρχαιολογικό χώρο. Στην συνέχεια πέρασε δίπλα από τον μεγάλο οικισμό το Μεγαλοχώρι, με σπίτια κυκλαδικού ρυθμού, όμορφα, ασπρισμένα, με γλάστρες γεμάτες λουλούδια και με οροφές άλλες επίπεδες κι άλλες θολωτές . Ο δρόμος συνέχιζε δίπλα από αγρούς με καλλιέργειες αμπελιών, που τα κλήματα τους ήταν πλεγμένα κυκλικά σαν αγκαλιές πάνω στην γη, να προφυλάσσονται τα σταφύλια τους από τους ανέμους, φυτεμένα με εκείνη τη φημισμένη ποικιλία σταφυλιών που βγάζουν το μοναδικό και παγκοσμίως φημισμένο γλυκό κρασί, γνωστό ως ΒΙΝΣΑΝΤΟ. Σε μερικά κτήματα αλώνιζαν την Σαντορινιά φάβα, σηκώνοντας με τα δικράνια τους οι αγρότες τα στάχια στον αέρα να παρασυρθεί το άχυρο και να μείνει καθαρή η περίφημη φάβα. Υπήρχαν μικροί και μεγαλύτεροι λαχανόκηποι με καλλιέργειες της άνυδρης Σαντορινιάς μικρόκαρπης ντοματούλας, καθώς και καλλιέργειες με στρόγγυλα κολοκυθάκια κι άσπρες μελιτζάνες ….

Φτάσαμε στο Ακροτήρι ψηλά και κάτω εμπρός μας απλώνονταν η μαύρη παραλία, με την απέραντη θάλασσα, ακύμαντη, γαλάζια, λαμπερή από τον δυνατό κυκλαδίτικο ήλιο. Αφού βγάλαμε εισιτήρια προχωρήσαμε, μπήκαμε στον στεγασμένο με λαμαρίνες μεγάλο αρχαιολογικό χώρο της ανασκαμμένης Μινωϊκής πόλης, που ανακαλύφθηκε το1967 από τον αρχαιολόγο Σπύρο Μαρινάτο. Μάλιστα ήταν ενταφιασμένος εντός του αρχαιολογικού οικισμού ως ένδειξη τιμής της προσφοράς του στην ανακάλυψη αυτού του περίφημου αρχαιολογικού χώρου. Μεγάλη η έκπληξη κι χαρά μας, γιατί μπροστά μας απλώνονταν η αρχαία πόλη με κτίρια σχεδόν ολόκληρα χωρίς τις σκεπές τους. Πολυώροφα κτιριακά συμπλέγματα, με χώρους για τις θρησκευτικές τους τελετές, κατοικίες, αποθήκες, εργαστήρια για κάθε επάγγελμα, εγκαταστάσεις μύλων, αργαλειών, μαγειριών που σε κάποιους χώρους φαίνονταν τα μεγάλα πήλινα πιθάρια μισοχωμένα στην τέφρα, άθικτα. Η πόλη ρυμοτομημένη με δρόμους, πλατείες και αποχετευτικό σύστημα. Σε κάποιους τοίχους υπήρχαν τοιχογραφίες (τα αντίγραφα τους) με υπέροχα χρώματα και θέματα από την ζωή των κατοίκων, όπως και κάποιοι σκελετοί επίπλων που σώθηκαν λόγω της τέφρας. Περπατούσαμε ανάμεσα από τα κτίρια θαυμάζοντας αυτόν τον προϊστορικό Μινωϊκό πολιτισμό, που αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη και που αποτελούσε μόνο το 30% της πόλης ολόκληρης που χάθηκε μέσα στην μεγάλη έκρηξη των ηφαιστείων και την τέφρα τους που τα σκέπασε όλα. Σ΄ ένα δρόμο βρήκαμε και την πέτρινη σκάλα του σεισμού, σχεδόν άθικτη, με σπασμένα μερικά σκαλοπάτια της, εκείνη την πολυφωτογραφημένη στους τουριστικούς οδηγούς. Πολλά πιθάρια πέτρινα και πήλινα, ακόμη και χάλκινα υπήρχαν μέσα στα κτήρια, διαφόρων μεγεθών και σχεδίων, άλλα για λάδι, κρασί, νερό, άλλα για ξηρές τροφές. Μάλιστα σε μία κατοικία φαίνονταν και το μαγειρείο της, με τα τσουκάλια ακόμη πάνω στις πυρωσιές.! Πολλά από τα ευρήματα μεταφέρθηκαν στο μουσείο των Φηρών και τα περισσότερα κινητά ευρήματα, δοχεία, έπιπλα, κοσμήματα, εργαλεία, εξαρτήματα κλπ τα έστειλαν στην Αθήνα για συντήρηση!!!. Χόρτασε το μάτι μας με τις σημαντικές αυτές αρχαιότητες κι αποχωρήσαμε πολύ ικανοποιημένες…..

Όταν κατεβήκαμε στα Φηρά, πήγαμε στο σπίτι που έμενε η φίλη μας, να συνεννοηθούμε για την επόμενη ημέρα που θα πηγαίναμε στην εκδρομή - την κρουαζιέρα στην Καντέρα κι αν ήθελε το βραδάκι να βγαίναμε για φαγητό. Εκείνη χαλαρωμένη στο κρεβάτι της χουζούρευε από το θαλασσινό μπάνιο της και μόλις με αντίκρισε, με ρώτησε αν είδα και μίλησα τον Γιώργο. Όταν έμαθε τι του συνέβη, σύμφωνα με όσα είχα πληροφορηθεί το πρωί στο γραφείο του, άρχισε να μιλάει δυνατά κι εκνευρισμένα, έλεγε συνεχώς πως για όλα έφταιγε η <γρουσούζα> η Ιταλίδα!.. Ποια να παρηγορήσει ποια?? εκείνη εμένα ή εγώ να ηρεμίσω εκείνη?? Με αγκάλιαζε κι έλεγε τι όμορφο και ταιριαστό ζευγάρι ήμασταν και μας χαιρόταν που μας έβλεπε μαζί στο χορό το προηγούμενο βράδυ . Επαναλάμβανε συνεχώς πως παρατηρούσε όλο το βράδυ εκείνον, τον τρόπο που με κοιτούσε κι έλειωνε, πως με κρατούσε κι έλαμπε !! - <<Καταραμένη στιγμή, έλεγε, που χάλασε μια τέτοια σχέση πριν καλά - καλά προχωρήσει !! _<< είσαι πολύ άτυχη >> συμπέρανε και με αγκάλιαζε πάλι κι εγώ συμφωνούσα απόλυτα μαζί της, με τρεμάμενη φωνή από την συγκίνηση ……..

Εν τέλει πήγαμε όλες για φαγητό, ενώ ήταν ήδη αργά το απόγευμα. Δώσαμε ραντεβού για την επομένη στα σκαλοπάτια, για να κατέβουμε στο Γιαλό και να πάρουμε το πλοιάριο για την εκδρομή –κρουαζιέρα στην Νέα καμένη και την Θηρασιά, σε αυτήν που είχαμε δηλώσει συμμετοχή στον Γιώργο, το βράδυ του χορού……

Την επομένη λοιπόν το πρωί βρεθήκαμε στην αρχή της σκάλας <ΚΑΡΑΒΟΛΑΔΕΣ> και δεν πήραμε ζώα να μας κατεβάσουν στο λιμάνι, είχαμε νωπή την άσχημη εμπειρία μας. Η κάθοδος μας είχε και τις δυσκολίες της με τα ζώα να ανεβοκατεβαίνουν, να κοπρίζουν παντού και να μας εμποδίζουν στην ομαλή κάθοδό μας. Η θέα όμως του όρμου από κάθε στροφή μας αποζημίωνε και μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε , Εν τέλει φθάνοντας στον Γιαλό επιβιβαστήκαμε στο μικρό πλοιάριο και άρχισε το θαλασσινό ταξίδι μας στον όρμο των Φηρών, με κατεύθυνση στο ηφαίστειο της Νέας Καμένης….. Πλησιάσαμε σε έναν ολόμαυρο ξερό όγκο με απότομες πλαγιές που κατέληγαν με ανώμαλους αιχμηρούς βράχους στην θάλασσα, υποδηλώνοντας την ροή της λάβας όταν σχηματίστηκαν. Αράξαμε σε ένα υποτυπώδες αγκυροβόλι κι έδεσε τους κάβους του το πλοιάριο μας σε έναν βράχο κατάμαυρο, όπως κι όλα τα πετρώματα γύρω μας.. Με την βοήθεια του καπετάνιου αποβιβαστήκαμε , είχαμε φτάσει στην νέα Καμένη. Μας συμβούλεψαν να ανεβούμε μέχρι τον θόλο - στεφάνι του ηφαιστείου και να κάνουμε τον γύρω του, ακλουθώντας το μονοπάτι, που είχε χαραχθεί στην τραχιά επιφάνεια του νησιού, από το πέρασμα χιλιάδων ανθρώπων μέσα στα χρόνια. Όσοι από τους ταξιδιώτες δεν επιθυμούσαν να ακολουθήσουν στο ηφαίστειο, μπορούσαν να κάνουν μπάνιο στον διπλανό βραχώδη όρμο με τις θερμές πηγές που ανέβλυζαν μέσα στην θάλασσα!..

Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στο κακοτράχαλο χαραγμένο μονοπάτι να βρούμε τον θόλο του ηφαιστείου. Προχωρούσαμε, ανεβαίναμε και τελειωμό δεν είχε. Η περιοχή γύρω μας ήταν γεμάτη με αιχμηρές μαύρες πέτρες λάβας, υπήρχαν δε κάποια ξερόχορτα στην άκρη του μονοπατιού και η μονοτονία του τοπίου συνεχίζονταν. Ρωτούσαμε κάπου - κάπου όσους επέστρεφαν, εάν φθάναμε στην κορυφή του ηφαιστείου κι αυτοί απαντούσαν κουνώντας το χέρι προς τα επάνω. Συνεχίσαμε να βαδίζουμε την ανηφοριά που δεν φαίνονταν το τέλος της. Σε κάποια βραχάκια δίπλα, ξεχώριζαν κάτι μικρά μωβ λουλουδάκια που η εμφάνισή τους ομόρφαινε τον μονότονο άγριο τόπο, δίνοντας και το μήνυμα πως παντού μπορεί να υπάρξει ζωή.. Επί τέλους φθάσαμε στην κορυφή, στην αρχή της στεφάνης του ηφαιστείου, Ανακουφιστήκαμε παίρνοντας βαθιές ανάσες ικανοποίησης, με έντονη την μυρωδιά από το θειάφι ! Ξαποστάσαμε κι αρχίσαμε να κάνουμε και τον μεγάλο κύκλο της περιμέτρου της στεφάνης του ηφαιστείου, που στον πυθμένα του βλέπαμε λίγο ατμό κι οι εσωτερικές επικλινείς πλευρές του κιτρίνιζαν από το θειάφι που περιείχαν, ενώ το έδαφος που πατούσαμε ήταν αρκετά ζεστό. Σε κάθε κατεύθυνση εναλλάσσονταν και η θέα γύρω, μια προς την Σαντορίνη και τα Φηρά, την άλλη προς την Θηρασιά, και απέναντι στην Παλιά Καμένη, το δεύτερο νησί ηφαίστειο …. Βγάλαμε και τις αναμνηστικές φωτογραφίες μας, παρατηρήσαμε για μια ακόμη φορά από ψηλά την ιδιόμορφη θέα του νησιού –ηφαιστείου. Η κάθοδός μας στο κόλπο που περίμενε το πλοιάριο μας, ήταν πιο εύκολη παρ όλο που ο ήλιος είχε ήδη ανέβει αρκετά στον ουρανό και η ώρα περνούσε γρήγορα. Τα παπούτσια μου, οι αγαπημένες σατινέ εσπαντρίγιες μου, είχαν αρχίσει να διαλύονται από το πετρώδες μονοπάτι, αλλά και την θερμοκρασία της γης. Μπάνιο να κάνουμε δεν είχαμε ώρα και επιβιβαστήκαμε πάλι στο μικρό πλοιάριό, να συνεχίσουμε την μίνι κρουαζιέρα μας……

Ο επόμενος σταθμός μας ήταν το διπλανό νησί της Θηρασιάς. Αρμενίσαμε και ξεκουραζόμασταν από τον πολύωρο ποδαρόδρομο στο ηφαίστειο. Πρόβαλε ψηλά στο βράχο ο οικισμός- πρωτεύουσα του νησιού, απλωμένος σε όλο το μήκος της επίπεδης κορυφής του βραχώδους όγκου, που με τα κυβιστικού σχήματος σπιτάκια της και τους γαλάζιους τρούλους των εκκλησιών της, χάριζε αισιοδοξία στο βλέμμα μας από την αγριάδα του τοπίου. Το πλοιάριό μας έδεσε σε μια μικρή προβλήτα στον όρμο της Θηρασιάς. Πατήσαμε στην ακτή που ήταν γεμάτη μεγάλα βότσαλα και πέτρες, απομεινάρια της πρόχειρης κατασκευής της προβλήτας. Εκεί περίμεναν αγωγιάτες με τα ζώα τους, να μεταφέρουν τους επισκέπτες ψηλά στον οικισμό της Χώρας. Εμείς μείναμε λίγη ώρα σκεπτικές, εάν θα έπρεπε πάλι να διακινδυνέψουμε να πάρουμε ζώα κι εμείς για την άνοδο μας, μέσω της πέτρινης σκάλας να ανέβουμε στον οικισμό ψηλά! Μας πλησίασε ένας αγωγιάτης και μας ρώτησε εάν θέλουμε μουλάρια για την μεταφορά μας στην Χώρα της Θηρασιάς…..

Εν τέλει αποφασίσαμε να πάρουμε ζώα για την άνοδο μόνο της σκάλας , που είναι πιο κουραστικό και να επιστέψουμε με τα πόδια. Ξεκινήσαμε λοιπόν έφιππες τον ανήφορο και δεν κατάλαβα αμέσως ότι μου είχε δώσει ζώο με πρόβλημα στο πόδι, επειδή πατούσε μέσα στα χαλίκια της παραλίας μέχρι να φθάσουμε στην σκάλα και θεώρησα ότι το παλαντζάρισμα στο βάδισμά του, οφειλόταν σε αυτό το λόγο. Με τα πρώτα όμως σκαλοπάτια κατάλαβα ότι το ζωντανό ήταν κουτσό !! Τρομοκρατήθηκα, θεώρησα ότι είναι επικίνδυνο για μένα, δεν το ρισκάρισα και κατέβηκα από το μουλάρι μου. Ο αγωγιάτης ένας νεαρός, με ακολουθούσε κι έλεγε πως δεν υπάρχει θέμα, το ζώο είναι εξασκημένο μια ζωή με αυτό το βάδισμα και δεν κινδυνεύω. Τον ευχαρίστησα αλλά και του έκανα παρατήρηση ότι με ξεγέλασε και μου έδωσε ένα ανάπηρο ζώο αντί ένα σωστό, δυνατό και κακώς το παιδεύει βάζοντάς το σ΄αυτές τις δύσκολες μεταφορές.

Συνέχισα πλέον με τα πόδια να ανεβαίνω τα απότομα σκαλοπάτια με γοργό ρυθμό, γιατί τα κορίτσια είχαν προηγηθεί πολύ με τα δικά τους ζώα.

Επί τέλους κάποια στιγμή φθάσαμε στον οικισμό της Θηρασιάς, καθίσαμε σ΄ ένα πεζούλι να ξαποστάσουμε από την ανάβαση και κοιτούσαμε γύρω όλη την περιοχή να προσανατολιστούμε….!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ στο 4ο Μέρος !!!!

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 2ο Μέρος

 ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ !!!!!!!!!!!

2ο μέρος :: ΘΗΡΑ- ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

Πραγματικά την επόμενη ημέρα ανταμώσαμε και οι τρεις μας στην γνωστή πλατειούλα για να πάρουμε το λεωφορείο για το Καμάρι.

Απέναντι από το γραφείο Τουρισμού μας είδε ο Γιώργος και μας πλησίασε περιχαρής. Μας χαιρέτησε εγκάρδια και μας υπενθύμισε το βραδινό μας γλέντι, υποσχόμενος ότι θα μας συνοδέψει στο χορό, να μην φοβόμαστε για τίποτε κι ότι αδημονεί να μας ξαναδεί. Επειδή όμως το λεωφορείο είχε φθάσει, μας αποχαιρέτησε με κάποια δυσκολία, γιατί μάλλον θα ήθελε να συνεχίσει την όμορφη κουβέντα μας, η οποία αναγκαστικά σταμάτησε κάπως απότομα….. Ανεβαίνοντας στις σκάλες του αυτοκινήτου για να μπούμε, η Ειρήνη με στόμφο και έμφαση μου είπε::

- << Να συνοδέψει βασικά εσένα ήθελε, δεν πήρες είδηση πως σε κοιτούσε συνέχεια κι εχθές που ήμασταν στο γραφείο του και σήμερα εδώ? - Άστραφτε το βλέμμα του που σε αντίκρισε και σου μιλούσε γεμάτος χαρά, ενθουσιασμό και τα λόγια του έσταζαν μέλι !!!>> …. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό που είχα υποψιασθεί, ήταν πραγματικό, αλλά το μάτι της Πειραιώτισσας ήταν πιο κοφτερό !!!

Αφού κάναμε το μπάνιο μας στην παραλία των ολόμαυρων χαλικιών το Καμάρι, ξεκινήσαμε να ανεβούμε στο βουνό, να δούμε την αρχαία Θήρα, όπως μου υποσχέθηκαν τα κορίτσια την προηγούμενη ημέρα. Ακολουθήσαμε ένα χωμάτινο μονοπάτι προς τα επάνω στην πλαγιά του βουνού για αρκετή ώρα. Το μονοπάτι δύσκολο λόγω της κλίσης του εδάφους και με τον ήλιο πάνω στα κεφάλια μας γίνονταν πολύ κουραστικό. Όταν είχαμε διανύσει μια μεγάλη απόσταση, παρατηρήσαμε στα δεξιά μας έναν φιδωτό στενό δρόμο, παράλληλα με το μονοπάτι μας και με την ίδια κατεύθυνση, που σταματούσε σε ένα πλάτωμα λίγο παραπάνω. Αμέσως αντιληφθήκαμε ότι μέχρι εκεί μπορούσε να πάει αυτοκίνητο . Άρχισε να φωνάζει η Ειρήνη::

_<< Θα με ξεκάνετε, μέσα στον ήλιο και χωρίς νερό να σκαρφαλώνουμε τόση ώρα !!! - Εγώ θέλω ν΄ αράξω στην παραλία με τις ώρες, να κάνω μπάνιο και να χαλαρώνω όλη μέρα. Αφού είχε δρόμο γιατί δεν πήραμε ταξί μέχρι εδώ που ήταν δυνατόν να έρθει και μετά να περπατούσαμε, θα γλυτώναμε τον περισσότερο δρόμο !!>>….

Δίκιο είχε εν μέρει, αλλά αυτό δεν το γνώριζα, εξ άλλου κι εμείς την ίδια ταλαιπωρία είχαμε . Εν τέλη ανηφορήσαμε σε περισσότερο απότομο ακόμη μονοπάτι και ξεθεωμένες μπήκαμε στην περίφραξη της αρχαίας πόλης της Θήρας. Εκεί σε ένα ξύλινο σπιτάκι ήταν ένας φύλακας, ο οποίος μας πρόσφερε το πολύτιμο νεράκι κι ανακουφιστήκαμε από την δίψα μας. Καθίσαμε στον ίσκιο δίπλα στο σπιτάκι να ξεκουραστούμε και γεμάτη απορία τον ρώτησα πως είναι δυνατόν στην ηλικία του να ανεβοκατεβαίνει αυτόν τον δρόμο καθημερινά. Εκείνος χαμογέλασε και μας απάντησε πως είναι μαθημένος πλέον και αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά στους αρχαίους ΄Ελληνες που ζούσαν εδώ επάνω κι ανεβοκατέβαιναν πολλές φορές την ημέρα κουβαλώντας κι εμπορεύματα μαζί τους!! Μας προέτρεψε να συνεχίσουμε να πάμε πιο πάνω να δούμε τα απομεινάρια - τα ερείπια της αρχαίας πόλης, γιατί η ώρα είχε προχωρήσει μες στο μεσημέρι και θα έκλεινε ο αρχαιολογικός χώρος. Θα μας περίμενε να γυρίσουμε, επειδή κάναμε τόσο κόπο να ανέβουμε και θα ήταν άδικο να μην βλέπαμε την αρχαία Θήρα !!

Τον ευχαριστήσαμε κι ανανεωμένες, με περισσότερο κουράγιο προχωρήσαμε λίγο πιο πάνω με μεγάλη προσοχή γιατί γλιστρούσε η ανηφόρα. Επί τέλους φθάσαμε στην κορυφή και φάνηκε η << αρχαία Πρωτεύουσα >>.! Απλωμένη σε έναν τεράστιο μακρόστενο χώρο, με ανισόπεδα επίπεδα, γεμάτη από ερείπια κτηρίων. Μπαίνοντας στον χώρο συναντήσαμε τα ερείπια αρχαίων ιερών, δύο μικρούς θολωτούς βυζαντινούς ναούς και το μνημείο του ιερέα Αρτεμιδώρου. Ακολουθήσαμε το λιθόστρωτο μονοπάτι συναντήσαμε την αρχαία Αγορά, την Βασιλική Στοά, τα Δημόσια οικοδομήματα που σε κάποια από αυτά υπήρχαν ακόμη όρθιες οι κολώνες τους και δίπλα τους τα υπόλοιπα κομμάτια τους με σπαράγματα της τοιχοποιίας τους κι άλλα σκόρπια μαρμάρινα κομμάτια των κατασκευών που έφεραν επάνω τους περίτεχνα σχεδία. Στην περιοχή των κατοικιών φαίνονταν τα ίχνη των τοιχοποιιών και των υπερυψωμένων δαπέδων τους. Βρήκαμε το Ιερό της Άρτεμης και του Κάρνειου Απόλλωνα, ότι διασώθηκε μέσα από τον χρόνο. Σε τμήματα βράχων είδα εν τέλη σκαλισμένα τα ζώα- σύμβολα, τον καθιστό λέοντα, το γεράκι και το δελφίνι, όπως εκείνα που είχε στις φωτογραφίες ο τουριστικός οδηγός μου. Τα άγγιξα με δέος-συγκίνηση, σκεπτόμενη ότι αγγίζω κάτι που υπάρχει κι έχει καλλιτεχνηθεί χιλιάδες χρόνια πριν…..

Συνεχίσαμε την περιήγησή μας σε αυτόν τον ενεργειακό χώρο, με ένα αρκετά δυνατό αέρα να μας δροσίζει μέσα στην κάψα του μεσημεριού και βρεθήκαμε στο υπέροχο θέατρο της πόλης σ΄ενα απότομο κλιμακωτό χορταριασμένο πρανές του εδάφους, αλλά με μια θέα προς το ανοικτό πέλαγος απερίγραπτης ομορφιάς που μας συγκλόνισε, μας άφησε άφωνες !!. Προχωρώντας στο λιθόστρωτο μονοπάτι, αντικρίσαμε κάτω από τον γκρεμό την παραλία, το Καμάρι κι εκστασιασθήκαμε από την υπέροχη πανοραμική θέα του νησιού. Καθίσαμε κάτω από ένα δενδράκι χαζεύοντας - ρουφώντας με τα μάτια μας μιά τέτοια ομορφιά, γεμάτες ικανοποίηση που εν τέλει καταφέραμε έστω και για λίγο να βρεθούμε σε αυτόν τον ιερό - ιστορικό χώρο και να λάβουμε την ενέργειά του, τους θαυμάσιους κραδασμούς του και το μαγικό φώς του, εκείνο το ιδιαίτερο λαμπρό φώς των Κυκλάδων που θεραπεύει σώμα και πνεύμα !! ......

Έχοντας στην έννοια μας τον λίγο χρόνο που διαθέταμε, αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς την έξοδο του αρχαιολογικού χώρου. Τα μάτια μας αντίκρισαν εκεί στα ΝΑ κάτω, τον οικισμό και την παραλία της Περίσσας απλωμένη μέχρι εκεί που έφθανε ο ορίζοντας. Ένα μεγάλο κομμάτι κατά μήκος της παραλίας το στόλιζαν μερικά δένδρα κι απέναντι μας στην άλλη υψηλότερη κορυφή του βουνού Προφήτη Ηλία, υπήρχε η ψηλή κεραία τηλεπικοινωνιών του νησιού.

Βρήκαμε τον φύλακα να μας περιμένει κι αφού τον ευχαριστήσαμε, ξεκινήσαμε για την κάθοδό μας με προσοχή για τον κίνδυνο πτώσεων από το επικλινές του εδάφους.

Επιστρέψαμε στην πόλη αμέσως, επειδή δεν θέλαμε να χρονοτριβήσουμε άλλο στο Καμάρι, γιατί το βράδυ θα επιστρέφαμε πάλι εκεί για το γλέντι !! Γευματίσαμε στην πόλη στο πρώτο εστιατόριο που συναντήσαμε κι αποχωριστήκαμε να ξεκουραστούμε, να φρεσκαρισθούμε και ν΄ανταμώσουμε πάλι νωρίς το βραδάκι για την έξοδο μας….

Ντυμένες, σενιαρισμένες στην συγκεκριμένη ώρα βρεθήκαμε οι τρείς μας ξεκούραστες πλέον, ευδιάθετες για το γλέντι, μπροστά στο Τουριστικό γραφείο. Μόλις μας είδε ο Γιώργος, περιχαρής μας υποδέχθηκε όλο φιλοφρονήσεις για την εμφάνιση μας. Μπήκαμε στο λεωφορείο, στο οποίο φρόντισε να είμαστε στις πρώτες θέσεις, κοντά του κι όλο με κοίταζε από τον εσωτερικό καθρέφτη . Στο κέντρο μας έβαλε σε τραπέζι μπροστά στην πίστα, να έχουμε καλή θέα προς την ορχήστρα, αλλά κι αυτός να μπορεί να με βλέπει από το μπαρ που καθότανε. Ήρθαν κι άλλοι τουρίστες, Ιταλοί με το δεύτερο λεωφορείο και μαζί τους κατέβηκε και μια προκλητικά ντυμένη ξανθιά με όμορφα χαρακτηριστικά και σώμα που το επιδείκνυε με το ντύσιμο της ! Πήγε και κάθισε δίπλα του στο μπαρ κι άρχισε να του μιλάει διαχυτικά, με τρόπο που έδειχνε ότι τον γνώριζε καλά !! Αυτός έκανε προσπάθειες και ξεγλιστρώντας από αυτήν, εύρισκε αφορμές να έρχεται στο τραπέζι μας να μας ρωτά εάν μας λείπει κάτι, εάν θέλουμε κάτι ακόμη κλπ, με αγωνία στο βλέμμα του προσπαθούσε να καταλάβει την αντίδρασή μου για την παρουσία της Ιταλίδας δίπλα του. Εκείνη σαν να κατάλαβε το ενδιαφέρον του για μένα και του έγινε <τσιμπούρι> , δεν ξεκολλούσε από δίπλα του, να του κάνει τολμηρές χειρονομίες που να φαίνονται καθαρά σε μας…. Εγώ πήρα <ανάποδες στροφές> και χόρευα συνεχώς, χωρίς να του δίνω σημασία, αλλά με την άκρη του ματιού μου παρακολουθούσα τις κινήσεις του κι έβλεπα την απόγνωσή του στην περίπλοκη κατάσταση που βρέθηκε. Η Ιταλίδα έπινε πολύ, ακατάπαυστα, έγινε <στουπί> στο μεθύσι κι έγειρε στο μπαρ επάνω. Αυτός βρήκε τότε την ευκαιρία και ήρθε στο τραπέζι μας και κάθισε μαζί μας, προφανώς ανακουφισμένος που την ξεφορτώθηκε, αλλά κυρίως γιατί ήταν δίπλα μου. Δικαιολογήθηκε για την κυρία, ότι την γνώρισε στην Ιταλία που σπούδαζε και του κουβαλήθηκε εδώ για διακοπές… Μας πρότεινε να κάνουμε και μια μίνι εκδρομή -κρουαζιέρα με τα μικρά πλοιάρια που ταξιδεύουν στην Καλντέρα, να πάμε να δούμε το ηφαίστειο και μετά στο νησί της Θηρασιάς να το γνωρίσουμε. Θα μας συνόδευε δε ως διοργανωτής που ήταν, την Τρίτη, δηλαδή την μεθεπομένη το πρωί από τον Γιαλό. Ακούστηκε πολύ ενδιαφέρον και του δηλώσαμε συμμετοχή…….

Η βραδιά κυλούσε όμορφα, ρομαντικά κι αυτός μου πρόσφερε δροσερό γλυκό κρασί του τόπου, με συνόδευε στους χορούς περιχαρής που βρισκόταν δίπλα μου, που άγγιζε το χέρι μου καθώς χορεύαμε και μου μιλούσε τρυφερά για το νησί του….. Άρχισα να λύνομαι κι εγώ και να γίνομαι περισσότερο ομιλητική, τρυφερή κι αυτός το καταλάβαινε και ξεχείλιζε από χαρά κι ένα τρέμουλο δονούσε το σώμα του κι ένα σκίρτημα κοριτσίστικο και το δικό μου.! Περνούσαν χαρούμενα - ευτυχισμένα οι ώρες μας κι αυτός ήταν συνεχώς δίπλα μου τρυφερός, εκδηλωτικός, ενθουσιασμένος ,δεν άφηνε το χέρι μου και τα μάτια του παρακολουθούσαν τα δικά μου λες πως διάβαζε την ψυχή μου !!! …… Νιάτα, ομορφιά, θέληση για ζωή και συναίσθημα, τι ποιό ιδανικό και για τους δύο !!

Όμως πολύ αργά το βράδυ βρήκε τις αισθήσεις της η Ιταλίδα κι άρχισε να ξερνάει. Αναγκάσθηκε να με αφήσει και να την μαζέψει και ως υπεύθυνος του γραφείου και ως γνωστός της, να την πάει στο Ξενοδοχείο της με ταξί. Μου ζήτησε συγγνώμη πολλές φορές, εξέφρασε την μεγάλη λύπη του συντετριμμένος για το απρόοπτο συμβάν, με φίλησε τρυφερά στο μάγουλο και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα όπως απομακρύνονταν, κοιτώντας με απελπισμένος, σαν να προαισθάνονταν ότι δεν θα ξαναβλεπόμασταν ποτέ !!.....

Συννέφιασα με μιας, στενοχωρήθηκα πολύ και έχασα το κέφι μου, δεν χόρεψα άλλο, δεν ήμουν εκεί, απλά κοιτούσα την θάλασσα μέσα στο σκοτάδι κι άκουγα μόνο το κύμα της να σκάει στα χαλίκια με έναν παραπονιάρικο τρόπο, σαν της ψυχής μου ! Αισθανόμουν πως μου είχε χαρισθεί ένα σπάνιο δώρο, που μου το άρπαξαν όμως απότομα από τα χέρια μου και χάθηκε !!......

Αυτά τα βαθειά συναισθήματα που μπορούν να φουντώσουν μέσα σε λίγες ώρες στις ψυχές μας, είναι τόσο έντονα, που μπορούν να μας στιγματίσουν για χρόνια την ζωή μας!.....

Με το πρώτο λεωφορείο που αναχώρησε, φύγαμε κι εγώ δεν απαντούσα σε ότι κι αν μου έλεγαν τα κορίτσια. Η καρδιά μου πονούσε κι από τα μάτια μου κυλούσαν δάκρυα. Το σκοτάδι είχε σκεπάσει όχι μόνο την φύση αλλά και την ψυχή μου !!!.......

Έκανα ανήσυχο ύπνο και παρ΄ όλο που η Ειρήνη αρνήθηκε να μας ακολουθήσει το πρωί στον αρχαίο οικισμό του Ακρωτηρίου, εμείς σηκωθήκαμε και πήγαμε στην αφετηρία να πάρουμε το Λεωφορείο για εκεί. Εκείνος δεν φάνηκε στην πόρτα, αλλά όπως διαπίστωσα και η ίδια δεν ήταν στο γραφείο, παρά κάποιος άλλος κύριος. Με πληροφόρησε μάλιστα, ότι ο Γιώργος του τηλεφώνησε πως έφυγε τα χαράματα με το αεροπλάνο στην Αθήνα επειγόντως, για κάποια οικογενειακή του υπόθεση! Θεέ μου τι αναποδιά κι αυτή σκέφτηκα, όλα εναντίον μας, τι λυπηρό να αγγίξω την χαρά και να χαθεί απότομα, ξαφνικά !!......

Πολύ λυπημένη, σκυθρωπή πήρα το λεωφορείο μαζί με την αδελφή μου για το Ακροτήρι, την αρχαία προϊστορική Μινωική πόλη των Θηρών και η Βέτα προσπαθούσε σε όλη την διαδρομή να με παρηγορήσει…….

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ 3ο μέρος !

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ 1ο μέρος !!

ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΝΟΕΡΑ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ            ΝΗΣΙΩΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ !!!!!!!!!!!!!

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

( 1ο μέρος :: ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ή ΘΗΡΑ ή ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ )

Πατώντας πλέον στεριά, αυτό το μικρό κομμάτι Γής κάτω από τους θεόρατους κοκκινωπούς γκρεμούς της Σαντορίνης, που αποτελούσε το παλιό βασικό λιμάνι του όρμου της, τον Μέσα Γιαλό και που συνδέονταν με την Χώρα, αναπνεύσαμε βαθειά κι ανακουφιστήκαμε!

Επειδή η ταλαιπωρία μας ήταν έκδηλη από το πολύωρο, δύσκολο θαλασσινό μας ταξίδι από την ΙΟ (ή Νιό) με το μικρό καΐκι, καθίσαμε να συνέλθουμε στο μοναδικό καφενεδάκι – ταβερνάκι του υποτυπώδους μικρού λιμανιού.

Αφού δροσιστήκαμε με αναψυκτικά και ξεκουραστήκαμε αρκετά, κατευθυνθήκαμε προς την πλευρά που ήταν οι αγωγιάτες με τα μουλάρια τους, στην άκρη της σκάλας <ΚΑΡΑΒΟΛΑΔΕΣ> σκαλισμένη ελικοειδώς πάνω στον απότομο γκρεμό, με φαρδιά λιθόστρωτα σκαλοπάτια, που οδηγούσε ψηλά στην κορυφογραμμή των βράχων, στα Φηρά την πρωτεύουσα της Σαντορίνης.

Το θέμα των πολλών αποσκευών μας, το λύσαμε μισθώνοντας κι ένα ακόμη ζώο, εκτός αυτών που θα μετέφεραν εμάς, παρ΄ όλο που η τιμή τους ήταν υψηλή. Τι να κάνουμε, εμείς οι δύο αδελφές κουβαλήσαμε πάρα πολλές αποσκευές, αμάθητες από τέτοιου είδους προορισμούς, ενώ η φίλη μας Ειρήνη έμπειρη ταξιδιώτισσα, είχε μόνο ένα σάκ – βουαγιάζ που το πήρε μαζί της στο δικό της ζώο. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την σκάλα, αυτήν με τα 588 ιδιόμορφα σκαλοπάτια, σε απότομη κλίση, που η μία της πλευρά ήταν στην άκρη του γκρεμού! Τα ζώα πήγαιναν το ένα πίσω από το άλλο από την πλευρά του γκρεμού, γατί από την άλλη πλευρά, κατέβαιναν πάνω από την πόλη άλλα, που κάνανε το δρομολόγιο τους. Έλα όμως που το δικό μου μουλάρι είχε την ιδιορρυθμία να πηγαίνει άκρη – άκρη στα σκαλοπάτια, που ο απότομος γκρεμός έχασκε κάτω απειλητικά στα μάτια μου και μου έκοβε την ανάσα από τον φόβο. Εκτός αυτού έκανε και ζίκ ζακ βήματα κι ακουμπούσε - τρίβονταν στα καπούλια του μπροστινού μουλαριού, που ήταν επάνω του η Βέτα, κάτι σαν να το φιλούσε, μάλλον ήταν ερωτευμένο! Ανάμεικτα συναισθήματα τρόμου, φόβου κι αμηχανίας με κατέλαβαν, αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να γίνει κάτι άλλο, παρά να φωνάζω τον αγωγιάτη να συγκρατεί το περίεργο ζώο, μα εκείνος ατάραχος μου απαντούσε:

_<< Μην φοβάσαι, είναι μαθημένο, ξέρει αυτό >>.. . Πω! Πω! λύση δεν εύρισκα, έκλεινα τα μάτια μου γαντζωμένη στο σαμάρι κι έκανα προσευχές και τάματα ή κοιτούσα στην άλλη μεριά, στον βράχο. Ο ήλιος έκαιγε από ψηλά λόγω του μεσημεριού, νερό δεν είχαμε κι όλα μαζί μου προκαλούσαν μια δυσάρεστη ψυχολογική κατάσταση, μια μεγάλη δυσανασχέτηση που λύγισε την υπομονή μου…. Μετά από κάποια απροσδιόριστη ώρα, που σε μένα φάνηκε αιώνας, φθάσαμε επί τέλους στα Φηρά και στα πρώτα σπιτάκια, σε ένα άνοιγμα που χρησίμευε ως σταθμός των ζώων, ξεπεζέψαμε κάθιδρες κι αρκετά ακόμη σοκαρισμένες από αυτήν την ιδιότυπη μεταφορά μας!!

Πήραμε τις αποσκευές μας ξελαφρωμένες από το σοκ κι ανηφορήσαμε από τα σκαλοπάτια μέσα στα στενοσόκακα να βρούμε κατάλυμα όσο πιο σύντομα γινόταν, για να ξεκουράσουμε τα καταταλαιπωρημένα κορμιά μας, από την σημερινή δύσκολη ημέρα, που σε τίποτε δεν θύμιζε καλοκαιρινές διακοπές!! Φανήκαμε τυχερές σ΄αυτό, γιατί μόλις εισήλθαμε στον κεντρικό δρόμο των <χρυσοχοείων> την οδό Υπαπαντής, στο πρώτο μικρό ξενοδοχείο μπροστά μας, το <Θεοξένεια> βρήκαμε δωμάτιο. Αυτό ήταν στο δεύτερο - τελευταίο όροφο, στο ρετιρέ του παλαιού κτηρίου, που από την σάλα του ορόφου, μας οδηγούσε εμπρός στην μεγάλη βεράντα του από την μία πόρτα και από την άλλη στο δωμάτιο μας. Ευρύχωρο μακρόστενο δωμάτιο με λουτρό μέσα και με μεγάλο παράθυρο στην γωνία εμπρός που έβλεπε στο διπλανό στενό. Αμέσως μετά από ένα δροσερό – ανακουφιστικό ντους, πέσαμε στα κρεβάτια μας κατάκοπες !!

Αργά το απόγευμα , αφού πλέον αναλάβαμε δυνάμεις πήγαμε σε μια παραδοσιακή –λαϊκή - απλή ταβέρνα για φαγητό που το είχαμε πολύ ανάγκη, διότι όλη την ημέρα λόγω των συνθηκών ήμασταν θεονήστικες. Όμως αποζημιωθήκαμε καθισμένες στην βεράντα του, στην άκρη της καλντέρας, με θέα από ψηλά όλου του όρμου εμπρός μας και τα υπόσκαφα στο πρανές του γκρεμού κάτω από την πόλη, σαν να ήσαν στον αέρα. Στο βάθος πέρα τα ηφαιστιογενή νησιά της Νέας και Παλιάς Καμένης, της Θήρας τα ονομαστά, βυθισμένα στα πορτοκαλοκίτρινα χρώματα της δύσης, στη απεραντοσύνη του ουρανού και του Αιγαίου. Η θάλασσα φαινόταν ήσυχη χωρίς κύματα και το μελτεμάκι μας δρόσιζε ευχάριστα μετά από μια πολύ ζεστή ημέρα, που σε συνδυασμό με ένα γευστικό γεύμα και δροσερό ντόπιο γλυκό κρασί, μας ανακούφισε δεόντως! Αναχωρήσαμε αργά και διερχόμενες μέσα από τα στενά δρομάκια με τα φωτισμένα καταστήματα και τις βιτρίνες, χαζεύαμε τους τουρίστες που μπαινόβγαιναν σε αυτά.

Η νύχτα δεν κύλισε ήσυχα , διότι από το ανοικτό παράθυρο του δωματίου μας, έμπαιναν οι θόρυβοι από τις διερχόμενες παρέες ξενύχτηδων τουριστών από τον δρόμο κι από το σοκάκι. Το να κλείσουμε το παράθυρο ήταν αδύνατον λόγω της μεγάλης ζέστης και κλιματιστικό φυσικά δεν υπήρχε ! Διακοπτόμενος λοιπόν ο ύπνος μας, δεν ήταν κι ότι το καλύτερο για εμάς.!!!!

Την επομένη αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο και μας πρότειναν την παραλία ΚΑΜΑΡΙ, που μπορούσαμε να πάμε εκεί χρησιμοποιώντας την συγκοινωνία του νησιού….

Περάσαμε από αρκετά στενά της πόλης και βγήκαμε έξω από αυτή, στην περίμετρό της, στον κύριο δρόμο του νησιού, σε μια μικρή πλατεία που ήταν η αφετηρία των λεωφορείων. Τουρίστες πολλοί, κυρίως Ευρωπαίοι περίμεναν μαζί με εμάς για να πάνε στις παραλίες….

Φθάνοντας στο ΚΑΜΑΡΙ αντικρίσαμε μια μεγάλη παραλία απλωμένη χιλιόμετρα μέχρι εκεί που έφθανε το μάτι μας, που αντί για άμμο είχε μαύρα ηφαιστειακά βότσαλα, τα οποία από την τριβή τους με τα κύματα, είχαν λειανθεί μέσα στα χρόνια .Την δεξιά πλευρά της ακτής στην παραλία την διέκοπτε ο απότομος όγκος του <Μέσα Βουνού>, που στην κορυφή του υπήρχε η αρχαία Θήρα. Μερικά μπαράκια και ταβερνάκια σκορπισμένα στην παραλία περίμεναν τους τουρίστες με τραπέζια τοποθετημένα να κοιτούν στην θάλασσα. Στην πίσω μεριά, μέσα στους αγρούς, λευκά σπιτάκια διάσπαρτα μαζί με μικρές εκκλησούλες ομόρφαιναν τον κάμπο και μια ιδιαίτερη ενέργεια εξέπεμπε όλος ο τόπος με την μαύρη ηφαιστιογενή παραλία. Η θάλασσα βαθειά και το νερό κρύο, πράγμα ευχάριστο για μένα που την απόλαυσα για αρκετή ώρα, πολύ περισσότερο από τις άλλες. Χαλαρώσαμε κάνοντας ηλιοθεραπεία και συζητώντας για τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας. Αποφασίσαμε μετά το γεύμα να επιστρέψουμε στην πόλη και να ψάξουμε για νέο πιο ήσυχο κατάλυμα. Εγώ χάζευα το βουνό και είχα έντονη την επιθυμία να επισκεφτώ την αρχαία Θήρα στην κορυφή του. ΄Ετρεφα πάντα λατρεία για την αρχαιότητα και κυρίως για κάθε τι Ελληνικό, για την υπέροχη ιστορία μας στα βάθη των αιώνων, γι αυτό πάντα φρόντιζα να επισκέπτομαι κάθε αρχαιολογικό χώρο σε όποιο τόπο και να πήγαινα. Το συζήτησα με τα κορίτσια και μου υποσχέθηκαν ότι την επομένη, αφού κάναμε το πρωινό θαλασσινό μας μπάνιο πάλι στην ίδια παραλία, θα ανεβαίναμε στο βουνό να επισκεφτούμε την αρχαία ιστορική πρωτεύουσα του νησιού. Το μεσημεριανό μας γεύμα στην παραλία υπήρξε θαυμάσιο γιατί και η θέα της θάλασσας ήταν ελκυστική και τα φαγητά με ντόπια προϊόντα ήταν πολύ νόστιμα…

Στην επιστροφή μας νωρίς το απόγευμα στα Φηρά, μπήκαμε σε ένα τουριστικό γραφείο που ήταν απέναντι από την αφετηρία των λεωφορείων, να ρωτήσουμε για νέο δωμάτιο. Μπαίνοντας στο γραφείο είδαμε έναν πολύ όμορφο νεαρό στο γκισέ, που προθυμοποιήθηκε να μας εξυπηρετήσει, ως ο υπεύθυνος του Πρακτορείου. Μας συστήθηκε μάλιστα ως < Γιώργος Νομικός>. Μας έδωσε κάποιες διευθύνσεις πανσιόν σε διάφορες περιοχές της πόλης, να πάμε να δούμε ποιό μας ικανοποιεί. Μας ενημέρωσε και για την Ελληνική βραδιά που οργάνωνε την επόμενη ημέρα, Κυριακή βράδυ στην παραλία Καμάρι, με χορευτικά παραδοσιακά συγκροτήματα, ζωντανή μουσική για διασκέδαση , φαγητό και την μετακίνηση μας φροντίδα του γραφείου του. Μας άρεσε η ιδέα κι ο νεαρός που ήταν ιδιαίτερα περιποιητικός μαζί μου, μας έκανε την κράτηση για την εκδήλωση αυτή. Στην συνέχεια επιδοθήκαμε στην έρευνα των πανσιόν. Η πρώτη ήταν πολύ καλή με ανέσεις κοντά στην περιοχή στο Ημεροβίγλη , αλλά μας φάνηκε πολύ απομονωμένη στα χωράφια μέσα και δεν θέλαμε στις βραδινές εξόδους μας να προβληματιζόμαστε με την απόσταση και την ασφάλειά μας. Οι άλλες, είτε δεν ήταν οι χώροι τους της αρεσκείας μας, είτε είχαν κοινές τις τουαλέτες, πράγμα απαράδεκτο για μένα . Η Ειρήνη συνέχισε την αναζήτηση μόνη της, αφού εμείς αποφασίσαμε να μην μετακινηθούμε και να ταλαιπωρηθούμε πάλι με τις αποσκευές μας και τον νέο χώρο. Μετά από δύο ώρες εμφανίσθηκε και η φίλη μας. Μας ανακοίνωσε ότι βρήκε καλό δωμάτιο σε ένα σπίτι στην περιοχή εκείνη της αφετηρίας των λεωφορείων, στην περίμετρο της πόλης. Μάζεψε τα πράγματά της και δώσαμε ραντεβού για το βράδυ, αφού τακτοποιηθεί να έρθει και να βγούμε <τσάρκα> στην πόλη, πράγμα που έγινε… Περιηγηθήκαμε στα δαιδαλώδη στενά με τα γραφικά νησιώτικα σπίτια και τα αδιέξοδα, τις πολλές εκκλησούλες, τριγυρίσαμε στα μαγαζιά, χαζέψαμε τις βιτρίνες των χρυσοχοείων που ήταν πάρα πολλά, λόγο του υψηλού τουρισμού στο νησί με εκπληκτικής τέχνης κοσμήματα. Αγόρασα έναν τουριστικό οδηγό για ενημέρωση ώστε να ήταν δυνατόν να περιηγηθούμε σωστά στα αξιοθέατα. Εξ άλλου αυτό ήταν πάντα προϋπόθεσή, δηλαδή το τι θα έπρεπε να επισκεφτώ στα ταξίδια μου, ενημερωμένη για κάθε τι αξιόλογο που προσέφερε ο κάθε τόπος. Τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο στο χέρι και καταλήξαμε να κλείσουμε την βραδιά μας σε ένα ήσυχο μπαράκι με εξαιρετική θέα προς την καλντέρα . Απορροφημένες από την νυχτερινή εικόνα που απλώνονταν γαλήνια μπροστά μας κι ακούγοντας απαλή μουσική χαλαρώναμε από την προηγούμενη ημέρα των απροόπτων, των ψυχικών και σωματικών εντάσεων.

Αποχαιρετιστήκαμε με την Ειρήνη αργά το βράδυ, μιά που αυτή πλέον διέμενε αλλού και πήγαμε στο δικό μας ξενοδοχείο, με μια μικρή αίσθηση λύπης που δεν θα ήταν μαζί μας. Όμως το ραντεβού μας για την επόμενη ημέρα είχε ήδη κλειστεί για να ανταμώσουμε στην πλατεία της αφετηρίας της τοπικής συγκοινωνίας και να συνεχίσουμε τις περιηγήσεις μας στον όμορφο αυτό τόπο των διακοπών μας , σύμφωνα με το σχεδιασμό μας……!!!!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ 2ο ΜΕΡΟΣ !!!

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ ......

 

ΛΟΓΙΚΗ ή ΟΝΕΙΡΑ !!???

ΛΟΓΙΚΗ ή ΟΝΕΙΡΑ ??